Monday 2 July 2012

Take me as I am


Uniek, iedereen is uniek. Krijg je als kind te horen dat je niet op mag vallen, later als je volwassen bent leer je juist dat je wél op moet vallen om iets te bereiken. Of om jezelf te blijven, in welke omstandigheid dan ook. Vooral onder je vrienden. Die je het beste begrijpen tenslotte. Daarom zijn jullie ook vrienden, dacht je tenminste. Tot er een moment komt waarop ieder zijn weg lijkt te gaan, zo gaat dat in het leven.
En niemand elkaar meer lijkt te begrijpen. Jezelf zijn lijkt niet meer te volstaan. Was jezelf zijn juist datgene waardoor je uniek bleek, en juist die eigenschappen te bezitten voor een vriendschap met de ander, dat eigen zijn, uniek zijn, lijkt later in een vriendschap juist datgene te zijn wat de ander zo dwars zit.
Alleen, dát zeggen ze dan juist weer niet. 

Is dat lastig? Ja behoorlijk. In mijn ogen verander ik niet tot nauwelijks, behalve dat ik behoorlijk met mezelf aan het stoeien ben in de vorm van wat ik noem: persoonlijke groei. Maar dat is juist goed toch? Voor mezelf in ieder geval wel. Ik ontwikkel mezelf, verdiep mezelf in meer spirituele zaken, de zaken des levens, als je het wat 'zwaarder' wil bekijken. Laten we het eens 'dieper' bekijken: Mensen die mij al mijn hele leven of een heel groot deel van mijn leven kennen, hebben die dáár moeite  mee, hebben die moeite met mij? 
Mijn moeder? Nee die neemt me zoals ik ben. Mijn zus? Idem. Mijn vriendin die ik al vanaf de mavo ken dus dit jaar (even denken) 36 jaar? Precies eender, zij is juist blij met mijn ontwikkeling, waar zijzelf al eerder mee begon. Net als mijn moeder en mijn zus overigens die zich ook in deze materie interesseren. Wij kunnen hier fantastisch over discussiëren als we samen zijn. Wat heerlijk is als je dat met je moeder en zus doen kunt. 

Een aantal vrienden die ik wat korter ken, niet. Die vinden mijn eigen unieke ik niet meer acceptabel. Was dat goed genoeg toen ze mij leerden kennen, kennelijk, nu ineens niet meer. Ik ben in wezen niet veranderd. Het enige wat veranderd is, is mijn situatie, meer stress in de familie waardoor ik anders kan reageren of meer dingen vergeet, en ja, (geheel tegen mijn 'natuur' in soms zelfs vergeet kaarten te sturen of te informeren naar iemand anders, maar dat is puur en alleen omdat ik aan zoveel dingen tegelijk moet denken voor zoveel mensen. Verder doe ik me nooit anders voor dan ik ben. Als iemand zegt: what you see is what you get, dan ben ik het wel. En zo is het, niet anders. 


Ooit las ik ergens dat je om de 7 jaar van vrienden wisselt. Ze als het ware inruilt voor een heel stel nieuwe vrienden. Vreemd vond ik dat altijd. En heb er eigenlijk nooit zo opgelet. Tot recentelijk er een aantal 'afvielen' door diverse redenen. Contacten die altijd maar van 1 kant kwamen, mensen die boos werden omdat ik gewoon ben zoals ik ben, mijn scheiding waardoor mensen anders reageren en ineens niet meer weten hoe ze moeten reageren dus maar helemaal niet meer reageren. (ja toen heb ik wel een tijdje anders gereageerd, maar dan ben je ook even anders omdat je situatie en je leven veranderd, dat is, lijkt mij, logisch) Het wisselen is niet gebeurd, ze zijn gewoon weg zonder dat er anderen voor in de plaats kwamen.
Het gaf wel meer rust, dat dan weer wel. Er is meer tijd voor andere dingen. Want zeg nou zelf, mensen die je niet accepteren voor wie en hoe je bent, en geen begrip tonen voor je situatie, zit je daar nog op te wachten? Nee, heb ik voor mezelf besloten, ik ben op een punt in mijn leven gekomen, dat ik daar niet meer op zit te wachten. Take it, or leave it. Graag of niet. 
Het deed een beetje zeer in het begin, bracht een beetje een onrustig gevoel met zich mee. Maar later toen ik bedacht dat het beter was voor mezelf, want zeg nou zelf, wie wil zich nou op zijn bijna 45e anders voordoen dan hoe hij/zij is, dacht ik: nee, het is goed zo. Het heeft zo moeten zijn kennelijk. Mensen die echt om mij geven om wie ik ben, en snappen waarom ik reageer zoals ik soms reageer, blijven, hoe dan ook. Om een andere reden wil ik het niet eens. 

© KH

10 comments:

Anonymous said...

Ik denk dat sommige vrienden dan eigenlijk kennissen waren.Je schrijft er goed over.....Ik zelf heb een tijd gehad dat ik dan maar vrienden met mijn omgeving werd zoals bomen en vogels en luchten.Het klinkt misschien raar maar het was echt opluchtend,bevrijdend om zo een tijdje in de wereld te staan.Bij deze vrienden kon ik eindelijk zijn zoals ik was en van daaruit heb ik alleen nog contacten met enkele ECHTE vrienden en onze familie.

Anonymous said...
This comment has been removed by the author.
Kati said...

Wat een goed idee Novelle! Dat lijkt me heerlijk! Dieren zijn een inspiratie net zoals de natuur! Echte vrienden én familie zijn er altijd nog gelukkig! :)

Kati said...

Ik bedacht me net: In het begin begint een vriendschap omdat jij jij bent, maar kennelijk is jouw eigen unieke jij niet meer goed genoeg als er iets wringt, wat niet op tijd uitgesproken wordt, of niet begrepen wordt. Jij bent nog altijd jij, zij ook zij, maar dat wat jullie vrienden maakten zorgt er ook voor kennelijk dat het toch niet meer gaat op een of andere manier. Ergens vind ik dat gek. Snap t wel maar toch is t gek. Dat is denk ik wat er tussen mij en een aantal vrienden (of kennissen) gebeurd is. En daar ga ik me dan weer niet meer druk om maken, er komt wel weer iets of iemand anders op mijn pad. Jammer is het wel, maar waar gaat het om, om je eigen leven, hoe jijzelf dat wil leiden, niet hoe de ander vindt dat jij daar aanvulling aan moet geven.
Goh, dát had ik er bij moeten zetten.... wat een inzicht ineens! ;-)

Anonymous said...

Het verschil tussen een kennis en vriendschap moet je duidelijk zien dunkt me.Onvoorwaardelijke vriendschap zie je weinig hoor.Alleen bij familie en soms bij mensen die waarmee je gezamenlijk iets overwon.Is mijn ervaring.

Daan said...

'take me as i am'...

do you really take yourself as you are....?

Anonymous said...

Ah, de beroemde "seven year itch".

Ik denk juist wél dat je in een relatie altijd langzaam blijft veranderen. En dingen die je in het begin niet leuk vindt, maar accepteert om de lieve vrede te bewaren, kunnen dusdanig ophopen dat het op een gegeven moment dusdanig gaat irriteren dat je er liever afscheid van neemt.

Je weet dat ik op PH eens een topic heb geopend over zo'n jarenlange vriendschap die ik eigenlijk wilde eindigen en uiteindelijk ook gedaan heb, het gaf me zó veel rust daarna! En het is niet makkelijk, het doet best pijn totdat je de beslissing neemt, maar je moet echt voor jezelf kiezen en kijken welke mensen in je leven een toegevoegde waarde hebben. Of dat nu afentoe even maf doen is, of dat nu diepgaande gesprekken zijn, of of of... Maar ze moeten geen last zijn; je kiest ze tenslotte zelf uit en als je het niet meer wilt ben je vrij om er afstand van te doen.

Lieve Keet, niet om lullig te doen, maar ik kom even terug op dit zinnetje:
"maar dat is puur en alleen omdat ik aan zoveel dingen tegelijk moet denken voor zoveel mensen"
Dat moeten moet alleen van jou... ;-) Nou, dan gaat eens iets niet goed, jammer dan, veel mensen kunnen ook zelf aan hun eigen verantwoordelijkheden denken ;-)

Mootje xxx

Kati said...

Kijk, Mo en dát is t nu... Dat denk jij en dat denken veel mensen, maar leef er maar eens middenin! Dat kan dus niet! Een partner hebben met een autistische contactstoornis houdt in dat je heel veel zelf controle moet hebben over dingen. Omdat anders dingen vergeten worden of niet geregeld worden. Veel mensen denken dus dat ik die controle zelf wil, nee echt niet! Dan had ik hem allang afgegeven, dat gaat dus niet! Niet met een man die autisme heeft! Ik zou willen dat veel meer mensen dát nou eens zouden begrijpen! Snap je nu dat mij dat zo alleen doet staan?

Kati said...

En Daan to answer your question, Ja! Ik neem mezelf zoals ik ben, er kan hier en daar nog wat aan geschaafd worden, maar daar ben ik mee bezig. Maar verder ben ik aardig tevreden, met mezelf zoals ik ben. :)Jij?

Anonymous said...

Dat denk jij en dat denken veel mensen, maar leef er maar eens middenin! Dat kan dus niet!
Ik heb het ook niet over de algemene dingen in je huishouden die gewoon gedaan moeten worden.
Jij "moet" van jezelf alleen nog veel en veel meer dan dat... en dát "moeten" moet alleen van jezelf...

Mootje