Neus op de feiten

Zijn wij in ons leven niet allemaal zoekende, dacht ik laatst toen ik weer eens op het www inspirerende teksten tegen kwam. Hoe ouder we worden, hoe meer we onszelf leren kennen en erachter komen (als het goed is) hoe we in elkaar steken. Wat we willen in het leven, wat echt belangrijk is voor onszelf, en dat we er zelf achter moeten zien te komen hoe een en ander in elkaar steekt en hoe het werkt in het leven. Niemand anders kan dat voor je doen. Niemand kan je zeggen hoe jij je leven, leven moet. Het werkt voor iedereen weer anders.

Als iemand (zoals ik onlangs) met een probleem zit, of met iets worstelt in zijn of haar leven, kun je de ander proberen te helpen met voorbeelden uit je eigen leven, ze een spiegel voorhouden als het ware. Om mensen echt te helpen, moet je in staat zijn hen te ondersteunen antwoorden voor zichzelf te vinden. Wanneer je hen de antwoorden geeft, hoe nuttig dit ook lijkt, bewijs je ze eigenlijk geen goede dienst. Ze leren niet om zelf om te gaan met het probleem, om het zelf op te lossen, tot een oplossing te komen. Ik weet daar alles van. Ik heb geleerd dat het maar al te makkelijk is om anderen dingen voor je op te laten lossen. De makkelijkste weg. Alleen leer je daar zo weinig van. Denk bijvoorbeeld aan je ouders die dingen voor je oplossen, om iets simpels te noemen, de was voor je deden toen je nog thuis woonde. Geweldig toch? Niet als je uiteindelijk op jezelf gaat wonen en geen idee hebt hoe een wasmachine of droger werkt? Of in mijn geval: Mijn moeder die voor mij alle instanties belde, of dokter en tandarts afspraken maakte zodat ik dat zelf niet eens meer durfde doen. Als je altijd maar alles uit handen genomen wordt, zelfs oplossingen tot een probleem waar je mee worstelt, dan leer je daar niets van. Beter zou zijn, denk ik: Hoe zou jij dat doen? Hoe denk jij dat je dat op zou kunnen lossen?



Natuurlijk ben ik altijd blij geweest met een luisterend oor of lezend oog als het op het uiten van mijn frustraties over mijn leven aan kwam. Of een arm of virtuele knuffel.En nog! Het is altijd fijn te weten dat mensen met je meeleven als het even niet gaat zoals jij wilt dat het gaat. Maar ik heb geleerd dat je het uiteindelijk toch zelf moet doen. Jij bent de baas over je eigen leven. Bevalt je iets niet,doe er dan wat aan.
En nu zeg ik dat heel stoer, maar er is 1 ding wat mij enorm stoort aan mijzelf al heel lang. En ik krijg het maar niet voor elkaar om daar wat aan te doen. De knop wil maar niet om. Nu heb ik mezelf voorgenomen om na mijn vakantie volgende week daar wel weer wat aan te gaan doen. Door een gezondere levensstijl, meer bewegen en dan ook zo bewegen dat het zoden aan de dijk gaat zetten, en liever voor mijn lijf te zijn. Want laat ik nou eens heel eerlijk tegen mezelf zijn: Ik ben veel en veel te dik. Ongezond dik. Ik kan het weglachen, grapjes erover maken, maar mijn lijf waarschuwt mij al langer dan vandaag. De vage pijntjes worden ergere pijnen en allerlei alarmbellen gaan af in mijn hoofd. Dus het is nu klaar met negeren van wat zo duidelijk zichtbaar is maar ik zo graag niet zie. Het wordt tijd dat ik mezelf met de neus op de feiten ga drukken en af ga vallen. Hoe weet ik nog niet, een plan heb ik ook nog niet. Maar dat het heel hard nodig is, moge duidelijk zijn. Voor mezelf.

© KH