Monday 19 September 2011

De Bloeiende Tuin

Er was niks op aan te merken dacht hij terwijl hij door zijn tuindeuren naar buiten keek zijn tuin in. Helemaal niks. Sterker nog, het was zelfs zijn trots, zijn levenswerk geworden. Het kleurenpalet van het groen vermengd met paars, violet, rood en geel schitterde hem tegemoet. De langgerekte zonnebloemen aan het eind van het tuinpad. De wuivende pluimen langs de waterkant. De zachtpaarse klokjes van de Campanula en het fellere paars van de Lupines. De Spirea die zacht wiegde in de wind, zijn stokrozen met hun diverse kleuren, zorgvuldig  uitgezocht en gezaaid door hem. De kamperfoelie die zo heerlijk rook in de avond. Zuchtend draaide hij zich om van het raam. Het zou nooit meer hetzelfde zijn wat hem betrof. 

Ooit was hij een slanke, gespierde en aantrekkelijke jongeman geweest. Toen hij in de bloei van zijn leven haar ontmoette. Hij dacht er niet graag aan terug maar de reden waarom zij hem uitgekozen had, was niet zijn uiterlijk geweest. Daar was hij later pas achtergekomen. Het fortuin dat hij zou erven van zijn vader, die een rijk man was door de textielfabriek, was blijkbaar voor haar reden geweest achter hem aan te lopen. Hij was stom genoeg in die valkuil gelopen. Verblind als hij was door het knappe uiterlijk, het slanke lijf en de geveinsde verlegenheid. Hij was jong en een idioot. Een jaar later trouwden ze. Ze betrokken dit huis waar zij, zo bleek achteraf, het nooit naar haar zin gehad had. Hij vond het er heerlijk. Een knus huis, een heerlijke tuin en zijn baan bij zijn vader op kantoor was voor hem voldoende. Echter niet voor haar. Ze bleven helaas kinderloos en hoewel hij het niet kon bewijzen, vermoedde hij tot op de dag van vandaag dat daar geen medische oorzaak aan ten grondslag lag. Zijn vrouw werd in de loop der jaren, hoe vervelend hij het ook vond te zeggen, een kille vrouw. Niet meer het warme, verlegen meisje dat hij had leren kennen. Hij verbleef langer en vaker in zijn tuin dan hij van plan was geweest. Zijn vrouw vermaakte zich ook wel zonder hem. Ze ging naar vriendinnen, ging tennissen en bezocht feesten en partijen. Ze was een graag geziene gast op menig feest. De enkele keer dat hij er niet onderuit kon mee te gaan, bemerkte hij dat zij vele mannelijke blikken toegeworpen kreeg. Menige nek werd op zo'n avond verrekt als zijn vrouw haar entree maakte. Niet alleen door mannen maar ook vrouwen al waren die blikken niet altijd even vriendelijk achter haar rug, zo zag hij. 

Naar mate de jaren van hun huwelijk vorderden had hij dan ook steeds minder zin zijn vrouw te vergezellen op zulke uitjes. De mensen vond hij meer leeg, en pompeus. Nietszeggend. Het was, zo zei hij zijn vrouw, hen maar om één ding te doen: Geld en uiterlijk vertoon. Zijn vrouw vond dat hij zich aanstelde en vertrok vervolgens met de duurste creaties naar weer een volgend evenement. 
Ondertussen werd zijn vader oud en zwak. Zijn vrouw, zo bemerkte hij, maakte toespelingen op de dood van zijn vader en het vrijkomende fortuin wat dat met zich mee zou brengen. Omdat zijn huwelijk steeds slechter en slechter ging en zijn vrouw volledig haar eigen gang ging, besloot hij een notaris te raadplegen, overigens zonder zijn vrouw daarvan op de hoogte te stellen. Hij sprak lange tijd met hem en kwam terug met een grote glimlach op zijn lippen. Hij had zijn besluit genomen. 
Hij bezocht zijn vader vaker en vaker nu diens gezondheid achteruit ging. Zijn moeder was overleden toen hij nog een klein jongetje was. Hij had geen broers en zussen dus was hij de enige erfgenaam. Hoe ziek zijn vader ook was, ook die maakte zich enorme zorgen over zijn schoondochter die ineens ook met enige regelmaat op bezoek kwam. Hij wist zijn vader gerust te stellen en na een aantal weken stierf zijn vader in zijn slaap op 85 jarige leeftijd. Er drukte ineens een enorme last op zijn schouders en hij wist het. 

Enkele weken na de begrafenis van zijn vader, kwam zijn vrouw de woonkamer binnen met twee koppen koffie en ging naast haar man zitten. Hij keek op van zijn krant en keek haar verbaasd aan. Ze ging elke avond weg en nu zat ze naast hem met koffie? Hij vouwde zijn krant op en keek haar aan. Dit zou het moment zijn waarop hij gewacht had. Ze aarzelde geen moment. Ze begon over groter wonen, het geld van zijn vader, de fabriek verkopen, dit verkopen, dat kopen. Over dat ze bij hem weg wilde, dat zij recht had op de helft van het geld. Ze had haar koffers al gepakt en zou bij hem weggaan. Haar vrienden wisten er al van, zij zou in het buitenland gaan wonen en eiste zijn geld op. 
Hij zag het in haar ogen. De hebberigheid, de wil van uiterlijk vertoon wat hij op al die vreselijke feestjes ook gezien had. Zijn vrouw, het meisje waar hij mee getrouwd was, was zijn vrouw allang niet meer, maar dit sloeg alles. Hij stond op en liep kalm naar boven. Zijn vrouw liep achter hem aan, schreeuwend bijna. Ze trok aan zijn colbert, dwong hem te luisteren. Het enige wat ze bereikte was dat hij struikelde en viel. Zij deinsde achteruit om hem te ontwijken en hij denderde van de trap af op zijn rug. Terwijl hij viel hoorde hij het. Knap, zei zijn rug. En terwijl hij met zijn rug op de koude tegelvloer in de hal lag, de koude die hij niet eens meer voelde, hoorde hij zijn vrouw langs hem heen lopen, hem recht in zijn gezicht aankijken met een triomfantelijke blik alvorens ze de telefoon pakte om de arts te bellen. 

Maanden later zat hij daar, voor de tuindeuren te kijken naar de bloemen in zijn tuin. Hijzelf had de moed niet gehad om iets in de tuin te doen, laat staan om er door te rijden. De tuinman die hij ingehuurd had, had het pad geëffend zodat hij er makkelijker met de rolstoel door kon rijden. Maar vooralsnog had hij er nog geen gebruik van gemaakt. Hij had zijn stoel omgekeerd van het raam af maar bedacht zich en draaide zich weer om. Hij keek naar de grote hortensia die eigenlijk nodig gesnoeid moest worden. Hij was er vorig jaar niet aan toe gekomen en het was nu nog te vroeg om te snoeien. Ineens kwam een glimlach om zijn lippen. Met een ruk draaide hij zijn stoel en reed naar de telefoon. Hij belde de tuinman en na een kort gesprek hing hij weer op. 
Nadat de tuinman die middag een groot gat gegraven had voor een mooi appelboompje naast de hortensia en hij de tuinman verzekerd had dat hij de rest echt zelf kon en wilde doen, bleef hij nog lang in de tuin zitten. Tot hij de voordeur dicht hoorde slaan en hakken hoorde tikken in de gang. Even later stond ze naast hem. De zon verdween achter een wolk en het werd ineens kil. Hij huiverde. Ze keek naar hem met minachting in haar ogen zag hij. Niet lang meer. Hij fluisterde iets en zij boog haar hoofd om hem te kunnen verstaan. Toen hief hij zijn arm met daar de tuin schop nog in en liet die hard neerkomen op haar hoofd. Met een zucht viel ze naast hem neer. Hij keek naar haar kille, mooie gezicht terwijl een dun straaltje bloed onder haar haren vandaan de stoep over sijpelde. Het rood vermengde zich met de paarse bloemetjes in de border. Het zou nog een hele klus worden maar zij zou een mooi plekje krijgen onder de hortensia, naast de appelboom. En terwijl hij zijn mouwen opstroopte speelde er een glimlach om zijn lippen. Eindelijk had zijn leven weer zin gekregen. 


© KH

8 comments:

♫ Melody ♫ said...

Zo dan.......en nu snel Hidde Maas bellen, ik voorzie een kaskraker in de bios in 3d.....;-))

Kati said...

@Melody, Hidde of Dick Maas? :D Mag van mij allebei hoor, keep on dreaming dan maar he! ;)

Christiaan said...

Een briljante thriller!

Wanneer ga je je gedichten en thrillerverhalen (laten) uitgeven?

hanneke said...

ben benieuwd hoe hij dat lijk in het gat gaat krijgen...ik wil hem wel helpen :)
wat een kreng zeg, eigen schuld....

uiteraard is het gedrag van bovengenoemde man, volstrekt af te keuren.

mooi verhaal

Kati said...

@Hanneke, ;)

@Chris, thanks

Aline said...

Een mooi verhaal, lekker met spanning, al wil natuurlijk wel weten wat er besproken is met de notaris... had verwacht daar nog over te lezen... maar dat bleef uit... ;) Enne zij krijgt uiteraard precies waar ze recht op heeft...

sis said...

Begint zo sereen en rustig en mooi omschreven, om te eindigen als een thriller, het leven kan soms onverwachte wendingen nemen!

Kati said...

@Sis, thanks ! :) En ja dat kan t zeker!