Vandaag is de dag: Ik word een nieuwe IK

Ik ben het zat. Helemaal zat. Altijd maar dat heen en weer geslinger tussen nervositeit en zelfverzekerdheid. Nu wil ik wel eens gewoon dat laatste zijn. Voor altijd. Amen.

Ik zet een punt achter het gevoel dat mensen uit het verleden mij nog steeds menen te kunnen geven. Ze mogen dat niet, ze kunnen dat niet. Ik zet een PUNT achter het verleden. Dat er nog touwtjes lopen tussen het verleden en het heden door middel van mijn kinderen dat kan niet anders, maar het gevoel dat erbij hoorde, dat touwtje kap ik met onmiddellijke ingang door. Die ander doet dat kennelijk ook. Of heeft dat ook allang gedaan. Waarom ik dan niet? Omdat ik denk aan mijn kinderen? Omdat ik het volgens afspraak goed wil houden? Voor de 'buitenwereld'? Die buitenwereld waarin die ander zo leuk tevoorschijn komt? Zou die ander nu echt denken dat die buitenwereld die donkere kant ook niet ziet? Maar, is dat mijn zorg? Moet ik me daar druk om blijven maken? Moet ik aan iemand anders denken dan aan mijzelf en mijn kinderen?




Het is klaar. Ik ben er klaar mee. Het is afgelopen. Hier komt Kati. De new and improved Kati dan wel. De Kati die sterk is geworden na al die jaren alleen vechten. Vechten voor haar kinderen, vechten voor haarzelf. Opkomen vooral voor haarzelf. Vechten tegen haar onzekerheid, vechten voor haar relatie die niet het vechten waard bleek, vechten voor ja voor wat niet? En sterk is ze geworden. Beresterk! Het is alleen zo vreselijk jammer dat deze beresterke Kati dat zelf niet ziet! Dat ze bij elk ding dat gebeurd de bibbers krijgt en denkt: Oei, dat kan ik niet. Of: Wat moet ik nu doen? Dat kan ik niet alleen.
Maar als puntje bij paaltje komt dan kan ze het verdomd goed alleen.
Met een partner die een autistische contactstoornis heeft moet je nóg zoveel sterker zijn. Dus bere-beresterk is ze geworden. En ze kan de wereld aan.

Maar waarom staat ze dan toe dat die ene haar zo naar beneden haalt? Bij ieder klein ding, maakt ze het groter dan het is. Of zou het zijn dat ze vecht? Vecht voor de kinderen, voor zichzelf? Voor haar vrijheid die ze zo verworven heeft en die stukje bij beetje weer afgenomen wordt?
Het is klaar. Niet meer. Er zijn grenzen.

Ik heb altijd gezegd dat ik niet zo wil worden als al die andere vrouwen. De bittere gescheiden vrouwen. Vrouwen die zeuren over geld dat ze niet krijgen. Of te weinig krijgen. Of moeilijk doen over de kinderen. Ik wilde kostte wat kost het 'goed' houden voor de jongens. Maar zodra ik hoor dat de Sire campagne werkelijkheid wordt in mijn eigen gezin, (die van die kinderen met die tatoeages) dan word ik boos, verdrietig, wanhopig, en vals tegelijk. En ik ben er klaar mee. Ik wil dat niet meer. Ik wil mezelf terug. De Kati die ik was geworden. De Kati die meer innerlijke rust kreeg. Die is kwijt en ik wil haar weer vinden. Dus vanaf vandaag begint de zoektocht naar haar weer. Ik hou mijn mond over de vader van mijn kinderen. Ik zeg niks als zij over hem praten. Als zij weer eens klagen. Als ze zeggen dat hij toch zo zielig is. Ik glimlach, draai me om en loop weg. Desnoods als laatste redmiddel doe ik mijn oordopjes in, en zet mijn muziek op. De jongens zijn oud genoeg om het zelf te regelen met hun vader. Ik ga er niet meer tussenin zitten. Zowel voor hun bestwil als wel voor het mijne.



Die steen is weer veel te vaak in mijn maag en die moet weg, voorgoed weg.
Zelfs een beresterke Kati kan geen stenen uit magen halen met haar blote handen. Maar ik kan mezelf wel beschermen. Zoals ik mijn kinderen jarenlang beschermd heb (en nog). Het is nu tijd om meer aan mezelf te denken.
Iedereen lijkt dat te doen. Dus ik ook.

Go Kati!

© KH