Overdenking

 


Vandaag is mijn Oudste zoon jarig. 19 jaar alweer. Hij zit ver weg in Hongarije op het festival van Sziget, ligt waarschijnlijk zelfs nog op 1 oor. En mijn gedachten gaan, na een felicitatie van mijn moeder terug naar toen ik zelf 19 was. Jong, onbezonnen, onnadenkend. Wat ik in mijn hoofd had had ik niet ergens anders, zou mijn moeder zeggen. Hoteldebotel verliefd op de man die de vader mijn kinderen zouden worden. Dat de man totaal niet bij mij paste zag ik niet, maar zagen anderen wel.
Gisteren was ik gezellig een dagje weg met mijn moeder. Even een dagje naar Den Bosch samen. Aan het eind van de dag zaten we nog even op een terrasje en kwamen we ook op het 'onderwerp' ex en ex zijn moeder waar mijn moeder nog lang bevriend mee geweest is. Je fouten die je achter je wilt laten blijven je voor je voeten gegooid worden kennelijk. Het is niet terug te draaien zelfs als zou ik dat willen. Ik heb tenslotte deze kinderen gekregen. Had ik het anders gedaan achteraf gezien? Waarschijnlijk wel, als ik wist wat ik nu weet. Maar terugkijken is nooit goed, zeker niet naar dingen die je niet kunt veranderen of die je dan dwars gaan zitten. Gedane zaken nemen geen keer. Ik heb er 2 leuke lieve knullen aan over gehouden tenslotte, probeer verder te gaan met mijn leven en ervan te leren.
Het is alleen jammer dat het met vallen en opstaan moet, dat je in zulke situaties leert wie je vrienden zijn, of eigenlijk niet, maar aan de andere kant is dat misschien juist ook weer goed.

Mijn moeder zei gisteren iets wat me deed na denken. Of het niet ook aan mij lag. Misschien wel. Maar als mensen zeggen vrienden van je te zijn, en ik neem hen zoals ze zijn, moeten zij mij dan ook niet nemen zoals ik ben? Moet ik mij dan veranderen omdat zij mij te druk, te luidruchtig, of weet ik wat vinden? Als ze het niet zeggen, weet ik het ook niet. Ik ken mezelf, ik zeg vaak tegen anderen: Zeg het dan tegen me als ik te druk ben! Dan kan ik erop letten, ik heb het niet altijd door. Maar gewoon een vriendschap zonder wat te zeggen laten doodbloeden, niet meer reageren of het afkappen omdat iemand gaat scheiden vind ik eigenlijk best wel laf. Of nog erger: Luisteren naar mensen die met de vriendschap gestopt zijn en die achter je rug leugens verspreiden en dan alsnog de vriendschap laten doodbloeden en met smoesjes komen.
Als ik iets ben is het eerlijk, soms te eerlijk. Ooit heeft iemand tegen mij gezegd: Je bent heel eerlijk, soms te eerlijk maar ik weet tenminste wat ik aan je heb. En dat is dus meer dan je kennelijk van sommige andere mensen kunt zeggen.

 

Toen ik gisteren met mijn moeder in de stad liep maakte ze nogal wat opmerkingen over wildvreemde mensen. Ik sprak haar daarop aan. Natuurlijk doet iedereen dat. 'kijk eens wat die aanheeft, of hoe die eruit ziet'. Maar ik ben mezelf continu aan het corrigeren om dat niet te doen. Niet oordelen, of veroordelen. Iedereen vecht zijn eigen strijd zeg maar. Aan iedereen mankeert wel iets, maar aan jezelf? Mankeert er aan jezelf niets? Wie ben jij dat je over iemands uiterlijk kunt oordelen? Of hoe hij of zij zich kleedt? Mijn moeder, zus en ik geloven in reïncarnatie. Mijn zus en ik zeggen vaak tegen elkaar: ons moeder? Die moet nog zeker 5 keer terug komen! Die leert het ook nooit! En wij zelf, natuurlijk moeten wij ook nog een aantal keer terug komen. Wij zijn er ook nog niet. Mijn moeder zegt dat ze allerlei spirituele boeken leest maar ze past ze niet toe. Ik schrijf dit blog, ben bezig met 'persoonlijke groei' zoals ik dat altijd maar noem, en probeer het toe te passen in mijn dagelijks leven, wat niet wil zeggen dat het mij ook altijd lukt overigens. Zoals je hierboven kunt lezen, ben ik er ook nog lang niet. Er zijn dingen die me nog steeds dwars zitten, die ik een plek probeer te geven, of juist van me af probeer te zetten. In je leven ontmoet je de mensen die je moet ontmoeten, om je te laten groeien, je te vormen, waar je van leert. Dus zo ook mijn ex, de mensen die zeiden mijn vrienden te zijn, enz. Ik leer ervan. Natuurlijk doet het pijn, maar ik leer. Ik leer dat ik niet zo goed van vertrouwen moet zijn tegen iedereen. Niet iedereen mijn diepste geheimen kan vertellen zomaar. Want voor je het weet, ligt je hele hebben en houden op straat en trappen ze op je ziel. Hard maar aan den lijve ondervonden.

 

Ik hoop maar dat mijn feestvierdende 19jarige Oudste zoon het makkelijker gaat krijgen in zijn leven. Nu is hij zorgeloos, viert hij feest in Hongarije, zonder zorgen over wat dan ook. En ik hoop zo voor hem dat hij betere keuzes in het leven gaat maken, dan ik op zijn leeftijd deed. In ieder geval begint hij over een paar weken al met een nieuwe beroepsopleiding en dat is iets wat ik nooit gedaan heb. Dus het begin is er.

© KH