Wednesday Wisdom; Be Mindfull

“Mindfulness isn’t difficult, we just need to remember to do it.”
— Sharon Salzberg

Gisteren voelde ik dat ik op mijn tandvlees loop voor wat betreft werk en thuis. Ik ben aan vakantie toe! Het hete weer, het extra werken/invallen, kleine irritaties thuis, ik ben er klaar mee. Nu gaan we al een aantal jaar niet op vakantie, geen auto, geen geld ervoor etc, maar gewoon even niet het moeten is al lekker. Ik ben dol op mijn oudjes, laat daar geen misverstand over bestaan, maar dit is denk ik het eerste jaar dat ik er even klaar mee ben. Ik wil gewoon even niet. Daardoor sleep ik me door deze laatste dagen heen. Het begon eigenlijk al vorige week, de sterfdag van ons geliefd hondje, twee jaar geleden van ons heen gegaan op bijn 17jarige leeftijd. Het is altijd een rotperiode maar als je al zo moe bent, dan kun je niks hebben. Normaal was zij er en kon ik alles bij haar kwijt, maar ze is er niet meer. En als ik zo moe ben, geestelijk en lichamelijk, dan gaat mijn zo goed dichtgestouwde luik open en ook de sluizen. Ik kon niet meer ophouden met huilen, en ook nu was ze er niet om mijn te troosten. Mijn zoon had er ook last van, kwam zelfs eerder van zijn werk omdat het niet ging. Zo'n impact heeft zij in ons leven gehad, vooral op die van hem en mij. 

Gisteren kwam dat rotgevoel tot een hoogtepunt toen ik uitviel om iets stoms tegen mijn man en later ook tegen zoon, waarvan ik vond dat hij respectloos tegen mij was. Zoon zijn fiets was weer eens kapot, en omdat ik het dichtstbij werk mocht ik lopen. Uiteraard verzwikte ik halverwege mijn voet omdat de gemeente nu eenmaal niet overal de stoep recht kan leggen blijkbaar. Maar later toen ik van de ene cliënt naar de andere wilde gaan met de trap ipv de lift, liep ik niet op te letten. Ik was te diep in gedachten en mistte de laatste tree. Hup, daar lag ik op mijn knieën. Au. Voet weer verzwikt, plus pijnlijke knieën. Hijs je maar eens op als je jezelf hebt proberen op te vangen met je armen aan de leuning. Pijnlijk lijf/armen, alles eigenlijk. Mopperend op mezelf en mijn onoplettendheid liep ik verder naar de volgende cliënt, nou ja lopen, strompelen eigenlijk. Omdat ik de laatste cliënt pas 's middags zou hebben, heb ik die maar even gevraagd of ik die meteen na cliënt 2 kon zetten. Strompelend naar huis en weer terug zou ik niet redden wist ik. Gelukkig kon dat. 

Weer thuis heb ik mijn voet en knieën ingesmeerd met Arnica en omhoog gelegd. Ook al zit ik niet goed ik mijn vel, het is wel van belang dat ik goed op blijf letten waar ik mijn voeten neerzet, dacht ik. Ik ben al niet de slankste en als ik val, wie krijgt me dan omhoog! 
Gelukkig alleen nog deze week, dan 3 weken vakantie. En dan kan ik uitrusten, gewoon lekker thuis, want Corona dus uitjes zullen er niet in zitten. Ik vind het niet eens heel erg. Ik wil alleen gewoon rust, lezen, en bijkomen.... 

© KH