Humor is the great thing, the saving thing. The minute it crops up, all our irritation and resentments slip away, and a sunny spirit takes their place.
~ Mark Twain
Gelukkig zijn de 'echte mannen gewoonten' zoals vuile sokken op de grond of onderbroeken overal, drinken uit een pak melk en krabben op plekken waar je dat niet wilt zien niet aan mijn vriend besteed. De sokken en onderbroeken vind ik echter wel op de kamer van de 2 pubers. Die op hun beurt weer roepen dat hun vader dat zelf wel doet of altijd deed, en zij het bij hem niet mogen. Tja...
Vriend heeft weer hele ander gewoonten waar ik me aan irriteer. Hij kan zich bijvoorbeeld heel snel ergeren aan mensen. Op het irritante af. Zit je gezellig te praten in de auto op de snelweg en ineens kan het zomaar zijn dat hij qua humeur uit de bocht vliegt. In mijn ogen om niks, maar in zijn ogen heeft de medeweggebruiker stront in zijn ogen, of weet ik wat nog meer. Mijn vriend is niet eens een zogenaamde machoman maar gewoon een gezellige metroman. Een over het algemeen een gemoedelijk iemand maar kennelijk komt ook in hem op de weg het beest in hem boven als hem een strobreed in de weggelegd wordt.
Of je zit gezellig op zaterdagavond een mooie film te kijken en meneer valt op de bank in slaap! Gezellig! Had ik er niet al zo een gehad?
Herkenbaar?
En als ik er over nadenk: Hebben wij vrouwen niet gewoon een ideaal beeld in ons hoofd van hoe wij onze man willen hebben? Want laten we wel wezen dames, wij zijn zelf ook niet perfect en ik ben de eerste om daaraan toe te geven. Maar die perfecte man die in ons hoofd zit, is niet de man die in ons huis leeft. Natuurlijk is hij in het begin dé ideale partner, in het begin kan iedereen die ideale partner zijn. Dan ben je nog zo verliefd dat je die imperfecties niet ziet. (ook hij die van jou niet) Maar na verloop van tijd zul je het toch echt met al zijn imperfecties moeten doen, net zoals hij het met die van jou doet. Hij zegt er misschien niks van. Hij slikt ze ook, doet het er ook mee. Wij vrouwen kunnen er nu eenmaal uren over door blijven gaan.
Ik kan me nog levendig voor de geest halen dat in een woordenwisseling van mijn ouders in mijn jeugd mijn moeder dat ook zo goed kon. Mijn vader was dan allang klaar ermee. Trok zich alweer terug achter zijn krant en mijn moeder, die dan naar een andere kamer, of keuken was gegaan kon dan tig keer terug komen om te zeggen: 'Ja maar toch vind ik dat..' Mijn vader negeerde dat meestal of liep de kamer uit, gewoon simpel. Mijn zusje en ik zeiden dan: 'Mam, hou nou eens op!' Na een uurtje afgekoeld te zijn was het dan weer goed en dat zagen mijn zus en ik ook, dat goedmaken. (mijn ouders waren gek op elkaar dat zagen we wel)
Mijn ex heeft wel eens gezegd dat ik net zo deed als mijn moeder. Of de neiging had. Sinds wij uit elkaar zijn ben ik erg veranderd en probeer ik aan mezelf te werken. Die irritaties die ik nu wel eens voel, probeer ik dan ook maar een plek te geven en te denken: Och, hij heeft gelukkig meer leuke dingen dan irritante en daar gaat het dan toch om. De humor is er, we lachen veel, en dat is belangrijker in een relatie dan je dood ergeren aan elkaar!
Pas als een partner weet dat hij de ander irriteert met zijn gewoonten, en dus die gewoonten expres herhaalt iedere keer, dan pas gaat het 'vervelend' worden. En is er iets goed mis. Ook hier geldt: Blijf erover praten. Mannen doen dat niet graag, heb ik gemerkt. Maar aan een relatie werken is wel zo belangrijk! Ook aan de irritaties dus.
Mijn kinderen zijn jongens, puber-jongens. Veel irritaties dus. Een van de meest grote irritaties aan hen is: Het consequent 'vergeten' te vervangen van de wc-rol. Hangt er gewoon 1 rottig velletje. Terwijl er gewoon zo'n standaard vol rollen naast staat. Ik vond op internet onderstaand plaatje, ik denk dat ik dat maar eens boven de wc-rol houder ga hangen:
© KH
No comments:
Post a Comment