Jezelf zijn

In de Happinez van deze maand staat het zo mooi beschreven: Jezelf zijn. Authentiek zijn. Blijf jezelf dan komt het wel goed. Maar jezelf zijn, hoe doe je dat? Hoe blijf je jezelf als er zoveel van je verlangd en verwacht wordt? Kun je die verlangens en verwachtingen van anderen naast je neer leggen en echt puur jezelf zijn zonder te denken aan hoe anderen willen dat je bent?

Ik heb wel vaker blogs geschreven over dat je toch vooral moet zijn zoals jij wilt dat je moet zijn, maar lukt dat ook? Kun je zijn zoals je wilt zijn? Kan ik zijn zoals ik wil zijn, en begint zijn zoals je wilt zijn niet met het accepteren van je zelf zoals je bent? Niet alles perfect willen, maar ook je imperfecties accepteren.
Kijk daar sla ik nu eens de spijker op zijn kop hè! Dat valt niet mee.
Maar het gaat niet om de buitenkant, dat jezelf zijn, het gaat vooral om de binnenkant. Die buitenkant, dat weten we nu wel. Die binnenkant, dat is belangrijk. Ik denk wel het belangrijkste. Of je van binnen bent zoals je wilt zijn. Natuurlijk hoef je niet perfect te zijn, dat is niemand, dat kan ook niet en dat hoeft ook niet. Daarvoor is die persoonlijke groei in ieders leven immers. Je leeft en leert.



Wie en hoe ben ik zelf? Ooit zei mijn toenmalige schoonmoeder tegen mij: 'Jij bent heel eerlijk, té eerlijk soms, je zegt dingen recht voor zijn raap, maar je weet tenminste wel wat je aan jou hebt.' Dat is me altijd bij gebleven. Té eerlijk is niet goed misschien, maar ergens omheen draaien, daar hou ik niet van. Zo ben ik niet, weet ik. En ja, ik hou van eerlijkheid, ik heb een bloedhekel aan liegen. Dat weten mijn kinderen maar al te goed. Ik ben vaak een open boek ook. Ik zeg vaak: 'What you see is what you get'. Ik doe me niet anders en/of mooier voor dan ik ben. In veel opzichten kun je dus zeggen dat ik mezelf al ben! In alle situaties. Of dat nu op mijn werk bij de bejaarden is, of thuis. Misschien ben ik nog wel het minst mezelf als ik bij familie ben. Waarom? Omdat zij mij nu eenmaal onzeker maken. Bij hen kan ik niet mezelf zijn. Of beter gezegd: Zij kennen mij niet zo als ik werkelijk ben, of willen mij niet kennen zoals ik echt ben. Zij zien mij zoals ik hen laat zien. Vooral mijn moeder zei vroeger altijd dat ik rustiger moest doen, niet te druk, niet teveel aandacht trekken. Terwijl anderen in mijn ogen veel drukker waren dan ik, werd ik tot stilte gesust. Aan de ene kant misschien goed, nu weet ik dat ik af en toe te druk kan doen en wanneer ik dat doe, maar aan de andere kant: Mezelf was ik dan dus niet. En nu ik 44 ben, gedraag ik me in hun nabijheid nog niet als mezelf. Maar als degene die zij willen dat ik ben. Eigenlijk is dat wel heel triest. Eigenlijk denk ik eerder dat het meer mijn gevoel is, dat ik bij hen mezelf niet kan zijn, dan dat het daadwerkelijk zo is.



Morgen is mijn lief jarig. En ik ben nu al aan het denken zoals altijd als ik mijn moeder zal zien: 'Wat wil zij dat ik aan trek'. Ooit zei mijn moeder: 'Jij bent gek dat je dat doet!' Ja, dat klopt dat ben ik ook. Maar ik weet dat als ik echt aantrek wat ik zelf wil, ik commentaar krijg. Ook zij is zichzelf. Of ze nu zo'n opmerking wil maken of niet, het gebeurd, onwillekeurig.
Maar dat als ik voor een keer denk zoals zij denkt en me (ahum) gedraag zoals zij wil dat ik me gedraag dat ik dan een rustige dag zal hebben. Soms heeft even niet jezelf zijn ook wel voordelen. Zolang dat maar niet al te vaak gebeurd.

© KH