Thursday 8 December 2011

Piekerkont



Het is weer zover: Ik ben weer aan het piekeren. Over dingen die waarschijnlijk niet eens zullen gaan gebeuren, of misschien ook wel maar waar ik niet in mee wil of kan gaan. Ik zal het uit leggen. Op mijn werk is een nieuwe cheffin gekomen. Zij doet dingen anders dan de voorgaande en het bevalt me niks. Ik ben weer aan het verzinnen geslagen. Mijn cliënten zeggen dat ze gebeld zijn door degene die mij in mijn vakantie vervangt. Niet zoals het hoort. Mijn cheffin hoort te bellen om te zeggen wie er komt. Ze heeft een andere werkwijze wat niet slechter hoeft te zijn maar ik zit alweer te doemdenken. Wat als er nu dit of wat als dat... Wat als ik nu weer meer moet gaan werken en zij... 
Wat als ik nou gewoon afwacht wat er gaat gebeuren en me niet in de stress zit te prakkiseren.


Dat heb ik nou met alles. Dingen die gebeuren in mijn leven. Gedonder met mijn ex, hup ik pieker Dingen op het werk of privésfeer, en ik pieker. Maar daarmee gaat het niet weg, nee het wordt erger en erger, vooral in mijn hoofd. Maar laat ik het los, dan blijkt het allemaal lang zo erg niet te zijn en blijk ik het allemaal in mijn hoofd te hebben opgeblazen tot iets heel ergs wat het helemaal niet is. Ik maak het veel erger, in mijn hoofd, door mijn gepieker. 

Waarom doe ik dat dan als ik dat weet? Ik heb geen flauw idee. Leuk is anders want ik krijg er niet alleen last van geestelijk doordat ik pieker, maar ook fysiek. Ik krijg er namelijk hyperventilatie van. En als ik doorga, kan het symptomen krijgen van mijn epilepsie. Daar lijkt het dan op, van die lichte epilepsie aanvallen. Doodeng! Dus ik maak mezelf letterlijk gek! Hartstikke stom dus! En daar moet ik dus mee op zien te houden! Ik wilde dat ik dat kon! Loslaten, weer dat woord. Loslaten op zo vele manieren maar ook hier weer mee. Het valt niet mee, iedere dag leer je weer. Maar de druk van het moeten, nu dus weer met het werk, is voor mij helemaal niet goed, doordat ik zo mijzelf opfok, ik er lichamelijk last van krijg. Ik zeg niet voor niets tegen die cheffin dat ik mijn eigen uren werk en niet meer. Ik heb thuis nog een en ander plus dat ieder keer die telefoon, dat gezeur of ik kan invallen, ik heb er geen zin in! Laat me met rust denk ik dan. Val collega's lastig die wel graag meer uren willen. 



Ik moet ermee leren om gaan. Was daar ook goed mee bezig door het boeddhisme en meditatie maar het lukt niet altijd zeker niet als het om werk gaat. 
Maar op dit moment ben ik nog teveel (in mijn hoofd) bezig met de confrontatie aan te gaan met mensen, door dingen (in mijn hoofd) tegen ze te zeggen die ik waarschijnlijk niet eens hoef te gaan zeggen omdat die situatie zich niet eens voor zal gaan doen. 
Bah wat ben ik toch een moeilijk mens! Tijd voor meer zelfreflectie en challenges denk ik: 





© KH

3 comments:

noofs said...

Denk je dat het zou helpen als je aan je nieuwe leidingevende zou vertellen hoe het bij jou (in je hoofd) werkt? Gewoon op een moment dat je je rustig en relaxed voelt? Met een kop koffie? Gewoon vertellen? Het is maar een idee hoor. Geen bemoeizucht. Absoluut niet.

Christiaan said...

Laat inderdaad dingen los en alles komt op zijn pootjes.

Kati said...

Dank je voor t meedenken Noofs, ik weet niet of dat helpt, maar kan het proberen.