Voer voor psychologen

‘Het goede leven is een proces, niet een staat van zijn. Het is een richting, niet een doel'. 

~ Carl Rogers 

Vriend heeft Pdd-nos. Dat is bekend. Een kleine 2 jaar geleden kreeg hij deze 'stempel' en sindsdien loopt hij een beetje vast. Eigenlijk al langer maar nu het een naam heeft kan hij makkelijker hulp krijgen. Tenminste, dat dachten we. De psycholoog waar Vriend bij gediagnostiseerd is, daar zijn we niet meer. Hij probeerde ons van alles aan te praten. De laatste keer dat ik daar moest komen praten, kletste ik hem zo onder tafel. Nu heb ik geen psychologie diploma maar weet ik wel dat het niet bepaald positief is als ik een psycholoog onder tafel kan kletsen. Voor mij als persoon wel leuk maar niet de bedoeling zo lijkt me.
Vriend had geen prettig gevoel bij deze man en zo kwam hij bij het GGZ terecht na oeverloos wachten.

Nu 'loopt' hij bij een Sociaal Verpleegkundige. Deze man kwam meteen heel sympathiek over in het eerste gesprek. We hadden er beiden een goed gevoel over. Het zou helemaal goed komen. Vriend zou de hulp krijgen die hij nodig had.

Gisteren zei Vriend ineens: 'O ja, vergeten te vertellen vorige week: jij moet vanaf morgen mij rapportcijfers gaan geven.' Ik zat Vriend waarschijnlijk heel stom aan te kijken. Was dit niet de reden waarom wij bij Psycholoog 1 waren weggegaan? Het in onze ogen, 'debiele' 'kinderachtige' rapportcijfer-geven aan je gevoel en gedrag? 'Nou', zeg ik tegen Vriend. 'Ten eerste heb ik al een hekel aan de woorden 'jij moet' dus daarvoor krijg je al een 5. Daarnaast zouden we dat nooit  meer doen, en ben je dus daarmee akkoord gegaan zonder commentaar dus wordt dat al een 4 en het feit dat je daarmee een week nadat je er geweest bent komt is dus bij elkaar een 3. Goed bezig!' Vriend kijkt me aan en ziet aan mij dat ik er flink de draak mee steek en begint te lachen.



Ik heb me vanmorgen eens ingelezen (kon helaas niet achterhalen welke mafkees dit bedacht heeft) en dit gevonden:


De oplossingsgerichte therapeut kan de cliënt vragen de huidige situatie een cijfer te geven. Daarbij gaat hij ervan uit dat een probleemloze situatie een 10 is en de situatie waarin 
de klachten het hevigst zijn een 0.


Het is toch te gek voor woorden dat je aan gedrag of gevoel een cijfer moet hangen? Niet als cliënt zijnde maar nu moet ik als zijn partner dat dus doen! Hoe bedenkt iemand dat! Hoe kun je daar nu iemand mee motiveren vraag ik me af? Het lijkt mij alleen maar demotiverend te werken als je een partner met een sociale contactstoornis  hebt, zoals ik, die zich om de haverklap aan mensen en dingen ergert en jij moet dat met een cijfer beoordelen als zijn partner! Hoe moet dat je relatie ten goed komen in vredesnaam? Welke malloot van een psycholoog heeft dat ooit bedacht? En als ze dit nog leren aan psychologie studenten is dat meteen reden om mijn wens ooit nog psychologie te gaan studeren, meteen te laten varen.



De psycholoog Carl Rogers spreekt mij veel meer aan in dit opzicht. Hij ging ervan uit dat elk individu streeft naar het ontplooien en optimaal benutten van de eigen mogelijkheden en talenten. Hij bestudeerde niet alleen het therapeutische proces op een systematische manier, maar hij ontwikkelde ook een eigen werkvorm: de
cliëntgerichte of non-directieve therapie (niet-sturende). Rogers is voorstander van een non-directieve aanpak; de cliënt bepaalt zelf de doelstellingen. In de oorspronkelijke werkwijze geeft de therapeut of counselor geen richting aan de cliënt. Hij interpreteert niet en geeft geen advies, behalve ter aanmoediging of verheldering. Dit doet hij vanuit de gedachte dat de cliënt uiteindelijk zelf het beste de eigen problemen kent en kan hanteren. Het is de taak van de hulpverlener die mogelijkheden te helpen ontdekken en benutten. Hiertoe wordt een niet beoordelende, accepterende sfeer gecreëerd.

Diezelfde avond lagen Vriend en ik in bed nog wat te praten over de dag. Hij maakte een opmerking (ik weet niet eens meer waarover) en ik zei hem: 'Pas op wat je zegt he! Je hebt al een 3, het kan zo maar een 2 worden!' We kregen allebei de slappe lach die wel een kwartier aanhield.

Rapportcijfer voor onze relatie. Ik denk een vette 9. Ondanks wat strubbelingen hier en daar. Maar welke relatie heeft dat niet? Wie bedenkt er nou om rapportcijfers te geven aan je partner. Dat is pas voer voor psychologen!

© KH