Wednesday 4 October 2017

Wednesday Wisdom; World animal day


Het is vandaag dierendag en ik ben een beetje bezorgd. Mijn bijna 16 jarige Keeshond Jessie is sinds donderdag niet zoals ze zijn moet. Ze heeft soms flink pijn en ligt het liefst de hele dag buiten. Waar het door komt ; we denken doordat ze een gekke beweging ineens gemaakt heeft toen er donderdag een duif tegen het raam vloog. Het beest lag in de tuin toen ik thuis kwam en de hele tuin lag vol veren! Hij heeft nog trachten te vliegen maar kon dat niet meer. Jessie is daarvan geschrokken, opgesprongen waarschijnlijk en staan blaffen en springen en dat moet je op die leeftijd niet meer doen. Gelukkig is het niet de hele tijd en eet ze nog goed, wil ze 's avonds nog spelen met de bal maar zo af en toen kermt ze het uit. Ik kan je zeggen; dat gaat door merg en been. Het doet mij net zoveel pijn als het haar moet doen. Ik moet er niet aan denken dat ik haar kwijt ga raken maar op deze leeftijd kan het zo maar gebeuren.

Jessie was er voor me toen er niemand anders was. Ze heeft me voor mijn scheiding en tijdens geholpen met het verwerken van mijn verdriet. Toen mijn vader overleed was ze er. Toen 'vriendinnen' het lieten afweten stond zij naast me. Als ik last van mijn epilepsie heb is zij de eerste die het voelt aankomen, nog voor ikzelf het voel. Dan heb ik het alleen nog maar over mezelf. 

Ze is er altijd voor ons geweest, en nog. Ik hoop dat we nog een hele tijd van haar mogen genieten. En als de tijd komt dat we afscheid moeten nemen, moeten we er voor haar zijn zoals zij er voor ons geweest is. Dan moeten we haar bijstaan tot het eind toe. Maar daar denken we nog maar even niet aan... 


Edit;  Vrijdag naar de dierenarts geweest en gelukkig vond die haar zo fit als een hoentje! Ze had alleen maar pijn in haar rug kennelijk vanwege een gekke beweging toen die duif tegen het raam vloog. Ze heeft pijnstillers gekregen en het moet weer helemaal goed komen! :-)

© KH

2 comments:

Anonymous said...

Heb je overwogen met Jessie naar de dierenarts te gaan om te laten uitzoeken waar die pijn vandaan komt? Zeker met oudere dieren moet niet te lang wachten daarmee, denk ik. Ze heeft een heerlijk koppie. Toch, als de tijd er is om haar te laten gaan, zal je daar natuurlijk veel verdriet van hebben, gemengd met dankbaarheid. Dieren kunnen zo goed troosten. Ik denk dan even aan Verdi, een Friese Stabij die me trooste in 1989, toen mijn ouwetje, mijn Poekje, moest inslapen. Het hondje was niet weg te slaan bij me. De eigenares vond het minder leuk, maar Verdie trok zich er niets van aan. Na hun verhuizing is Verdi door verhuisd naar een ander gezin en heeft nog een jaartje daar gewoond. Zo'n dier vergeet je nooit meer. Jouw Jess zal met beide armen worden ontvangen door je vader, meis. Voorlopig mag je nog even van haar genieten. Aai onder haar kinnetje van mij... :)

Daan said...

mooi beestje, met lieve oogjes... kan je vrees herkennen - moet er niet aan denken dat een van mijn poezebeesten er niet meer zou zijn, en ik heb ze pas 3 jaar... knuffel r nog maar zo lang als je kan!!