Het went nooit

 Het werk in de Ouderenzorg wat ik al jaren doe, is lichamelijk zwaar (huishoudelijk) maar ook geestelijk soms zo bleek dafgelopen week maar weer eens. Ik doe dit werk nu al sinds 2007 en ik heb cliënten zien komen en gaan, en hoe mijn managers ook zeggen dat je afstand moet nemen, ik ben ik en ik heb nu eenmaal vaak een connectie met de cliënten. Ik leer ze kennen, vaak van ze houden (heel eerlijk gezegd, niet allemaal) en er zijn er altijd die in je hart zitten en er niet meer uit gaan. 

Afgelopen week was er weer zo eentje; een mevrouw waar ik werk(te) heeft kanker. Ze is nog maar begin 70 en ze gaat zienderogen achteruit. Elke week weer als ik er kwam, waren haar armen en benen dunner maar de plek waar de kanker zit, dikker. Ze liep moeizamer, ze at amper en ze verzuchtte dat ze waarschijnlijk eind April niet meer zou halen. 
Voor ik zou komen werken belde ze me; ik hoefde die dag niet te komen, want zo ging het niet langer. Ze ging naar een hospice kijken met haar zoon. Ik sprak af dat ik nog 1 x zou komen schoonmaken als haar schoondochter ook in huis was, want ze kon, zo bleek, twee dagen later al komen. 'Je komt me toch wel opzoeken, he?', vroeg ze. Natuurlijk doe ik dat, zei ik. 

De dag dat ze naar het hospice zou gaan dacht ik; ik moet er langs. Wie weet zet dit zo snel door dat er op bezoek gaan helemaal niet meer kán! Ik ben er langs gegaan, ze deed open en was inderdaad nog dunner als dat al mogelijk was. Haar koffer stond gepakt en Corona regels of niet (ik heb mijn eerste vaccinatie al gehad) ik heb haar een (voorzichtige) dikke knuffel gegeven. Allebei hadden we de tranen in onze ogen (die bij mij later thuis rijkelijk gevloeid hebben, geef ik eerlijk toe) want we weten beiden niet of we elkaar nog zullen zien. Het was ook gek toen ik later zonder haar in haar huis nog even de boel aan kant maakte. 

Het hoort erbij, afscheid nemen van cliënten. Niet alleen als ze overlijden, maar ook als managers in hun 'wijsheid' besluiten weer eens de boel om te gooien. Voor de cliënten valt het niet mee, maar voor ons als hun vaste hulp ook niet. Ik zal er in ieder geval nooit aan leren te wennen.... zeker niet als ze ziek zijn en overlijden. 

© KH