Yesterday while I was working the woman I was working at put on the tv and I heard someone say this phrase above. It got me thinking; it is true you know. I know from my mum who was very unhappy when I was at my worst and of course from my own experiences with my kids. You can cut that umbilical cord but the emotional cord will not sever.
The moment your child how old they may be, is in pain, stress or is sad you are too. You ponder about what you can do to help him, or how it could have come to this.
You try not to but you do, you can't help it; that's being a mother too I guess.
Although I wouldn't go as far as Philip Larkin in his famous poem, I may sometimes understand how some may think like that (after all he does have a point) but I wouldn't trade them for anything in the world!
But perhaps my boys do think like him; they both say they don't want kids later. (they are 22 and 20 so still young) It's not something I did or didn't do but more the world today. It's damn scary to bring up a child in this world. I get it. But without those two who would I be ?
© KH
This Be The Verse
They fuck you up, your mum and dad.
They may not mean to, but they do.
They fill you with the faults they had
And add some extra, just for you.
But they were fucked up in their turn
By fools in old-style hats and coats,
Who half the time were soppy-stern
And half at one another's throats.
Man hands on misery to man.
It deepens like a coastal shelf.
Get out as early as you can,
And don't have any kids yourself.
Philip Larkin
3 comments:
Een mooie quote en zo waar... oef, slik, brok... brrrr
Ik heb er over moeten nadenken, maar ik vind dit gedicht nogal negatief. In de meeste gezinnen gaat het goed. Mijn biologische moeder zal inmiddels wel overleden zijn. Ze wilde geen contact en wilde dat ik niet bestond. Niet, omdat ze me haatte, maar de omstandigheden waren nogal naar voor haar. Mijn pleegmoeder hield van me, evenals mijn zus dat nu nog doet. Ze is een beetje mijn moeder geworden, nadat mijn pleegmoeder overleed. En ik heb het grote geluk nog een moeder te hebben. In Engeland. Betty en ik kennen elkaar sinds 1982 en via vrienden zijn we meer geworden. Die band zal binnen afzienbare tijd doorbroken worden hier op Aarde, want ze is 93 inmiddels. Dus zo heel veel jaren zitten er niet meer in. Haar verhaal is zo vol pijn over haar tweede dochter die doorsloeg en de gekste dingen gedaan had. Helemaal volgens Larkin. En toen werd ze ongeneeslijk ziek. Ondanks dat wilde ze nooit meer contact met haar ouders en oudere zus. En toch bleef Betty veel van haar houden. Jenny is overleden inmiddels. Maar Betty blijft van haar houden en ziet nu ook de goede kanten weer van Jenny. En ik? Ik ben nooit moeder geworden en weet dus niet hoe een moeder reageert. Niet echt. Soms ervaar ik dat als een gemis.
Het gedicht is kan misschien negatief worden ervaren maar wat ik ook zei; he does have a point. Vond t wel een mooie illustratie op zich voor hoe sommige generaties denken over kinderen en ouders.
Post a Comment