Friday 1 March 2013

Geduld is een schone zaak

“Patience is waiting. Not passively waiting. That is laziness. But to keep going when the going is hard and slow - that is patience.”



Het is niet makkelijk geweest de afgelopen tijd. Als ik heel eerlijk tegen mezelf ben, kan ik ook wel zeggen dat het niet meevalt. Misschien zelfs dat ik het onderschat heb. Dat ik dacht: Dat doe ik wel even. Dat ik de bezwaren die het stemmetje in mij negeerde. En dat ik de adviezen die de zogenaamde expert gaf, makkelijk terzijde schoof. Ik vond het belachelijk, te idioot voor woorden. Hoe kwam de man erbij!

Maar nu Lief 2 maanden thuis gezeten heeft en vandaag gelukkig weer begonnen is bij een nieuwe baan, hoewel tijdelijk voor een half jaar voorlopig, ben ik blij en opgelucht tegelijk. Ik heb mijn huis weer voor mezelf alleen. Ik hoef niet meer constant op hem te letten, voor hem te denken en te zeggen: 'Denk je hier wel aan, en daar aan? ' Moest ik dat dan? Ja, voor mijn gevoel wel. Het leven met een Autistische partner of  een aan Autisme verwante stoornis is zwaarder dan ik vermoedde. Ik wist het niet toen ik aan de relatie begon. Hij wist het zelf ook niet. Zodra je het ontdekt zeg je ook niet: Ja maar hier heb ik niet voor gekozen, ik doe het niet. Zeker in mijn geval niet met mijn Jongste zoon die hetzelfde heeft. Hoewel mijn Jongste het vooralsnog toch in mindere mate lijkt te hebben.

Soms voel ik me belazerd. Bedonderd. Als ik weer me alleen voel staan in de relatie. Als ik weer denk: Ja maar ik ben zijn moeder toch niet? Het constant moeten aansturen (wat die zogenaamde expert dus bedoelde) zeggen wat wel kan en wat niet. Wat hij wel aan kan trekken en wat niet. Ik begrijp nu de blauwe overhemden in zijn kast toen we elkaar leerden kennen en hij nog alleen woonde. Dat was makkelijk, je hoefde niet na te denken en trok gewoon een blauw overhemd uit de kast. Of dat er nu een was met ruiten of strepen deed er niet toe, blauw is blauw.

We stonden voor het dilemma toen hij werkloos raakte, wat doen we? Verkopen we de auto? We moeten wel, want het kan niet meer. Maar eer hij er werk van maakte om de daad bij het woord te voegen... Daar ging heel wat aan vooraf. Steeds helpen herinneren: het kan niet meer, het moet, doe het nou. Een zeurende moeder of een secretaresse in plaats van een partner. Maar dat is mijn rol, als partner van een man met Pdd-nos. Hoe sneller ik dat accepteer hoe beter mijn leven wordt.

 

Wij vrouwen hebben de neiging om ons een beeld te vormen van dé perfecte man. Hij moet op onze vader lijken, hij moet de prins op het witte paard zijn, hij moet alles kunnen, twee rechterhanden hebben, ons op een voetstuk plaatsen, elke week bloemen mee brengen, lief en zorgzaam zijn, deuren openhouden, en het liefst ook nog een goede baan hebben en daarnaast nog ons helpen met van alles en nog wat. Onze eisen liggen vrij hoog. Niet gek dat de 'gemiddelde man' daar niet aan kan voldoen. Zo perfect zijn wij zelf ook niet. Mijn eerste man was dat zeker niet. In het begin dacht ik van wel, maar al snel bleek dat hij die twee rechterhanden dan wel had, maar er niets mee wilde doen. De man die op mijn vader lijkt is er niet meer, dat was mijn vader zelf. En zelfs hij was niet perfect.
Is Lief perfect? Hij heeft dan wel Pdd-nos maar in de twee maanden dat hij werkloos was, heeft hij wel het huishouden gedaan terwijl ik werkte. Hij strijkt omdat ik er een hekel aan heb, 's avonds ruimt hij af en de vaatwasser in omdat ik gekookt heb. Hij masseert mijn pijnlijke Frozen Shoulder, hij laat de hond uit en kijkt met mij een vrouwen-serie.
Dat ik dan een keer moet 'mopperen' omdat hij een vreemde combinatie qua kleren heeft aangetrokken of omdat hij weer eens zijn sleutel kwijt is, is dan ook niet zo erg. En moet je perse autisme hebben om door je vrouw je kleren te laten klaar leggen of je vrouw te laten onthouden waar je sleutels liggen? Volgens mij doen legio mannen dat.



Als ik erover nadenk heb ik het toch zo slecht nog niet. Voortaan maar wat positiever ertegenaan kijken. Dat scheelt sowieso heel veel. En het maakt het leven een stuk vrolijker!

© KH

3 comments:

klaproos said...

ach welnee, kati,

der zijn 1000 dingen waar je over kunt mopperen, maar .....
het heeft geen zin, als je het accepteert ben je het best af

xxx

Kati said...

Precies Klaproos.

Unknown said...

En alle dingen die hij voor je doet;
superlief,toch!
Legio mannen die er niet eens aan denken dat soort dingen te doen!
Count your blessings en vergeet de andere dingen maar. Laat dat maar voor wat het is,als er zoveel fijne dingen tegenover staan, is dat een kleine "prijs"die je moet betalen. Al is het voor een buitenstaander natuurlijk moeilijk om in te schatten hoe lastig die dingen soms kunnen zijn.
En die perfecte man: die bestaat alleen in sprookjes,samen met die perfecte vrouw...