Gelukmomentje

Soms heb je van die momentjes waarop je je helemaal intens gelukkig kunt voelen.
Dat komt zomaar opzetten en meestal op momenten dat je het niet had verwacht.

Zo keek ik vanmorgen naar buiten en zag dat het miezerde. Ik liep naar beneden, riep de hond en samen liepen we naar buiten, de regen in. En terwijl zij haar behoeften deed, kreeg ik ineens de koude rillingen. Koude rillingen. Kou. Ik werd gewoon blij van kou. Is dat raar? Misschien voor de meeste mensen maar voor mij niet. De laatste tijd heb ik de ene opvlieger na de andere. Op de meest gekke momenten. En met dat warme weer van de afgelopen maand was dat niet echt een pretje. En nu had ik het ineens koud! Wat lekker! Ik had het koud! Ik werd er gewoon blij van dat ik het weer koud had! Raar mens, dacht ik blij.

Ik kwam een uur later bij mijn oudjes aan en de meneer voelde zich niet zo lekker en vroeg of ik de hond uit wilde laten. Ik was toch al drijfnat geregend dus ik nam hun hond mee en liep weer door de regen. Deze mensen wonen helemaal tegen de polder aan en het is een genot om hun hond uit te laten. Je hebt een weids uitzicht, hoort de koeien loeien en het is er verder enorm stil. Toen de hond en ik terug liepen over het bruggetje wat over de sloot en de vijver loopt, zag ik ineens een fuut zwemmen. Dat niet alleen maar de fuut had ook nog een tweetal jongen op haar rug zitten en 1 jong zwom piepend naast haar. Af en toe half op haar want hij wilde er ook op alleen was er geen plaats meer. De hond en ik hebben samen in de stromende regen naar dit tafereel staan kijken. Deze hond is nogal blafferig maar zelfs hij was stil. En keek, samen met mij. 'Mooi he Lex', zei ik tegen hem. Hij keek me aan met zijn trouwe bruine honden ogen en kwispelde. Ik vond het wel jammer dat ik mijn gsm niet bij me had voor een foto, maar het regende inmiddels zo hard dat de kans groot geweest was dat door t vocht mijn gsm in het water gevallen zou zijn. Alles was doornat. Hond, ik en maar kijken. Op je netvlies gebrand, zoiets.



Later fietste ik naar huis, door de regen zonder regenbroek. Och wat geeft het, alles moet toch de was in. het waait, het regent, ik verlang enorm naar de herfst ineens. De wind door mijn haar, de blaadjes die nu al gevallen zijn en op de weg liggen. De donkere jagende wolken. Ik hou ervan.
Wat kan een mens met weinig al gelukkig zijn eigenlijk.

© KH