Calm the mind

Learn to calm down the winds of your mind, and you will enjoy great inner peace 

                                                        ~Remez Sasson

 Onze buren hebben een hekel aan alles wat een normale tuin behelst. Eigenlijk allebei de buren. Wat doe je dan in een rijtjeshuis zou je denken maar goed. Wij hebben gras, struiken, een berkenboom etc. Vogels van diverse pluimage komen graag een graantje meepikken (letterlijk) en het is er gezellig druk. Sinds kort heb ik een watervalletje wat klatert, en de vogels badderen er op los. Maar... de rust wordt ruw verstoort door de buren die een hekel hebben aan dit alles. Ze mopperen er op los, ik moet (ja moet) mijn struiken toch maar weg doen want (nu komt t) ik word toch ook al een jaartje ouder en al die troep is toch niks. Nu heb ik er weinig werk aan, onkruid is er niet door de bodembedekkers en de vrij droge grond. Dat wat de vogels knoeien ruimen we op met enige regelmaat maar toch moeten ze iets vinden om te zeuren. Dus wat hebben ze nu gedaan? Een lelijke plastic roofvogel geval geplaatst. Eerst op de gezamenlijke schutting (gelukkig is er aan de andere kant nog een heg) maar die verhuisde al snel naar het afdak van hun zitje. Het beest zetten ze dan aan als ze zien dat wij de achterdeur open hebben staan. Het schreeuwt namelijk ook nog om de drie (ja ik heb het getimed) minuten. Zij zelf zitten binnen met de deur dicht... je gelooft het niet. Dus daar gaat je rust in je tuin. De vogels in mijn tuin komen er niet minder om, ze steken nog nét hun middelvinger niet op want ze gaan gewoon weer op hun vertrouwde aanvliegplek zitten of ze nemen een andere route. Het is gewoon dat nep roofvogel geluid wat me stoort. 

We hebben eindelijk dit jaar nieuwe tuinstoelen gekocht maar lekker rustig buiten zitten is er niet bij. Die lawaaipapegaai is echt vreselijk. Dus probeer ik mezelf af te leiden met een muziekje, iets harder dan ik normaal zou doen. Ik zeg tegen mezelf dat ik de buren negeer; ze de lol niet gun maar ondertussen erger ik me stiekem toch. En dat is jammer... van mijn eigen gemoedsrust met name. 

Ik moet een manier zien te vinden om daarmee om te gaan. Met de buren praten heeft geen zin, zij willen dat zij gaan bepalen wat ik in mijn tuin ga doen. Dat gaat niet natuurlijk. Ik hou van mijn tuin met de vele struiken en zij hebben daar totaal geen last van. Al zullen zij daar anders over denken, vrees ik. 

Adem in, adem uit.... 

© KH