Henri

 

Vorig weekend is onze 11-jarige dwergpapegaai Henri overleden. Hij was al een tijdje minder actief en sliep veel, had last van zijn pootjes, maar vorige week zakte hij door die pootjes, viel en brak zijn nek. 

Mij moest ie niet, nee het baasje! Om half zes, als het baasje de deur van kantoor achter zich dicht deed, begon Henri al te gillen. Baasje kwam thuis! En ja hoor 15 min later was hij er. Maar ook als het baasje even boodschappen deed en thuiskwam en niemand het hoorde, merkte je aan Henri wel dat hij thuiskwam. Henri zat op zijn schouder, at op zondagochtend mee met het ontbijt en zat op zijn schouder bij de afwas. Al werd hij de laatste maanden erg vervelend, of misschien wel dement. Hij vloog de boekenkast in, of op de keukenkast en ook het baasje kreeg hem niet te pakken. Henri begon zelfs hem te bijten. Hij werd oud. En nu is hij er niet meer en is het stil.

De eerste dag liet ik de radio ook maar uit toen ik ging werken, want voor wie? Henri was er niet meer; niet meer ‘lief zij, vrouwtje gaat werken, tot straks’ alsof hij het snapte. Maar toen ik thuiskwam was het zo stil! De hond is 6 jaar geleden overleden, nu de vogel en gelukkig tjilpen de vogels buiten in de tuin nog, ook al doen ze dat normaal in augustus nooit. Dus de radio staat gewoon aan als ik wegga. Kom je niet in een te stil huis terug tenminste. 

Of er nog een beest komt weet ik niet. Het verdriet als ze dood gaan, zelfs van zo’n klein vogeltje, is elke keer weer zo intens. We moeten het maar aanzien.

© KH