Thursday 31 October 2013

All Hallows Eve

It was All Hallows Eve
And she was all alone
Shadows surrounded her
One single candle burning
All around her 
Voices whispered
Or so she thought

At All Hallows Eve
Her senses were
So much more
Alert it seemed
Did she hear footsteps
Or was that her
Imagination

O was All Hallows Eve
Already in the past
So she thought when suddenly
Something brushed by her skin
She cried out in fright
The voices buzzed in her head
Or did they? 

On this All Hallows Eve
A young woman was 
Scared to her death 
And became as one
With the voices 
She didn't want to understand
Voices of her own past

© KH 


Een gedicht dat ik een aantal jaren geleden geschreven heb, plaats ik graag nog een keer omdat het vanavond Allerheiligen-avond is. 

Tuesday 29 October 2013

Storm in mij

Drukte in mijn hoofd
Onrust in mijn lijf
Het stormt buiten net zo hard
Als binnenin mij

Zie de wolken jagen
Achter elkaar aan
Zo gejaagd voel ik mij
Mijn hoofd vol gedachten

De regen valt
Met bakken uit de lucht
De wind zwelt aan
Mijn onrust neemt toe

Als de wind weer gaat liggen
Vraag ik me af
Wanneer krijg ik
Eindelijk eens windstilte

© KH

Sunday 27 October 2013

Muziek op Zondag: Classic Rock

Hier staat altijd de hele dag de radio aan. Meestal op Arrow Classic Rock. Deze week werd daarop de Rock 500  uitgezonden. Voor mij een reden om mijn Ipod Shuffle eens te 'herinrichten'. Wat nieuwe nummers erop te zetten, of eigenlijk, oude nummers. Mijn jongste zoon had me al eens eerder geholpen hiermee en hoorde me muziek beluisteren. Hij kwam eens kijken wat ik aan het doen was. Met zijn eigen Ipod in de hand keek hij over mijn schouder mee naar de muziek die ik aan het beluisteren was. 'O die moet ik ook hebben, en die, ja die ben ik ook vergeten...', was zijn commentaar. Generatiekloof? Niet qua muziek in ieder geval. Het grappige is dat hij vaak aan mij vraagt welke artiest er op de radio is, me dan vervolgens niet gelooft en met zo'n speciale app die ervoor is het gaat controleren. 'Hm', zegt ie dan, 'nou voor déze keer heb je gelijk'. Tja, moeders hebben nu eenmaal altijd gelijk, zélfs als het over muziek gaat! ;-)

Yes-Roundabout

Crosby, Stills, Nash & Young-Carry on

Boston-More than a Feeling

Bad English-Time stood still

Foreigner-Cold as ice

The Eagles-Witchy Woman 

Stevie Ray Vaughan- tin pan alley

En ja, Je wordt ook wel eens aan een song herinnert door je zoon: mam, die is mooi! En dan zeg jij: O ja! Die was ik vergeten!

Kansas-Carry on Wayward Son

© KH

Friday 25 October 2013

Kunst op vrijdag: Vladimir Kush

VK schilderij om onze tijd together.jpg

Vladimir Kush (geboren 1965) is een Russische geboren surrealistische schilder en beeldhouwer. Hij studeerde aan het Surikov Moscow Art Institute , en na een aantal jaren werkzaam te zijn geweest als kunstenaar in Moskou, zijn geboortestad, emigreerde hij naar de Verenigde Staten, uiteindelijk richtte hij zijn eigen galerie op op het eiland Maui in Hawaï .
Hoewel zijn stijl wordt vaak omschreven als surrealistisch , verwijst Kush zichzelf  als 'metaforische realisme' en de vroege invloed op zijn stijl van Salvador Dalí 's surrealistische schilderijen en landschappen door de Duitse romantische schilder Caspar David Friedrich. Een andere invloed op zijn werk is geweest van de 16e eeuwse Nederlandse schilder Jeroen Bosch , bekend om zijn fantastische beeldspraak en soms gekarakteriseerd als "de pre-Surrealisme Surrealistische".Vleugels, schepen, en kleur-verzadigde zeegezichten zijn frequente thema's in zijn schilderijen.

 beautiful creative oil painting vladimir kush surreal illusion
http://webneel.com/daily/sites/default/files/images/daily/11-2012/surreal-painting-vladimir-kush%20(20).jpg
beautiful creative oil painting vladimir kush surreal illusion
beautiful creative oil painting vladimir kush surreal illusion

Picture-6 ( 35 Surreal and Creative Oil Paintings by Artist Vladimir Kush )

beautiful creative oil painting vladimir kush surreal illusion

© KH

Wednesday 23 October 2013

A man's best friend

Dogs are not our whole life, but they make our lives whole. ~Roger Caras


Mijn beste maatje is vandaag jarig. Degene die al 12 jaar door dik en dun bij me blijft wat er ook is gebeurd. Hoe ik me ook voelde, in wat voor bui ik ook was. Kijk, dát is vriendschap. De vriendschap die je alleen maar vindt tussen mens en hond: Trouw, aanhankelijkheid.


Want mijn beste maatje, mijn beste vriend(in) is mijn hond. Zij heeft me nooit in de steek gelaten, daar waar anderen dat wel eens deden. Zij is er 'no matter what'. En dat is ook eng, nu ze ouder wordt. Toen ik haar kreeg als pup, bleek dat ze HD had. Ze zou niet zo oud worden, volgens de dierenarts. Inmiddels is ze dus al 12. Je kunt het wel merken, natuurlijk, dat ze ouder is, ze rent niet meer zo hard, ze kan niet meer zulke afstanden afleggen als eerst, maar ze wil nog wel. Ze is nog altijd ontzettend aanhankelijk, vooral bij mij. Zij zoekt ook haar troost bij mij als er iets is, waar zij bang voor is, harde knallen zoals vuurwerk of onweer, ruziënde stemmen (de scheiding heeft bij haar meer teweeg gebracht dan bij de kinderen denk ik wel eens) daar heeft ze moeite mee. Maar op die momenten ben ik er voor haar, zoals zij er zo vaak voor mij is: Als ik verdriet heb, als ik een knuffel nodig heb, ze voelt het als er wat is met mij en dan staat ze meteen naast me. Knap eigenlijk, van zo'n hond.

Ik moet er niet aan denken om haar ooit te moeten missen, maar ik weet dat 12 jaar oud is voor een hond, een hond met af en toe klachten zeker. Ik hoop dat ze nog veel ouder mag worden, want bij het idee aan haar te moeten missen alleen al, kan ik heel verdrietig worden.

Ik hoop daarom op nog heel veel wandelingen door herfstbladeren, rennen en rollen door de sneeuw (waar ze zo gek op is) en nog heel veel jaren samen met mijn Jessie!






© KH

Sunday 20 October 2013

Muziek op Zondag, Still got the Blues

 http://www.personal.psu.edu/users/s/a/sas5569/blues.jpg

De Blues, veel mensen hebben dat in het najaar. Ik heb er gelukkig geen last van , maar naar the Blues en naar Jazz luisteren doe ik wel graag, vooral naar zulke mooie muziek als naar deze onderstaande songs:
Leun achteruit en geniet! Fijne zondag!

Solomon Burke-Cry to me

Ben E. King-Stand by me

De originele Crossroad:
Johnson stierf overigens net als vele andere artiesten op 27-jarige leeftijd.

Robert Johnson-Crossroad

O you can feel his pain..

Howlin' Wolf-Smokestack Lightnin'

Muddy Waters-I am the Blues

Etta James-I'd rather go blind

The king of the blues: Mr. BB King:

BB King/Eric Clapton/Buddy Guy/Jim Vaughn-Rock me baby

BB King-The Thrill is gone

In mijn ogen (eh oren) 1 van de beste gitaristen ter wereld:

John Mayer-Out of my mind

En als laatste 1 van mijn lievelingsnummers, ook een bluessong:

Creedence Clearwater Revival-Graveyard Train

© KH

Wednesday 16 October 2013

Geluk is...

Als de blaadjes van de bomen weer verkleuren
Het groen langzaam veranderen gaat
In vuurrood en okergeel
Het zonlicht speelt door de bladeren
En er een gouden licht doorschijnt

Als de wind aanwakkert tot een bijna storm
Mijn haren door de war doet waaien
De regen tegen de ramen beukt
En paddenstoelen groeien als kool

Als de geuren veranderen in de lucht
Ik struikel over eikels en kastanjes
De dauw glinstert op de bladeren
Van de laaghangende ochtendmist

Als de geuren en kleuren me de adem benemen
Ik bij elke stap die ik zet me steeds meer verwonder
Elke dag er weer anders uit ziet dan de vorige
En ik ademloos toe kijk naar alle pracht

Dat is het moment dat het grote geluk is gekomen
Dan is de herfst in al haar pracht daar
Het grote genieten aangebroken
Een groot seizoen van blijdschap

© KH

Sunday 13 October 2013

Muziek op zondag, War of the Worlds

Vrijdag zat ik (geholpen door mijn Jongste zoon, eerlijk is eerlijk) muziek op mijn Ipod shuffle te zetten via Itunes en met het uitkiezen wát ik er dan op zou zetten behalve de favorieten die er al op stonden, kwam ik oa bij War of the Worlds uit.
Al bij de eerste tonen krijg je toch kippenvel over je lijf? Vreselijk mooi. Nu kun je niet een heel album hier neer zetten, maar wel een aantal nummers dan toch. En mocht je zin hebben om (en met dit weer niets anders te doen hebben) het hele album te luisteren, dan zal ik de link naar het hele album ook onderaan neerzetten, voor de liefhebbers.

Eerst even wat achtergrondinfo:

Jeff Wayne's Musical Version of The War of the Worlds is een muziekalbum uit 1978 gemaakt door de musicus Jeff Wayne samen met andere artiesten. Het is een conceptalbum, gebaseerd op het gelijknamige boek van H.G. Wells, en vertelt het verhaal uit dit boek begeleid door enkele muzikale nummers. Aanvankelijk werd het uitgegeven als elpee, later als een dubbel-cd.In maart 2007 bracht Universal Pictures Benelux voor het eerst een DVD uit van dit album. In 2012 herbewerkt Jeff Wayne de musical en krijgt als album titel Jeff Wayne's Musical Version of The War of the Worlds "The New Generation".

http://deskarati.com/wp-content/uploads/2012/02/war_of_the_worlds.jpg

The War of the Worlds bevat Richard Burton als de verteller-protagonist, Justin Hayward (van The Moody Blues), Phil Lynott (van Thin Lizzy), Julie Covington (Don't cry for me Argentina) en David Essex.

"Forever Autumn", "Thunder Child", en "The Spirit of Man" zijn enkele van de meest herkenbare individuele nummers van het album. "Forever Autumn" belandde in het Verenigd Koninkrijk zelfs in de top 10, en werd toegeschreven aan Justin Hayward. Veel van de teksten van de muzieknummers werden geschreven door Gary Osborne, voormalig tekstschrijver van Elton John.

Om de uitgave in 1978 te promoten werd een speciaal album verkocht aan radiostations. Speciale intro’s en eindes moesten worden toegevoegd aan enkele nummers omdat deze niet waren geschreven voor een radio-uitzending. Deze radioversie werd zo goed ontvangen dat CBS in 1981 besloot deze versie ook uit te brengen onder de titel Highlights from Jeff Wayne's Musical Version of The War of the Worlds.

De cover van het album werd getekend door Peter Goodfellow, Geoff Taylor en Michael Trim. De driepoot afgebeeld op de cover is een van de bekendste versies van dit Martiaanse voertuig.

En dan nu de muziek:

Jeff Wayne's Musical Version of War of the Worlds-Eve of the War  part I

Justin Hayward-Forever Autumn (Naration Richard Burton)

War of the Worlds-Thunderchild

Jeff Wayne's War of the Worlds Full Album I

Jeff Wayne's War of the Worlds Full album II

© KH

Tuesday 8 October 2013

Meningen

http://www.rlcwichita.com/wp-content/uploads/2013/08/wekosh-image-quote-be-kind-for-everyone-you-meet-is-fighting-a-hard-battle.jpg

Wat is dat toch met mensen die zo nodig hun mening over jou aan je moeten opdringen? Wat is er mis met mensen te accepteren zoals ze zijn? Ben ik daar zelf (op mijn 46e) al hard mee bezig, dan komen er wel anderen die hun mening over mij ten toon moeten spreiden en vinden dat ik zus moet doen, of zo moet doen.
En dan vaak ook nog mensen die op dat moment in hun eigen leven niet eens zo lekker in hun vel zitten. Of zou dat het zijn? Je zit niet lekker in je eigen vel, dus we projecteren dat dan maar even op de ander?

Al jaren worstel ik met mijn zelfbeeld. Ik was een onzekere puber en als volwassene was dat al niet veel beter. De laatste jaren pas is dit beter geworden en dan nog niet altijd maar ik weet het beter te verbergen misschien wel. In ieder geval doe ik er wat aan. Ik weet het van mezelf en ik werk daar aan. Niet alle dingen van mezelf die beter kunnen hoeven meteen verbeterd te worden, vind ik zelf. Het is goed zoals het is.
Zo had altijd lang haar om maar eens iets te noemen. Op een dag was ik het zat, wilde wel eens wat anders en dacht: kom laat ik het eens kort doen. Zodra het eraf was had ik al spijt, als de haren die op mijn hoofd gezeten hadden. De 'oudjes' waar ik werk echter vonden het geweldig! Ik leek veel jonger, en ik zag er veel beter uit, zo zeiden ze. Ik liet het een tijdje zo, tot ik me er echt niet meer happy mee voelde. Ik was mezelf niet meer. Ik mistte mijn dikke volle bos haar. Dus liet ik het weer lang groeien. Meteen was ik weer gelukkig met mezelf.
Maar natuurlijk kreeg ik weer commentaar. De een na de ander riep dat ik het weer af 'moest' knippen want het was toch mooier en dat lange haar was niks, plus dat ik grijs aan het worden was. Tja dat worden we allemaal op een gegeven moment toch?
Vanmorgen na het werk, zit ik nog even aan de koffie met mijn cliënte en ze zegt ineens; 'Laat je haren toch weer knippen. Dit is geen gezicht. Dat korte was veel mooier.' Ik kijk haar aan en zeg: 'Dat vind ik niet, ik vind dit mooier.' Ze begon een hele preek over mijn haren.

Dan heb ik het nog niet over mijn overgewicht. Je doet gewoon je werk en dan ineens komt de mevrouw waar je werkt met een schaaltje chocolade voor je neus: neem er toch 1 toe dan! Nee zeggen is niet goed, ze blijft aandringen, maar waag je het er 1 te nemen, dan zegt ze: zou je dat wel doen? En komt het hele verhaal over de afvalrace van haar kleindochter weer op de proppen. Nu heb ik al een moeder die nogal vaak over mijn gewicht begint, dus meestal schakel ik heel snel over op een ander onderwerp. Als het lukt.

Waarom vinden mensen het nou zo leuk om over andere mensen een mening te hebben? Of zich te bemoeien met het leven/uiterlijk of wat dan ook van iemand anders? En niet 1 keer, nee keer op keer op keer. Je moet een olifantenhuid ontwikkelen wil je er tegen kunnen. Ooit heeft iemand eens tegen me gezegd na een opmerking mijner kant: 'och ja, maar jij bent ook zo gevoelig'. Niet wetende denk ik dat zulke opmerkingen me vaak voor de voeten gegooid worden, achteloos, onnadenkend, gedachteloos. En ik zal de enige niet zijn. Veel vrouwen met overgewicht, zullen dit keer op keer moeten aanhoren. En wij moeten 'er' maar eens wat aan doen, want 'zij' hebben er kennelijk last van als ze naar 'ons' kijken of zo. Zou dat het zijn?

 http://www.quotesvalley.com/images/07/never-allow-yourself-to-be-defined-by-someone-elses-opinion-of-you.jpg

Het ergste vind ik eigenlijk nog: Waarom trek ik me de mening van anderen zo aan telkens? Vooral van mensen die ik goed ken dus. Van vreemden niet, dat zal me worst zijn, maar mensen die me kennen, die ik mag en die ook gewoon ongezouten hun mening opdringen aan mij, wat moet ik daarmee? Dat zit me dwars en ik stop het weg in plaats van er meteen wat van te zeggen. Of het naast me neer te leggen, wat ik misschien nóg beter kan doen! Toegegeven, sommige dagen heb ik er meer last van dan anderen en het ligt er maar aan wie de mening over mij geeft!

http://cdn.politicaloutcast.com/wp-content/uploads/2013/03/live-and-let-live.jpg

Misschien zou iedereen is wat meer met zichzelf en zijn eigen leven bezig moeten zijn. En zich wat minder moeten bemoeien met de 'min'punten van de ander. En wat meer met die van zichzelf. Wat minder oordelen en veroordelen. Je kent het verhaal van de ander immers niet? Leven en laten leven.
Dan zou de wereld heel wat prettiger zijn, zou het niet?

© KH

Sunday 6 October 2013

Muziek op Zondag, World



In de meeste Muziek op Zondag blogs heb ik een thema, soms wijk ik ervan af maar toch vind ik het zelf wel leuk om muziek met een bepaald thema bij elkaar te zoeken. Zo ook vandaag;
Omdat ik gisteren in een bepaalde quote het over deze mooie wereld had, dacht ik: Er is vast veel gezongen over de wereld. En dat blijkt wel: Songs over World dus.
Vaak met hele mooie beelden erbij ook. (het jammere alleen is dat mijn YouTube vervelend doet en ik zelf de muziek niet meer hoor, zowel op de vaste pc als op mijn laptop, dus ik hoop maar dat het bij jullie wel over komt)

Coldplay-Beautiful world

Louis Armstrong-Wonderful world

John Mayer-Waiting on the world to change

ELO- All over the world

Ten years after-I'd love to change the world

The Police-One World (not three)

Queen- Is this the world we created?

© KH

Wednesday 2 October 2013

Tevredenheid en acceptatie

'Contentment is the greatest form of wealth' - Pandit Nagarjuna

http://reverandandys.files.wordpress.com/2011/02/contentment.jpeg

Vandaag moest ik voor mijn werk een foto laten maken voor een ID pas wat we gaan krijgen. Ik fietste naar het centrum waar de foto's gemaakt zouden gaan worden. Onderweg kwam ik een kennis van vroeger tegen en ik bleef even staan praten. Zijn verhaal over hoe het hem in de afgelopen jaren vergaan was maakte diepe indruk op me. Normaal door de week zie ik hem wel eens, dan steken we de handen naar elkaar op, roepen gedag en dat is het dan wel. En ook al had ik op een bepaalde tijd in het bejaardentehuis willen zijn voor de foto, ik was blij dat ik was blijven staan voor dat praatje. Jaren geleden was je elkaars buren, dan verlies je elkaar uit het oog om elkaar jaren later weer af en toe te zien in het voorbijgaan, te groeten en misschien alleen te roepen: 'alles goed?'  Ja alles goed.

Een half uur later stond ik in een hele lange rij collega's te wachten voor me aan te melden en daarna de foto te laten maken. We stonden wat te ginnegappen onderling, hoe we op de desbetreffende foto zouden komen te staan. Net zo chagrijnig als op een gewone ID? Of zouden we toch wel mogen lachen? En hoe zit dat met die brillen, waarom hebben fotografen toch altijd zo'n moeite met onze brillen! Toen we eindelijk aan de beurt waren zei een collega: 'Wel ja, je moet met bril je hoofd naar beneden houden, fijn sta ik met onderkin op de foto'. Meteen ging dat het hele rijtje door natuurlijk. En toen ik eenmaal aan de beurt was, en de fotograaf me vroeg mijn hoofd naar beneden te doen, was dat ook het eerste wat ik vroeg: 'Dan heb ik toch geen onderkin op de foto he?' Hij liet het me zien en ook al vond hij het meevallen, ik echt niet!

 http://beprettyfit.files.wordpress.com/2011/10/bloggedy.png?w=620

Wat is dat toch met dat beeld wat in mijn hoofd zit van mezelf en dat beeld wat ik op foto of in de spiegel zie zo heel anders is, dacht ik op de terugweg op de fiets. In mijn hoofd ben ik een leuke meid met prachtig haar (dat laatste is ook wel zo moet ik eerlijkheidshalve toegeven hihi) en valt mijn overgewicht helemaal niet zo op. Tot ik in de spiegel kijk of iemand een foto van me waagt te maken. Dan schrik ik en sta ik versteld van mijn verwrongen beeld van mezelf. Zie ik er zo uit? Met zo'n onderkin? Tja, reality is a bitch.
Maar dan denk ik aan het verhaal van mijn oude buurman, oud als in oud-buurman, want hij zal van mijn leeftijd zijn. Al jaren afgekeurd door van alles en nog wat, (wat hij me wel verteld heeft maar wat ik hier niet neer zal zetten), autisme waar ik van stond te kijken want ik heb er een oog voor maar bij hem merkte ik het echt niet op, en nog het een en ander in zijn gezin/familie.

 http://www.dotcomwomen.com/wp-content/uploads/2013/08/self-acceptance.jpg

Ik fietste langs huizen die te koop stonden met prijzen waarvan je denkt: zo'n klein huis en dan die prijs?! En ik voelde me ineens de koning te rijk met mijn eigen huisje wat ik zo'n 25 jaar geleden voor weinig van de woningbouwvereniging gekocht heb. Natuurlijk is dat nu geen drol meer waard in deze tijd, een van de buren heeft zijn huis al jaren te koop staan maar krijgt het maar niet verkocht en de prijs zakt maar. Maar dan nog, ik hou van mijn huis, en zou niet anders meer willen. Er zijn mensen die alsmaar meer meer meer willen maar ik hoef dat niet, het is goed zoals het is.

Kortom ik ben tevreden met mijn leven zoals het is. Nu nog de zelf-acceptatie. Het is zoals het is. 
En iedere keer als ik denk: Nu ben ik er, kom ik weer ergens waar mensen het nodig vinden dat kleine stemmetje in mijn hoofd wakker te maken door te zeggen dat het niet is zoals het is, dat het niet goed is zoals het is, dat het toch wel erg is, dat overgewicht, dat ik daar toch wel eens wat aan moet gaan doen. Mensen waar ik werk, mijn moeder, vreemden. En toch, moet ik me daartegen wapenen.
Als ik mezelf niet accepteer zoals ik ben, wie doet dat dan wel?

© KH

Tuesday 1 October 2013

Je hoofd leegmaken

 Lao Tzu

“Empty your mind of all thoughts.
Let your heart be at peace.
Watch the turmoil of beings,
but contemplate their return.

Each separate being in the universe
returns to the common source.
Returning to the source is serenity.

If you don't realize the source,
you stumble in confusion and sorrow.
When you realize where you come from,
you naturally become tolerant,
disinterested, amused,
kindhearted as a grandmother,
dignified as a king.
Immersed in the wonder of the Tao,
you can deal with whatever life brings you,
and when death comes, you are ready.”
 
― Lao Tzu

Heb je ook wel eens het gevoel dat je met iemand hebt staan praten en dat je later totaal niet meer weet waar het gesprek nou over gegaan is? Of dat je naar je werk fietst (rijdt) en later niet eens meer weet hoe je er gekomen bent? En je bij het eten gedachteloos je eten naar binnen schuift zonder eigenlijk iets ervan te proeven? Dan zit je hoofd vast net zo vol als dat van mij. Dan betrap je jezelf er soms op dat je zit te staren terwijl je eigenlijk op moet letten, dat je even de kluts kwijt bent van wat je eigenlijk aan het zeggen was, of dat je gewoon eigenlijk helemaal niet meer weet wat je wilde zeggen of doen.

De laatste tijd is het wel erg raak hoor, bij mij. Ik kom de kamer binnen, wil wat zeggen, maar ben het gewoon weer kwijt. Meestal loop ik terug naar de plek waar ik het bedacht heb (gek genoeg heel vaak het toilet, kennelijk bedenk ik daar op mijn gemak nogal eens wat) en verdomd als het niet waar is, daar weet ik het weer. Als ik het dan niet meteen zeg dan is het weer weg! De leeftijd? Tja, als 46 ook al oud is, dan weet ik het ook niet meer. (volgens mijn lieve zonen wel, maar weten zijn veel)

 http://rodale.typepad.com/.a/6a00e54f86af5688330120a53e21a5970b-800wi

Natuurlijk zijn er allerlei truukjes om je hoofd leeg te maken. Of zoals mijn moeder meteen zou zeggen: een opgeruimd huis is een opgeruimd hoofd. Die grijpt nou werkelijk alles aan om mij mijn zolder te laten opruimen!

En eigenlijk weet ik best wat ik doen moet. Me minder druk maken over futiliteiten. Meer mediteren, niet zo 'druk/ADHD-erig' doen, het verleden het verleden laten, en 'schijt' (excusez le mot) hebben aan wat andere mensen schijnen te moeten denken van/over mij. En zo kan ik nog wel een en ander opnoemen. Ik maak me er zo dik over. Letterlijk bijna. De dingen die ik me soms aantrek! Ik denk wel eens dat ik ze letterlijk aantrek en dat daar mijn overgewicht vandaan komt. Wat vast onzin is maar toch he! Ik neem me iedere dag als ik in mijn bed stap weer voor dat ik nu toch echt aan mezelf ga denken, ga bewegen, ga mediteren. En natuurlijk komt dat er nooit van. Echt nooit. En vervolgens ga ik me weer 'slecht' over mezelf voelen wat weer niet goed voor een mens is.

 http://static4.quoteswave.com/wp-content/uploads/2013/05/Smile-breathe-and.jpg

Het zal altijd wel lastig blijven. Je niet druk maken is niet iets wat je zomaar even niet meer doet. Het zal ook de aard van het beestje zijn. Maar wordt je er gelukkiger van? Ik denk van niet. Ik denk dat je veel gelukkiger bent als je het allemaal wat luchtiger neemt in het leven. Dus we ondernemen maar weer eens een poging. Adem in, adem uit, relax en vooral heel veel Zen....http://linuxzasve.com/forum/images/smilies/smiley-zen.gif

Op naar een leven met een leger eh rustiger hoofd!

© KH