Reïncarnatie

In de Oosterse 'wereld' is het een heel normaal gegeven: Reïncarnatie. Hier in het Westen zijn 'we' er te nuchter voor, tenminste de meesten van ons dan.

Ik had het er gisteren onderweg naar de verjaardag van mijn moeder met Oudste over. Hij begon: 'Mam, jij gelooft toch in reïncarnatie he?' Op mijn instemmende antwoord ging hij verder: 'Geloof je dan ook dat er een  hemel is?' Daar moest ik even over nadenken. Ik denk dat het misschien beide wel kan, meer uit een gevoel van geloof misschien dat er nog zit, dan dat het zou kunnen al zei ik hem dat niet op dat moment. Maar in reïncarnatie geloof ik 100 %. Ik heb dingen ervaren die ik op geen enkele andere wijze zou kunnen verklaren.
Ik denk zo zei ik tegen zoon, dat je in een leven, of meerdere levens, het ultieme 'zijn' of bewustzijn moet bereiken. Een zo goed mens moet proberen te worden en in ieder leven dat je fouten maakt of dingen verkeerd doet, je terug kunt komen om dat doel te bereiken. Om een nog beter mens te worden. Je leert dingen in een leven, de goede dingen en de fouten die je gemaakt hebt neem je mee je volgende leven in. Om uiteindelijk een heel goed mens te worden. Zoiets als de huidige Dalai Lama, heb ik voor ogen. Dat is in mijn ogen (al ken ik hem uiteraard niet persoonlijk) het voorbeeld van hoe de mensen moeten zijn. Wijs, rechtvaardig, behulpzaam, vredig. Innerlijk vredig ook.



Maar die hemel, hoe zit dat dan? Ik denk dat diegenen die overleden zijn, ook bij ons zijn en op ons passen. Maar reïncarneren zij niet dan? Ik denk ook dat de mensen die in je leven zijn nu, altijd bij je zijn in je volgende leven, dus je hebt ongeveer altijd dezelfde personen om je heen in je diverse levens. Ziedaar de hemel. Degenen die overleden zijn, zoals mijn vader, die wachten op je in de hemel, tot jijzelf zover bent om te gaan. Natuurlijk is er een stukje leeftijdsverschil. Maar de een reïncarneert dan eerder dan de ander. Ik bedenk het ter plekke en het klinkt nog aannemelijk ook vind ik. Mijn vader hoeft in een volgend leven ook niet weer mijn vader te zijn. Kan gerust iemand anders zijn, maar hij zal er zijn.



Ik heb ooit het verhaal wel verteld over mijn Schotland reis in 2005 met mijn gezin en toenmalige echtgenoot. We reden door een plaatsje waar ik nog nooit doorheen geweest was en ik kreeg een heel naar gevoel. Ik zwol voor mijn gevoel op. Ik kreeg dikke vingers, een verstikkend gevoel, dikke tong en dacht dat ik dood ging. Ik had maar 1 gedachte: Ik moet hier weg en wel nu! Ik was bang ook, paniek! Ik wilde daar niet zijn. Ik moest weg. Ik keek naar mijn vingers maar die zagen er normaal uit maar ik voelde ze dik zijn, ik kon niet slikken, ik had een band om mijn borst voor mijn gevoel. Met een slakkengang reden we dat stadje uit, Brora heette het, in het Noorden van Schotland. Pas toen we eruit waren verdwenen die symptomen en toen we stopten voor de lunch vertelde ik het mijn echtgenoot die niks gemerkt had. Het was niet te verklaren. Later zei mijn moeder me: 'O dan ben je daar dood gegaan'.
Een paar weken geleden las iemand mijn verhaal en heeft me verteld wat daar gebeurd is, zijn vriendin is medium. Ik zal het hier niet vertellen maar het viel voor mij op zijn plaats. De bevestiging dat er meer is, dat ik niet gek was daar.

Zo zijn er meer verhalen van diverse mensen. Mijn Jongste zoon vond ik vanaf de dag dat hij geboren was een 'oude ziel'. Waarom weet ik niet. Ik keek hem aan en hij keek terug en ik keek in de ogen van een oude ziel. En nog heb ik dat gevoel. Hij is wijs. Wijzer dan ik.
Het gekke is, of misschien ook niet, dat mijn moeder, zus en ik hier hetzelfde over denken en regelmatig gekscherend tegen elkaar zeggen over mensen die vervelend doen: 'O nou, die moet nog vaak terug komen'! Ikzelf ben hier meer mee bezig dan mijn moeder en zus dat wel, maar misschien hoef ik niet meer zo vaak terug te komen? Of juist wel, wie zal het zeggen.
Jammer dat er hier in het Westen nog zo 'nuchter' over gedaan wordt. De Oosterse wijze is zoveel rustgevender, dan het vaak opgedrongen, drukke Westerse ideaalbeeld wat helemaal zo ideaal niet blijkt te zijn.

Op de terugweg van mijn moeder naar huis, spraken Oudste en ik over de familie die bij oma was en waarom sommige familieleden zo stug tegen elkaar deden. Hadden woorden gehad kennelijk waar ik (gelukkig)  het mijne niet van weet. Oudste zei: 'Mam, dan zijn ze allemaal boven de 60 en dan maken ze nog ruzie? Nou die moeten ook zeker nog vaak terug komen.' Ik kon hem alleen maar gelijk geven.




Namaste.

© KH