Mooi aan de binnenkant

Van de week stond ik voor de spiegel na het douchen en degene die terugkeek leek gewoon niet op mij. Ik was het niet, die dikke benen die beginnen te zwieberen, die dikke buik, die heupen en kont die uitsteekt. "Ik weet niet wie jij bent", zei ik "maar ik ben het niet!"

In mijn hoofd zit nog een persoon, een meisje misschien zelfs, met een normaal gewicht. Degene die ik in de spiegel zag klopte niet bij dat beeld van mijzelf. Misschien is dat het hele probleem wel; zolang ik denk dat ik 'normaal' ben qua gewicht, val ik ook niet af of eet ik gewoon wat ik altijd al at.
Mijn zus beweert, en misschien heeft ze daar wel gelijk in, dat ik mijn emoties vasthoudt en omdat ik dat doe gaat dat ergens anders in mijn lijf zitten.
Weer een ander zegt dat het stress is, of wat te denken van teveel zitten! Ik heb dan wel een bewegend beroep maar zodra ik thuis kom ga ik zitten en denk ik; "hè hè, nu even niks" en lopen ho maar!

Ik ben nu 10 jaar in de overgang en heb gemerkt dat ik er niet slanker op word. Ik eet matig, ik drink alleen maar water, of koffie of thee. Ik snoep amper. Ik zal best wel iets verkeerd doen maar wát dan? Word ik gelukkig van mezelf op een dieet zetten? Word ik gelukkig van een negatief zelfbeeld?
Word ik gelukkig als mensen mij wijzen op mijn lijf wat ik echt zelf wel weet, geloof me.
Mijn huisarts zei me ooit; "dat je dik bent weten we nu wel, maar je moet fit zijn" En daar moet ik nu dus aan gaan werken, aan fit worden. Niet meer buiten adem raken bij een klein stukje fietsen, of een trap op en af lopen. Ik vind mezelf misschien niet mooi maar ook aan dat zelfbeeld kun je werken. Ik ben wel mooi van binnen en daar gaat het toch om!
Aan de buitenkant wordt gewerkt. It's a work in progress.
*trekt wandelschoenen aan en gaat een eindje lopen*

© KH