Monday 20 August 2012

Take A Breath


Vandaag is de eerste dag na de vakantie. En hoewel ik ergens blij ben dat het 'gewone' leven weer gaat beginnen, begint mijn eerste dag weer met kleine hyperventilatie-aanvalletjes. In het weekend begonnen ze al, tijdens mijn slaap, overdag, en vanmorgen had ik de eerste weer te pakken. Ik weet dat er een patroon in zit, dat het ergens vandaan komt en ik wil wel eens weten waarvandaan precies zodat ik het goed aan kan pakken. Ik wil het niet, ik wil er vanaf! Tijd om mezelf weer eens grondig onder de loep te nemen.

Ik weet dat zo'n hyperventilatie komt na een periode van stress. De vakantie was rustig, na een stressvol begin. Ik heb epilepsie en mijn 'angst' dat het door'schiet' in een grand mal niet echt onder controle zo lijkt het. Het kan niet doorschieten, weet ik, waarom dan toch in paniek raken bij hyperventilatie?
Mijn arm begint te tintelen, mijn ademhaling is vreemd, zit heel hoog, soms zit ik op de fiets als het komt en denk ik door te kunnen fietsen maar dan lig ik al op de grond als ik denk: Ok, nu moet ik afstappen. De controle over mijn linkerarm ben ik dan volledig kwijt. Controle kwijtraken, zou dat het keyword zijn?
Anders reageren op stress-situaties ook. Niet meer van het ergste uitgaan. Het bekende: loslaten en er vanuit gaan dat alles goed komt. Dat doe ik nog te weinig weet ik. Zelfkennis, ik heb het, maar gebruik het te weinig.



Ooit heb ik op de maandagmiddag dat ik werk bij mijn mevrouw een flinke hyperventilatie aanval gekregen. Deze mevrouw stond achter me ineens zonder erg en ik viel, verloor de controle. Ik viel op haar en toen ik weer besefte wat er gebeurd was had ik een dikke knie en zij een blauwe arm. Het had zo maar erger kunnen zijn! Ze is in de 80! Zij vond het niet erg en ik moest me er niet druk om maken, maar het besef zit diep achter in mijn hoofd en iedere keer dat ik hyperventileer, op een maandag, in een rustiger periode die komt na een wat stress voller periode. Typisch iedere keer op maandag. Helemaal op maandag na een vakantie. En eigenlijk ook weer niet. Ergens ook weer logisch, het is hoe mijn lichaam reageert. Het weet niet beter. Dus wordt het tijd dat die vicieuze cirkel ook weer doorbroken wordt.
Want feitelijk raak ik in paniek doordat ik hyperventileer, maar die hyperventilatie komt ook ergens vandaan. De paniek is nergens voor nodig, als ik ga beseffen echt beseffen, dat het ook anders kan!

- Als er een stressvolle periode is, anders reageren, of proberen anders te reageren.
- Loslaten! Weten dat alles komt zoals het komt.
- Mediteren, doen! Niet denken dat komt wel een keer, nee doen!
- Ademen, beter leren ademen, vooral als er toch een hyperventilatie aanval komt. Concentreren op de ademhaling.
- Komt er toch een hyperventilatie aanval, op tijd mijn plastic zakje pakken. Misschien doet het niks, behalve zekerheid bieden. Ook al heb ik het gevoel voor gek te staan met zo'n zakje, beter voor gek staan met zakje, dan voor gek liggen met fiets en al op straat omdat ik niet voor gek wilde staan met zakje en ik te laat was met afstappen! (en dat is niet 1x gebeurd maar meerdere keren!)
- Beseffen dat paniek onnodig is en dat hyperventilatie juist dat is, paniek die je verkeerd laat ademen! Hyperventilatie kan nooit omslaan in een grand mal! Zeker niet als je zoals ik al zoveel jaar aanvalsvrij bent!
- Oefenen, oefenen, oefenen! Ademhalingsoefeningen dus!
- Bewegen! Veel meer bewegen! Vanaf vandaag!

Dit zijn mijn eigen tips voor mezelf: voor meer tips:

http://www.hyperventilatietips.nl/



© KH

3 comments:

Christiaan said...

Goed dat je aan zelfreflectie doet. Er staan in ieder geval handige en bruikbare tips tussen.

klaproos said...

jezelf aanspreken op je gedrag is goed kati,
maar vooral ook kalm blijven hé.

xxx

Kati said...

Kalmte kan je redden! :D