Ruimte in huis, ruimte in je hoofd

Soms kom je bij mensen thuis waar het zo netjes is dat ik denk dat ze het bij mij wel het huishouden van Jan Steen moeten vinden. Alles strak, recht, schoon en netjes. Nog geen speelgoedje van een kind (of hond) ligt op de grond. Zou het bij hen nu werkelijk altijd en overal even netjes zijn? Of zou bij deze mensen ook de stofzuiger uit de meterkast donderen als je de deur opentrekt? Of het aanrechtkastje uitpuilen van de schoonmaakmiddelen? Zou het er op de zolder stiekem toch uitpuilen van de onuitgepakte dozen?

Iedereen is wel eens langs zo'n programma gezapt. 'Help mijn man heeft een hobby' is er zo een. Ik kijk er niet naar maar heb er wel eens een voorstukje van gezien. Mensen die leven in een troep van spullen die ze door de jaren heen om zich heen verzameld hebben. Zo erg als daar is het hier niet. Maar laat ik het zo stellen: er hoefde nog net geen televisieploeg met John Williams aan te pas te komen.



Ik geef het grif toe: Ik kan slecht dingen weg gooien. Opruimen daar ben ik evenmin goed in. Mijn huiskamer zit er netjes uit, hier en daar een rommeltje mag er liggen plus het 'speelgoed' van de hond. (ligt er niks meer van de kinderen dan ligt er wel wat van de hond!) In een woonkamer mag je zien dat er geleefd wordt vind ik. Maar ik woon er niet alleen he. Heb ik het opgeruimd, komen de heren thuis en hup! Binnen de kortste keren ligt de tafel weer vol met spullen en roept er weer één: Ik kan dit niet vinden, of ik kan dat niet vinden.
Ik roep dan ook altijd: Leg het op een vaste plek. De sleutels liggen (of horen te liggen) op een vaste plek. Het nadeel alleen is, dat 'sommige mensen hier in huis die ik niet bij naam zal noemen maar die wel weten dat ik hen bedoel' meer dan 1 vaste plek hebben. Als je dan iets kwijt bent is het lastig zoeken. En is er paniek in de tent! Waarop iedereen het gedaan heeft behalve degene die (in dit geval ) de sleutels kwijt is.



Vriend is vijf jaar geleden bij ons komen wonen. In een bestaand huishouden, met een eigenlijk al compleet huisraad. Daar moest dan nog een compleet nieuwe huisraad bij. Dat past niet. Eigenlijk niet. Dus ik deed wat spullen weg, en eigenlijk moest Vriend ook wat weg doen, maar tijdens zijn verhuizing bleek zijn moeder het daar niet mee eens te zijn. Hij ook niet. De spullen stonden al snel in de verhuiswagen en belandden op zolder waar ze nu, vijf jaar later nog staan. De zolder is overvol en het plafond lijkt wel zachtjes aan lager en lager te zakken. Natuurlijk is dat mijn verbeelding (en angst) maar wat staat er allemaal op die zolder wat wij kennelijk al vijf jaar niet missen en/of nodig hebben. En er komt steeds meer bij ook. Hebben we iets niet nodig: O zet maar op zolder.

Mijn vader had een garage vol met spullen. Een werkbank met gereedschap. Aan de muur een eigengemaakte plank met jampotjes gevuld met allerhande schroefjes, spijkertjes, moertjes en plugjes. Had je wat nodig, je keek in de potjes en je had het zo gevonden. Aan het plafond van de zolder had hij latjes gemaakt waar hij allerhande planken in gestoken had die altijd handig waren voor als hij het eens nodig mocht hebben. Of overgebleven parket, of andere dingen. Aan de wanden nog meer handige dingen voor het geval dat. Toen hij overleed heeft mijn moeder alles weg kunnen doen. Er was geen 'voor het geval dat 'meer. Gevolg; een lege garage waar weer makkelijker de auto en fiets in konden staan.



Mijn zolder zijn we nu stap voor stap langzaam aan het opruimen. Elke zaterdag doen we wat. Doos voor doos wordt er bekeken wat er in zit, wat we er mee moeten, en of het weg kan of niet. Zo zijn er al heel wat ladingen naar de Kringloop gegaan. Wat moet ik tenslotte nog met mijn trouwjurk uit 1989 terwijl ik al zo'n tijd gescheiden ben? Of met die dozen vol met jaargangen Tina's die ik bewaarde voor (daar heb je het weer) het geval dat?
Vorige week hielpen de kinderen mee. Ik had een kast op zolder leeggemaakt en daar zouden we het speelgoed wat bewaard moest blijven in gaan. Was hij vol, dan was het jammer dan ging het weg. Oudste wroette in een speelgoedkist en riep tegen zijn jongere broer: 'O kijk eens: dit hebben we ook nog! En kijk Flippo's! En Pokemons! Mam, weet jij nog hoe deze heette!' Die hulp schoot dus niet op. 17 en 15 jaar en ze waren meer aan het spelen dan aan het helpen. Er mocht van de heren niet veel weg, het moest bewaard blijven voor hun eventuele kinderen.

Ooit komt die zolder leeg. Stukje bij beetje maken we er wat gezelligs van.
Mijn moeder zegt altijd: Ruimte in je huis is ook ruimte in je hoofd. En ik denk ook wel dat dat waar is, maar als je door de bomen het bos niet meer ziet, dan is een begin maken moeilijk. Nu dat gemaakt is, hoop ik dat deze klus snel geklaard is.



En ja, ik wist nog hoe die Pokemon heette! Charmander.

© KH