Monday 28 May 2012

Mijn emmer loopt over

“Peace of mind is not the absence of conflict from life, but the ability to cope with it.” ~Unknown

De afgelopen tijd heb ik geprobeerd om aan mijn, zoals ik het noem, 'persoonlijke groei' te werken. Ik heb geprobeerd een zekere mate van rust in te bouwen in het leven. Dat is ook wel nodig in dit gezin. Met een zoon met een autistische contactstoornis en een partner die hetzelfde heeft maar er meer last van heeft als er geen rust en regelmaat is, heb je zo'n leven heel hard nodig. Het heeft dan ook wel even wat gekost.
Veel dezelfde dingen doen op dezelfde tijdstippen dus ook in het weekend. Geen aparte en onverwachte dingen. Onverwachte dingen daar hebben de pdd-ers in het gezin nogal wat moeite mee. Dat merk je meteen. Ik heb in de afgelopen vijf jaar dat Lief nu hier woont gemerkt (zelfs toen we nog niet wisten dat hij dit had)  dat het voor hem voornamelijk, het beste is als alles gewoon 'zijn gangetje' gaat. Maar wel dat we allebei bezig zijn met werken aan 'persoonlijke groei' door middel van bijvoorbeeld Mindfulness, meditatie-oefeningen of ons inlezen in een meer Boeddhistische levenshouding.

Helaas loopt het leven niet altijd zoals je wilt. Nu Lief zijn moeder ziek geworden is en verzorging nodig heeft, is zijn regelmaat weg. Hij heeft weer chaos in zijn hoofd en doet dingen die hij niet meer deed. Soms doet hij weer dingen wat hem tot een losgeslagen projectiel maken. Dingen die hij in zijn eentje beslist zonder overleg wat het hele gezin beïnvloed. De gesprekken die hij had met zijn sociaal verpleegkundige bij het GGZ om hem te helpen heeft hij ook opgeschort. Zonder overleg overigens. Toen ik hem net leerde kennen was hij een onzekere, stotterende man en in die vijf jaar tijd is hij wel veranderd. Meer zeker van zichzelf en zijn kunnen geworden. Nu zijn moeder ziek is en hij meer en vaker contact heeft met familieleden die hij nooit meer sprak, zie ik hem weer veranderen in die onzekere stotterende man. Zijn leven lang deed hij wat tantes en ooms en moeder zeiden. Zonder zelf te denken of hij dat ook zo dacht of vond. Pas toen hij een eigen gezin kreeg, veranderde zijn manier van denken en zag hij in dat hij ook een eigen mening had en verantwoordelijkheden aan kon. Nu er weer regelmatig contact is en familie hem belt met raad en daad bij staat, heeft hij ineens geen eigen mening meer. De familie zegt dat, dus is het zo. Pas als ik zeg; Maar wat vind jij dan? Of bekijk het eens van die kant? Denkt hij na en beziet hij het van een andere kant.


Het erge is dat zijn familie geen idee heeft wat we de afgelopen vijf jaar doorgemaakt hebben. Leven met een man met een autistische contactstoornis is niet iets wat je lichtvaardig op moet nemen. Het vergt nogal wat van je. De rust en regelmaat zijn heel belangrijk. Als er iets gebeurd wat ook belangrijk is zoals de zorg voor zijn moeder, komt dat er nog bij natuurlijk.
Gisteren heb ik hem verteld dat mijn emmer bijna overloopt. De sterke schouder waar ik af en toe even op kan leunen is er niet. Zal er ook nooit zijn. Dat heb ik geaccepteerd. Maar natuurlijk heb ik ook het nodige te verstouwen gehad de afgelopen tijd. Dat moet ik zelf verwerken, zonder steun. Dat geeft niet, ik ben een sterke vrouw. Maar nu mijn schoonmoeder steun en zorg nodig heeft, kan het niet zo zijn dat zijn familie zich mengt in wat er gebeurd in mijn gezin. Hoe ons gezin gerund moet worden zonder dat ze weten hoe het precies eraan toegaat. Hoe beïnvloedbaar hij werkelijk is! Hoe hij zelf niet nadenkt maar alles maar voor waar aanneemt. Dat hoort bij deze stoornis in zijn geval. Die en die zegt dat dus is het zo.

Mijn emmer liep gisteren heel even over. Al het verdriet kwam eruit. Wat ik normaal niet laat zien aan hem, stroomde er nu uit. Hij kan daar niet tegen en dat weet ik. Maar het was niet tegen te houden. Als een emmer vol is, stroomt hij nu eenmaal over. Dat gebeurde dan ook. De rust die ik de afgelopen jaren zo geprobeerd heb op te bouwen in ons gezin, is weg. De regelmaat die hij zo nodig heeft ook. Ik heb het hem geprobeerd uit te leggen en hij is een intelligente man, dus hij snapte me. Maar door zijn stoornis zou het zo maar kunnen dat hij bij een volgend gesprek met een volgend familielid weer hetzelfde handelt.



Leven met een man met een vorm van autisme wat voor vorm dan ook, is niet makkelijk. Het kan makkelijker worden als de omgeving en de familie van de partner er ook weet van heeft en snapt hoe belangrijk het is. Helaas is dat niet altijd het geval en moet je het vaak alleen doen. Uiteraard wil ik niet dat hij breekt met zijn familie, dat zou raar zijn. (en naar en zo zit ik niet in elkaar). Alleen de invloed die zij op hem (en dus indirect op mij en mijn gezin) uitoefenen wil ik niet, kan ik niet toestaan. Ze weten niet wat hij ermee doet en hoe hij reageert.
Daarom is het nog belangrijker geworden voor mij om die innerlijke rust op te zoeken, stress te vermijden en te werken aan wat belangrijk is voor mij en mijn gezin. En niet alleen dat:

Ik moet leren omgaan met wat er op mijn pad komt. Dat zal mijn belangrijkste levensles zijn. Zodat mijn emmer niet meer overloopt maar dat het water erin langzaam verdampt.

© KH

2 comments:

A van de Aa said...

Er gaat nooit meer in de emmer dan in de emmer kan.

klaproos said...

ach gossie kati,
soms is het handig als er wat druk af gaat...
ik heb met je te doen,

lieve groet