Friday 17 August 2012

Onredelijke stemmingen


Onredelijke boos worden. Nou ja, onredelijk. Of het onredelijk is weet ik niet. Er zit natuurlijk wel een reden achter. Maar ik kan af en toe flink uit de bocht vliegen. Ten tijde van mijn huwelijk deed ik dat veelvuldig, daar zat dan ook een reden achter. Een ongelukkig huwelijk, met iemand die precies wist welke buttons hij moest pushen om mij op te laten vliegen. In mijn familie praten ze allemaal met behoorlijk wat stemverheffing. De kant van mijn vader staat daarom bekend zeg maar. Als ik het daar met mijn zus of nicht over heb zeggen ze allebei: 'Ja hoor, wij doen dat ook'. Tegen onze partners, onze kinderen. Onze opa deed dat, onze vaders en wij doen dat ook weer. Iets wat wij af willen leren omdat wij het niet aan onze kinderen door willen geven. Het kringetje is dan weer rond. Wij willen dat doorbreken. Ik dacht dat het me aardig gelukt was na mijn scheiding. Ik werd rustiger, kalmer, reageerde niet meer zo 'ontplofferig'. En ineens, gisteren betrapte ik me er 2 keer op. 2 keer nog wel op 1 dag! Tijd om daar iets aan te gaan doen.

Heeft het te maken met mijn menopauze? Zijn het de hormonen? Of is dit gewoon een excuus?
In ieder geval de keren dat ik opvlieg hebben vaak te maken met ergernissen. Een puber die zuigt, een partner die anders dan anders reageert, of zoals gisteren... Nee, dat was echt heel erg, niet zoals ik van mezelf gewend ben!
Ik maak zoals elke dag een rondje door mijn tuin, inspecteer de planten, mijn berkenboompje, en ineens ontdekte ik dat die vol zat met kleine rupsjes. Die rupsjes hadden al een klein takje kaal gevreten. Verdikke! Natuurlijk moet ik daar eerst foto's van maken, zo ben ik dan ook wel weer. Daarna pluk ik voorzichtig het blaadje van mijn boom af waar ze zich op verzameld hadden en loop met blaadje en al naar buiten naar het plantsoen. Ik wil ze niet verdelgen zeg, het zouden zo maar een stuk of 6 mooie koolwitjes kunnen worden.Maar nee, het bleken bij nader (internet)onderzoek larven van de bladwesp te zijn!



Ik zet ze op een boom die zo te zien ook al flink aangevreten is en wil weer teruglopen naar huis. Ineens zie ik een stel onbekende jong-volwassenen op het parkeerhaventje. Ze horen niet in onze buurt thuis in ieder geval. 1 van de heren laat iemand uit zijn auto stappen en scheurt vervolgens in volle vaart met piepende banden weg. In een woonwijk waar maar 30 km p/u gereden mag worden, in een wijk waar maar liefst 3 scholen zijn! Ik word toch ineens zo onredelijk boos. En ik val uit: 'Is dit normaal?' moet ik gezegd hebben, of : 'Dit is een woonwijk hoor!' De knul die naast zijn auto stond mompelt iets en ik roep nog iets dat ik het heus wel hoor en niet bang voor hem ben en als hij iets te zeggen heeft hij het maar hier moet komen zeggen. HUH? Zei ik dat? Zei ik van de week niet nog tegen Oudste dat hij zich niet ergens in moest mengen omdat je tegenwoordig zo maar een mes tussen je ribben kon krijgen? En wat doe ik nu? Ik hoor nog: 'Ik doe toch niks, mevrouw!' Mevrouw ook nog! Ik loop nog steeds laaiend naar binnen en vertel het tegen Lief. Die kijkt nog even buiten maar de heren zijn weg. Van binnen raast het nog maar ik denk wel: Oen, sufferd, stommerd. hou je mond toch!

's Avonds krijgt Lief telefoon van zijn broertje. Die verteld dat hij schoonmoeder een week geleden (!) meegenomen heeft naar haar eigen huis. Lief is verontwaardigd dat zijn broer daar nu pas mee komt. Hij had dat willen weten en erbij willen zijn. Lief's moeder heeft in mei een hersenontsteking en beroerte gehad en heeft een vorm van dementie eraan overgehouden, het is geen dementie maar het lijkt erop. Haar korte en lange termijn geheugen zijn aangetast. Ze moet permanent naar een gesloten afdeling in een verzorgingstehuis. Broertje zegt verder dat hij een en ander via een notaris wilde regelen in plaats van curatorschap. Maar dat het niet kon omdat zijn moeder het besef niet meer heeft en daarvoor moet tekenen en dat niet meer kan. Ik ontplof! Ik kan er niets aan doen maar ik ontplof! Lief is als hij met zijn familie om moet gaan zichzelf niet meer, hij stamelt, hakkelt en stottert. Hij praat raar en wordt weer onzeker. Zijn broer heeft een universitaire opleiding genoten, ik snap nog wel dat het niet via een notaris geregeld kan worden omdat zijn moeder dat niet meer kan, zijn broer niet? Laaiend ben ik. Lief ergens ook maar altijd naderhand. Als wij zijn moeder nog niet eens van een kamer van een medebewoner kunnen krijgen, wat had er dan niet kunnen gebeuren als ze in haar eigen huis was! Onverantwoord vind ik het, had dan een verpleegkundige meegenomen!
Van begin af aan lijken Lief en ik de enige twee te zijn die zagen hoe zijn moeder deed. Of ze deed alleen tegen ons zo. Was sich liebt neckt sich zeggen ze wel eens. Lief is het langste thuis geweest, wie weet is het dat wel.


Waar het vandaan komt, ik weet het niet, ik weet wel dat ik dat niet meer wil. Ik heb daarom ook besloten dat ik me niet meer ga bemoeien met dingen die mij niet aangaan. Als iemand mijn advies wil, vragen ze er maar om. Die oude IK wil ik niet meer zien. Ze bevalt me niet. De 'kwaal' die in mijn familie zit: het stem verheffen, het snel uitvallen, ik wil het niet meer. Ik ben blij dat ik het ingezien heb, dat wat er gisteren gebeurd is, dat het mij weer terug zou laten vallen in oude gewoonten. Lief moet leren voor zijn eigen gevoelens en eigen ideeën op te komen, dat moet ik niet voor hem doen. Lief moet ook leren om met zijn eigen familie om te leren gaan, dat ze hem niet meer onzeker mogen maken. Er zijn er maar 2 of 3 die dat niet doen en dat zijn zijn 2 zussen en zwager. Schoonmoeder deed alles voor Lief, nu kijkt Lief naar mij voor die dingen die schoonmoeder deed. Lief moet leren dat zelf te doen.
En ik, ik moet leren mijn stemmingen onder controle te houden. Vooral voor mezelf, het brengt vooral innerlijke onrust met zich mee, en als er iets is waar ik zo naar op zoek ben, is het wel naar Innerlijke Rust!

© KH

1 comment:

A van de Aa said...

Soms heb je gewoon van die onconrtoleerbare ongecontroleerbare onredelijke dagen.
En dan ben je af en toe net een mens !