Wednesday 21 December 2011

Lions and tigers and bears O my...

Of course, I don't know but I think it'll get darker before it gets lighter. 
~ Scarecrow (Wizzard of Ozz) 


Dit wordt een blog met dank aan Klaproos. Daar las ik over leeuwen en beren op de weg en dacht: Dat heb ik zolang gehad! En soms nóg! De zenuwen in mijn buik, die steen op mijn maag, dat kwam ook van de beren  op mijn weg.

Overal zag ik die beren. Als je me nu na jaren vraagt waar dat door komt, denk ik het antwoord wel te weten. Ik kan eerst beginnen met een kleine inleiding:

Een combinatie blogje wordt dit denk ik.
Frustratie. Vanmorgen begon de dag met een berg aan frustratie. Mijn Oudste zoon lag weer eens te lang in zijn bed terwijl hij naar school moest. Och mam, ik heb 'maar' gym dus waarom ook niet? Die instelling van lik-mijn-vestje.. En dan het commentaar wat erop volgde. Ja maar ik heb het door de week zo druk, ik leer door de week niet zeg! Ik heb het te druk met werk, of naar vrienden gaan en dan ben ik moe en wil ik ook wel eens blijven liggen! Zeventien jaar is hij. Doet een MBO opleiding Urban Design oftewel Stedenbouwkunde. Na oeverloos tegen hem aanpraten sprongen de tranen van pure frustratie in mijn ogen. Ik heb havo gedaan en ben daarna gaan samenwonen, ten eerste omdat ik over de mavo en havo best lang gedaan had, maar goed, ik had het! En toen ik eenmaal havo had, wist ik nog steeds niet wat ik wilde doen.

Nu zou ik het wel weten. In de bejaardenzorg, maar dan iets met psychologie erbij. Dus psychologie studeren op hbo-niveau en dan de geriatrie in. Oudste's onwil is mijn frustratie. Hij kan het nu nog wel! Ik kon het destijds ook maar deed het niet. Mijn beurt is voorbij. Ik loop bij bejaarden schoon te maken met mijn havo diploma. Gezellig hoor, maar ik kan meer. Frustratie! Mijn frustratie.
Nu zie ik weer beren op Oudste's weg. Zijn weg! Niet de mijne.



Toen ik ging samenwonen, ging ik op 19-jarige leeftijd het huis uit. Van een zeer beschermde jeugd, BAM, het huis uit, alles zelf moeten regelen. Wat ik niet durfde of dacht te kunnen maar achteraf best wel had gekund. Had gekund. Want mijn toenmalige vriend, nu ex-man, regelde alles voor mij. Hij probeerde mij wel te stimuleren om dingen zelf te doen, maar die beren... Veel beren liepen er op mijn weg. Hij weet het aan mijn beschermde opvoeding. Dat mijn moeder mij teveel uit handen genomen had. Dat kan best zo zijn, maar wat had ik aan die conclusie. Feit was dat ik niks durfde. Het ergste wat ik niet durfde was een instantie bellen. 'Ze bijten niet aan de telefoon'. zei hij dan. Nee, dat wist ik wel. Maar ik durfde niet. Solliciteren naar een administratieve baan, o wat zag ik een beren. Ik deed het, moest toch werken, maar van te voren voor ik iets ondernam, stikte ik van de zenuwen. Later at ik die zenuwen weg. Wat een ellende had ik daardoor. Frustratie en ellende. Wat kan een mens het zich toch moeilijk maken.
Mijn moeder kan nu nog zeggen: 'was maar thuis blijven wonen, dan had je kunnen leren, of hier kunnen werken en sparen'. Dat mijn ouders het ook niet eens waren met mijn partner-keuze, bleek pas toen mijn (ik was inmiddels getrouwd en had mijn twee jongens) scheiding aankondigde. Of, ik wist het ergens wel, mijn vader was al overleden en hij en mijn ex lagen elkaar vanaf dag 1 al niet, maar als je verliefd bent, zie je maar 1 ding: dat wat jij wilt en niet wat je ouders goed voor je vinden. En ik al helemaal niet, als iemand mij zijn mening op wil dringen, doe ik juist het tegenovergestelde. Altijd al gedaan, zal ik ook altijd wel blijven doen!

En daarin zit het m nu denk ik. Oudste is qua karakter net zijn moeder. We botsen regelmatig en niet voor niets. Ik snap hem ook beter dan wie ook. Omdat ik dingen die hij nu doet ook deed op zijn leeftijd. Maar sommige dingen wil ik dat hij juist niet doet, die ik niet deed. Zijn toekomst verknallen bijvoorbeeld, te lam zijn om uit zijn ogen te kijken en denken: Het komt allemaal wel. Want voor je het weet is het te laat en sta je iets te doen, wat je niet had hoeven doen als je (o jee, wat zeg ik nu) naar je ouders geluisterd had!
Hoor ik nu mijn vader weer lachen vanaf zijn wolkje? Kennelijk is het nooit te laat voor dát besef, pap. Hopelijk dringt het tot mijn Oudste ook door. Daarom laat ik hem nu ook zoveel mogelijk dingen zelf uitzoeken en regelen. Én laat ik hem los zodat hij zijn eigen fouten moet leren maken. (al hou ik altijd een oogje in het zeil)
Alleen hoop ik 1 ding:  Dat hij die leeuwen en beren nooit op zijn pad tegen hoeft te komen.
Wat dat is werkelijk een heel naar gevoel dat ik gelukkig een heel eind ben kwijt geraakt toen ik het wél allemaal zelf ben gaan doen na mijn scheiding. Die leeuwen en beren heb ik daarmee weggejaagd.
Om hopelijk nooit meer tegen te komen..

© KH

stukje van 1 van mijn meest favoriete films: Leeuw(en) op de weg...

5 comments:

klaproos said...

ach kati wat kan ik zeggen,
mijn moeder en botsten regelamatig en toch waren we stapelgek op elkaar,
die leeuren en beren heeft elk mens nodig op zijn haar levenspad,het maakt je tot wie je bent,

kleine kleeuwtjes en beertje zien:-)
dat klinkt gelijk beter hé,:-)

Daan said...

die beren en leeuwen zijn het probleem niet, maar hoe we er tegenaan hebben leren kijken...
dat we hebben leren geloven dat wij er niets tegen kunnen doen...

en je zoon moet toch echt eens zijn eigen plan leren trekken, Keet... Zolang jij het voor hem blijft opknappen, leert ie het nooit zelf... en dan gaat jouw verhaal gewoon door met hem...
;-)

Kati said...

Ja precies Daan, dat vond ik dus ook!

Klaproos, kleine leeuwtjes en beertjes mogen dan nog, dat als we 'boe' zeggen ze wegrennen! ;)

Christiaan said...

Ik zorg er wel voor dat die beren en leeuwen nooit meer op jouw pad zullen komen.

Kati said...

Chris, lief maar dat moet ik toch zelf doen. :)