Ouwe meut

Soms, eigenlijk stiekem best vaak, voel ik me een vreselijk ouwe muts. Zo een die heel kneuterig 'gezellig' alleen maar thuis wil blijven zitten en nergens anders heen wil. Ik ben eigenlijk (sorry oma) net mijn oma. Die durfde, helaas voor haar, nergens heen zeker op het laatst niet en zeker had zij autistische trekken. It runs in the family, jongste zoon moet het ergens van hebben. Maar dan nog, toen ze jong was ging ze op haar fiets toch nog zelf haar boodschappen halen en elke woensdag naar ons de hele dag. Ik hoor nog de breinaalden driftig tikken; 'Praten en breien', zeiden mama en oma dan en dat ging ook zo.
Maar ikzelf, nee hoor ik zit graag thuis. Natuurlijk ga ik wel eens met een vriendin koffie drinken in de stad, of met mijn zus een dagje uit, een dagje treinen met man of shoppen met mijn zonen, maar het allerliefste zit ik gewoon in mijn eigen huis.

Kijk, hadden wij nou nog een auto, dan zouden we heus nog wel vaker weg gaan, even een lekker lange boswandeling maken, of een eindje rijden, maar met een trein is dat nu eenmaal wat lastiger. Wij zijn huismussen geworden, meer nog sinds we geen auto meer hebben. Het is erg in zo verre dat ik niet meer zoveel beweeg, behalve op het werk dan. En dat is weer slecht voor mijn botten en spieren. Dus ik zal echt meer moeten gaan bewegen. Maar toch, dat huiselijke, geen idee waarom en hoe, misschien lijk ik toch meer op mijn oma dan ik wil toegeven of dan ik dacht. Geeft verder ook helemaal niet. Ik  heb namelijk een bloedhekel aan 'moeten'. Naar een verjaardag moeten waar de gehele vriendenkring (inclusief de brallers) aanwezig zijn of die strontvervelende schoonvader die klote-opmerkingen maakt over jouw uiterlijk. Ik heb onze eigen verjaardagen al afgeschaft in de hoop dat we zelf niet meer naar dit soort 'gezellige' verjaardagen hoeven. Leuk dat mensen mega vriendenkringen hebben, maar meestal zijn het niet mijn soort vrienden en mag ik alsjeblieft bedanken. Vaak kom je er niet onderuit, en dan voel ik me weer schuldig. En toch ben ik aan het leren om naar mijn gevoel te luisteren. Als mijn gevoel schreeuwt dat het niet goed voelt, doe ik het niet. Na een aantal keer mijn neus gestoten te hebben op zo'n soort bijeenkomst ga ik gewoon niet meer. Dan ga ik op een ander tijdstip op bezoek wanneer het niet zo druk is en ik alleen ben met de mensen die ik als vrienden (of familie) beschouw.

Ja... Ik begin echt op mijn oma te lijken. En soms is daar helemaal niks mis mee.

© KH