Later kreeg ik verkering met nu ex, en altijd als wij van visite van ons thuis afkwamen zei hij op de terugweg; 'Nou dat was weer gezellig, weer ruzie'. Ruzie? Hoezo ruzie? Ik wist dan van niks, ja er werd met stemverheffing gesproken maar dat deed iedereen altijd, moest je op een verjaardag komen. Ooms hadden een wijntje op en dan ging het hard tegen hard. Of bij opa en oma bij een potje kaarten... Mijn vader deed op een gegeven moment niet eens meer mee, die vond het dan zelfs te erg worden!
Mijn zus en ik vonden het gewoon, normaal. Zo werd er nu eenmaal gesproken en zo spraken wij ook tegen onze kinderen. Mijn nicht vertelde ooit dat haar vader dat ook deed en zij ook tegen haar kinderen. Maar toen ik eenmaal gescheiden was, viel mij op dat het stemverheffen niet eens echt stemverheffen was, maar meer schreeuwen geworden was. Deed mijn vader dat vroeger dan ook? Ik vond van niet, ik vond dat gewoon normaal. Maar ik ook al vond ik dat zelf normaal en was ik ermee opgegroeid, ik ben er zelf mee gestopt. Ik verhief mijn stem niet meer. Buiten dat het totaal geen zin had, ik merkte dat zachtjes praten veel meer nut had, dan luisterden ze veel beter, vond ik ook dat ik de cirkel van stemverheffen moest verbreken. Het kan dan wel in de familie zitten, dat wil niet zeggen dat ik dat door moet geven aan mijn kinderen. Je kunt iets ook op een andere manier zeggen. Wij hebben al een harde stem en dan ook nog eens zo hard praten, soms in ons enthousiasme maar soms ook als we boos zijn, dat vond ik niet goed meer en niet fijn. En je wil niet dat je kinderen dat ook ooit doen.
Dus toen ik deze quote tegenkwam moest ik daaraan denken. En mijn vader was uiteraard een product van zijn eigen opvoeding en deed het zoals hij vond dat goed was. En ik moet zeggen; ik ben net zo streng als mijn vader (al kan mijn nee met goede argumenten wel een ja worden en ben ik iets flexibeler, maar het zijn andere tijden)
Dus iets wat 'in de familie' zit, kan er ook zo weer uit.
© KH
No comments:
Post a Comment