De sleur omarmen

"If you can concentrate always on the present, you'll be a happy man" - Paulo Coelho

Ik ben bezig in het boek van Paulo Coelho-Aleph. Ik lees graag en veel, en soms pak ik iets wat me meer verdiept in bepaalde zaken, mijn persoonlijke groei zoals ik het zo graag blijf noemen. Ik ben nog niet zo ver in het boek maar nu al stelt het me vragen over mijn leven, zoals ik het leef.
Paulo ging op reis omdat hij zijn sleur van het dagelijkse moest doorbreken. Voor zijn verdere spirituele ontwikkeling. Stilstand is achteruitgang zegt men weleens. Maar dan denk ik: Is dat zo? Wat nou als je gewoon tevreden bent met die sleur? Wat nou als je op een bepaald moment in je leven, het wel gehad hebt met 'gedoe' in je leven en even niks geen drukte en toestanden wilt en die sleur omarmt als een oude vriend? Mag dat dan niet? Is dat achteruitgang? Of ben ik nog niet oud genoeg voor deze sleur?


Misschien komt er nog wel een tijd dat ik net als Paulo Coelho verder wil, wat anders wil dan dit, maar op dit moment in mijn leven, denk ik: Ik ben hier gelukkig mee. En is daar niet waar het om draait? Leven in het nu, leven met het moment. Leven met het leven wat je gegeven wordt? Tevreden zijn, gelukkig zijn met wat je op dit moment in je leven hebt? Draait het niet allemaal daarom in een mensenleven?

Ik denk van wel. Misschien als ik er over na ga denken heb ik altijd zo gedacht. Als puber al vond ik het heerlijk om met regenachtig weer, knus binnen te zitten. Doen waar ik op dat moment zin in had. Of dat nu schrijven was, of lezen, of tekenen of gewoon kijken naar die regen. Het idee dat ik niet naar buiten hoefde, maar lekker knus kon gaan zitten kijken naar de vallende regen, was voor mij al een zalig idee. En nog kan ik daarvan genieten. Zelfs door die regen fietsen vind ik niet zo erg. Natuurlijk vind ik het erg voor al die mensen die vakantie hebben en die graag een betere zomer hadden gewild. Of die Vierdaagse lopers die drijfnat al die kilometers moeten lopen. Maar voor mezelf? Ik vind het niet erg, ik hou toch niet van de zomer, de (meestal) benauwde, plakkerige warmte, die mijn neus dicht doet slaan. Het is jammer voor mijn tuin, mijn planten en bloemen. Maar zelf? Nee, ik hou er wel van. Ik hou ervan dat dingen zoveel mogelijk blijven zoals ze zijn. De sfeer die zo'n donkere lucht oproept bij mij, die mij terugbrengt naar mijn jeugd. Waar alles zo hetzelfde leek. Of leek te blijven. Het was waarschijnlijk niet zo, maar in mijn herinnering wel.


Moet alles veranderen? Waarschijnlijk wel. Maar voor mij hoeft het echt niet. En ja, ook weer wel. Ikzelf wil veranderen, vandaar die persoonlijke groei. Dat wil ik graag zelf. Maar subtiele veranderingen, daar kan ik nog wel mee omgaan, te grote veranderingen worden al lastiger. Alles zoveel mogelijk hetzelfde. Dan ben ik op mijn best. Het gelukkigst. Verwezenlijk ik zo mijn droom, heb ik mij ooit afgevraagd. Misschien niet, maar misschien ben ik met die subtiele veranderingen daar langzaam naartoe aan het groeien, in plaats van : bam, in 1 keer heel snel. En wie weet komt die droom toch ooit wel, en misschien ook niet en ook dan is het goed, want dan heb ik het zelf besloten om het zo te laten zoals het is.


© KH