Corona, u een zorg

It is health that is real wealth and not pieces of gold and silver. -Mahatma Gandhi 

Gisteren heeft onze premier Rutte weer een persconferentie gegeven naar aanleiding van de Coronacrisis. De maatregelen die het kabinet genomen had zijn verlengd tot en met 28 april maar men gaat er van uit dat het wel langer zal gaan worden. We zijn er nog lang niet. Scholen en kantoren blijven dicht, evenals alle horeca. Mensen moeten 1,5 meter van elkaar af blijven en niet bij elkaar op bezoek gaan. (social distancing) Vele ouders werken vanuit thuis en geven hun kinderen les met behulp van de leerkrachten. Men blijft dus zoveel mogelijk thuis. Zeker als je verkouden bent, neusverkouden, of hoest en koorts hebt.
Dit alles om de kwetsbaren en ouderen te beschermen.

Iedereen behalve de zorg. En aangezien ik ook in de zorg werk, is het ook een zorg voor mij. Aan de ene kant is het wel lekker om iedere dag aan het werk te zijn, met de nodige extra maatregelen. Maar aan de andere kant; wij in de zorg lopen wel elke dag een groter risico om het virus op te lopen.

Ik ben bijvoorbeeld al een aantal weken neusverkouden, maar wij moeten daarmee gewoon blijven werken. Doen we in een normale situatie ook natuurlijk maar dit zijn geen normale situaties. Wij werken bij de kwetsbaren en ouderen. Aan de ene kant is het fijn om naar  hen toe te gaan, ze zijn al zoveel alleen, maar aan de andere kant, ik wil hen niet ziek maken! 

Dus volgens de richtlijnen was ik als ik van huis wegga mijn handen, bij de cliënt was ik weer mijn handen en trek mijn werkhandschoenen aan. Bij elke handeling blijf ik ze aanhouden, wat ik voorheen niet deed, ik hou 1,5 meter afstand van de cliënt en dat valt nog niet mee! Veel cliënten houden ervan om je achterna te lopen, of nét even daar te moeten zijn waar jij bent. Sommige snappen het (niet) meer en moet je blijven uitleggen dat ze afstand moeten houden. Dat ze zelf heel de tijd binnen blijven maakt niet uit. Ik kom overal dus de afstand moet er zijn. Dan als ik ga was ik weer mijn handen. Overal maak ik extra goed de deurklinken en lichtknoppen schoon, wat ik altijd al deed maar nu nog extra op let. Ik raakte al nooit liftknoppen aan en doe dat nu ook niet, als ik met de trap ga, open ik de deur naar het trappenhuis met mijn mouw. En bij de cliënt is het de bel indrukken met mijn fietssleutel of handschoen of mouw. 

Daarna begint het riddeltje van handen wassen weer opnieuw.

Na een dag werken of op de woensdag (vrije dag) en het weekend ben ik altijd blij dat ik weer thuis ben. Het voelt veilig op een of andere manier. Dat deed het altijd al, maar nu nog meer. Veel mensen klagen, je hoort het op de radio of leest het op sociale media. Ze klagen over het thuiszitten, of dat ze zich vervelen, of het ergste wat ik gelezen heb; dat ze niet op vakantie kunnen.
In ziekenhuizen over het hele land liggen mensen (op hun buik aan de beademing) te vechten voor hun leven. Wij blijven thuis om dat virus te stoppen, niet zomaar. 

Natuurlijk is het erg dat er mensen hun baan kwijt raken, winkels dicht moeten en ook na deze crisis zijn we er nog lang niet! Dan komt er een financiële klap die we hopelijk ook weer snel te boven komen. Maar voor nu is het enige wat we kunnen doen; thuisblijven in je eigen veilige huis. 

Terwijl de zorg vooral in de ziekenhuizen, zich de blubber werkt!
Nu roept iedereen wat een helden de mensen in de zorg zijn. Na jaren het vergeten kindje te zijn geweest. En straks als alles voorbij is, krijgt de zorg een schouderklopje, een bedankje en that's it. 

Let maar op.... Wij hoeven geen applaus, het is ons werk, maar loon naar werken, dát zou nog eens fijn zijn! Zeker in deze tijd! Want je ziet, dat de zorg altijd doorgaat. Ook in slechte tijden. 

© KH