Opvliegend

En als ze al in slaap kwam, ja als, dan was dat maar voor even. Een paar uurtjes. Om vervolgens badend in het zweet, met een schok wakker te worden, dekbed verwoed van zich af trappend, happend naar lucht, zuurstof. De overgang. Of eigenlijk, pré-menopauze. Want ze was nu officieel 'te jong' voor de 'echte' overgang. Dus als ze in de pré-menopauze zat, hoe lang moest ze dan nog? Oké, het was geweldig dat ze niet meer ieder maand dat gesodemieter had met die tampons om nog maar te zwijgen van tampons én maandverband tegelijk! Maar die hitte, die warmte, dat zweten. Ze moest wel een kreeft lijken. Of op zijn minst vreselijk stinken naar zweet. Dat kon niet anders. 'Ja meid, je moet er nu eenmaal doorheen', zei haar moeder met een scheef lachje. En zij kon het weten. Door haar was zij nu in deze vervroegde overgang. Raar woord 'overgang'. Een overgang naar wat? Naar botontkalking? Naar artrose? Naar vallen en heupen breken? Niemand die het haar vertelde. De arts wilde het niet eens geloven toen ze bij haar kwam. Nee hoor  mevrouw, u bent nog veel te jong. Het is vast stress. Ja, stress, natuurlijk. Gooi daar alles maar op. Stress zou je wel krijgen als je baadt in je eigen zweet.
Zou het schelen in de stookkosten straks in de winter? Ze vroeg het zich af, ze kon natuurlijk ook niet de rest van het gezin in de kou laten zitten, maar ze moest er niet aan denken, aan kriebeltruien, vesten, warme sloffen, de verwarming aan. Help! Het idee alleen al!

'Je moet je ook niet zo druk maken, er niet aan denken en het negeren, dan gaat het vanzelf over', zei een oudere mevrouw. Goh, dat ze daar zelf nou niet aan gedacht had. Duh! Hoofdschuddend wapperde ze weer met blaadje voor haar gezicht en schoof de pieken haar uit haar nek. Ventilator aan, ventilator uit, weer aan, weer uit. Ze kreeg er het rambam van. En niemand maar dan ook niemand kon haar vertellen hoe lang die onzin nog zou gaan duren. Kon het niet gewoon BAM over zijn? Gewoon als je geen kinderen meer wilt, hup klaar over en uit? Nee dat moet weer met een hoop toestanden en gedoe zijn. Net zoals dat vanaf haar 12e iedere maand was, een hoop toestand en gedoe! Hebben die mannen het toch maar makkelijk.
Kinderen in de puberteit met hormonen op hol, en moeder heeft ook last van d'r hormonen. Lekker handig! Wie bedenkt er zoiets? Bij het minste of geringste vliegt moeder op door haar hormonen! Kids reageren ook al geprikkeld omdat moeder opvliegend is. En de man des huizes staat erbij en kijkt er naar en snapt er helemaal niets van. En eigenlijk, zij zelf ook niet. Helemaal niks. Behalve dat het een hoop gedoe is. En waarvoor? Geen flauw idee. Bah.

En daar ging het weer, rusteloze benen, prikkelende benen, pijn in de gewrichten, een warmte die opsteeg van haar kuiten naar haar kruin, zweten over haar hele lichaam. Al die kwaaltjes die bij de overgang horen, zij had ze wel. Natuurlijk was het niet allemaal kommer en kwel, ze voelde zich veel prettiger. Ze zou voor geen goud meer willen ruilen met iemand die 20 was. Ze voelde zich veel zekerder, veel sterker. Alleen die kwaaltjes op deze leeftijd, dezelfde kwaaltjes waar ze haar oma, haar moeder over hoorde praten. Ze zuchtte eens diep. Over oma gesproken: 'Het gaat wel weer over voor je een jongetje bent', zei oma geregeld. En dat was zeker waar. Maar als ze iets geleerd had, een jongetje zou ze niet worden, dus hier moest ze toch echt zelf doorheen. Diep ademhalen en ook deze opvlieger vliegt weer voorbij. Pffff.

© KH