Levenslessen

Wanneer ik mezelf weer eens zielig vind en vind dat het leven oneerlijk is, geef ik mezelf een virtuele schop onder mijn kont en kijk naar wat ik wel heb. Het valt niet mee, dat geef ik eerlijk toe. En ik ben iemand die van de buitenkant heel vrolijk en spontaan lijkt, maar van binnen, trust me.... Het gaat er ruig aan toe. De ene dip is nog niet weg of de volgende laat alweer van zich horen. En laten we eerlijk wezen: Het valt ook echt niet mee.

Het leven met een autistische partner bijvoorbeeld. Dat is mijn allergrootste punt. Daar heb ik mij lelijk in vergist. Dat deed ik wel even. En och ik had toch ook al een zoon met Pdd-nos, dus wat voor verschil zou dat zijn? Nou heel wat kan ik je zeggen. Mijn allergrootste levensles is wel dat ik altijd op anderen 'hing' en niet zelfstandig was. Eerst op mijn ouders, later op mijn man, nu ex, en nu moet ik het zelf doen. Of beter gezegd: wil ik het zelf doen. Het punt alleen is: Mijn partner legt zijn hele hebben en houden op mijn schouders en hangt nu aan mijn schouders. Het voelt haast letterlijk zo, gezien ik dus schouderklachten heb al een aantal jaren. Het zou me dus ook niets verbazen dat het een met het ander te maken heeft. Ook hij heeft zijn levensles te leren. Hij hing aan zijn moeder, nu aan mij. Ook hij moet leren zelfstandiger te handelen. Alleen in zijn geval is het vaak 'te zot of te bot'. Hij kan niet scheiden wat hij nu wel of niet moet overleggen en zelf kan beslissen. Het blijft lastig. Zeker nu hij ook nog zonder werk zit en helemaal zijn zelfvertrouwen dreigt kwijt te raken. Hoe langer het duurt hoe moeilijk het wordt.

Mijn eigenschap om me om alles maar dan ook alles zorgen te maken. Het gaat al iets beter, de beren verschijnen niet vaak meer op de weg, maar toch, het is en blijft een lastige: Loslaten. Ik weet dat het beter gaat als ik meer los laat. Vertrouwen heb in het Universum. En toch... Je zit jezelf in de weg.
Wat gebeurd is is gebeurd, de keuzes die ik destijds maakte, ook daar heb ik van geleerd.



Gisteren was ik met een vriendin even in de stad, we kwamen een andere vriendin tegen. Het gesprek ging over op onze kids en hun studies die ze al dan niet bezigden. Nee, wij zouden het alledrie heel anders doen als we het over zouden doen. Niet meer zo snel samenwonen of trouwen, later kinderen of niet, en vooral studeren en een vak leren. Wat gooien die kinderen er met de pet naar. En toch, wat deed ik zelf op zijn leeftijd? Juist, ook niks. Precies wat hij nu doet. En later spijt hebben. Juist omdat ik weet wat ik nu weet, baal ik zo van zijn houding. Hij heeft nu alle kansen. Maar het is zijn leven, niet het mijne! Ik heb mijn kans gehad. En daar wringt hem de schoen. Loslaten dus.

Life is what you make of it. En als ik mijn leven lang ga lopen piekeren, mopperen op mijn partner of mezelf, dan wordt het leven er niet leuker van.



© KH