Monday 16 April 2012

Take control over your life



Afgelopen week, de week dat ik vrij had en lekker uit kon rusten, maakte ik me weer druk over van alles en nog wat. Ik heb gemerkt dat ik nog met veel te veel dingen in mijn hoofd zit. Wat ikzelf mijn leven laat bepalen. Ex drukt op de knopjes en ik reageer. Had ik niet gezegd dat ik dat niet meer liet gebeuren? Waarom laat ik dat dan keer op keer toe? Die vraag houd me zo bezig dat ik er zelfs 's nachts last van kreeg in de vorm van hyperventilatie. Dat vraagt om een drastische aanpak. Ik moet mezelf eens grondig onder de loep nemen dus.



Ik weet dat ik hier vaker over geschreven heb, it's getting old zo gezegd, maar als ik hier onderhand eens vanaf wil, zal ik dit moeten doen. Het is dat of de confrontatie met ex aangaan en ik weet dat ik daarvan nog meer last van ga krijgen. Niet alleen dat, ik wil het niet meer. Ik kan het niet meer. Ik ben nu bijna 6 jaar gescheiden verdikkeme!
Vorige week kreeg ik een berichtje van hem: hij had een sterk vermoeden dat ik de kids ervan weerhield bij hem te komen. Ik kwam net uit mijn werk, wist niet wat ik las. Stomverbaasd heb ik eerst een kwartier naar mijn schermpje zitten kijken. Om vervolgens te denken: Hier ben ik dus helemaal klaar mee. Met de achterdocht, de vervelende nare berichtjes. Ik heb netjes een berichtje terug gestuurd en gezegd dat ik geen negativiteit van hem meer in mijn leven wil. Dat we gescheiden zijn, vrienden zouden blijven en nu dat niet blijkt te lukken ik dan ook liever helemaal geen berichtjes meer ontvang. Ik heb het geprobeerd, jarenlang. Ik doe niet meer mee. Ik wenste hem het beste en heb gezegd dat ik niet meer zal reageren op wat voor berichten dan ook. Even later kreeg ik weer berichten, wat een onzin het was en ik moest me gewoon aan het convenant houden. Heel even kwam ik in de verleiding om te zeggen dat hij dat al jaren niet doet. Maar ik hield me aan mijn eigen belofte. Ik reageerde niet.

Oudste heeft er het meeste last van. Die moet nu alles doorgeven en volgens hem, oplossen. Zijn vader is niet voor reden vatbaar. Afgelopen vrijdag opende ik mijn mail nadat ik die bewuste laptop een week niet aangehad had. Het ding is zo langzaam dat hij op crashen staat vrees ik. Maar ja, mijn mail moest ik wel lezen. Maar goed ook, want ik had nog drie kwartier om me naar de school van Jongste te begeven voor een oudergesprek! Gelukkig is de school in mijn eigen straat! Tijd om de vader van mijn kinderen te waarschuwen was er natuurlijk niet meer. Die avond probeerde Oudste dat uit te leggen maar zijn vader begreep het niet. En natuurlijk kreeg ik weer een naar berichtje.



Waarom?, vraag ik me dan af. De man die me ooit eeuwige trouw beloofde, in voor en tegenspoed, die me nooit zou afvallen wat er dan ook gebeurde, waarom is hij juist zo veranderd? Ik denk dat de tia's die hij na zijn hartoperatie gekregen heeft er wel mee te maken hebben, maar is dat een excuus? Ik ben en blijf de moeder van zijn kinderen. Waarom ben ik hier thuis door de week de boeman/vrouw en is hij altijd en eeuwig de leuke papa?  Nooit heb ik overwogen het convenant te laten veranderen nu er geen enkele sprake meer is van co-ouderschap. Immers, voor mij was het contact, het vriendelijke contact, altijd belangrijker dan het geld.



Loslaten is het enige wat ik kan doen. Het loslaten, voor mezelf, voor de rust van mijn kinderen. Zo goed mogelijk proberen er te zijn voor hen met de mindere middelen die ik immers tot mijn beschikking heb, zonder de hulp en ondersteuning van hun vader. Ooit, uiteindelijk zullen zij het toch wel gaan zien zou je denken? Een leuke papa uithangen kan iedereen om het weekend, maar een echte vader zijn, daar draait het om. Laat ze dan in vredesnaam een echte moeder hebben die niet haar problemen bij hen neerlegt en het hen laat oplossen. Ik denk dat het daar om draait. Dat ik een manier vind te communiceren met ex zonder de kinderen erbij te betrekken. Zonder dat hij weer een manier vindt om mijn innerlijke rust te verstoren.

Ik moet eraan denken dat ex toen niet wilde veranderen en dat nu ook niet zal doen. Hij is zoals hij is, en dat is zijn probleem en niet dat van mij.
Ik moet gewoon voor mezelf blijven herhalen dat ik verantwoordelijk ben voor hoe ik erop reageer.
Ik hou mezelf voor rustig te blijven bij nare berichtjes of boze buien. En als ik met hem om moet gaan, als het niet anders kan, moet ik dat leren te doen zonder enige emotie te tonen. Het gaat immers om het belang van mijn kinderen. Als ik verantwoordelijkheid neem voor hoe ik reageer in het vervolg, niet meer emotioneel maar rustig en vastberaden en koel, kan hij niet meer aan de touwtjes trekken of op knoppen drukken. Hij zal niet weten wat hem overkomt en zich afvragen waarom ik zo reageer, omdat hij mij zo niet kent. En dat is dan weer zijn probleem en niet het mijne.

© KH

Gebroken Beloftes

Mijn hoofd zit vol
vol met vragen
En eigenlijk zou ik
jou uit willen dagen
Leg nou eens uit
waarom jij vindt
dat dit zo moet

Ik wil alleen maar rust
Rust in mijn kop
en in mijn lijf
Het houdt niet op
Wat eens was
Tussen jou en mij
is al zolang voorbij

Ik zie de pijn
pijn van onze oudste zoon
in zijn ogen 
al lijkt het inmiddels heel gewoon
ik voel al zolang hetzelfde
en jij, jij merkt niks
veroorzaakt het alleen

En ergens diep 
diep in mijn hoofd
weet ik wel hoe het komt
En toch je had het beloofd
Maar sinds je ziek geweest bent
ben je een ander
en ken ik je niet meer

Is het niet idioot
Idioot en stom
ooit was er liefde 
ik vraag me af waarom
gescheiden mensen voor 
hun kinderen niet beter
omgaan met elkaar

© KH

3 comments:

klaproos said...

zoveel als je van elkaar gehouden heb,
zo erg kun je ook een hekel aan lekaar gaan krijgen, dus tja...
zolang als jij je blijft storen aan hem...
voelt hij dat hij nog steeds een zekere macht over je heeft...
negeren zou het beste zijn denk ik,
maar ja....
doe dat maar eens..

ik wens je héél veel sterkte

Daan said...

Lieve schat,
hou het nou eens bij jezelf...

je stoort je zo aan hem, omdat je het bij jezelf niet wil zien...

hij moet niet veranderen, jij moet veranderen... van jezelf leren houden, leren voelen wat je nodig hebt, en het aan jezelf geven... En als hij dan ziet dat hij je niet meer kan raken (omdat je van binnen zo sterk bent geworden), zal hij snel genoeg klaar zijn met zijn gedoe...

ophouden met die ander, blijf bij jezelf...

xxx Daan

Kati said...

Klaproos, tja, dat Oudste er zo'n last van heeft vooral doet zeer. En je kunt er niks aan doen, dat is t ergste.

Daan, Ik weet t maar ik wil ea voor mezelf op een rijtje hebben vandaar de soort van werk in uitvoering-blogs steeds, snappu?