Wednesday 7 March 2012

Té vriendelijk. Kan dat?



Vorige week was het weer zo ver. Ondanks mijn sticker bij mijn voordeur stond er weer zo'n verkoper aan de deur. 'Ik kom niks verkopen hoor.' zei hij met zijn zwaar Limburgs accent. Nee het zal niet. 'Ik kom uit het Zuiden dat hoort u zeker wel.' probeerde hij nog. 'Nee', zei ik, 'Daar hoor je helemaal niks van.' 'Echt niet?' zei de man verbaasd. Wat willen die mensen nou? Dat ik ze meteen binnen laat, ze koffie geef en met beide voeten in hun verkooppraatje trap?



Ik blijf altijd veel te vriendelijk vind ik zelf. Ik luister beleefd naar wat zo'n man te zeggen heeft in plaats dat ik de deur voor hem dicht doe. Kan zo'n man niet lezen? Er staat toch duidelijk dat ik niet wil dat hij bij mij aan de deur komt? Collectanten wel, ik collecteer tenslotte zelf 1x per jaar, maar verkopers nee die wil ik niet aan mijn deur. Dat gezeur steeds. En de meest grote onzin verkopen ze tegenwoordig ook nog. Ik verkoop niks, alleen informatie, mevrouw. En ondertussen een heel verhaal waar ik niet buiten zou kunnen. Wat is dat dan? Een verkooppraatje toch?



Aan de telefoon had ik laatst ook zo'n 'beleefde' jongeman. Of ik een abonnement wenste van de plaatselijke krant. Ik zei dat ik me afvroeg waarom hij me belde omdat ik in het bel-me-niet-register stond. Snauwt de knul me letterlijk toe: 'Ja huh, weet ik veel, je staat op de lijst die ik moet bellen. Hij heb (hij moet mijn vriend dan zijn zeker) ooit een abonnement gehad en die moeten we dan nog bellen.' Hij heb? Weet ik veel? Netjes! Wat leren ze die mensen aan de telefoon toch veel tegenwoordig! Dus ik bleef vriendelijk en beleefd en verzocht knul dan ook mij van die lijst te schrappen. Knul zuchtte duidelijk hoorbaar. 'Blijf dan ff aan de lijn dan krijg je een bandje voor het bel-me-niet-register.' Daar sta ik toch al in? Zonder gedag te zeggen hoorde ik een klik en het bandje begon. Ik heb opgehangen. Nu sta ik er altijd op dat de vrienden van mijn zonen met  je aanspreken en geen ge-mevrouw waar ik zo'n hekel aan heb. Maar zo'n knul hoort mensen aan te spreken met U en niet met JE! Vind ik dan.



Van de week belde mijn cheffin. Ik hoorde mijn gsm van ver weg, dus ik ren naar beneden en ben net op tijd. Klinkt ze heel gehaast en schreeuwt me zowat toe dat ik haar laatste hoop ben voor in te vallen. Ze weet dat ik niet inval, en mijn uren bij mijn cliënten werk en meer niet. Ik weet dan nooit wat ik moet zeggen, vind het op dat moment moeilijk om 'nee' te zeggen of een reden te bedenken. Raar eigenlijk. Ik die altijd tegen anderen zeg: 'Dat is toch niet zo moeilijk? Gewoon NEE!' Ik doe het ook regelmatig, 'nee' zeggen als ik niet kan, geen zin heb maar tegen een gehaaste en gestreste cheffin is dat lastiger. Met mijn vorige cheffin had ik de afspraak dat ik niet hoefde inhalen. Mijn uren en dat was genoeg. Er zijn genoeg jonge collega's die meer uren willen werken. Ik niet. Maar deze daar valt 's morgens vroeg niet mee te praten, haastige spoed is zelden goed. Alles moet gedaan worden in korte tijd en je moet dan maar meteen blijmoedig 'Ja' zeggen. Niet dus. Ik zei dat ik niet kon. Wilde nog iets anders bespreken maar kreeg een snauw dat ik daar maar voor terug moest bellen een andere keer want ze had haast. Wat ik dus niet gedaan heb. Ging me nog haast schuldig voelen dat ik 'nee' gezegd had ook. Want wat als ik ziek ben en iemand moet voor mij invallen? Waar genoeg mensen voor te vinden zijn, laten we wel wezen. Zo vaak is dat niet, zo vaak ben ik ook niet vrij. En dan erbij: Daar zijn zij voor, dat is hun werk om dat te regelen. Niet de mijne. Ik heb dan ook bij de baas daarboven maar even geïnformeerd of ik verplicht ben in te vallen. Wist niet zeker of het slim was met een vast contract in het vooruitzicht aan het eind van het jaar. Maar nee, ik hoef niet in te vallen. Er zijn er wel meer die alleen hun eigen uren werken en meer niet. Waarom voel ik me dan altijd weer schuldig voor een ander, die dingen op mijn bordje legt? Dat is toch niet nodig? Laat dat toch eens los, mopper ik dan op mezelf.

Aan de eerst volgende verkoper aan de deur vraag ik of hij erg slechte ogen heeft. Of hij misschien mijn bril wil lenen en anders verwijs ik hem naar de dichtstbijzijnde opticien in het winkelcentrum even verderop. En dan wens ik hem een prettige dag en doe ik resoluut de voordeur dicht! ZO! Ik ben er klaar mee!
No more mister nice guy. Of miss.

© KH

3 comments:

Daan said...

je kan heel vriendelijk ontzettend duidelijk zijn hoor... lukt mij steeds beter...
gewoon heel vriendelijk bij jezelf blijven...
misschien is het omdat ik van meneer G heb geleerd dat je best mag vinden dan een ander het recht niet heeft om jouw rust te komen vertoren voor onzin... dat jij jezelf niet hoeft te rechtvaardigen in je boosheid hierover...
zij komen jou lastig vallen, jij het er toch neit om gevraagd?!

Kati said...

Nog veel te leren duidelijk Daan. ;-)

Christiaan said...

Of je gaat aan de meneer of mevrouw hele persoonlijke vragen stellen als antwoord op hun vragen. Bijvoorbeeld of die persoon de nacht ervoor goed geslapen heeft of wat anders (laat ik even in het midden wat).....