Your day will go the way the corners of your mouth turn.
Er zijn dagen de laatste tijd dat ik moeizaam naar huis loop van het werk of dat ik blij ben dat ik naar huis kan. Mijn lijf doet zeer, de kneuzingen zijn nog niet over en er zit een plek bij mijn schouderblad dat maar niet over wil gaan. 's Nachts word ik wakker van de pijn in mijn heup en been en ik lijk verdorie wel een oud vrouwtje! Volgens mijn moeder zit er ischias in de familie maar zij is 75 hè, ik 51. Dus het is wel erg vroeg om nu die klachten te al te hebben maar toch zijn ze er. Ik ga nu ik geen fiets meer heb, lopend naar en van mijn werk en dat ga ik blijven doen ook al heb ik weer een fiets. Het blijft me in beweging houden nu ik geen wandelingen meer maak met een hond. Ik probeer er maar vrolijk mee te blijven, lachen bij mijn oudjes want die zitten per slot van rekening ook niet te wachten op een klager. Sommigen zien de hele week niemand anders en als er dan iemand komt die ook nog loopt te zeuren over haar eigen pijntjes dat is niet de bedoeling. Maar ik doe het nog wel even rustig aan. Dat vliegen en rennen wat ik eerst deed gaat even niet meer. Easy does it. En altijd blijven lachen.
© KH
No comments:
Post a Comment