Helpende handen

Never look down on anybody unless you're helping him up. 

~Jesse Jackson

 

Vanmorgen had ik een heel ander idee voor een blog in mijn hoofd. Maar toen ik een uur geleden van mijn werk naar huis fietste, had ik niet kunnen vermoeden dat de gebeurtenissen die volgden dit idee van de tafel zouden vegen.

In gedachten verzonken fietste ik van mijn werk naar huis. Ik had met wat collega's gesproken, iedereen een prettig weekend gewenst en een fijne Koninginnedag. Ik merkte dat ik harder ging fietsen omdat er iemand pal achter me fietste, nou en, dacht ik nog, wat maakt dat uit, dan haalt hij of zij me maar in. Maar toch, het voelde niet prettig, zo dicht op me. Ik nam een bocht en fietste langs het ziekenhuis. En daar precies een meter of 2 van de plek af waar ik een paar weken geleden ook al moest stoppen omdat ik last van hyperventilatie kreeg, voelde ik weer een hyperventilatie-aanval opkomen. Mijn linkerhand begon te tintelen, wat betekent dat ik meteen moet stoppen omdat ik anders mijn fiets laat vallen en ik zat er nog op. Ik stuurde mijn fiets richting de gras strook en voor ik er erg in had, en voor ik kon afstappen lag ik al op het gras. Ik dacht nog: Wat als hier nu die honden die ik verderop gezien had, hun dagelijkse behoeften op doen, lig ik er zo meteen nog in ook. Maar verder denken kon ik niet meer. Ik lag daar, en wist even niet meer hoe of wat.



Voordat ik ik wist wat er gebeurde stond er een mevrouw boven me en vroeg: 'Gaat het?' Ik keek op en ineens stonden er 3 mensen om me heen. 3 Auto's waren gestopt en 3 mensen waren uitgestapt. De eerste mevrouw vroeg wat er gebeurd was want ze had me zo van mijn fiets af zien vallen, boem, op de grond. 'Maar goed, dat je bij het gras fietste', zei ze nog. Ik legde uit dat ik hyperventilatie op voelde komen en dat ik expres naar het gras gefietst was, om af te stappen. Het afstappen was niet meer gelukt. Mevrouw nummer twee vroeg wat ik normaal deed. Ik zei dat ik anders mijn zakje pak maar dat ik meestal probeer zolang mogelijk door te fietsen omdat ik het vaak zo voor schut vind staan, met zo'n zakje langs de weg. 'Nou', zei ze, 'Je kunt beter met zo'n zakje staan dan op de grond liggen.' Mevrouw 1 had ondertussen haar hand uitgestoken om me te helpen op te staan. De derde persoon, een jongeman, was bezig mijn stuur recht te zetten en vroeg of iemand het stuur vast wilde houden. Toen dat weer enigszins recht stond en hij zag dat er genoeg hulp was ging hij weer. Ik heb hem uitvoerig bedankt, hij knikte en reed weer weg. Mevrouw 1 ging ook weer en ook haar bedankte ik voor haar hulp. Mevrouw 2 bleek een EHBO diploma te hebben en ze zei me dat ze dan sowieso verplicht is te stoppen omdat ze anders haar diploma kwijt raakte. 'Maar', zei ze, 'Natuurlijk stop je als je iemand van zijn fiets ziet vallen, en jij valt nogal niet op met je rode jas en rode fiets.' Ze lachte. Zo vanzelfsprekend is dat anders niet, zei ik haar. Niet iedereen doet dat toch meer tegenwoordig voor elkaar? Zij vond van wel, en dat is mijn geluk. Ze stapte in na mij nog op het hart gedrukt te hebben dat ik de volgende keer echt eerder af moest stappen. Ik beloofde het.



Waar vind je dat nog? Maar liefst drie mensen die je zo opvangen? Wat geweldig toch! En dan is de wereld zo koud en hard zeggen ze. Er is nog hoop, zeker wel. Er zijn nog genoeg mensen die wat voor elkaar over hebben en die wel klaar staan voor elkaar.
Als ik die helpende handen niet gehad had, was het ook wel gelukt maar op deze manier is het zoveel fijner, het gevoel dat er mensen zijn die willen helpen als het nodig is.
Je hebt elkaar toch nodig in deze wereld!

Ze zullen het niet lezen, en ik heb ze alledrie al uitgebreid bedankt maar nogmaals bedankt, helpende handen!

© KH