Wednesday 28 November 2012

Struisvogel


“If you keep your emotions locked in a box, then when you want to open it one day you'll find that they're gone.”
― M.D. Arnold

Soms ben ik net een struisvogel. Soms... eigenlijk al zolang als ik me kan herinneren. Ik stop dingen weg, vooral als ik ze te lastig vind om mee om te gaan. Waarschijnlijk heeft het daarom zolang geduurd eer ik het aan durfde om te gaan scheiden. Om de knoop door te hakken. Jarenlang heb ik de uitzichtloze situatie gewoon weggestopt. Hij was er simpelweg niet. Hij was er natuurlijk wel, maar ik deed gewoon of hij er niet was. Soms dan. Om vaker die klap te krijgen natuurlijk. Want stom is het. Het helpt niet. Je schiet er niets mee op.

Zo ook met het overlijden van dierbaren. Mijn vader overleed en ik jankte de ogen uit mijn hoofd. Als ik alleen was. Niet bij mijn moeder of zus. Daar moest ik sterk zijn immers. Van te voren al, toen de arts ons het slechte nieuws vertelde. Dat de operatie mislukt was, omdat er zoveel uitzaaiingen waren dat ze hem meteen dicht moesten maken. Mijn moeder huilde, mijn zus (die toch verpleegkundige is) huilde en ik, ik hield het gek genoeg droog en begon alle vragen die opborrelden af te vuren op de arts. Ik dacht: nu spreken we hem, straks niet meer. De tranen moet ik maar bewaren voor later. Ik moet er zijn voor mijn moeder en zus. En dat is zo gebleven. Mijn moeder vond jarenlang dat men mij niets mocht vertellen. 'Niet tegen haar vertellen hoor', zei ze dan. Kennelijk vond ze dat ik dat niet aankon. Waarom? Geen idee. Na mijn vader's dood bleek dat ik veel meer aan kon dan zij al die jaren gedacht had. Zeker toen ik ook nog eens ging scheiden. Voor de buitenwereld laat ik geen traan. Maar ze moesten eens weten hoe ik hier thuis heb gehuild van te voren, voor ik besloten had dat ik wilde gaan scheiden. Of daarna.



Mijn oma overleed en iedereen was ontroostbaar. Ik was alleen maar boos op mezelf. Ik had maar 1 dag echt heel de dag gehuild. En dat terwijl ik zoveel van mijn oma houd. Wat ben ik voor een stom mens? Mopperde ik op mezelf. Ik mis haar nog steeds, ik mis mijn vader nog steeds en ja ik kan nog steeds verdrietig zijn en af en toe komt er een traan. Maar ik sta het mezelf niet toe. Ik stop het weg. Alles stop ik weg. Ergens in een luikje. Als er andere problemen zijn, ook achter dat luikje, hup weg ermee. Niet meer aan denken, het is weg.

Is dat slim? Of is dat goed? Ik denk het niet. Ik denk zelfs dat je door je emoties zo weg te stoppen er lichamelijk last van kunt krijgen. Dat gaat zich wreken op een of andere manier. Ik las hier dat als je je emoties blokkeert met je hoofd maar dat die emoties ergens anders in je lichaam opslaat. Logisch dus dat ik lichamelijke klachten krijg. Ik dacht zelf al; Ik neem soms veel op mijn schouders, ik heb het ook in mijn schouders. Een en een is twee. Door de week heen als je werkt, of achter je pc zit en persoonlijke stress factoren ervaart, misschien kan je hoofd niet altijd adequaat omgaan met die emoties van alle dag. Maar waar blijven die emoties dan?
Je kunt ook zeggen: Als je je geest verder laat gaan, door je emoties weg te stoppen, herinnert het lichaam het maar al te goed.

Dit idee van "emotionele bepantsering," of vasthouden van emoties in het lichaam, is gebaseerd op het werk van de psychotherapeut William Reich, hij kon de emotionele vrijlating op de gezichten van zijn patiënten zien. Toen mensen begonnen te ontspannen, zagen ze er anders uit.
Dit leidde ertoe om hem en anderen te kijken naar het lichaam, in combinatie met de geest, als een plek waar mensen emoties op slaan.

Dus wat kun je er aan doen? In mijn geval wat zou ik er aan moeten doen?
Eens wat vaker mediteren of een wandeling gaan maken. Me overgeven aan mijn gedachten en ja, die tranen wel eens laten vloeien als ik ze voel opkomen en niet meteen denken dat ik sterk moet zijn voor het een of ander. Het gaan vreten aan mijn lijf dus. En dat is ook niet goed zo blijkt. Beter een keer een potje janken dus.

© KH

Bron: http://www.divinecaroline.com

Tuesday 27 November 2012

Gewoon 'nee'.

“If you reflect within yourself and find nothing to be ashamed of, how could you have anxiety or fear.” Confucius

 Bridge, Water, Sun - Truth

'Nee is ook een antwoord', zei mijn zwager ooit tegen mij. En ik dacht: Je hebt gelijk, maar wat is dat lastig om dat tegen iemand te zeggen, gewoon nee. En dat terwijl ik zo vaak tegen mijn eigen, zeer drukke moeder, zeg: 'Mam, zeg nou eens gewoon nee tegen iemand!'.

We zijn vaak zo druk bezig met van alles en nog wat, en we moeten zo veel van onszelf dat we niet vaak stil staan bij wat we nu eigenlijk zelf willen. Of kunnen. We luisteren niet meer naar ons eigen lichaam.
En vooral dat laatste merk ik de laatste maanden. Het niet naar mijn eigen lichaam luisteren breekt me op.
Vandaag is een deel van mijn collega's en mijn baas naar Utrecht. Er is een manifestatie om te demonstreren tegen de bezuinigingen in de thuiszorg. Mijn baas had mij dit al verteld en zou een mail sturen. Die mail zal ik best ontvangen hebben, maar omdat ik mijn (supertrage) laptop onlangs opgeschoond had, kon ik niet meer op de werk mail. Gebruikersnaam kwijt. Baas gemaild, maar het duurde tot vandaag voor ik antwoord kreeg. Meteen liep ik me druk te maken. Ik heb diverse mailtjes gemist: Het mailtje van de manifestatie, de mail van de vakantie volgend jaar die ik al voor 15 november in moest leveren (ik blijf dat idioot vroeg vinden, maar goed)
Zoekend door die mails bedacht ik me ineens:  Waarom maak ik me daar nou druk over? Ze weten dat ik er niet in kon. 1 mail aan de baas en ik kan vast wel mijn vakantie wat later doorgeven. En die manifestatie, wil ik daar nou echt bij staan? Ja natuurlijk is het ontzettend belangrijk, maar kan mijn lijf dat op dit moment aan? Het antwoord was al heel snel: Gewoon nee.



Mijn collega's uit het hele land kunnen het vast wel zonder mij redden. Mijn cliënten echter vinden het niet fijn als ik er niet ben. En ik ben er gewoon altijd. Maar als ik niet genoeg aan mezelf denk, dan gaat het vandaag of morgen mis. Dan gaat het mis met mijn gewrichten die zeer doen.
Dus ik moet nu even meer aan mezelf denken en gewoon nee zeggen. Ik moet accepteren dat het er allemaal bij hoort, bij waar ik nu in zit. Maar dat wil niet zeggen dat ik er niet wat aan doen kan. Wat meer bewegen, of wat minder achter de pc, die tijd die ik achter de pc zit, beter in delen.
Ik kan niet alles, en dat hoeft ook niet. Ik moet wat realistischer zijn in wat ik wel en niet kan met mijn frozen shoulder. Ik kan wel doordraven bij mijn cliënten maar zij hebben er ook niks aan als het straks niet meer gaat. Doseren dus.

Ik hoop wel dat die manifestatie wat oplevert. Want zeg nou zelf: Ouderen die geen thuiszorg meer gaan krijgen, dat kán toch echt niet! Wie moet het dan doen?

© KH


Monday 26 November 2012

Moe en boos

“It is better to conquer yourself than to win a thousand battles. Then the victory is yours. It cannot be taken from you, not by angels or by demons, heaven or hell.” - Buddha

 

Het gaat wel weer over voor ik een jongetje word. Zeg ik stoer tegen mezelf.
Who am I kidding? Geïrriteerd ben ik. Boos ook, vooral boos. Tegen alles en iedereen. En moe, zo f***ing moe. Excusez le mot.

Het is ook elke nacht hetzelfde liedje. 'Vroeger', wat echt nog niet zo lang geleden is, hoefde ik maar mijn kussen te raken en ik was 'weg', vertrokken naar dromenland om pas de volgende ochtend fris en fruitig wakker te worden. Maar de laatste tijd... ik word gewoon gék van mezelf. Ik ga liggen, en dan begint het gedonder. Eigenlijk was dat gedonder al beneden voor de tv begonnen. Schudden met mijn benen. Opstaan, rekken en strekken met mijn rusteloze benen. En ja, daar neem ik pilletjes voor, homeopathische pilletjes.
Deken eraf, deken erop, deken eraf.. de ene opvlieger volgt de andere op. Dan hoor ik naast me een enorm geronk. Hij slaapt, hij wel. Ik beuk een keer op goed geluk rechts van me. Het is stil, maar dan ook helemaal stil, geen ademhaling niks. 'Adem eens', roep ik hard in zijn oor. Om vervolgens weer een gesnurk van jewelste aan te moeten horen. Ik zucht weer eens. Wil me op mijn favoriete kant draaien maar ja, die doet nu eenmaal vreselijk zeer: De 2e frozen shoulder heeft zich gemanifesteerd. In de eerste jaste de huisarts 4 spuiten van een of ander goedje achter elkaar in. Later las ik ergens dat die helemaal niet goed zijn! Dus dat wil ik niet meer. Dan maar zo. Veel bewegen (au!) en af en toe als het echt niet meer gaat een pijnstiller.



Mijn benen vervelen, mijn lijf is dan heet, om weer 2 minuten later ijskoud te worden. Midden in de nacht word ik wakker, ga er even uit, en kan dan vervolgens niet meer in slaap komen. Elke ochtend ben ik om 6 uur klaar wakker en kan dan niet meer slapen. Ik ben kapot! Ik die gewend was om 8 uur te slapen, kom daar nu niet meer aan. Als ik nu 4 of 5 uur per nacht heb mag ik blij zijn. Dat is tegenwoordig veel!
Met als gevolg dat ik dus moe ben, en alles vergeet en boos ben, heel erg boos. Ik mopper. Op alles en iedereen. En dat is niet leuk, helemaal niet zelfs. Ik ben mezelf kwijt. Degene die ik wilde zijn, die ik vooral mezelf had beloofd te gaan worden 6 jaar geleden. Die ik hard op weg was te gaan worden. Ik mopper op de kids, die laten we wel wezen wel wát daarvan verdienen maar niet op die manier, ik mopper op Lief, ik mopper vooral op mezelf. En ik mopper op die stomme, stomme overgang, die eigenlijk nog lang niet afgelopen is.

Het gaat wel weer over voor je een jongetje wordt, zei mijn oma altijd.
Tja, maar mannen hebben een 'penopauze' ipv een menopauze. Die hebben het even makkelijk zeg! Mannen mogen tijdens hun midlife crisis kijken naar jongere vrouwen en rijden op motoren! Wij worden dikker (nog dikker) en krijgen opvliegers!

Het enige wat ik wil is slapen, rust en slapen. En niet meer boos zijn. Ik ga meer rust nemen, meer focussen op rustig blijven en reageren als dat kan tenminste en mijn mannen hier vragen of ze even mee willen werken, zou allicht schelen. Ik bedoel maar, 2 pubers en hormonen en een hormonale moeder, tel uit je winst!
Maar het begint allemaal bij mezelf. Ik moet dit overwinnen!

© KH

Sunday 25 November 2012

Muziek op zondag, Freddie Mercury

Zoals ik gisteren in mijn blog al zei: het was gisteren 21 jaar geleden dat Freddie overleed. Deze muziek op zondag is geheel aan Freddie's muziek gewijd. Of het nu Queen is, of Freddie, of anderen die een ode brengen aan... Uiteraard maar een kleine selectie, anders zou dit blog te lang worden.

Freddie,
We still love you















© KH

Saturday 24 November 2012

Quotes and Pics 50, Freddie Mercury

Vandaag is het 21 jaar geleden dat Freddie Mercury overleed. Ik weet het nog als de dag van gisteren.
Ik weet nog dat ik, gek genoeg, niet kon stoppen met huilen. Waarom weet ik niet. Misschien omdat hij er altijd was, in mijn jeugd, in mijn puberteit, later ook. Niet dat ik mega fan was of zo, maar fan wel denk ik. Bewonderaar is een beter woord. Liefhebber van zijn muziek zeker! Dus dit weekend staat in het teken van Freddie. Omdat ik nog steeds kan huilen als ik de documentaire van zijn leven zie. Omdat hij een held is, in mijn ogen. Gewoon omdat Freddie, Freddie is.

<br/><a href="http://oi50.tinypic.com/k0lder.jpg" target="_blank">View Raw Image</a>
These are the days of our lives


Innuendo


A winter's tale


Now I'm here


Who wants to live forever


© KH

Wednesday 21 November 2012

Dagdromen

I was trying to daydream, but my mind kept wandering. ~Steven Wright

 

Inspiratieloos, denk ik bij mezelf. Steunend op 1 arm, nog mijn slechte ook, kijk ik naar buiten in de hoop dat de inspiratie komen wil. Niks, poef, weg. Helemaal niets, noppes, nakkes, nada. Ik zie een merel die naar binnen loert. Mussen die af en aan vliegen naar mijn vogelvoederhuisje die ik vanmorgen nog bijgevuld heb. En koolmezen, het stikt dit jaar van de koolmezen. Die schijnen allemaal uit de Oostbloklanden te komen. Daar is het droog geweest dit jaar met als gevolg dat er niet genoeg voer was en ze allemaal hierheen zijn gekomen. Het scheelt ook dat ik dit jaar niet de struiken in mijn tuin gesnoeid heb. Vorig jaar had ik dat wel gedaan en dan kunnen de mezen niet snel genoeg wegduiken als er 'gevaar' dreigt. (nu dreigt er in hun mezenogen nogal snel gevaar) Pimpelmezen en roodborstjes zijn er ook veel. Het vliegt af en aan. En ik denk: Ik weet niets om over te schrijven.

Ooit zeiden leerkrachten op school tegen mijn ouders: Ze ziet elk vogeltje op iedere tak zitten. Met andere woorden: Mijn concentratievermogen was niet best. Ik zie nu nog ieder vogeltje. Zou het niet gewoon zo zijn dat ik dol op vogeltjes ben? Dat het niets met concentratie te maken heeft? Dat ik gewoon vogeltjes interessanter vind dan rekenen? (dat sowieso!)
Ik ben ook lid van de Vogelbescherming, al jaren. Ik kijk nu eenmaal graag naar vogels.
Ik wil niet zeggen dat ik een vogelaar ben, of ja, misschien ook wel. Ik weet vaak wel wat voor soort vogel het is, en anders zoek ik het op. Van de week kwam er ineens een prachtige Vlaamse Gaai in mijn tuin. Zo maar! Ik vond het gewoon een cadeautje, omdat deze beesten nogal schuw zijn en hij maar bleef komen om van de pinda's te snoepen.



Gisteravond keek ik zoals bijna elke avond naar De Wereld draait Door. Ik was ondertussen ook even op mijn laptop bezig en zat eerlijk gezegd niet zo erg op te letten. Tot ik ineens iets hoorde over de houtsnip. Ik keek op en zag 2 koks die praatten over het 'smakelijk bereiden' van de Houtsnip. Een beschermde vogel! Deze 'heren' zeiden zelfs dat ze illegaal deze beschermde vogel vanuit Engeland Nederland binnen hadden gehaald. Matthijs van Nieuwkerk zat ondertussen zelfgenoegzaam handenwrijvend te wachten op zijn maaltje: Een gebakken Houtsnip. Een beschermde gebakken Houtsnip meneer van Nieuwkerk! Toen ik het kraken van dat schedeltje hoorde heb ik walgend de tv uitgezet! Natuurlijk eet ik af en toe vlees, maar dit vond ik alle perken te buiten gaan! De decadentie van deze 2 tv koks wat niet de eerste keer is, want de vorige keer zaten ze een kikker te villen. Via Facebook kwam ik erachter dat je een reactie naar het programma kon sturen, met moeite heb ik een reactie in 200 woorden kunnen proppen. Ik hoop dat hun mail box vol loopt: DWDD contact

Ondertussen is mijn dagdromen toch nog tot een blog gekomen. Laat mij maar lekker dagdromen. Niets mis mee. Het 'moeten' van tegenwoordig, het 'moeten' wat ik vroeger moest op school, het heeft alleen maar opgeleverd dat ik van mezelf niets meer moet. Maar alleen nog maar mag. Genieten, vooral van de vogels in mijn tuin. Van dagdromen zo nu en dan. Van lekker op mijn vrije dag helemaal niks doen!

© KH

Tuesday 20 November 2012

Harry Potter in 60 seconds

Ik ben dól op Harry Potter. Ik geloof dat ik de boeken nu al wel 5x gelezen heb, zou ze nu alleen nog heel graag in het Engels lezen. En de films heb ik minstens zo vaak zo niet vaker gezien. Ik vond het dan ook heel jammer dat JK Rowling besloot dat 7 delen genoeg was.
Er zijn gelukkig altijd nog mensen met mij die er net zo over denken als ik, en daar dan ook wat mee doen. Zodat fans als ik er weer van kunnen genieten, en in dit geval, is het nog erg grappig ook.



© KH

Sunday 18 November 2012

Muziek op Zondag, poetic

Ik hou van gedichten. Ik waag sinds een aantal jaren zelf een poging tot het maken van gedichten. Ook al hoeft dat tegenwoordig niet meer te rijmen of er enig ritme of rijm in te zitten. Gewoon op gevoel.
In muziek rijmt het allemaal nog wel en klinkt dat ook een stuk beter. Gedichtjes in een song eigenlijk. Maar er zijn ook nummers die geïnspireerd zijn door een gedicht. Een gedicht in een gedicht als het ware.


Gebaseerd op een gedicht van Edgar Allan Poe


De titel is gebaseerd op een gedicht van de Joodse dichter Paul Celan die zichzelf verdronk in de Seine in 1970.


Gebaseerd op het 17e eeuwse gedicht van Thomas Dekker:
Golden slumbers kiss your eyes,
Smiles awake you when you rise;
Sleep, pretty wantons, do not cry,
And I will sing a lullaby,
Rock them, rock them, lullaby.
Care is heavy, therefore sleep you,
You are care, and care must keep you ;
Sleep, pretty wantons, do not cry,
And I will sing a lullaby,
Rock them, rock them, lullaby.

De woorden zijn bijna identiek aan die van het gedicht geschreven door Charles Baudelaire rond 1869, Les yeux des pauvres

Sommige delen van dit nummer zijn gebaseerd op het gedicht van Hugh Mearns: The Psychoed
As I was going up the stair, I met a man who was not there, he wasn't there again today, I wish that man would go away.
Lange tijd worstelde Bowie met zijn identiteit en kon zich alleen door zijn songs uitdrukken en creëerde hij karakters van hemzelf.  Op de voorkant van het album waar dit nummer opstaat, draagt hij een jurk. 

Grappig, nooit geweten dat Donovan een hele LP (te horen aan de kwaliteit op YouTube, vanaf een LP opgenomen) met dit soort nummers opgenomen had! 
Een gedicht van Lewis Carroll Through the Looking Glass ook wel bekend geworden van Alice in Wonderland. Kan ook alleen maar In Engeland zoiets! :-) Geweldig! 

Van diezelfde Donovan: Jabberwocky:


© KH

Wednesday 14 November 2012

Verkeerde tijd, verkeerde plaats

Doordat ze niet kon kiezen uit welke broek ze nou zou nemen in die boetiek was ze nu veel te laat. Éen blik op haar horloge en ze wist dat ze veel te laat op haar afspraak zou komen. Ze rende op hoog gehakte schoenen door de straat. Het begon al donker te worden. De lantaarns floepten een voor een aan en de etalage verlichtingen gingen uit, rolluiken naar beneden. De mensen haasten zich naar huis. Het was guur en kil buiten. Een van de laatste koopavonden van het jaar. Ze had hard en lang doorgewerkt om alles voor het einde van het jaar af te krijgen. Haar akelige baas ging een week of twee op wintersport met zijn akelige vrouw en hun akelige kinderen. Volgens hem had zij geen leven, dus zij mocht de rotklussen opknappen. 
Verdomme, nu brak haar hak ook nog af. Ze hinkepootte op 1 schoen met en 1 schoen zonder hak verder. Waar stond haar auto ook weer? Ze kende de weg ook niet in deze vervloekte stad! Hier moest ze dineren met een belangrijke klant van haar baas terwijl hij gezellig thuis zijn koffers aan het inpakken was.
Ze foeterde in zichzelf. Ze moest zich nog omkleden en opfrissen. Het zweet brak haar uit ondanks de kou. 

Ze keek om zich heen. Het was doodstil geworden om haar heen. Ze had geen enkel idee waar ze zich bevond. Ze zette de tassen naast haar neer en rommelde in haar tasje op zoek naar haar telefoon. Boven haar hoofd het licht van een enkele lantaarn. Mopperend op haar baas en zichzelf vond ze eindelijk haar telefoon toen het licht van de lantaarn begon te flikkeren en tenslotte uit ging. Ze schrok en vloekte toen hardop. Het enige licht was nu nog dat van haar telefoon. En natuurlijk, hoe kon het ook anders, geen bereik. Het zou ook eens mee zitten, dacht ze. Haar ogen wenden langzaam aan het donker en voorzichtig stopte ze haar telefoon weer in haar tas. Ze pakte haar spullen op en begon te lopen. Nergens was er licht. Zou er een stroomstoring zijn, dacht ze. Haar voeten deden pijn van het gestrompel en nog steeds had ze geen enkel idee waar ze was. Er was ook niemand op straat waar ze het aan zou kunnen vragen. De buurt zag er nu ook niet bepaald florissant uit. Het leek wel of ze in een achterbuurt terecht gekomen was. Hoe het kon, ze had er geen idee van. Net liep ze nog in de duurste winkelstraat die je maar kon bedenken. Met de creditcard van haar baas op zak te shoppen. En nu? Tranen welden op in haar ogen. Ze keek om zich heen en sloeg een zijstraat in op goed geluk. In de verte hoorde ze een geluid, eerst zacht, naarmate ze dichterbij kwam, steeds harder. Ze liep op het geluid af. 

Ze kwam bij een rivier aan. Goddank, nu hoef ik alleen daar nog maar langs te lopen tot ik bij de brug aan kom die weer naar het centrum loopt, dacht ze. Het geluid zwol aan en ze kon het niet thuis brengen wat het nu was. Het begon zachtjes te regenen. Ze kon niet meer. Ze zag een bankje en ging zitten. Dan maar geen afspraak, dan maar een boze baas en een boze klant. Het geluid werd harder en harder. Ze begon nu echt bang te worden en kroop op het bankje in elkaar. De miezer regen ging over in hardere regen. Ze trok haar jas steviger om zich heen en dook in haar kraag en begon zachtjes te snikken. Alles om haar heen was donker, bomen zwaaiden dreigend heen en weer, de rivier onder haar bulderde en een angstaanjagend geluid werd harder en harder. Ze trok haar voeten onder zich op het bankje. Ze wiegde heen en weer en het geluid werd zo hard dat ze haar handen voor haar oren moest doen. Ze kneep haar ogen stijf dicht en moest moeite doen het niet uit te schreeuwen van angst. Wat was dat geluid? Waarom was alles donker geworden? Wat was er in vredesnaam aan de hand hier? En met haar ogen dicht en haar handen voor haar oren bleef ze in elkaar gedoken zitten. 

Ineens was daar een knal, oorverdovend hard. Daarna alleen nog een gierend geluid, slepend ook. Geknetter. En toen ineens alleen maar stilte, heel even maar. En daarna sirenes, roepende mensen, rennende voetstappen. Iemand die aan haar arm sjorde maar ze bleef in elkaar gedoken zitten. Ze wilde het niet zien, ze wilde niets horen. Iemand vroeg haar wat, pakte haar spullen, het kon haar niets meer schelen. Een arm om haar heen. Ze werd opgetild en meegenomen. Het maakte haar niet uit. Ze voelde niets meer, ze was koud en wilde niet weten wat er gebeurd was. Ze werd in een ambulance gelegd en ze hoorde wel mensen vragen stellen maar ze zei niets, hield haar ogen dicht. In het ziekenhuis sliep ze, heel lang. En pas toen ze wakker werd hoorde ze wat er gebeurd was. Er was een stroomstoring geweest en daardoor was de hele stad zonder stroom komen te zitten. Een vliegtuig die een tussenstop had willen maken was neergestort. Eerst dachten ze dat zij erin had gezeten, maar later wisten ze dat zij gewoon daar gezeten had, te dichtbij eigenlijk, maar gelukkig niet dichtbij genoeg. Omdat ze de creditcard van haar baas bij zich had, dachten ze even dat ze zijn vrouw was. Ze had hen verbaasd aan gekeken. En nog verbaasder toen ze hoorde dat haar baas in het vliegtuig gezeten had. Alleen niet met zijn vrouw en kinderen, maar met zijn vriendin. Over de verkeerde tijd en plaats gesproken, dacht ze, leg dat maar eens uit. 

© KH

Tuesday 13 November 2012

Gratis en voor niets

Alles wat je voor niets krijgt
In tijden van crisis
Daar mag je dankbaar voor zijn

Gratis en voor niets
Opvliegers en rusteloze benen
Slapeloze nachten

Bevroren schouders en andere
Pijnlijke gewrichten
Nee, ik klaag niet

Gratis was het toch?
Ja hoor, weer een hittegolf
De verwarming mag uit

Minder stookkosten, altijd prettig
Vest aan, vest uit
Dekbed erover, dekbed eraf

Het heen en weer
Ook gratis gekregen
Dat krijg ik er wel van

De overgang, gratis en voor niets
Mij hoor je niet klagen
Of toch wel, een beetje dan

© KH

Sunday 11 November 2012

Muziek op Zondag, U2



Vandaag een muziek op zondag gewijd aan de Ierse rockband U2. Lief heeft alle cd's en heeft diverse malen een concert mogen bijwonen, ik niet helaas maar ik vind ze wel erg goed en ben dan ook blij dat hij alle cd's heeft. :-)
Mijn muziek smaak is vrij breed al heb ik zo mijn favorieten, maar U2 heeft altijd wel tussen die favorieten gestaan. Maar echt aan de buis gekluisterd zat ik in 1985 bij het Live Aid concert terwijl boven mijn cassette recorder meeliep om het op te nemen (ik heb het bandje nog).
Die live versie van Bad is dan ook mijn favoriete nummer, maar er zijn er meer die ik erg goed vind:















Er zijn er té veel die ik mooi vind.

Maar ik moet het hier bij laten, ik vrees dat mijn oude laptop het niet meer aan kan, het geluid klinkt heel vervormd en het lijkt wel of de geluidskaart het aan het begeven is! (wat ik niet hoop)

Fijne zondag!

© KH

Saturday 10 November 2012

Quotes and Pics 48, Life is sweet

Ik weet dat er hier veel liefhebbers van Nederlandse teksten lezen, maar af en toe kan ik het niet laten en moet ik gewoon mijn gevoel volgen. Sowieso is dat altijd het beste denk ik zelf.
:-) Je gevoel volgen dus.
Engels voelt gewoon vaak beter, het valt zich amper te vertalen. Probeer de tekst: Life is sweet te vertalen en je krijgt: Het leven is zoet.... huh? Slaat dus nergens op in mijn ogen, en voor mijn gevoel. In het Engels voel je dat meer wat er bedoelt wordt. Dat kan natuurlijk ook geheel en al aan mij liggen.
Ik heb het ook met songteksten (die ik ook graag op quotes zet) of met televisieprogramma's of films. De vertaling laat gewoon heel vaak te wensen over. Ik heb het daar al vaker over gehad. :-)

Dus deze 'aflevering' van Quotes and Pics is weer een keer in het Engels. I'm sorry, Dutch quote lovers! ;-)











© KH

Thursday 8 November 2012

Workshop



Vorige week had ik vanuit mijn werk een workshop Mindfulness. Samen met vriendin (die bij dezelfde instelling werkt maar dan bij de zorg) togen wij op een druilerige, zeg maar stormachtige donderdag naar de zorginstelling waar de man van de Volksuniversiteit de workshop zou geven.
Ik had me al regelmatig verdiept in het 'fenomeen' Mindfulness en wist er al een en ander van. De man wilde ook een gesprek of discussie op gang brengen en leek het ergens niet prettig te vinden dat er al iemand was die er zich al in verdiept had. "Wat kom je hier doen eigenlijk", vroeg hij een beetje lachend op een gegeven moment. Ik vroeg me op dat moment af of deze man, die filosoof zei te zijn, wel mindful bezig was.

Maar hij had zeker zeer waardevolle dingen te vertellen waar ik van leerde. Zo zei hij bijvoorbeeld dat je in een situatie als je mensen verdrietig of boos of wat ook ziet, dat je soms denkt daar wat mee te moeten, maar dat hoeft niet. Wie zegt dat je daar wat mee moet? Je kunt het voor kennisgeving aan nemen, langs je af laten glijden en weer doorgaan met je eigen leven. Je kunt nu eenmaal niet al het leed van de wereld op je schouders nemen. Je zult moeten kiezen wat wel en wat niet.



Een mindful meditatie kregen we waarbij hij met zijn rustgevende stem ons alle lichaamsdelen liet voelen en checken. Hij had van te voren gezegd dat er ooit mensen waren die zeiden hun voet niet te voelen. "Dat kan niet", had hij gezegd, "Dan heb je uitval". Je moet echt je lijf voelen dus. Het moeilijkste vond ik de omgevingsgeluiden weg te filteren. De naastgelegen keuken geluiden niet te horen, of willen horen. Concentratie is nooit mijn sterkste punt geweest. Aan het einde van de meditatie die we op een stoel uitgevoerd hadden, was er een iemand zelfs in geslaagd in slaap te vallen!
De filosoof had gezegd dat deze meditatie mits elke dag uitgevoerd, heilzaam zou werken. Tja, mits elke dag uitgevoerd... Hoe vaak heb ik hem sindsdien gedaan? Juist, niet.



Natuurlijk is het de bedoeling dat we allemaal een cursus gingen volgen in Mindfulness. De prijs was ook niet mis. In deze tijd van crisis niet bepaald mindful te noemen.
Aan het eind van de workshop zei hij iets wat me bij gebleven is:
Je bent zoals je bent, met al je verdriet, gewoontes, ervaringen. 
Accepteer jezelf, het is zoals het is, je bent zoals je bent. 
Je bent goed zoals je bent. 

En tja, dat kwam wel even binnen, want daar schort het hem nog weleens aan. Dat denkpatroon te doorbreken zou al heel wat zijn. Dat is iets om hard aan te werken. En daar ben ik al een tijd mee bezig en wil ik graag mee door gaan.

© KH

Tuesday 6 November 2012

Inspiratie-loos

Weg, pfft, niks. Geen inspiratie, niks, nakkes, nada! Kan erover nadenken, tot ik een ons weeg, en dat is lang, maar er komt niks. Ik kan hier een of ander verhaal ophangen, in het luchtledige kletsen maar dat is ook zinloos. Dan maar even niks... tot er weer wat vanzelf komt. Er komt vast wel weer wat. Maar nu dus even niet, jammer genoeg.



© KH

Sunday 4 November 2012

Muziek op zondag, Rustig wakker worden

Vanmorgen was ik al om kwart voor 6 wakker! Leve het verzetten van de klok! Voor sommige mensen een ramp, ik heb er al de hele week last van. Dat ik vroeg wakker ben, eigenlijk voor de Zomertijd een normaal tijdstip dus, maar voor de 'gewone' tijd niet. Lief heeft er ook last van, dus we liepen dan ook al om 8 uur in het bos vanmorgen. Wat ook wel weer lekker was, want toen we weer richting huis reden, kwam de stoet mountainbikers op gang.

Niets is zo lekker als wakker worden met een frisse ochtendwandeling en later in de auto terug of later thuis, rustige classic songs en dan een ontbijtje met een zacht gekookt ei.

Dus hierbij even wat rustige classic songs om wakker te worden terwijl je geniet van je ontbijt! :)















© KH