Wednesday 8 August 2018

Verdriet



Mijn beste vriendin is er niet meer, mijn maatje, mijn Jessie, mijn alles. Bijna 17 jaar lief en leed heeft ze met mij gedeeld. Zij was er altijd voor me, als ik verdriet had, stond ze naast me, als ik nog niet wist dat ik een epilepsie-aanvalletje ging krijgen wist zij het al. Als ik een dagje naar mijn moeder ging maar nog niks had klaar gezet, wist zij al dat ik weg zou gaan.

Ze kwam in ons leven in 2001, mijn toenmalige man was mijn gezeur (en dat van de kinderen) om een hond kennelijk zat en met een smoes over het kopen van een kast reden we naar een of ander gehucht. We stopten bij een kennel (achteraf een broodfokker, wat ik toen niet wist maar nu wel) en daar stapten we uit, allemaal springende, blije puppies. Stuiterballen. Labradors en andere soorten, en in een van de hokken zaten allemaal hele kleine grijze hondjes en toen we aan kwamen lopen rende 1 hondje meteen naar het hek en sprong er tegenaan. Heel blij en begon mijn vingers te likken. Het bleek ook nog een vrouwtje te zijn en toen ze uit het hok gehaald werd en op de grond gezet werd, rende ze naar mij toe en toen ik haar oppakte, kroop ze in mijn nek en begon mijn oren te likken. Die moest het worden, ook al hoorde ik daarna dat het een Keeshond was, ik was niet zo kapot van zo'n krulstaart. Maar het bleek een gouden combinatie! Nog nooit zo'n trouwe, loyale, lieve hond gehad! En bijna 17 jaar met haar artrose en HD ook nog. Maar de laatste maanden was het kwakkelen geblazen. Medicijnen hielpen tegen de pijn maar ze at niet meer. Ze werd magerder en magerder.
Tot ik gisteren haar bij het opstaan hoorde huilen! Niet janken maar huilen. Het was genoeg! Ik heb met de kinderen overlegd en we hebben de knoop doorgehakt. Het kon niet meer.

Mijn lieve zus kwam meteen om erbij te zijn en ons te steunen. De dierenarts kon aan huis komen en helaas kon mijn oudste er niet bij zijn maar die was het er wel mee eens, wat niet meer kan, kan niet meer. Jongste hield haar vast tot aan het einde. Ze heeft het gemerkt dat weet ik zeker. Al die jaren dat zij er voor ons was, nu moesten wij er voor haar zijn.

Het is zo leeg in huis, zo stil, zo hol. Ook zo hol in ons, van binnen. Het doet zo zeer. We doen niets anders dan huilen, elke keer als we de kamer binnen komen. Het gemis is vreselijk. Ons meisje heeft rust en geen pijn meer maar wat missen we haar vreselijk. Maar ook beseffen we heel goed dat we zoveel mooie jaren hebben gehad met haar, bijna 17! De dierenarts zei dat ze al 7 jaar over haar tijd heen was, dus we hebben zoveel geluk met haar gehad! Ze was zo'n tophond!
Alleen die leegte die ze achterlaat, dat zal nog wel een hele tijd duren voordat dat gat gedicht is.

Dag lief Jesje... Je zit voor altijd in ons hart!

© KH

No comments: