Monday 30 December 2013

Van oude dingen en nieuwe beginnen

Omdat ik morgen zowat de hele dag met mijn neus in de oliebollenlucht sta, in de schuur dus oliebollen aan het bakken ben, wil ik iedereen nu alvast een goed uiteinde en een nog beter begin wensen! Wat is het hard gegaan dit jaar he! Ongelooflijk! Het voelt ook niet als het einde van het jaar. Het is alsof de tijd een geintje met ons uithaalt en straks roept: Haha, gefopt! Het is pas september! Of zoiets. Het zal ook heus wel aan de temperatuur liggen buiten! Het is zo zacht! Maar dan nog, ik zit toch heus naast een kerstboom en hoor toch echt het geknal in de straat. (al vanaf begin november trouwens)
Misschien komt het wel omdat we met zijn allen ouder worden, steeds meer dingen 'moeten' en tijd te kort komen!

Goede voornemens maak ik nooit, maar moest ik er 1 maken, dan zou dat toch wel zijn, om me niet meer zo druk te maken om futiliteiten. Om me meer te ontspannen, de zorgen te laten voor wat ze zijn. Het komt zoals het komt. Dat heeft het altijd al gedaan. Je kunt je er druk over maken maar dat schiet allemaal niets op! Vaak is het zelfs zo, dat als je het 'los' laat het zich vanzelf oplost!
Ook zou ik meer willen mediteren, wat meer dingen 'mindful' willen bekijken. Ik weet dat het voor mij althans goed is, om op die manier te leven. Alleen neem ik daar nu net weer te weinig tijd voor. Jammer eigenlijk.

Dus toch een goed voornemen. En daar deed ik niet aan. Och ja, zolang dit voornemen dan maar niet sneuvelt.

Fijne jaarwisseling iedereen, let op je vingers en ogen en tot volgend jaar met nog meer blogplezier!

http://img20.imageshack.us/img20/272/fi43.jpg

©KH

Sunday 29 December 2013

Muziek op Zondag, Top 2000

 http://www.sunacho.com/wp-content/uploads/2012/12/00031743.jpg

De laatste muziekuren van het jaar zijn hier altijd voor de Top 2000. Ik stem ook altijd mee, en het lijstje is niet ieder jaar hetzelfde hoewel er wel veel dezelfde in terug komen. Het is genieten van de beste van de besten iedere keer weer. Het lijkt wel een nieuwe traditie. Eerst Serious Request, daarna de top 2000. En dan die laatste dag van het jaar, sta ik weer in de schuur, oliebollen te bakken, met de top 2000 hard aan en onderwijl sta ik mee te blèren. He lekker! ;-)

Dus hieronder een aantal mooie top 2000 liedjes.






Gisteren vroeg mijn oudste zoon mij toen er een Franstalig lied voorbijkwam: 'Mam, wat is dát nou weer!?' Ik antwoordde hem: 'Dát is de toenmalige Stromae (de Franstalige Belg die nu zo'n hits heeft) in onze tijd waren Franse chansons heel normaal, daar ben ik mee opgegroeid'. Hij verstond er niet veel van, hij heeft ook maar 1 jaar Frans gehad op school, maar het woord Soleil kon hij dan nog wel thuisbrengen. Via een vriendin kreeg ik de vertaling van dit lied en ook al is mijn Frans roestig, dit had ik ook nooit geweten dat het hierover ging! Leuk om dat nu eens te weten.



Dan ook meteen dit geweldig mooie kippenvel nummer maar. Ik heb er ook op gestemd en hij is van niets binnengekomen dus ik was niet de enige: 








Geen idee om eerlijk te zijn of deze erin staat, ik heb er in ieder geval mijn stem aan gegeven.



© KH

Tuesday 24 December 2013

The night before Christmas

'Twas the night before Christmas, when all through the house
Not a creature was stirring, not even a mouse;
The stockings were hung by the chimney with care,
In hopes that St. Nicholas soon would be there;
The children were nestled all snug in their beds;
While visions of sugar-plums danced in their heads;
And mamma in her 'kerchief, and I in my cap,
Had just settled our brains for a long winter's nap,
When out on the lawn there arose such a clatter,
I sprang from my bed to see what was the matter.
Away to the window I flew like a flash,
Tore open the shutters and threw up the sash.
The moon on the breast of the new-fallen snow,
Gave a lustre of midday to objects below,
When what to my wondering eyes did appear,
But a miniature sleigh and eight tiny rein-deer,
With a little old driver so lively and quick,
I knew in a moment he must be St. Nick.
More rapid than eagles his coursers they came,
And he whistled, and shouted, and called them by name:
"Now, Dasher! now, Dancer! now Prancer and Vixen!
On, Comet! on, Cupid! on, Donder and Blixen!
To the top of the porch! to the top of the wall!
Now dash away! dash away! dash away all!"
As leaves that before the wild hurricane fly,
When they meet with an obstacle, mount to the sky;
So up to the housetop the coursers they flew
With the sleigh full of toys, and St. Nicholas too—
And then, in a twinkling, I heard on the roof
The prancing and pawing of each little hoof.
As I drew in my head, and was turning around,
Down the chimney St. Nicholas came with a bound.
He was dressed all in fur, from his head to his foot,
And his clothes were all tarnished with ashes and soot;
A bundle of toys he had flung on his back,
And he looked like a pedler just opening his pack.
His eyes—how they twinkled! his dimples, how merry!
His cheeks were like roses, his nose like a cherry!
His droll little mouth was drawn up like a bow,
And the beard on his chin was as white as the snow;
The stump of a pipe he held tight in his teeth,
And the smoke, it encircled his head like a wreath;
He had a broad face and a little round belly
That shook when he laughed, like a bowl full of jelly.
He was chubby and plump, a right jolly old elf,
And I laughed when I saw him, in spite of myself;
A wink of his eye and a twist of his head
Soon gave me to know I had nothing to dread;
He spoke not a word, but went straight to his work,
And filled all the stockings; then turned with a jerk,
And laying his finger aside of his nose,
And giving a nod, up the chimney he rose;
He sprang to his sleigh, to his team gave a whistle,
And away they all flew like the down of a thistle.
But I heard him exclaim, ere he drove out of sight—
“Happy Christmas to all, and to all a good night!”

 CLEMENT CLARKE MOORE


© KH

Monday 23 December 2013

Controlfreak



Bovenstaande quote zag ik vanmorgen en na (minstens) een halve dag weer overhoop liggen met mezelf vond ik het wel weer tijd voor een blog hierover.
Ik heb zoals eerder gezegd een partner met autisme. En hoe makkelijk ik soms ook praat in voorgaande blogs, (soms heb ik het rationeel wel op een rijtje hoe ik het wil benaderen) zo lastig is het in de praktijk.
Ik heb het niet onder controle zo gezegd wat de ander doet, of hoe hij reageert op bepaalde situaties.

Ik heb 2 puberzonen bijvoorbeeld. Hij blijft het heel lastig vinden om daar op een rustige manier op te reageren. Zelfs als ik een bepaalde situatie met hen al wel onder controle heb en het aan hem vertel, kan hij nog opvliegen over iets wat zij gedaan of gezegd hebben. Terwijl het al opgelost is. Ik kan daar maar niet aan wennen. De onrust die het met zich mee brengt.
Ik had altijd al een hoop onrust in mijn lijf toen ik nog met de vader van mijn kinderen getrouwd was. Hij was een man die alles wilde bepalen en waar ik mezelf niet meer kon zijn. Toen ik eenmaal de knoop doorhakte om niet meer bij deze man te willen zijn verdween de onrust ook samen met hem.
Een man met autisme (een volwassen man) brengt veel onrust met zich mee. Het klinkt misschien heel hard maar zo'n man is 'bewerkelijk'. Wij zijn constant dingen kwijt hier in huis die hij 'opgeruimd' heeft. Waar hij, als hij erop aangesproken wordt, dan weer boos over wordt, meer op zichzelf dan op een ander, maar toch: Onrust.



Nu ben ik misschien ook zelf wel iemand die graag wil dat de dingen gaan zoals ik wil dat ze gaan. Ik heb immers lang genoeg me naar iemand anders' wil moeten voegen. Maar toch, de onrust in mijn lijf, ik vind het naar. (zacht gezegd)
Ik kan geen controle uitoefenen op zijn leven, hoe hij wil leven, hoe hij gaat reageren. Ik kan alleen de controle over mijn eigen leven nemen. Of kan dat?
Is mijn levensmotto immers niet:



Dus de reden dat hij destijds in mijn leven is gekomen en dat we zijn waar we nu zijn is ook niet voor niets, de reden waarvoor daar kom ik ooit vanzelf wel achter. Het enige is dat ik ermee moet leren leven, rust voor mezelf moet leren bewaren en na een volgende botsing of ergernis (in welk huwelijk is dat immers niet, daar hoef je geen autisme voor te hebben) weer kalm te worden.
Ik weet dat mediteren in mijn geval helpt alleen krijg ik daar hier in deze hectiek nooit de kans voor.
Gelukkig heb ik nu anderhalve week vrij en kan ik even tijd voor mezelf nemen. Even bijtanken. (hoewel je als je werkt juist afgeleid wordt en soms opgeladen wordt gek genoeg, of misschien ook weer niet gek)



© KH

Sunday 22 December 2013

Muziek op Zondag, Serious Request 2013



Ieder jaar weer is het vaste prik hier in huis: Serious Request gaat aan op tv. We zitten aan de buis gekluisterd. Ik weet niet wat dat is, wat zo boeit, de drie dj's in dat huis die voor een goed doel 6 dagen 24 uur per dag radio maken. Maar boeien doet het. Ook ik doneer elk jaar weer in de vorm van een plaat aanvragen waar ik geld voor overmaak. Want laten we wel wezen, ook al hebben veel mensen het hier ook steeds minder, zo slecht als in sommige landen is het hier nog lang niet en de meeste mensen kunnen altijd wel iets missen, toch?

Elk jaar sterven ruim 800.000 kinderen aan diarree, elke dag 2.200 kinderen. Dat zijn ruim 70 volle schoolklassen per dag. Let's clean this shit up.

Hier een aantal nummers die aangevraagd worden: 

Het nummer wat bij mij maar blijft hangen en wat ik daarom aangevraagd heb: 


Keane-Bend and break (door mijn zusje aangevraagd) 




Wat waarschijnlijk wel dé hit van SR13 zal worden is dit nummer (je moet er van houden) 


© KH


Tuesday 17 December 2013

Leven met een partner met autisme 2



Vorig jaar maart schreef ik een blog: Leven met een partner met autisme. Sindsdien krijg ik nóg steeds op dat blog reacties van vrouwen die er zoveel in herkennen. Het leek mij daarom tijd voor een vervolg-blog op dit onderwerp. Het wakkert zoveel aan bij partners omdat wij ons onderkent voelen door vooral SVP-ers. Deze worden dus blijkbaar niet of nauwelijks opgeleid om een goed beeld te krijgen van de diverse vormen van autisme laat staan om te gaan met de partners. De partner die thuis alles maar moet slikken, stikken en pikken, loopt over van emotie en wordt door zo'n Sociaal Pedagogisch Verpleegkundige (meestal GGZ) betiteld als 'dominant'. In mijn geval werd er ook nog even bij gezegd dat er van mij verwacht werd dat ik de rest van mijn leven mijn man aan zou moeten sturen. Toen ik zei dat ik dit niet van plan was, omdat mij mening is dat mijn man prima in staat is (dus intelligent genoeg) dit zelf aan te leren, was ik in zijn ogen een vreselijke vrouw!



Omdat je vooral als partner met je kop tegen de muur loopt bij de diverse instanties, maar vooral bij het GGZ, waar men je niet serieus neemt, een ervaringsdeskundige is geen deskundige volgens hen, kwamen wij op een gegeven moment terecht bij het Radboud in Nijmegen. Daar ging een wereld voor ons open! Daar werden we beiden zeer serieus genomen! Mijn man kreeg een nieuwe diagnose want de eerste was een wassen neus, en werd dus opnieuw getest. Volgens de man daar worden termen als 'Pdd-nos' 'Asperger' ed niet meer specifiek gebruikt maar heet alles nu autisme. (mijn Jongste zoon ooit op 5-jarige leeftijd gediagnosticeerd als Pdd-er was met die nieuwe stempel niet blij) (zoon overigens een kind uit mijn eerste huwelijk dus geen kind van mijn huidige partner)
Man kreeg allerlei mogelijkheden aangeboden om hem te helpen. Omdat hij destijds werkloos was, zou hij die met beiden handen aan kunnen grijpen. Maar ineens kreeg hij een baan en omdat de mogelijkheden die het Radboud biedt allemaal overdag zijn, (werk gaat op dat moment voor als je langer dan 7 maanden thuis gezeten hebt) kon dat even niet doorgaan.

Alleen al dat iemand je serieus neemt, ook de partner. Dat niet alleen de onderzoeker maar ook een arts bij het gesprek komt zitten, naar je luistert, tijd nemen, was een hele verademing voor ons beiden.
Het verbaast mij iedere keer weer hoe weinig hulp er is voor de partners van autisten. Dat zij als dominant gezien worden, terwijl zij vaak een heel gezin draaiende moeten houden, en zichzelf niet moeten (kunnen) verliezen in het (vaak) gevecht met een autistisch denkende man. Het vaak zoeken naar verloren spullen die niet op hun plek liggen wat voor de meeste mensen zo logisch is, maar voor ons een dagtaak vaak geworden is. Hoe vaak je ook zegt: 'Leg het dan op je vaste plek'. is en blijft tegen dovemansoren gezegd.
Mijn man ruimt andermans spullen graag op, zodat wij ze niet meer kunnen vinden maar zijn eigen spullen slingeren overal rond. Tot hij de deur uit gaat, terug rent omdat hij zijn gsm/sleutels/portemonnee kwijt is...
Voor veel vrouwen met een man met autisme zal dit een herkenbaar beeld zijn.

Het is jammer dat de rol van de partner vaak nog onderkent is, door de psychologen. Hoe wij vaak worstelen om ons eigen hoofd boven water te houden, plus dan nog de opvoeding van de kinderen, het werk, huishouden en ja het aansturen, want ook al wil je niet dat het nodig is, het is wel nodig. Niet altijd, maar vaak wel. En heel eerlijk: Hoeveel ik ook van mijn man houd, soms heel soms is er het plaatsvervangende schaamtegevoel als hij iets zegt of doet wat in mijn ogen niet kan, maar wat hij eruit flapt of doet omdat hij niet ziet dat het niet kan, of dat je dat niet kunt zeggen.
Ook het mompelen achter iemands rug blijft hij doen, vaak uit ongenoegen, maar ik probeer het toch maar te negeren. Ik praat tenslotte ook wel eens in mezelf. (hoewel ik wel het verschil merk als ik het doe of hij)
Kortom:  Het valt niet mee, eerlijk niet, maar er valt wél mee te leven, als je wilt.Opgeven, komt niet in mij op, hoewel ik dat wel van anderen hoor. Het is me te gemakkelijk. Maar dat wil niet zeggen dat hij niet zijn best moet proberen te doen, als hij dat kan met zijn autisme. Het is denk ik ook wel je instelling of in mijn geval, mijn man die inziet dat hij autisme heeft, en er aan wil werken het beter te maken voor zichzelf en zijn omgeving! Dat helpt enorm! En daar ben ik hem dan ook dankbaar voor. Hij heeft een tijdje ook een Mindfulness cursus voor Autisten gevolgd en hoewel hij daar nu niet veel meer mee doet (helaas) heeft hem dat destijds veel geholpen.
Mocht iemand met een partner met autisme tips hebben dan houd ik mij uiteraard aanbevolen! Heel graag.
Voor alle partners met een man/vrouw met autisme tenslotte:



© KH

Sunday 15 December 2013

Muziek op Zondag, Christmas Crooners



Oké het begint, of is hier in huis al begonnen, tot groot verdriet van mijn 2 zonen. Het Kerst 'gezang'. Die paar weken per jaar, sputter ik tegen. Maar die 2 kijken me aan, schudden hun hoofd en verdwijnen naar boven, naar hun eigen muziek. Tot zover niets bijzonders eigenlijk. ;-)
Wat is dat toch, wat die tijd van het jaar met je doet? Ja je bent op 1 januari die boom beu, omdat hij er al vanaf 7 december staat, die liedjes komen je neus uit, maar begin december begint het toch wel te kriebelen hoor. Met het versieren van mijn boom, zet ik al de Kerstmuziek aan. En dan het allerliefste nog die van 'heel vroeger'... Frank Sinatra, Doris Day, Dean Martin. Laat de Kerst maar komen, ik zie de sneeuw al vallen en hoor de klokjes al klingelen en Scrooge al 'humbuggen'...

Frank Sinatra-The Christmas Waltz

Dean Martin-It's beginning to look a lot like Christmas

Nat King Cole-The Christmas Song

Die film moet ik ook nog ergens op dvd hebben staan; Ik ben dól op Danny Kaye die hier ook in meespeelt!

Bing Crosby-White Christmas

Doris Day-Silver Bells

Perry Como-Winter Wonderland

De huidige generatie die op deze oude 'meesters' lijkt en net zo goed zijn:

Michael Bublé-Let it snow

Harry Connick Jr-Sleigh Ride

© KH

Wednesday 11 December 2013

Rijp

Winter's eerste aanraking
Van een ijzig allooi
De velden wit
Bedekt met rijp
Hier en daar een zweem
Van de groene oorsprong
Zwarte kraaien zoeken
Hun weg al krassend
Zo stel ik mij dan voor
In mijn langsrazende trein

KH

Tuesday 10 December 2013

Everything is connected



Van Sint had ik een mooie film gekregen: Cloud Atlas. Het motto: Everything is connected sprak mij meteen aan.
Het gegeven van de film ook: Mensen die elkaar kennen uit vorige levens.
Zo voel ik het al jaren. Ik geloof 'heilig' in reïncarnatie en dat je in ieder leven weer met dezelfde mensen doorbrengt waar je van houdt, in wat voor gedaante dan ook.

Toen mijn Jongste geboren werd voelde ik het al meteen. Dit is een kind met een oude ziel. Sterker nog: Toen hij nog in mijn buik zat, had ik het sterke gevoel: Dit kind heeft mij uitgekozen om zijn moeder te zijn. Waarom? Toen had ik geen idee. (Nu hij aan het puberen is soms ook niet om eerlijk te zijn) Maar na verloop van tijd voelde ik: Hij en ik horen bij elkaar. Zoals Oudste en ik ook bij elkaar horen. Zoals het moment waarop mijn man en ik elkaar aankeken voor de eerste keer, er ook 1 van herkenning was. Soulmates. Ik ken jou.



Zo denk ik ook dat de mensen die spijtig genoeg van ons heengaan (heen gegaan zijn) op ons wachten tot we in een volgend leven weer samen zijn of komen. In wat voor gedaante dan ook. Mijn vader is er nu al 10 jaar niet meer. Maar ik zal hem weer zien. Ik heb hem altijd al gezien, ooit, lang geleden. In een vorig leven. En in een volgend leven ook weer. Wij zijn verbonden. De mensen die je leven lang bij je zijn, zijn verbonden met je, en blijven altijd bij je. Zelfs na de dood. Of moet ik zeggen, vooral na de dood.
En is dat niet een hele geruststellende gedachte?

© KH

Sunday 8 December 2013

Muziek op Zondag, A Tribute to Nelson Mandela



Zoals zovelen was ook ik toch nog onaangenaam verrast (ondanks zijn  hoge leeftijd en ziekbed) door het nieuws van het overlijden van Nelson Mandela. Het raakte me. Ook ik had de beelden weer op mijn netvlies van een Mandela gearmd met zijn vrouw Winnie toen hij uit de gevangenis kwam. Of de beelden van zijn groots gevierde 70ste verjaardag.
En nu moet de wereld het doen zonder deze man, die voor zovelen een voorbeeld was.
Zijn er vandaag de dag nog wel mensen die inspireren, die leiden, die een voorbeeld zijn voor niet alleen hun eigen land maar voor de hele wereld, behalve misschien de Dalai Lama?
Deze Muziek op Zondag is dan ook geheel en al gewijd aan deze charismatisch man die niet alleen mij maar vele anderen tot inspiratie is geweest en zal blijven zijn.
Rust zacht Nelson Mandela!

Simple Minds-Mandela Day

Johnny Clegg (with Nelson Mandela)-Asimbonanga

The Special AKA-Free Nelson Mandela

Eddy Grant-Gimme Hope Joanna

Hugh Masekela-Mandela (bring him back home)

De première van de film: Long walk to freedom over het leven van Nelson Mandela viel samen met de dag van zijn overlijden. De soundtrack is gemaakt door U2.

U2-Ordinary love

© KH

Thursday 5 December 2013

Storm

Het stormt, Code oranje en in sommige provincies zelfs code rood. De wind giert om het huis. Zou de Goede Sint wel komen nu hij het weer zo lelijk vindt?
Storm. Hier rijden dan geen treinen meer, stopt alles. Maar is de storm hier zo erg ?
Ik vond wat mooi foto's van diverse stormen. Dát is pas storm!


Photograph by Mitch Dobrowner
Lordsburg, New Mexico
Resembling a mushroom cloud, a monsoon thunderstorm drops a deluge on the desert. The base of this cloud may hang some two miles above the ground.


Photograph by Mitch Dobrowner
Near Guymon, Oklahoma
Most storms move fast. This one crept over a farming community for more than an hour, bristling with electricity. "No two storms are the same," says James LaDue, a meteorologist at the National Weather Service. "No two skies are either."

Photograph by Mitch Dobrowner
Near Clayton, New Mexico
It's not a hovering spaceship. It's a low-precipitation supercell—"one of the prettiest sights in the severe-weather world," says storm chaser Roger Hill. Photographer Mitch Dobrowner says they tracked this one 300 miles from the Texas Panhandle.

Bij de volgende foto's lijkt het wel of er een (zeker na het zien van War of the Worlds) invasie van Aliens aan de gang is: 
Foto's van Sloveense storm chaser Marko Korosec:

 






Of er nu een epic superstorm is, of een code oranje in Nederland, het blijft iets machtigs hebben, zo'n storm. Die krachtmeting van de natuur. 

© KH

Sunday 1 December 2013

Muziek op Zondag: Bonnie Scotland



Oh Bonnie Scotland
How I miss thee hills and glens
Thy lochs with glistening waters
Mist rolling over them

Oh Bonnie Scotland
When will I see you again
It aches inside from longing
To be with you once more

Oh Bonnie Scotland
You are always in my heart
And when I close my eyes
I pretend I'm a wee bit nearer to you

© KH

Flower of  Scotland

Scotland the Brave

Highland Cathedral

Massacre of Glencoe

Amazing Grace

Highland Laddie

Auld Lang Syne

© KH