Tot tranen geroerd

Nothingness

And when he emerged
Out of the shadows of the room
She realised Death was there
For her final trip
She would never see

Another autumn tree
Full with colour
Or an apple tree blossom

But most of all
She realised when she looked
At the man beside her
She would never again
Get the chance to say
'I love you' to the one she loved 

She turned and faced Death
He nodded
She gave her soulmate
One last kiss goodbye
Then the shadow of the room

Surrounded her
Into what seemed to be
Nothingness

© KH (17-7-'11)

Soms hoor je muziek die je kippenvel bezorgd. Je tot tranen roert. Of waarvan je meteen denkt: Doe die maar op mijn uitvaart, zo mooi, dat ik ervan moet janken.
Dit is er zo een. Ik hoorde hem gisteren bij Expeditie Robinson en na even zoeken vond ik hem terug op internet. Wat vreselijk mooi is dit! 




Nog zo'n nummer wat ik op mijn 'uitvaart' lijstje heb staan is dit klassieke stuk waardoor altijd weer de tranen over mijn wangen rollen als ik het hoor:



Misschien gek, maar sinds mijn vader overleed, volgende week is dat alweer 8 jaar geleden, ben ik bezig aan een lijstje wat ik wil voor het geval dat. Ik heb zelfs al een gedicht geschreven (die nog niemand mag lezen), de muziek uitgezocht, een gedicht voor op de kaart, enz. Ik mag hopen dat het mijn tijd nog lang niet is, maar dat scheelt weer voor mijn nabestaanden. Mijn vader had niks op papier staan. Je bent dan zo verdrietig als, in mijn geval mijn vader, overlijdt, dat je niks wilt, niks weet maar wel moet. Daarom kan ik het maar beter alvast op papier hebben staan dacht ik. Niet om macaber te zijn maar meer uit praktisch oogpunt. Alleen heb ik nu zoveel muziek dat het wel een hele lange dienst gaat worden. ;-) Weet niet of dat de bedoeling is! Voorlopig blijf ik 'nog maar even' hier!

© KH