Monday 14 November 2011

Loslaten

Don't waste life in doubts and fears; spend yourself on the work before you, well assured that the right performance of this hour's duties will be the best preparation for the hours and ages that will follow it.
- Ralph Waldo Emerson

 

Ik twijfel. Aan mezelf. En dat is erg en geen fijn gevoel. Helemaal niet zelfs.
Ik moet weer (van mezelf want normaal gesproken heb ik een erge hekel aan het woord 'moeten'. ) meer challenges schrijven. Waarom twijfel ik aan mezelf?

Omdat wát ik schrijf niet gelezen wordt. Of in ieder geval dat daar amper op gereageerd wordt. Ook niet op mijn foto blog trouwens. Ik weet dat ik voor mezelf schrijf met name. Maar uiteindelijk zou ik er wel erg graag ooit mijn beroep van willen maken. Hoe kan ik iets naar een uitgever sturen als ik op een blog al geen reacties (meer) krijg? Vind ik het fijn als ik schrijf? Geeft het voldoening? Belangrijker nog: vind ik het zelf goed?
De antwoorden daarop kan ik volmondig met 'ja' beantwoorden. Misschien komt het arrogant over maar dat bedoel ik zo niet. Maar als ik sommige verhalen van mijzelf overlees denk ik: Verdomd, heb ik dat geschreven? Best goed eigenlijk! En zelfs dát wil ik eigenlijk niet eens opschrijven, zo stom vind ik het klinken. Hebben wij niet geleerd niet over onszelf te zeggen hoe goed we onszelf vinden? (Laatst nog op tv Ivo Niehe?) Don't blow your own horn schiet me nu te binnen... zo ben ik dus niet. Maar in het kader van zelfreflectie maak ik dan maar deze uitzondering... voor 1x.

Ik weet zelf ook vaak niet hoe een verhaal moet eindigen. Ik begin te schrijven en pas tegen het einde ontwikkelt zo'n verhaal zich op een manier waar ik vaak zelf ook van sta te kijken. (geeft aan wat een vreemd brein ik eigenlijk heb! ;-) ) Maar vervolgens staat zo'n verhaal of gedicht op mijn blog en krijg ik er bijna geen reacties op. Op mijn vorige weblog wel iets meer maar ook niet zoveel. Ligt dat aan mij? Netwerk ik niet genoeg? (wat gaat daar een tijd in zitten zeg. Tijd die ik vaak niet eens heb, met werken, huishouden en al t andere!) Of zijn mijn verhalen gewoon niet goed genoeg? Er zijn mensen (vriend en zus oa) die zeggen dat het wel goed is. En er zijn mensen die zeggen dat ik me niet zo druk moet maken over reacties. Dat ik voor mezelf schrijf. Dat moet genoeg zijn. Daar is ook wat voor te zeggen. Maar iedereen wil toch wat feedback? Bevestiging. Dat is misschien nog wel het beste woord. Alleen daar komt dan weer die onzekerheid om de hoek kijken. Onzekerheid. Over mezelf. Waarom? Waarom ben ik zo onzeker over mijn eigen kunnen en heb ik bevestiging van anderen nodig, kennelijk?



Om weer het verleden in te duiken om te kijken waar die onzekerheid vandaan komt, wat ik wel weet, is het misschien beter om gewoon dat van me af te gooien en vanaf nu me niets meer aan te trekken van wel of geen reacties. Natuurlijk is het leuk als mensen je waarderen. Dat vind iedereen. Maar om er nu een halszaak van te maken, nope! Het is belangrijker om te doen wat je leuk vindt te doen, en als iemand het ook leuk vindt wat jij doet is dat mooi meegenomen. Het is belangrijker dat je zelf goed in je vel zit en doet wat jij belangrijk en leuk vindt in het leven. Dat het je voldoening geeft, je goed laat voelen over jezelf. En niet dat je achteraf teleurgesteld bent omdat je geen reacties krijgt!

Verdomd! Dát zal het zijn. Mijn hele leven ben ik al heel slecht geweest met het omgaan met teleurstellingen. Het wordt langzaam iets beter maar mensen die mij goed kennen horen het aan mijn stem, of zien het aan mijn gezicht als ik teleurgesteld ben. Zou ik na de blijdschap van een voor mijn gevoel, goed afgeleverd verhaal, teleurgesteld zijn als er nauwelijks respons komt? Het zou zomaar kunnen! Weer wat geleerd over mezelf! Ik heb nog steeds moeite met teleurstellingen! Weer iets om aan te werken dus. Want stel dat ik ooit de moed bij elkaar raap en ik stuur verhalen op aan uitgevers (wat ik echt afvraag of ik daar ooit het lef voor ga krijgen trouwens), dan zal ik daar toch echt tegen moeten kunnen! Die eeuwige twijfel aan mezelf moet er toch eens een keer uit. (zelf twijfel om dit blog te plaatsen! Is toch té gek?!)
Loslaten en wel meteen want het schrijven daar geniet ik gewoon van en dát vind ik belangrijker eigenlijk. Genieten van wat je doet! Geen twijfel meer aan jezelf.

© KH

5 comments:

Daan said...

lieve Keet,
jij - zoals zovelen - hebt geleerd om voor alles wat je doet een vorm van erkenning te krijgen, al is het alleen al in de vorm van kritiek... afkeuring is net zo goed als goedkeuring, omdat het een reactie is. wat wij mogen leren is genoeg te hebben aan onze innerlijke 'kritikus', aan ons eigen gevoel voor of iets goed of niet goed is. wat een ander ervan vindt is zo ongelofelijk subjectief, dat je er eigenlijk geen zak aan hebt....
iedereen beoordeelt met zijn eigen normen en gevoelens, als ik iets wat jij schrijft kut vind, is het niet kut, maar vind ik het kut...
heb je daar wat aan?
nee toch?

jij zelf, jij mag goed of afkeuren wat je doet...

en voor de rest is het heel erg herkenbaar, hoor... twijfel de twijfel...

maar je schreef het zelf al: LOSLATEN

Kati said...

De kritikus in mij zegt nu: O dus jij vindt mijn 'werk' kut!? :D Zie je wat ik bedoel? Erg he!

Daan said...

muts...

;-)

chris said...

Zoals daan al zegt. Iedereen bepaalt wat hij of zij ervan vindt. Ik ook. Laat dingen los en blijf door gaan met schrijven. Maak van het insturen van een portfolio naar een of meerdere uitgevers in 2012 een doel (niet ik moet, maar ik wil mijn verhalen laten uitgeven).

Kati said...

Daan, told ya! ;-)

Chris, 'k weet ut! :-D