Een 'gewone' werkdag?

Ze werd wakker zoals elke andere dag. Ze wreef in haar ogen. Rekte zich uit en gaapte. Ze keek op haar wekker. Het was nog vroeg. Langzaam strekte ze haar armen en benen en sloeg de dekens naar achteren. Ze sloeg haar benen over de rand van het bed. Het werd een drukke dag vandaag. Zoals alle andere dagen, maar toch anders. Geen enkele dag zou meer hetzelfde zijn. Nooit meer. Even voelde ze een brok in haar keel en keek naar de plek van het bed dat al jaren onbeslapen was. Zijn steun zou ze vandaag meer dan ooit hebben kunnen gebruiken. Moeizaam slikte ze de brok weg en stond op van haar bed. Ze liep naar de badkamer en nam een douche. Na het hele ochtendritueel te hebben doorlopen liep ze naar beneden waar haar ontbijt al klaar stond. Ze knikte op de vraag of ze goed geslapen had, gaf antwoord op vragen en toen haar zoon binnenliep kwam er zowaar een glimlach om haar lippen. Hij gaf haar een bemoedigend kneepje in haar arm en een kus op haar wang terwijl hij ging zitten voor het ontbijt. Samen namen ze de dag door. 

'Het wordt een prachtige dag. De zon staat hoog aan de hemel. We boffen met het weer.' Ze keek haar schoondochter glimlachend aan. Wat zag ze er schitterend uit. Over haar hoefde ze zich geen zorgen te maken. Zij zou het zo over kunnen nemen als ze besloot het niet meer aan te kunnen. Maar wanneer zou dat zijn? Ze had al zoveel meegemaakt in haar leven. Dit kon er ook nog wel bij. Je kreeg wat je aankon en kennelijk kon zij heel veel aan. Ze kon alleen maar hopen dat het hierbij zou blijven. 

Terwijl iedereen zich klaarmaakte om te vertrekken was zij in gedachten verzonken. Ze merkte wel dat haar kinderen het zagen maar dat ze haar even met haar eigen gedachten alleen lieten. Ze was hen er dankbaar voor. 

Haar telefoon ging. Ze keek op het display wie het was. Haar schoondochter uit Engeland. Ze nam met trillende handen op. 'Ik wil u even een fijne dag wensen', hoorde ze. Onwillekeurig slaakte ze een zucht van verlichting. Even was ze bang dat.. Ze merkte dat haar schoondochter het in de gaten had. Zachtjes zei die: 'Er is geen verandering, ik wilde er alleen eventjes bij zijn, en u een fijne dag wensen. Probeer er ondanks alles van te genieten.' Ze was er haar dankbaar voor maar even kwamen de tranen in haar ogen. 

'Moeder, we moeten gaan', hoorde ze. Ze bedankte haar schoondochter en ging zich klaar maken voor vertrek. 

Ze stapte uit de auto, keek haar zoon aan en glimlachte. Ze sloot even haar ogen, slaakte een zucht en rechtte haar rug. Een gejuich overspoelde haar toen ze samen met haar familie aan kwam lopen. Haar familie, haar gebroken familie. Er mistten er een aantal, maar haar gedachten waren vooral bij die ene. Die ene zoon waarvan niemand wist of hij ooit nog wel wakker zou worden. 

© KH