Het Metro station

Het was laat, veel te laat. Terwijl ze gehaast de roltrap naar de metro nam keek ze op haar horloge. 

Ze holde de roltrap af, geërgerd kijkend naar de mensen die niet rechts hielden.
Beneden aangekomen tikten haar hakken door de holle ruimte. Weer keek ze op haar horloge en besefte dat ze de metro gemist had. 

Verdorie, binnensmonds vloekend wilde ze haar gsm pakken om het kantoor te bellen
dat ze laat was. Ze had een drukke dag voor de boeg. Vergadering na vergadering en het zou wel weer heel laat worden vanavond. Maar wat gaf het, werken was toch alles wat ze deed.
Haar pas versnelde en een ieder die in de weg liep kon een boze blik krijgen. Haast had ze. 

Wat was het toch weer druk vandaag en wat deden al die kinderen hier? 

Waar bleef die metro?
Haar jas hing over haar arm, haar aktetas in haar hand. 
Ze voelde een plotselinge windvlaag en keek om zich heen. Het was niet de metro die langs zoefde. 
Weer voelde ze wat, ze draaide zich om. 
Plotseling leek de tijd stil te staan en ze zag alles om haar heen als in een waas. De mensen bewogen traag. Aan de overkant zaten mensen op een bankje te wachten. Achter hen een reclamebord om toch vooral op vakantie te gaan naar een warm en exotisch oord. Er dwarrelde een krant over de rails, traag als in een film. 
Ze stond naast een prullenbak waar een zwerver lag op een dekentje. De man bewoog niet, of
toch? Heel traag zo leek het. Ze draaide zich om, zelfs haar haren leken traag om haar heen te zwieren. Wat gebeurde er? 
De mensen die aan kwamen lopen van de roltrap af, hadden een trage tred. De stemmen leken weg te sterven in een vaag gefluister. Ver weg hoorde ze een man viool spelen in een andere gang. Het geluid leek haar te lokken. 

Ze wilde er heen lopen maar leek met iedere stap moeite te hebben. Terwijl ze liep keek ze om zich heen, kleine kinderen aan de hand van hun moeder, een vrouw die haar kind een draai om zijn oren
wilde geven maar haar hand hing ergens in de lucht en kwam maar niet dichterbij, een ouder echtpaar dat gearmd stond te wachten, elkaar diep in de ogen kijkend, een jong stelletje dat stond te zoenen leek niet te bewegen, een perronopzichter die speurend rondkeek met zijn portofoon in de aanslag, een man die in slaap gesukkeld was op een bankje en scheef hing tegen een mede-wachtende aan, ze keek haar ogen uit. Hoe meer stappen ze maakte hoe meer ze zich bewust werd van de vreemde situatie waar ze zich in bevond. 
De geuren waren zelfs anders.
Normaal rook het niet zo heel erg fris in een metro station maar nu..
Nu waren de geuren betoverend. Hoe dichter ze bij het geluid van de viool kwam hoe sterker de geur. Een mengeling van, ja wat was het eigenlijk? Kaneel en haar oma’s appeltaart? Bloesem? Viooltjes? 

Bij iedere stap leek het anders te ruiken. Ze probeerde sneller te lopen.
Het hele gebeuren maakte haar nieuwsgierig. Wat was het dat haar lokte?
Wie speelde daar zo vreselijk mooi viool en waarom leek de tijd stil te staan? 
Ze liep de hoek om en daar zag ze een man met een viool.
Heel in de verte. Ze keek naar hem, de geur werd scherper, de muziek harder, ze werd naar hem toegetrokken. Ze aarzelde, keek nog even om zich heen. De mensen stonden nog precies zoals ze hen was gepasseerd.
Al die tijd was er nog steeds geen metro langsgekomen. Die muziek, aarzelend zette ze een stap in de richting van de man met de viool. Nog 1x keek ze achterom. Zou ze? Wat had ze te verliezen? Niets toch? 

Ze keek op haar horloge en dat had ze beter niet kunnen doen. Ineens zweeg de viool en was de man verdwenen. De geluiden van het metro station waren weer normaal, de metro stopte op het station en mensen renden door elkaar heen. Ze botsten tegen haar op en duwden en schreeuwden. Ze stond als versteend. Kon zich niet meer bewegen. Wat had ze nu helemaal gedaan? 

Op haar horloge gekeken, had dat de betovering verbroken? 

Ze zonk neer op een bankje als verdoofd. Haar aktetas viel neer. Ze hoorde het lawaai niet eens meer, ze dacht alleen maar aan wat ze had gemist, aan de betovering die ze verbroken had.

© KH

Dit verhaal schreef ik eerder op Kati's Weblog