Rouwen om je hond

Het wordt volgens mij behoorlijk onderschat; rouwen om een huisdier en dan met name een hond (of een kat). In mijn geval dus een hond en niet zomaar een hond maar een hond die ik bijna 17 jaar als mijn beste maatje beschouwd heb. Je vraagt je continue af of je het wel goed gedaan heb, de laatste maanden van haar leven. Had ik haar wel die artrose medicatie moeten geven waardoor ze zo hard achteruit gegaan is? Had ik niet beter gewoon kunnen afwachten en zien waar het heen ging? Hadden we niet beter een andere dierenarts kunnen nemen toen deze zei dat we haar maar in moesten laten slapen toen de eerste symptomen kwamen die ik nu wijdt aan de medicatie die niet goed viel en ik verontwaardigd zei dat ik gewoon andere medicijnen wilde?
Mijn moeder zegt altijd: als hadden komt is hebben te laat en ja dat is ook zo. Jezelf nu achteraf dingen verwijten is niet goed voor je verwerkingsproces ook. Het heeft ook zo weinig zin, want ze is er niet meer, je krijgt haar er niet mee terug. Plus, ze zat al op geleende tijd. Ze had ooit de diagnose gekregen dat ze maar 11 jaar zou worden en ze is bijna 17 jaar geworden! Dus ik moet niet zo zeuren, toch? Nou zo werkt dat niet en zeker niet als je haar zo vreselijk mist.
En op de meest gekke momenten ook.
Als je staat te koken bijvoorbeel, ze stond altijd te schooien om een stukje komkommer, tomaat of wortel of walnoten of wat ook en ik dan met mijn hand naar beneden ging en haar dat gaf. Soms doe je dat automatisch; 'Hier Jessie, voor jou' om dan meteen te denken, doe niet zo raar... praten tegen een hond die er niet meer is. Misschien is dat een soort van verwerking voor mij, al moet ik dat niet doen als mijn Jongste in de buurt is, die heeft zo zijn eigen verwerkingsproces en als hij dat hoort van mij wordt hij boos.
Hij was nog maar 3 jaar oud toen zij in ons leven kwam en hij weet dus niet beter of ze was er, en nu ze er niet meer is heeft hij het moeilijker dan ooit. Dat is voor mij ook heel moeilijk.

Bij Jessie kon je uithuilen, je begroef je gezicht in dat lange grijze haar en voelde je getroost. Ze voelde je stemmingen aan of zelfs mijn epilepsie aanvallen hoe klein ook. Voordat ik de beslissing maakte om te gaan scheiden heb ik het zolang moeilijk gehad met de knoop doorhakken, wat moet ik, wat doe ik mijn gezin aan, wat moet ik doen? En elke keer was zij er, duwde ze haar kop tegen mijn hand en was ze er voor me, kon ik uithuilen bij haar, steunde ze me daar waar ik nergens steun had omdat ik dacht dat ik dit met niemand kon delen. Met haar wel, met haar kon ik alles delen, zij gaf mij de kracht om door te gaan.
Net zoals ze Jongste weer blij kon maken na een boze bui.

En nu, nu moeten we het zonder haar doen en dat valt zelfs na 4 maanden nog steeds niet mee.
Soms denk ik dat ik haar hoor zuchten, of dat ik iets hoor beneden als ik boven ben. Als ik thuis kom van mijn werk kijk ik nog steeds of ik haar zie opkijken maar de enige die me begroet is onze agapornis Henry en ook al is dat niet hetzelfde, het is iets.
Het gemis zal best een keer overgaan in een glimlach over mooie herinneringen maar dat gaat nog wel even duren ben ik bang. Ze was zo'n deel van ons gezin en het is gewoon een hele lege plek.
Overigens blijft dat een lege plek want hoeveel ik ook van honden hou, ik wil dit niet meer. Dat verdriet elke keer als ze je moeten verlaten. Buiten dat, er is nooit meer zo'n tophond als Jessie.
Mensen die geen honden hebben of huisdieren snappen het niet. Maar het is een deel van je gezin wat je mist en niet 'maar' een hond.

© KH