Afgelopen maandag was het weer eens zover. We hadden een kerstviering van het werk, nou ja viering, we zaten bij elkaar en dat was het, en ik zat te lachen en te praten met collega's. Ineens zegt een van die collega's 'out of the blue'; 'Zeg, praat eens niet zo hard! Vanmorgen hoorde ik je ook al en ik was aan de overkant van de gang aan het werk.' Pardon? Anderen waren aan het praten en lachen, en ik moet me aanpassen aan haar rustigere gedrag? Ik vroeg alleen waar zij werkte die ochtend en ze zei waar. 'Oh', zei ik 'dat kan, die mevrouw is vreselijk doof en wil haar hoorapparaten niet in. Ik schreeuw me schor daar'. Ze keek me aan en mijn collega naast me stootte me aan, alsof ze wilde zeggen, ga er niet meer op in.
Mijn hele leven krijg ik al te horen dat ik té hard lach, té hard praat, té dit, té dat... voor een deel is het onzekerheid, maar de laatste jaren toch niet meer. Het is gewoon hoe ik ben denk ik. Met mijn adhd toch een stukje eigenschap. Natuurlijk kan ik me aanpassen als het moet, in een museum, een kerk of wat dan ook, maar bij een bijeenkomst met collega's? Kom nou! Ik ben 52 ik laat me echt niet meer zeggen wat ik wel of niet moet doen! Dát heb ik al té vaak en té veel moeten doen, door mijn moeder toen ik jong was en door mijn ex toen ik getrouwd was. Nooit meer dus!
Ik ben ik, take it or leave it!
© KH
No comments:
Post a Comment