Het begin van het einde

Door al het einde van de wereld gepraat zou ik vergeten zijn dat ik ook nog gewoon kerstinkopen moet doen vandaag. De wekker springt dan ook idioot vroeg aan met een alarmerend gepiep. Ik gaap en rek me uit. Rare droom vannacht, denk ik nog terwijl het warme water van de douche over me heen spoelt. Het is toch echt 21-12-12 vandaag. Och, je moet maar zo denken, in Australië is het al bijna de 22ste. Ik droog mijn haren met de föhn en kleed me aan. Langzaam loop ik naar beneden. Brr, zo aardedonker nog 's morgensvroeg. Maar nog even en de dagen gaan lengen. Het is niet voor niets de kortste dag vandaag. De hond springt blij tegen me op. Slaperig gooi ik wat brokken in zijn bak en ga eerst wat koffie zetten. Ik geniet zo van de stilte 's morgens. Ik laat de radio uit, denk ik, niet nog meer gepraat over het zogenaamde einde van de wereld. 

Ik knip alleen de lampjes van de Kerstboom aan, het gezellige licht gloeit en als ik even naar buiten kijk zie ik dat het potdicht zit van de mist.
Ik woon aan de polder dus de mist komt vaak daar vandaan. 

De hond is klaar met eten en drentelt rond mijn benen. Mijn laatste slok koffie giet ik naar binnen en aai afwezig de hond. Ik zucht. Eigenlijk zie ik vreselijk op tegen die kerstinkopen. Dat gedoe elk jaar weer. Nog maar even niet aan denken. Ik trek mijn jas aan, doe de riem van de hond om en open de voordeur. Je ziet bijna geen hand voor ogen. Ik ga denk ik even een lekkere flinke wandeling maken. Die boodschappen wachten maar even. Geen zin in veel mensen om me heen, het gepraat over de crisis, over het einde van de wereld, even gewoon alleen de natuur, de hond en ik. 

Normaal kom ik altijd wel mensen uit de buurt tegen als ik aan de wandel ben. Buurthonden ook. Maar nu, helemaal niemand. Het is uitgestorven. Het is ook zo stil! Ik hoor geen vogels. Langzaam wordt het licht. De mist hangt over de velden, in de verte zie ik de knotwilgen staan. Daar lopen we heen. Geen krassende kraaien, geen gekwaak van de eenden in de sloot. Helemaal niets. Even blijf ik stil staan en kijk om me heen. Alleen die dikke mist, die alleen maar dikker lijkt te worden. Ik laat de hond los lopen en ze rent vrolijk voor mij uit. Meestal gaat ze wel achter een konijn aan. 

Ze rent ook nu een meter of twee voor me uit en verdwijnt om de bocht van het pad. Ik hoor ineens een gejank en geschrokken ren ik naar het geluid toe. Daar zie ik mijn hond staan. Stokstijf staat ze stil en haar blik is recht vooruit gericht. Ik loop naar haar toe en zie dat haar nekharen rechtovereind staan. Ik kniel bij haar neer en fluister geruststellend in haar oor. Het helpt niet, ik voel haar trillen en hoor haar zacht grommen. Als ik haar blik volg, gaan mijn eigen nekharen ook overeind staan. 

Ik weet niet hoe ik het beschrijven moet, maar het lijkt op een rollende wolk van mist. Daar waar die mist geweest is is niets meer te zien. Geen huizen, geen bomen, helemaal niets. Ik ga weer rechtop staan en kijk om me heen. Terug naar huis is te ver, de mist is te dichtbij. Ik kijk weer naar die grote mist die aan komt rollen en ik weet niet wat ik zie. Het einde van de wereld, schiet door mijn hoofd. Van de zenuwen schiet ik in de lach. Doe niet zo gek. Dat is onmogelijk! Weer kijk ik om me heen. Het bruggetje! Ik lijn de hond weer aan en trek haar mee. We rennen door het kreupelhout en de polder naar de sloot en het bruggetje. We glibberen en glijden naar beneden en gaan onder het bruggetje zitten. Voor ik eronder duik, kijk ik nog even naar de rolmist zoals ik het maar in mijn hoofd noem. Tot mijn schrik zie ik dat hij wel heel dicht bij is! Of we hier veilig zitten, weet ik niet, maar ik sla mijn armen om de hond heen en knijp mijn ogen stijf dicht. Pas als ik een soort van 'woesh' geluid hoor en het ineens heel erg koud krijg en de hond zachtjes hoor janken weet ik dat de rolmist ons bereikt heeft. Ik wacht en zit en hou mijn adem in. 

Ik open mijn ogen als ik een natte neus tegen mijn wang voel. Ik zit samen met de hond onder het bruggetje en heb het zo vreselijk koud! Ik wil om me heen kijken maar er hangt nog steeds een mist. Het is stil, heel stil. Voorzichtig kruip ik onder het bruggetje vandaan en kijk om me heen. Weg zijn de knotwilgen, de boerderij in de verte. Mijn woonwijk? Is die er nog wel? Ik zie geen hand voor ogen. De rolmist is wel weg in ieder geval. En dan zie ik het: Alles in de wijde omgeving is weg. Gewoon weg. Hier en daar hangt er nog een tak, een afgeknakte boom, wat struiken, maar verder, alles weg. En daar sta ik dan, met de hond. 

In het niks. En denk: Dat was het dan, het einde van de wereld. 

© KH