Tevredenheid en acceptatie

'Contentment is the greatest form of wealth' - Pandit Nagarjuna

Vandaag moest ik voor mijn werk een foto laten maken voor een ID pas wat we gaan krijgen. Ik fietste naar het centrum waar de foto's gemaakt zouden gaan worden. Onderweg kwam ik een kennis van vroeger tegen en ik bleef even staan praten. Zijn verhaal over hoe het hem in de afgelopen jaren vergaan was maakte diepe indruk op me. Normaal door de week zie ik hem wel eens, dan steken we de handen naar elkaar op, roepen gedag en dat is het dan wel. En ook al had ik op een bepaalde tijd in het bejaardentehuis willen zijn voor de foto, ik was blij dat ik was blijven staan voor dat praatje. Jaren geleden was je elkaars buren, dan verlies je elkaar uit het oog om elkaar jaren later weer af en toe te zien in het voorbijgaan, te groeten en misschien alleen te roepen: 'alles goed?'  Ja alles goed.

Een half uur later stond ik in een hele lange rij collega's te wachten voor me aan te melden en daarna de foto te laten maken. We stonden wat te ginnegappen onderling, hoe we op de desbetreffende foto zouden komen te staan. Net zo chagrijnig als op een gewone ID? Of zouden we toch wel mogen lachen? En hoe zit dat met die brillen, waarom hebben fotografen toch altijd zo'n moeite met onze brillen! Toen we eindelijk aan de beurt waren zei een collega: 'Wel ja, je moet met bril je hoofd naar beneden houden, fijn sta ik met onderkin op de foto'. Meteen ging dat het hele rijtje door natuurlijk. En toen ik eenmaal aan de beurt was, en de fotograaf me vroeg mijn hoofd naar beneden te doen, was dat ook het eerste wat ik vroeg: 'Dan heb ik toch geen onderkin op de foto he?' Hij liet het me zien en ook al vond hij het meevallen, ik echt niet!

 

Wat is dat toch met dat beeld wat in mijn hoofd zit van mezelf en dat beeld wat ik op foto of in de spiegel zie zo heel anders is, dacht ik op de terugweg op de fiets. In mijn hoofd ben ik een leuke meid met prachtig haar (dat laatste is ook wel zo moet ik eerlijkheidshalve toegeven hihi) en valt mijn overgewicht helemaal niet zo op. Tot ik in de spiegel kijk of iemand een foto van me waagt te maken. Dan schrik ik en sta ik versteld van mijn verwrongen beeld van mezelf. Zie ik er zo uit? Met zo'n onderkin? Tja, reality is a bitch.
Maar dan denk ik aan het verhaal van mijn oude buurman, oud als in oud-buurman, want hij zal van mijn leeftijd zijn. Al jaren afgekeurd door van alles en nog wat, (wat hij me wel verteld heeft maar wat ik hier niet neer zal zetten), autisme waar ik van stond te kijken want ik heb er een oog voor maar bij hem merkte ik het echt niet op, en nog het een en ander in zijn gezin/familie.

 

Ik fietste langs huizen die te koop stonden met prijzen waarvan je denkt: zo'n klein huis en dan die prijs?! En ik voelde me ineens de koning te rijk met mijn eigen huisje wat ik zo'n 25 jaar geleden voor weinig van de woningbouwvereniging gekocht heb. Natuurlijk is dat nu geen drol meer waard in deze tijd, een van de buren heeft zijn huis al jaren te koop staan maar krijgt het maar niet verkocht en de prijs zakt maar. Maar dan nog, ik hou van mijn huis, en zou niet anders meer willen. Er zijn mensen die alsmaar meer meer meer willen maar ik hoef dat niet, het is goed zoals het is.

Kortom ik ben tevreden met mijn leven zoals het is. Nu nog de zelf-acceptatie. Het is zoals het is. 
En iedere keer als ik denk: Nu ben ik er, kom ik weer ergens waar mensen het nodig vinden dat kleine stemmetje in mijn hoofd wakker te maken door te zeggen dat het niet is zoals het is, dat het niet goed is zoals het is, dat het toch wel erg is, dat overgewicht, dat ik daar toch wel eens wat aan moet gaan doen. Mensen waar ik werk, mijn moeder, vreemden. En toch, moet ik me daartegen wapenen.
Als ik mezelf niet accepteer zoals ik ben, wie doet dat dan wel?

© KH