Sunday 30 September 2012

Muziek op zondag: Favorieten

Zo maar een paar van mijn favorieten, misschien wel dé meest favorieten, heel gemixed, maar daarom niet minder fijn, in mijn oren:

Zo maar door elkaar, niet in een bepaalde volgorde:



















Het zijn ze nog lang niet allemaal, maar een klein deel in ieder geval!

© KH



Friday 28 September 2012

Overpeinzing


Rijtjeshuizen
Tussen rijtjes bomen
Nergens stil
Overal geluid
Een grasmaaier
Overvliegende straaljager
Gillende kinderen

Kneuterigheid
Buren bij elkaar
Op elkaars lip
Nergens rust
Stilte
Misschien buiten
De stad

Kibbelen
Over de beknibbeling
Betutteling
Van de overheid
De regeltjes
Nergens kalmte
Iedereen
Windt zich op

Zeuren over alles
Vooral over het weer
Nergens droog
Altijd nat
En toch
Toch zou ik nergens
Anders willen wonen
Dan in dit mooie
Nederland

© KH


Thursday 27 September 2012

Het werk mee naar huis 2



Ze had de hele ochtend al zo’n naar gevoel. Er stond iets te gebeuren alleen wist ze nog niet wat. Ongerust reed ze naar haar werk nadat ze zorgvuldig de deur achter zich afgesloten had. Het zat haar niet lekker.
Ze deed haar werk met plezier. Al jaren waren haar oudjes haar lust en haar leven. Ze had wat je noemde, plezier in haar werk. En ja, ze nam haar werk eigenlijk ook wel eens mee naar huis. Niet vaak, zo min mogelijk eigenlijk. Dat kon ook niet, je moest het zo veel mogelijk gescheiden houden. Dat was vaak lastig, maar zij kon het soms gewoon niet anders, soms was er een ‘geval’ en dan kon ze niet anders dan er thuis ook nog mee bezig zijn.

Bij de meneer waar ze vandaag heen ging was het eigenlijk niet veel anders. Thuis dacht ze regelmatig aan hem. Hij ging zo hard achteruit. Geen familie meer eigenlijk, alleen een hele verre neef die zo min mogelijk moeite wilde doen voor zijn oom. Triest eigenlijk, dacht ze, dat als je oud bent er zo weinig naar je om gekeken wordt. Laatst nog, zo’n half jaar geleden, die mevrouw in dat oude boerderijtje. Het had haar heel wat gekost om alles te regelen voor die mevrouw. De uitvaart, de bloemen, de laatste rustplaats, ze regelde het allemaal. Hoewel het niet bij haar werk hoorde maar och, ze had verder toch niets om handen en ze deed het graag. Het was het minste wat ze nog voor deze mensen doen kon.

Aangekomen bij de bejaardenwoning van de meneer, keek ze eerst even door het raam naar binnen. Meestal zat hij haar al op te wachten aan de eetkamertafel voor het raam, maar vandaag was het duister binnen. De gordijnen achterin de kamer waren nog gesloten zelfs en ze kreeg een benauwd gevoel van binnen. Eerst belde ze maar aan en eigenlijk meteen daarna stak ze de sleutel voor noodgevallen in het slot. Ze rook het al toen ze binnenkwam. Een weeïge lucht benam haar de adem. Dit was niet goed. ‘Meneer van Dalen’, riep ze met heldere stem. Geen gehoor. Ze liep voorzichtig de kamer in. Het rook er muf en doods. Ze opende de slaapkamerdeur en daar lag hij, meneer van Dalen, in zijn bed met zijn pyjama nog aan. ‘Och, meneer van Dalen toch’, hoofdschudde ze. Het moet kort nadat zij een week geleden vertrok hier gebeurd zijn, zo dacht ze. Snel controleerde ze het lichaam op eventuele bloed of andere vlekken. Niets, gewoon een hartaanval dacht ze, gezien zijn lichtblauwe lippen.

Even later reed ze met haar autootje naar huis terug. Ze was een beetje somber maar ook blij gek genoeg. ‘Het is een mooie leeftijd, meneer van Dalen’, babbelde ze, ‘96 is niet gek hoor’.
Weer thuis opende ze de voordeur. Maar goed dat ze een beetje achteraf woonde, dacht ze en ze giechelde een beetje om die gedachte. ‘We zijn thuis’! Riep ze de woonkamer in. ‘Lukt het’? Vroeg ze onnodig. Met de arm om haar nek geslagen strompelde ze met meneer van Dalen de woonkamer in. ‘Zo, we zijn er hoor’, zei ze. ‘Het viel nog niet mee hè meneer van Dalen? Maar welkom thuis hoor! Ga maar lekker zitten’. Met een plof zakte het lichaam van meneer van Dalen in een leunstoel, naast mevrouw Wijnands die een maand geleden overleden was aan complicaties van een fractuur. Op de bank zaten tegen elkaar aan gezakt de lichamen van de mevrouwen van Dijk en Broeders. En in een tuinstoel zat meneer van Dongen nog. ‘Het wordt nog gezellig druk’, lachte ze terwijl ze haar jas uittrok.
‘Toch gezellig, zo mijn werk mee naar huis kunnen nemen’, ze giechelde als een schoolmeisje om haar eigen grapje terwijl ze naar de keuken liep voor een kopje thee.

Een argeloze voorbijganger merkte de ongelooflijke stank op die bij de woning vandaan kwam en liep snel door, zonder er erg in te hebben, wat zich binnen afspeelde.

© KH

Wednesday 26 September 2012

Het werk mee naar huis



Jarenlang deed ze haar werk al met veel plezier. Natuurlijk was ze onderbetaald en ondergewaardeerd, maar niet door de mensen waar ze dag in dag uit over de vloer kwam. Daar bood ze een luisterend oor, een arm waar nodig en als ze weg ging was ook het huis of appartement weer schoon. De oudjes, zoals ze hen liefkozend noemde, waren een deel van haar leven geworden. Bij de meesten was ze al verscheidene jaren kind aan huis en behoorde ze bijna tot het meubilair zoals 1 van haar meneren gekscherend tegen haar zei.
Altijd was er een bakje koffie, en zelfs soms een glaasje vers uitgeperst sinasappelsap voor ze begon. ‘Je moet wel aan jezelf denken hoor’, zeiden ze dan. ‘Vitamines nemen’. En dan werd er een glas sap voor haar neer gezet.
Soms liet ze honden uit als haar mensen slecht ter been waren of werden. Door weer en wind fietste ze de hele stad door, soms zelfs buiten werktijden als haar oudjes weg moesten en er een hond uitgelaten moest worden en de kinderen van de oudjes niet beschikbaar waren. Ze bakte extra oliebollen op oudejaarsdag voor al haar oudjes en zo hadden zij ook wat lekkers bij de koffie.

Alleen als haar oudjes wat mankeerden, bleef ze er thuis mee rondlopen. ‘Je moet je werk niet mee naar huis nemen’, zo werd er tegen haar gezegd. Niet alleen door haar vrienden en familie maar ook haar werkgever. Ze vond dat makkelijker gezegd dan gedaan. Ze gooide haar ziel en zaligheid in haar oudjes en dan moest ze thuis de knop ineens omgooien? Ze probeerde het op de terugweg naar huis uit. Knop omzetten. Als ze op de fiets stapte zette ze in gedachten een knop om. De hele weg had ze de tijd om het van zich af te zetten. De ene keer lukte het beter dan de andere keer. Het lag er maar net aan wat haar oudjes haar verteld hadden. De ene mevrouw werd zo vergeetachtig, de andere had nachtmerries, weer een ander werd depressief van de donkere dagen. Het maalde maar rond in haar hoofd. Iedere dag weer een ander oudje en ieder dag weer andere verhalen. Over korten van het pensioen, over korten in de Zorg, over kwaaltjes. Het liefst zorgde ze de hele tijd ervoor dat ze niets te kort kwamen. Je werk niet mee naar huis nemen, pff het was echt makkelijker gezegd dan gedaan, zo vond ze.
Ze ging het helemaal over een andere boeg gooien!

‘Lust u nog een bakje koffie? En u ook?, genietend van het gekeuvel schonk ze nog koffie in. Op de bank zaten de mevrouwen van dinsdag en donderdag druk in gesprek, in de leunstoel de meneer van maandag en op de andere stoel de mevrouw van vrijdag. Het was een gekakel van jewelste. De meneer van maandag zei tegen de mevrouw van vrijdag: ‘Wat een herrie, ik kan niets verstaan met al dat gekakel door elkaar, dat wil niet met mijn hoorapparaat hoor. U moet iets harder praten!’
Het ging over kwaaltjes, politiek en zorg, pensioen, de foto’s van de kleinkinderen waren al uit de tassen gevist.

En terwijl ze de jassen van haar oudjes ophing en glimlachend naar ze keek dacht ze: ‘Wie zei ook weer dat ik mijn werk niet mee naar huis mocht nemen’?

© KH

(enige gelijkenis met bestaande personen berust op louter toeval)

Tuesday 25 September 2012

Zorg voor de zorg

“If you don’t like something, change it. If you can’t change it, change the way you think about it.” ~Mary Engelbreit


Als het over onrechtvaardigheid gaat in combinatie met 'mijn oudjes' dan wind ik me vaak op. Dan word ik boos en als ik het dan, zoals gisteren, van me af probeer te schrijven, lukt dat niet altijd. Soms blijven dingen ook malen in je hoofd. Als je van je oudjes af komt en je ziet hoe het met ze gaat. Je neemt het mee naar huis, ik wel. Je kunt als huishoudelijke hulp weinig doen, dan ze een luisterend oor aanbieden, je hebt wel een signaalfunctie maar verder kun je ook niet veel meer doen dan iets doorgeven. En dan maar hopen dat verzorgende, familie er wat mee doen.

Zo ook net: Mijn voorwerkster belde en ik kon een en ander doorgeven over een tweetal cliënten waar ik me wat zorgen over maakte. Zij zou de schoondochter van de ene cliënt bellen want dat klonk toch wel zorgelijk. De andere mevrouw heb ik zelf nog maar even gebeld. Ik was er vanmorgen nog maar het zat me niet lekker. Wee mijn gebeente als ik haar dochter bel! Ik mag haar dochters niet ongerust maken! Maar toch, ze vond het wel fijn dat ik even belde om te vragen of het wel ging.
Alleen ik moet het niet mee naar huis nemen. Het moet thuis niet blijven malen. Daar moet ik aan blijven werken.


Het valt natuurlijk niet mee. Zorgen doe je met je hart, ziel en zaligheid. Anders moet je dit werk niet gaan doen. Daarom maak ik me ook druk over veranderingen in die zorg, het betreft mezelf en mijn 'oudjes'. Alleen ik kan het niet veranderen. Ik kan de situatie niet veranderen. Ik maak me er druk over en dat heeft dus geen enkele zin. Het beïnvloed mij, het levert spanning op en daar schiet niemand iets mee op.
Ik zal de manier waarop ik ermee omga moeten veranderen. Wat niet mee zal vallen, aangezien ik dagelijks met deze mensen te maken heb. En zie hoe het hen ook aangaat en veranderd. Je bent na zoveel jaar bij dezelfde mensen gewoon vergroeid met ze. Je hoort erbij. En dat is alleen maar prettig omdat je veranderingen in gedrag, houding en gezondheid meteen bespeurt en kunt signaleren bij de mensen. Ook dat hoort er bij.
Ik weet dat ik het los moet laten, vertrouwen moet hebben dat het goed komt. Zoals altijd.

Wat ik nog moet leren is mijn werk op mijn werk te laten en niet mee naar huis te nemen, al zie ik 'mijn oudjes' niet echt als werk, maar meer als mensen die bij mij zijn gaan horen.

© KH

Monday 24 September 2012

Ouderen en zorg anno 2012

Veel senioren krijgen huishoudelijke hulp omdat ze zelf, door ziekte of handicap of ouderdom, niet meer in staat zijn om de huishoudelijke taken uit te voeren.
Minister Schippers van Volksgezondheid heeft onlangs aangekondigd dat door bezuinigingen de senioren zelf de huishoudelijke verzorging moeten gaan regelen en betalen.
Hiermee geeft zij een tegenstrijdige boodschap af: senioren moeten langer thuis blijven wonen want een verzogingstehuis is te duur. Maar tegelijkertijd worden door deze bezuinigingen de senioren niet meer in staat gesteld om zelfstandig thuis te blijven wonen.
Senioren die een beschutte woonomgeving hebben kunnen vanaf 2013 al niet meer terecht in een verzorgingstehuis en worden gedwongen om thuis te blijven wonen.
Een voorbeeld:
Mijn oma is 90. Een paar weken geleden had ik haar aan de telefoon en was ze helemaal over haar toeren. Ze had de mevrouw van de gemeente uitgescholden. 'Oma toch', schrok ik. 'Ja het is wel goed', zei oma, 'Ik heb gezegd dat ze het maar bij die hoge heren weg moesten gaan halen'. Bij navraag bleek dat de mevrouw van de gemeente haar hulp van 3 uur in de week gehalveerd had. Anderhalf uur, wat moet je in anderhalf uur doen, vroeg ik me af. Ik werk zelf in de thuiszorg en weet wat het is. Een aantal ramen zemen en weg kun je alweer, geen tijd meer om de badkamer te doen, of te stofzuigen, dingen die ouderen toch echt zelf niet meer kunnen!
Oma woonde toen nog helemaal op zichzelf in een 55+ appartementencomplex. Ze had dus 1x in de week een hulp in de huishouding, stofte elke dag zelf (ja elke dag!) en liep uiteindelijk toch maar met die rollator waar ze zo de pest aan had. Want het lopen ging niet zo best meer. Ze had het zicht jaren geleden uit haar ene oog verloren dus diepte zag ze niet meer. Oma woonde daar dus.
Want mijn oma heeft een hersenbloeding gehad. En sinds vandaag zit oma in een logeerkamer in een zorgcomplex, niet in haar woonplaats maar een stuk verder weg, omdat er in haar woonplaats geen plaats was.

Vanmorgen kwam ik bij mijn laatste nieuwe cliënt. Een mevrouw die ik er net bij gekregen had. Zelf heeft ze al jaren hulp, steeds van een ander. Ik ben net 2 weken bij haar, 3 uur in de week. Ze vertelde me dat ze gehoord had dat er bezuinigd gaat worden op de thuiszorg voor ouderen. Dat de uren gehalveerd gaan worden. Wat moet ze nu? Ik zeg van niets te weten nog, en dat is ook zo. Ik heb het alleen van mijn oma gehoord en uit het nieuws wat opgevangen. Ik kan haar niet geruststellen, mezelf trouwens ook niet.

Mevrouw Schippers en trouwens alle hoge dames en heren in Den Haag, zouden zich dood moeten schamen.
Ze zouden eens mee moeten lopen, het in de praktijk moeten mee maken! Hoe de meeste ouderen best wat willen inleveren, ze leveren ook immers al een deel van hun pensioenen in, maar waarom moet deze generatie, die na de oorlog ons land immers opgebouwd heeft, die niet kunnen staken, protesteren, waar niet naar geluisterd wordt, maar in blijven leveren? Is het de bedoeling van mevrouw Schippers om al deze ouderen, die zich zorgen maken, die zich druk maken, want geloof mij maar, ze maken zich enorm druk over hun huishouden, hun hulp, is het haar bedoeling deze ouderen zo de verzorgingstehuizen in te jagen? Want daar is ze nu dus goed mee bezig! En dat is dus duurder dan 3 uur thuiszorg in de week. Het is in het belang van de ouderen én in het belang van mevrouw Schippers om de ouderen zolang mogelijk in hun eigen vertrouwde omgeving te laten wonen. Door maar steeds te korten, hen zelf te laten betalen (veel ouderen kunnen dat niet) jaagt mevrouw Schippers hen regelrecht naar de bejaarden/verzorgingstehuizen.

Het is een schande dat de mensen die ons land weer opgebouwd hebben nu moeten boeten. Het respect wat zij zo verdienen, krijgen zij niet van de overheid! Ik persoonlijk vind het heel erg dat 'mijn oudjes' op deze manier aan de kant gezet worden, weggestuurd, zonder nadenken. Je houdt je hart vast voor als je zelf later bejaard bent. Mevrouw Schippers zal dat probleem niet hebben, zij zal later hulp kunnen betalen van haar gouden handdruk. Maar dat geluk hebben de meeste ouderen niet helaas.

© KH

Sunday 23 September 2012

Muziek op zondag: Herfst



Het is weer herfst en je kunt met niet gelukkiger maken! Mijn favoriete seizoen! Ik hou er zo van, de geur, de kleuren, gewoon alles, ja zelfs de donkere wolkenluchten! Ook al zijn nu de blaadjes nog maar nauwelijks verkleurd en straalt de zon hoog aan de hemel op het moment dat ik dit tik, de zin in de herfst zit er hier al goed in. Maar om nog goed in de sfeer te komen zal ik wat mooie herfst klanken opzoeken en laten horen: Klassiek en modern gemixed. Gewoon mijn meest favoriete herfst muziek eigenlijk: (let vooral op de mooie beelden erbij!)







Prachtig nummer dit, in de klassieke versie:



Maar in mijn favoriete versie... *zucht*:



Nog 1 van mijn favorieten:



© KH


Friday 21 September 2012

Doen alsof... op reis naar Schotland

Soms doe ik wel eens alsof ik op reis ga. Dan ga ik gewoon digitaal op reis en surf ik langs de mooiste landschappen. Om eerlijk te zijn, zijn het wel altijd de landschappen van Engeland en Schotland. Dat dan weer wel. Want mijn hart ligt daar nog altijd ergens. Tussen de Highlands waarschijnlijk. Ergens tussen de paarse heide en groene heuvels en glinsterende meren. Maar als ik dan weer even gegluurd heb op internet naar al die mooie beelden en vaak ook op de achtergrond een mooi Keltisch muziekje erbij gehoord heb, kan ik er weer even tegen. Met pijn in mijn hart dat dan weer wel. O nee, dat kan niet, dat ligt daar: Aan de andere kant van het kanaal.

Scotland











© KH

Wednesday 19 September 2012

Ganesha


Met mijn verjaardag kreeg ik een beeld van Ganesha voor in de tuin. Mijn tuin Boeddha was helaas helemaal verpulverd en kon dus duidelijk niet tegen de diverse weersomstandigheden. Dit beeld zag ik staan en ik was meteen verkocht. Mijn zus en moeder gaven het mij voor mijn verjaardag.



Wat is nu eigenlijk de precieze betekenis van Ganesha en waar komt het vandaan?

Betekenis van Ganesha, 

hij is dé opruimer van opstakels in het leven...

Een Ganesha is een Hindoestaanse Godheid met een olifantenhoofd !
Hij neemt hindernissen weg, is de opruimer van obstakels in het leven… en is de beschermheilige voor reizigers.
Hindoes bidden tot Ganesha voor ze aan iets nieuws beginnen, of wanneer ze gaan verhuizen.
Ganesha is de zoon van Shiva & Parvati.
Ganesha wordt meestal afgebeeld met een dikke blote buik, een rat aan zijn voeten,is ook zijn persoonlijk vervoersmiddel.
Ook heeft hij tussen zijn ogen, boven de slurf, een symbool dat op een “ 3” lijkt,
het symbool voor Aum / Ohm : de klank ( vibratie ) waaruit het heelal is ontstaan, ook bekend als hét spirituele teken.

Ganesh is de zoon van 2 grote almachtige goden, zijn vader is Shiv Shankar ( ook wel bekend als Shiva ),
en zijn moeder Prawati ( ook wel bekend als Laxmi ). Zijn vader had heel veel dienaren, die hem dienden.
Op een dag wilde Prawatie gaan baden, en gaf een dienaar de opdracht om niemand toegang te geven aan
hethuis. Maar toen Shiv thuis kwam, zij hij tegen zijn dienaar, hoe kan je mij niet toelaten, je dient mij.

Prawati wilde graag iemand die haar diende, en heeft toen Ganesh gemaakt, uit het stof van haar
lichaam, en door gebed is hij tot leven gekomen. Ganesh was een echte kwajongen, en hield de dienaren
van zijn vader vaak voor de gek. Shiva was vaak weg van huis, en wist niet van het bestaan van
Ganesh zijn zoon. Op een ochtend zei Prawati tegen Ganesh, ik ga baden, laat je niemand toe
tot het huis? Waarop hij antwoordde dat hij zijn moeder zou gehoorzamen.
Toen Shiv thuis kwam, en het huis wou binnentreden, hield Ganesh hem tegen, zo ontstond
er een gevecht, en heeft Shiv hem met zijn almachtige wapen onthoofd.
Vele goden kwamen bijeen, Prawati huilend van verdriet om haar zoon, vroeg aan Shiv om haar zoon tot
leven te brengen, omdat haar leven weinig zin meer had.

Haar zusje Dewi, zei tegen Shiv, dat hij haar wens moest verhoren, omdat de kwaadheid en het
verdriet in haar, de aarde zou doen vernietigen. Uiteindelijk gaf Shiv zijn dienaren de opdracht om het
hoofd van een kind mee te nemen dat ze zouden vinden waarvan zowel de moeder als de kind lagen te
slapen, maar waarvan de moeder het hoofd niet naar het kind gericht was.
Zo kwamen ze vele dieren tegen, tot ze een olifanten moeder en kind tegen kwamen, waarvan de
moeder wegkeek van het kind. Ze kwamen terug, en Shiv zei verontwaardigd dat het niet het hoofd
van een menswas, maar er was geen tijd te verliezen. Ganesh kwam tot leven, en Prawati was bang
dat haar kind gepest zou worden, maar de goden besloten hem te zegenen.

Hij kreeg van een god de zegen, dat als mensen hem zouden aanbidden hij hun voorspoed zou brengen.
Hij kreeg de zegen dat mensen hem zouden aanbidden als ze zouden verhuizen, of iets nieuws zouden
gaan doen. Hij werd gezegend, dat als men hem zou aanbidden, hem zoetigheden en laddoe's
zouden moeten schenken. Vandaar dat Ganesh bekend staat als een zoetekauw, maar vooral om het
respect dat hij voor zijn moeder heeft, in zijn visie staat een moeder boven een vader,
iets wat in vroegere tijden niet gebruikelijk was.


© KH

Monday 17 September 2012

Verward

Mijn oma is 90 jaar. Ze woont nog zelfstandig in een appartement. 
Mijn moeder doet heel veel voor haar en mijn oom en tante ook. Oma gaat niet meer de deur uit. Ze wil niet, ze durft niet. Sociaal onhandig is ook op haar van toepassing, alleen als je bijna 91 bent is dat zo erg toch niet meer? 
Vanavond belde mijn moeder mij. Er was wat met oma, het was een heel verhaal, er was veel gebeurd. 

Zaterdagnacht werd mama gebeld. Het was een uur of half 5 in de ochtend. Het was de man van het alarmsysteem. Het alarm van oma was afgegaan en hij had haar proberen te bellen maar had alleen de tv heel hard gehoord, verder niets. Mijn moeder ging er meteen heen. De kinderen van mijn zus sliepen bij mijn moeder want zus was een weekendje weg. Maar ze werden toch nooit wakker 's nachts, dus snel maar naar oma. Daar aangekomen stond oma middenin de huiskamer, de tv loeihard aan. Oma had de rollator vast en bewoog niet. Stond daar maar. 'Moeder, wat doe je toch?' vroeg mijn moeder. 'Dit is mijn huis toch niet? Alles is anders, alles staat anders'. Oma was helemaal verward. Nu gingen bij mijn moeder alle alarmbellen af en ze belde 112. De broeder van de ambulance nam haar bloeddruk op en die was ver boven de 200! Heel ver. Mijn vergeetachtige oma was haar bloeddruk pillen vergeten. Ze moest mee naar het ziekenhuis maar mijn moeder kon niet mee. De kinderen lagen nog thuis. Ze belde haar broer en hij ging mee naar het ziekenhuis. Daar wees hij de broeder op de hoge bloeddruk van zijn moeder, hoe de meter in het rood stond. 'Tja', zei de broeder en zette het apparaat uit. 'Zo kan het ook', zei oom verbaasd en eigenlijk ook best wel boos. 'Zo zie je het ook niet hoe hoog het is'. 

Om 7 uur belde oom dat alles goed was. Om 9 uur werd oma ontslagen uit het ziekenhuis. Een vrouw van 90 die verward is, is immers geen reden om in het ziekenhuis te houden. Denk ik. 
Want thuis kan ze zich alleen niet redden, ooms en tantes en mijn moeder moeten altijd bij haar zijn. 
'Hoe oud ben ik nou eigenlijk', vroeg oma aan mijn moeder. 'Toch zeker wel 50!'. 'Nou doe maar 90.' zei mijn moeder. '90 al!', zei oma. 'Dat is oud! Dan ben ik al heel lang bij jullie. Maar ik ben nog niet van plan al te gaan hoor!' 
Oma staat gelukkig nog ingeschreven in een bejaardentehuis, al wilde ze daar nog niet heen, nu zal het moeten. Ze krijgt tot die tijd een paar keer per dag verzorging. 
Ze heeft medicijnen gekregen. Want wat bleek: oma had een blaasontsteking. Dat was de reden van haar verwardheid.

Kun je verward raken van een blaasontsteking? Zelfs mijn zus die toch echt verpleegkundige is, wist dit niet, volgens mijn moeder. 

Het wordt een delier genoemd. En omdat ik denk dat niet veel mensen weten dat je het kunt krijgen van een 'simpele' blaasontsteking, hieronder de symptomen van een delier

Een delier is een plotseling optredende ernstige verwardheid. De mate van verwardheid is het ene moment erger dan het andere. Vaak is de verwardheid maar tijdelijk. Het komt vooral voor bij ouderen. Iemand met een delier heeft steun en begrip nodig van zijn of haar omgeving.

Wat zijn de verschijnselen?

Iemand met een delier gedraagt zich anders dan u gewend bent. Hij is verward en praat vaak onsamenhangend. Een gesprek is daarom moeilijk te voeren. Iemand met een delier verliest de greep op de werkelijkheid. Hij heeft geen vat meer op zichzelf of de omgeving. Het delier kan zich op verschillende manieren uiten:

onrustig (hyperactief): hierbij is de persoon opgewonden. Hij is niet helder en reageert niet normaal op zijn omgeving. Hij heeft gedachten die niet kloppen (wanen). Hij ziet, hoort of ruikt dingen die er niet zijn (hallucinaties) en kan hierdoor in paniek raken. Hij wordt achterdochtig, schrikachtig, kwaad of agressief. Hij is vaak zeer lastig voor de omgeving.
apathisch (hypoactief): hierbij is de persoon stil, trekt zich terug, en reageert niet of niet normaal op zijn omgeving. Door wanen en hallucinaties kan iemand zo angstig worden dat hij niets meer durft te zeggen of te doen.
gemengd: hierbij komen beide uitingsvormen voor. Iemand is bijvoorbeeld overdag heel rustig en teruggetrokken, maar raakt in paniek zodra het donker wordt en is dan moeilijk te kalmeren.

Hoe ontstaat het?

Allerlei situaties kunnen die aanleiding zijn voor een delier:

Ziekten maken iemand extra kwetsbaar voor het krijgen van een delier: bijvoorbeeld een blaasontsteking, een longontsteking, suikerziekte (diabetes mellitus) die niet goed onder controle is, een ziekte van de schildklier, een hartinfarct, het niet goed leeg kunnen plassen van de blaas (urineretentie), verstopping (obstipatie), ondervoeding of een gebrek aan slaap.
Een operatie, zelfs een kleine, kan zo ingrijpend zijn dat een ouder iemand daardoor een delier krijgt. Ook de narcose kan een rol spelen bij het ontstaan van een delier.
Een ongeval, bijvoorbeeld een gebroken heup kan aanleiding zijn voor een delier. Het gaat dus niet alleen om ongevallen met een hersenschudding of hoofdletsel.
Handicaps als slechtziendheid of slechthorendheid kunnen zo belastend zijn dat een delier ontstaat.
Medicijnen die een delier kunnen veroorzaken, zijn bijvoorbeeld: plaspillen, middelen tegen de ziekte van Parkinson, antidepressiva, medicijnen tegen hartritmestoornissen, medicijnen tegen allergie, medicijnen tegen misselijkheid en medicijnen met bijnierschorshormoon (prednison).
Stoppen met alcohol of kalmeringsmiddelen: als iemand gewend is aan overmatig gebruik van alcohol of kalmeringsmiddelen (benzodiazepinen) en daar abrupt mee stopt, kan een delier ontstaan.

Adviezen

De omgeving weet vaak niet hoe ze moet reageren. Het is belangrijk om te weten dat iemand met een delier zich in de eigen vertrouwde (woon)omgeving het veiligst voelt. Dit geeft minder aanleiding voor angst en paniek. Familie, vrienden en buren kunnen dus veel doen om de patiënt te helpen. Hier volgen enkele tips:


Het is goed als familieleden en verzorgers zich realiseren dat iemand met een delier ziek is en zich niet anders kan gedragen dan hij doet, al lijkt het soms of de patiënt zijn best niet doet.
Zorg voor rust. Spreek in korte, eenvoudige zinnen en stel korte, eenvoudige vragen.
Laat iemand met een delier zo min mogelijk alleen; zorg dat er steeds vertrouwde (liefst rustige) familieleden, vrienden of buren aanwezig zijn. Beperk het aantal aanwezigen wel tot een minimum.
Bied steeds herkenningspunten uit de werkelijkheid aan, zoals een klok, een kalender en foto's. Vertel zo nodig regelmatig welke dag het is, hoe laat het is, wie u bent en waar u bent.
Zorg dat een eventuele bril of een gehoorapparaat echt gebruikt wordt en ook op de juiste manier.
Zorg voor goede verlichting (overdag gordijnen open, 's nachts bedlampje of sluimerverlichting).
Als iemand bang is voor dingen die hij denkt te voelen of te zien (die u zelf niet voelt of ziet), toon dan begrip en zeg niet dat het onzin is. Ga geen discussie aan, maar leg voorzichtig uit hoe ú de werkelijkheid ziet.
Wek geen achterdocht door te fluisteren of kamers op slot te doen.
Probeer er voor te zorgen dat iemand voldoende drinkt en gezond eet.

Medicijnen

Als de oorzaak van het delier kan worden weggenomen, zijn medicijnen tegen een delier niet of slechts kort nodig. Soms kan iemand zo in de war of zo angstig zijn dat haloperidol wordt voorgeschreven. Dit middel werkt vaak goed tegen verwardheid. Soms worden benzodiazepinen voorgeschreven om de patiënt tijdelijk te kalmeren.
Hoe gaat het verder?

De huisarts neemt regelmatig contact met u op om te kijken hoe het gaat en hoe het delier verloopt.

In sommige gevallen moet iemand met een delier tijdelijk in het ziekenhuis worden opgenomen.

Hoe lang een delier duurt, is sterk afhankelijk van de oorzaak. Zo kan soms door behandeling van een blaasontsteking een delier binnen een paar dagen verdwijnen. Bij ouderen kan het herstel na een delier wel eens tegenvallen. Soms blijft er verwardheid of vergeetachtigheid bestaan. Het kan zijn dat de medicijnen, bijvoorbeeld tegen de verwardheid, gedurende langere tijd moeten worden ingenomen.

Het ziet er dus redelijk goed uit! Gelukkig! Mijn oma die er altijd al was, gewoon er was, al 45 in mijn leven is, wordt gewoon weer beter. Dat moet gewoon. 
Amen. 

© KH

Sunday 16 September 2012

Muziek op zondag: Change

Naar aanleiding van mijn blog van donderdag over verandering van mezelf, zat er steeds een liedje over verandering 'change' in mijn hoofd. Dus wat beter dan deze muziek op zondag over 'change' te doen. Het past in het thema (hadden we een thema? :-D ) en het past bij mijn 'mood' van deze week. Om de week mee af te sluiten zeg maar. Verandering dus.

Het liedje wat in mijn hoofd zat én 1 van de mooiste nummers van Tears for Fears (hoewel ik veel nummers van hen mooi vind moet ik zeggen, was vroeger nogal 'fan'.)



Ik krijg altijd zo'n kippenvel van Otis! Prachtig!











© KH

Saturday 15 September 2012

Quotes and Pics 40, Jarig

Vandaag  ben ik jarig. 45 alweer. Daar zit ik overigens helemaal niet mee! :) Gekker is dat mijn opa (van moeders kant) niet ouder is geworden dan 45. Dat is gek, dat ik nu net zo oud ben als opa is geworden. De opa die ik nooit heb gekend maar waar ik wel gevoelsmatig een band mee heb, door de vele verhalen, maar ook, tja gewoon gevoel dus.
Daar sta ik verder maar niet teveel bij stil vandaag.

Het is ook mijn 40e Quotes and Pics! Wow 40 al! Veel zeg! En dus reden voor een feestje! Leeftijd speelt een rol in deze aflevering van Quotes and Pics. Ik maak ze tegenwoordig voor dit blog in het Nederlands maar voor de liefhebbers staan ze in het Engels op mijn Tumblr blog (zie link in de zijbalk)
Allemaal weer bedankt voor de lieve reacties. Want zonder jullie geen quotes and pics! :-)











© KH

Thursday 13 September 2012

Mensen die je denken te kennen



Soms denken mensen je te kennen. Soms ook zijn het mensen die dicht bij je staan, zoals je eigen familie, ja zelfs je bloedeigen moeder. Dan hebben ze een beeld van je, wat niet klopt, of misschien ooit heeft geklopt maar allang niet meer klopt. Soms denken mensen dat ze aan de hand van dat beeld dat ze van je hebben, mogen oordelen over je. En dan zeggen ze van alles over je, vaak ook nog achter je rug om. En dan krijg je het toch op een of andere manier te horen. Wat er dan gezegd wordt, wil je je niet aan trekken, maar stiekem doe je het toch. Of je wilt of niet. Of je nu volwassen bent of niet. Het maakt niet uit. Of je nu heel hard aan jezelf aan het werken bent, al jaren lang of niet. Het maakt echt niet uit. Het raakt je, of je wilt of niet. Of het nu mensen zijn die je niets meer doen, waar je al jaren geen contact meer mee hebt of niet. Mensen die ooit tegen je zeiden dat je zo aardig voor ze was, of dat je zo attent was, zo lief. Mensen die nu achter je rug om lelijke dingen zeggen, onwaarheden. Mensen die ooit zeiden dat je hun grote liefde was, mensen die nu leugens vertellen of doorvertellen. Hoe je ook tegen jezelf zegt, dat het je niet raakt, dat je erboven staat, dat je beter bent dan dat, toch ergens, diep van binnen vraag je je af, hoe je je ooit zo hebt kunnen vergissen in die mensen die nu zo doen over je.

Maar dan, weer net zo snel, laat je die gedachte varen. Je schudt je hoofd, schudt de gedachten van je af. Je kijkt naar wie je nu geworden bent en waardoor. Hoe je bent nu zoals je bent. En dan denk je: Als ik toch blij met mezelf ben, en er zijn genoeg mensen die me wel goed vinden zoals ik ben, waarom trek ik het me dan aan, wat mensen die ik niet eens aardig meer vind, van mij vinden? Waarom zou ik me druk maken over wat zij van mij zeggen? Over mij zeggen? Als ik weet wat waar is? Als ik weet waar ik voor sta, als ik weet dat ik die persoon die ik toen was allang niet meer ben? Laat hen dan lekker denken dat ik nog steeds dezelfde ben. Ik denk dat zij niet veranderen, niet willen veranderen. Lekker dezelfde personen blijven die ze altijd waren en dat ik het nu pas zie, of wil zien.



Eigenlijk gek. Ik had altijd zo'n hekel aan veranderingen. En nu ikzelf zo veranderd ben, ziet niemand dat echt, behalve ikzelf. Misschien is het een geleidelijke verandering. En misschien hebben de mensen die het dichtst bij mij staan nog het beeld van mij voor ogen dat ze graag zelf zien, het beeld van mijn oude ik, die ik ooit als kind was. En dat is lastig om dan een ander te willen zien. Het is lastig en ik zal moeten leren mij af te sluiten voor zulke mensen, of reacties. Ook of vooral als het mensen betreft die mij lief zijn.
Mensen plakken nu eenmaal graag etiketten op anderen. Als je ze zelf met veel moeite verwijderd hebt, hoeft het niet zo te zijn, dat anderen dat weten, of er rekening mee houden. Een beeld wat een ander over jou heeft, kun jij niet veranderen. Het is een beeld van de ander over jou. Het is niet de waarheid, niet wat je echt bent. Dus waarom trek je het dan toch aan?
Zou het dan toch met zelfvertrouwen te maken hebben? Met onzekerheid?
Je kunt jezelf altijd veranderen. Door gewoon anders te reageren. Meer zelfvertrouwen uit te stralen. Het je niet meer aan te trekken, hoe anderen over je denken! Laat gaan, laat waaien.
Ik weet zelf wie ik ben, en waar ik voor sta! En dat is genoeg!

© KH

Wednesday 12 September 2012

Tante Ans

Het was noodweer. De regen sloeg tegen de ruiten en het stormde. Maar ze zat lekker knus binnen met een boek en een lekker muziekje. De nieuwste van Genesis werd luidkeels aangekondigd door Frits Spits. Wat was die man toch altijd enthousiast. En terecht, want wat een mooi nummer! Ze had het singletje inmiddels in huis en draaide het grijs. Tjonge wat ging het tekeer buiten! Het deerde haar niet. Over een paar dagen was ze jarig en ze mocht van haar ouders een feest geven op zolder. Ze dook in haar boek en verdween in een spannend verhaal.
Tot ze beneden geluiden hoorde. Normaal hoorde ze helemaal niks als ze las. Maar nu, dit was anders. Haar moeder's stem klonk paniekerig bijna. Haar vader, dat wilde ze niet eens horen. Ze stond aarzelend op en opende haar deur. Op de overloop zag ze dat haar zusje precies hetzelfde gedaan had en ze keken elkaar vragend aan. Nee, haar zusje wist het ook niet. Samen liepen ze naar de trap en gluurden naar beneden. Zoals ze altijd deden als ze stiekem iets deden. Op hun kop naar beneden hangend, glurend door de bovenste traptrede van de open trap die in de huiskamer uit kwam. Huilde papa nou? Hij huilde nooit! Verschrikt keken ze elkaar aan en kwamen omhoog. Zachtjes slopen ze de trap af en keken vragend hun moeder aan. Die keek hen met een betraand gezicht aan. 'Tante Ans heeft een auto-ongeluk gehad', mama fluisterde het bijna. De zus van papa is er niet meer. Papa ging meteen weg, naar opa en oma. ' Rijdt voorzichtig', zei mama nog. Buiten regende het nog steeds hard. Tante Ans had op een weg gereden met een heleboel bomen. Het zicht was slecht, ze was geslipt en tegen een boom gereden.

Drie dagen later was ze jarig. Maar ze voelde zich helemaal niet jarig. Papa huilde veel, haar stoere papa. Mama ook, maar mama's doen dat wel eens. En op haar verjaardag gingen ze kijken, naar Tante Ans. 16 werd ze. Op de radio klonk het nummer van Genesis: 'mama', zong Phil Collins. Ze kon het niet meer horen! Het was net of Tante Ans dat tegen haar moeder riep. 'Mama', zong Phil Collins weer. En oma zat maar aan de kist van Tante Ans te trekken. Waar heel gek, een soort van gaas overheen las. En tante Ans was Tante Ans niet. Ze had felrode nagels, maar haar gezicht was niet opgemaakt zoals altijd. Alleen maar een beetje bruin gemaakt. En het leek wel of ze opgevuld was. Ze dacht dat tante Ans wel een vreselijke klap gemaakt moest hebben tegen die boom en ze snapte wel dat ze het zo gedaan hadden, maar als iemand er altijd zo mooi uitziet, waarom dan nu niet? Ze dacht meteen: 'Zo wil ik het later niet!' En oma trok maar aan de kist huilend, jammerend. Ze wilde weg. Ze kon hier niet zijn. Op haar verjaardag.

De volgende dag was de begrafenis. Tante Ans was pas 37 jaar. Papa huilde. Oma huilde. Opa ook. Alle ooms en tantes. En zij, zij zat vreselijk te snikken. Ze kon niet meer ophouden. Het was eigenlijk haar eerste begrafenis. Mama zat te sissen: ' Niet doen, doe zachtjes.' Maar ze kon er niets aan doen. Het was zo verdrietig allemaal. Ze huilde voor Tante Ans die zo jong stierf maar ze huilde vooral voor haar papa, die nooit huilde maar nu zoveel verdriet had.

*Het is vandaag alweer 29 jaar geleden dat mijn tante Ans overleed bij een auto-ongeluk*

© KH

Tuesday 11 September 2012

Eten als troost.



Het was alsof ze een ander was, zichzelf niet was. Anderen zouden zeggen dat ze gewoon slap was. Dat ze gewoon zichzelf niet in de hand had. Dat ze een dik, lui mens was dat zich de hele dag vol zat te stoppen. Maar ze wist wel beter. Hoewel er soms dagen waren dat ze haast niks at, waren er, zo wist ze, ook dagen zoals nu, dat ze gedachteloos een zak chips naar binnen lag te werken. Gewoon hangend op de bank, voor de tv. Ze proefde het niet eens! Wist niet eens wat voor smaak, wat ze at, maar het zat in haar mond voor ze er erg in had. Emotie-eten, noemden ze het. Tja, dat was het eigenlijk ook wel. Eten was haar troost geworden. Haar enige troost zo leek het. Het enige moment dat ze niet hoefde na te denken over haar gevoelens. Het enige moment dat ze zich goed voelde. Tot die zak chips, de reep chocolade of wat het op dat moment dan ook was, op was. Dan voelde ze zich schuldig. En dik, vies en onaantrekkelijk. En vooral, dood- en doodongelukkig. Ze wilde namelijk helemaal niet nadenken over het waarom van haar ongelukkig voelen. Dat wist ze best wel. Maar als ze daarover na ging denken, kwamen de tranen. En als die eenmaal kwamen, dan kon ze niet meer stoppen, en ze was bang dat ze dan nooit meer zou kunnen stoppen.

Rond half 6 begon het. Eerder eigenlijk al. Zo rond de klok van vijf. Als ze aan het eten moest beginnen. De kinderen zaten op hun kamer en zij liep zenuwachtig rond. Haar maag maakte salto’s. Het leek meer of er een steen op lag. Of in lag. Zo’n beklemmend gevoel kreeg ze. De hele dag merkte ze daar niets van maar ’s avonds! Als ze dan in de keuken bezig was en ze hoorde de sleutel in het slot van de voordeur dan dacht ze: ‘O nee, daar is hij weer.’ Ze wist niet dat hij ongeveer hetzelfde dacht: ‘O nee, ik moet weer.’ Ze trok haar gezicht in de plooi en begroette hem. Hij mompelde wat. Een kus kreeg ze niet. Al heel lang niet meer. Bloemen? Ze kon zich de dag niet heugen. Hij liep vervolgens naar boven, naar de kinderen en daar hoorde ze hem heel enthousiast zijn. Ze zuchtte en ging verder aan het eten. Ze dacht terug aan de tijd dat de kinderen nog jong waren en hij ze voor las voor het slapen gaan. Hij deed dat met stemmetjes. ‘Nog een keer, papa, nog een keer.’ Ze filmde dat met de videocamera en hij had opgekeken en geglimlacht. Toen nog wel. Boos veegde ze traan weg die van haar wang naar beneden rolde. Ze rechtte haar rug en riep naar boven: ‘Het eten is klaar.’

Terwijl zij de keuken op ruimde, de kinderen weer verdwenen waren naar hun kamers, zat hij voor de tv wat te zappen. Later zou hij in slaap vallen voor de tv, zo wist ze. Zoals iedere avond. Als zij dan de tv op een andere zender wilde zetten, werd hij wakker en boos dat ze hem op een andere zender gezet had. Zeggen dat hij in slaap gevallen was, had geen zin. Als hij al wat zei. Meestal negeerde hij haar. Er gingen soms weken voorbij zonder dat hij een woord tegen haar gesproken had. Ze kon zich niet eens meer herinneren hoe lang dit al gaande was. Soms sprak ze er met een vriendin of met haar moeder over. Maar vaker hield ze haar mond. Soms zei ze tegen hem: ‘We moeten praten, we kunnen zo toch niet oud worden.’ Dan zei hij: ‘ Ik word niet oud.’ En daar kon ze het dan mee doen. Als hij naar zijn werk was, huilde ze bittere tranen, van eenzaamheid, van ellende, maar vaker at ze haar eenzaamheid weg en verstopte ze de zakken. Langzamerhand kwam ze in een cirkeltje waar ze niet meer uit leek te geraken. Oorzaak en gevolg liepen door elkaar heen. Iedereen zag dat het slecht ging met haar relatie, zelfs de buurvrouw had eens een opmerking gemaakt of het wel goed ging met haar en haar man. En toch, ze wist niet hoe ze verder moest. Zich van ellende vol blijven stoppen kon toch ook niet lang goed blijven gaan? Ze zag hoe haar man walgde van haar lijf. In bed draaide hij zich van haar af. Als ze al tegelijk naar bed gingen. Zij lag er meestal eerder in dan hij. Ze had het gevoel dat hij haar de schuld gaf, maar ze vond dat zo oneerlijk! Hij was toch begonnen met haar te negeren! Hij knuffelde haar nooit, hij gaf haar geen liefde. Het eten was er altijd, stelde haar nooit teleur. Al was dat maar een korte bevrediging, maar was ze zich kon herinneren van seks met haar echtgenoot, was die bevrediging ook nooit lang, dus veel verschil had dat niet gemaakt. Stiekem moest ze om die vergelijking lachen. Verstoord keek haar man haar aan. En ineens, toen ze hem zo zag kijken, zag ze hem voor wie en wat hij was. Een vervelende, nare, egocentrische man.

De volgende dag hoorde ze geen sleutel in het slot. Hij kwam thuis in een leeg huis. Zonder avondeten op tafel. Zonder vrouw, zonder kinderen. Hij kon zwijgen wat hij wilde, er was niemand die zich daaraan stoorde. Hij keek verbaasd rond en belde zijn moeder, zoals altijd als hij boos op haar, zijn vrouw, was. ‘Ze is weg’, zei hij toch enigszins verbaasd. ‘Ja, de kinderen ook. Natuurlijk ben ik beter af, moeder, maar hoe durft ze mij te verlaten! Ik zal haar dwarsliggen waar ik maar kan! Geloof mij maar!’ En dat deed hij dan ook. Maar zij, zij trok zich er niets van aan en was gelukkiger dan ooit. Ze had geen eten meer nodig om een leegte in haar leven te vullen. En ook al werd ze nooit echt slank, ze vond dat ze de beste beslissing van haar leven gemaakt had.

En wat hij ook deed of wat hij ook probeerde, het raakte haar niet meer, nooit meer.


© KH

Sunday 9 September 2012

Muziek op zondag: songs voor opvliegers

Terwijl ik gisteren weer eens middenin een fikse opvlieger zat riep ik tegen Lief: ''One day I'll fly away' en als je me zoekt vlieg ik ergens boven mijn stoel of bed, rot opvliegers!' maar zie daar: het thema van vandaag was geboren! Elk nadeel...
Over hot flashes of opvliegen is heel wat gezongen, nou ja, met een beetje fantasie kun je er dat in zien dan... ;-)

En zie je wel: Randy Crawford staat in t begin van haar clipje al of ze het vreselijk heet heeft! :-D



als je hier hard genoeg op danst krijg je t vanzelf wel warm:





He wat lekker op de vroeger zondagmorgen:



Ik kan er niks aan doen, ik heb helemaal niks met de man, maar dit is wel zo'n 'vet' nummer!



oh, this brings me back!



hihihi, grappig als je het in mijn context bekijkt: opvliegers; let's fly with me... (ik vind t grappig in ieder geval)







En als laatste, uit mijn geboortejaar, (goed bouwjaar):



© KH

Saturday 8 September 2012

Quotes and Pics 39, Nederlands

Sinds ik mijn Quotes and Pics ook op Pinterest en sinds kort ook op We Heart it en Tumblr zet, vinden ze gretig aftrek. Maar die quotes zijn allemaal in het Engels. Nu krijg ik regelmatig de vraag waarom in het Engels. Eigenlijk omdat ik dat mooier vind, en omdat ze ook op internationale sites staan waar iedereen ze kan lezen en delen. Ik heb gemerkt dat mensen ze mooi vinden, ze leuk vinden en ze delen. Dat is fijn. Dat iets wat ik maak anderen mooi vinden en blij maakt. Maar de mensen die Engels lastig vinden dan? Dat was iets waar ik wel mee zat. Mijn moeder bijvoorbeeld. Nu komt zij nooit op internet maar ze wil heeft wel een keer gezien wat ik maak. Ik vertelde haar over mijn idee om er kalenders van te maken. Ze was meteen enthousiast. Alleen, toch niet alleen in het Engels he?! Tja, dan moet ik er dus ook een stel in het Nederlands maken. Vandaar dit Nederlandse Quotes and Pics blog van vandaag. Om te kijken of het bevalt, voor toekomstige kalenders eventueel. Uiteraard alleen met foto's door mijzelf gemaakt. De quotes zijn natuurlijk van anderen. Dat spreekt voor zich. :-)

Wat vinden jullie? Engels of Nederlands?












© KH

Thursday 6 September 2012

Opvliegend

En als ze al in slaap kwam, ja als, dan was dat maar voor even. Een paar uurtjes. Om vervolgens badend in het zweet, met een schok wakker te worden, dekbed verwoed van zich af trappend, happend naar lucht, zuurstof. De overgang. Of eigenlijk, pré-menopauze. Want ze was nu officieel 'te jong' voor de 'echte' overgang. Dus als ze in de pré-menopauze zat, hoe lang moest ze dan nog? Oké, het was geweldig dat ze niet meer ieder maand dat gesodemieter had met die tampons om nog maar te zwijgen van tampons én maandverband tegelijk! Maar die hitte, die warmte, dat zweten. Ze moest wel een kreeft lijken. Of op zijn minst vreselijk stinken naar zweet. Dat kon niet anders. 'Ja meid, je moet er nu eenmaal doorheen', zei haar moeder met een scheef lachje. En zij kon het weten. Door haar was zij nu in deze vervroegde overgang. Raar woord 'overgang'. Een overgang naar wat? Naar botontkalking? Naar artrose? Naar vallen en heupen breken? Niemand die het haar vertelde. De arts wilde het niet eens geloven toen ze bij haar kwam. Nee hoor  mevrouw, u bent nog veel te jong. Het is vast stress. Ja, stress, natuurlijk. Gooi daar alles maar op. Stress zou je wel krijgen als je baadt in je eigen zweet.
Zou het schelen in de stookkosten straks in de winter? Ze vroeg het zich af, ze kon natuurlijk ook niet de rest van het gezin in de kou laten zitten, maar ze moest er niet aan denken, aan kriebeltruien, vesten, warme sloffen, de verwarming aan. Help! Het idee alleen al!

'Je moet je ook niet zo druk maken, er niet aan denken en het negeren, dan gaat het vanzelf over', zei een oudere mevrouw. Goh, dat ze daar zelf nou niet aan gedacht had. Duh! Hoofdschuddend wapperde ze weer met blaadje voor haar gezicht en schoof de pieken haar uit haar nek. Ventilator aan, ventilator uit, weer aan, weer uit. Ze kreeg er het rambam van. En niemand maar dan ook niemand kon haar vertellen hoe lang die onzin nog zou gaan duren. Kon het niet gewoon BAM over zijn? Gewoon als je geen kinderen meer wilt, hup klaar over en uit? Nee dat moet weer met een hoop toestanden en gedoe zijn. Net zoals dat vanaf haar 12e iedere maand was, een hoop toestand en gedoe! Hebben die mannen het toch maar makkelijk.
Kinderen in de puberteit met hormonen op hol, en moeder heeft ook last van d'r hormonen. Lekker handig! Wie bedenkt er zoiets? Bij het minste of geringste vliegt moeder op door haar hormonen! Kids reageren ook al geprikkeld omdat moeder opvliegend is. En de man des huizes staat erbij en kijkt er naar en snapt er helemaal niets van. En eigenlijk, zij zelf ook niet. Helemaal niks. Behalve dat het een hoop gedoe is. En waarvoor? Geen flauw idee. Bah.

En daar ging het weer, rusteloze benen, prikkelende benen, pijn in de gewrichten, een warmte die opsteeg van haar kuiten naar haar kruin, zweten over haar hele lichaam. Al die kwaaltjes die bij de overgang horen, zij had ze wel. Natuurlijk was het niet allemaal kommer en kwel, ze voelde zich veel prettiger. Ze zou voor geen goud meer willen ruilen met iemand die 20 was. Ze voelde zich veel zekerder, veel sterker. Alleen die kwaaltjes op deze leeftijd, dezelfde kwaaltjes waar ze haar oma, haar moeder over hoorde praten. Ze zuchtte eens diep. Over oma gesproken: 'Het gaat wel weer over voor je een jongetje bent', zei oma geregeld. En dat was zeker waar. Maar als ze iets geleerd had, een jongetje zou ze niet worden, dus hier moest ze toch echt zelf doorheen. Diep ademhalen en ook deze opvlieger vliegt weer voorbij. Pffff.

© KH

Tuesday 4 September 2012

Herfstig

Vanmorgen fietste ik naar mijn werk en snoof de lucht van de herfst al een beetje op. Het gevoel in september is zo lekker. De maand dat ik jarig ben, de maand dat alles weer begint te leven, de vogels weer geluid maken (weet niet of het de meeste mensen opvalt,maar in augustus houden de meesten hun snavel) en dat mijn jaargetijde begint: de Herfst! Ik reed de straat van 'mijn mevrouw' in en hoorde het koeren van de duiven. Meteen was ik terug in de straat waar mijn oma vroeger woonde. De buurman van oma was duivenmelker (heb dat altijd een vreemde naam gevonden, alsof er uiers onder een duif hangen!) en de keren dat ik bij oma logeerde (wat niet echt veel was omdat ik vaak heimwee had) werd ik 's ochtends wakker gekoerd door de duiven. Nu nog vind ik het geluid van duiven geweldig! Het herinnert me aan de tijd dat oma daar nog woonde, aan de enorme berkenboom, in de grote tuin zeker voor zo'n klein huisje.
Oma woont nu al weer jaren in een appartement en hoopt dit jaar 91 te worden. Maar ik word altijd een beetje sentimenteel als ik daaraan terug denk.



Toen ik terug naar huis fietste rook het ook gewoon naar tja hoe omschrijf ik dat het beste: Nazomer, begin herfst. Het is mooi weer, de temperatuur is goed maar tóch voelt het anders aan als in het midden van de zomer. Lekkerder, beter. Herfstig. De belofte van de herfst hangt in de lucht. En weer neem ik mezelf voor, zoals ieder jaar, om veel heel veel te gaan wandelen. Lekker in de bladeren te gaan schoppen als een klein kind. De geur van het herfstige bos op te snuiven. Want niets is zo lekker als het bos in de herfst.



Over anderhalve week  ben ik jarig en zoals ieder jaar verander ik kleine dingen in mijn huis. Ik maak niet echt een 'herfsttafel' meer zoals toen de kids nog klein waren maar ik leg wel hier en daar echte herfstdingen neer. Of een dienblad op tafel met wat 'herfstigs' erin. Pompoenen zet ik neer. Gewoon de sfeer in huis. Het verwelkomen van mijn favoriete jaargetijde. Zodat ik niet alleen de geur buiten heb, maar ook binnen. De geur van kaneel, van een herfstbos.
Natuurlijk is het straks onvermijdelijk dat het een keer flink zal regenen, het wordt tenslotte herfst. Veel mensen kunnen daar niet tegen, het korter worden van de dagen, of het sombere weer. Ik hou ervan, ik vind het heerlijk. Het weer wat we nu hebben is lekker hoor, maar dat echte herfstweer, met je benen opgetrokken op de bank met een goed boek en een kop thee terwijl de regen tegen de ramen klettert. Af en toe naar buiten kijken naar de jagende wolkenluchten. Wat kan ik me daarop verheugen!
En somber? Het is maar wat je er zelf van maakt! Als je zelf somber gaat zitten zijn, is zelfs de zonnigste dag nog somber!

Ik kan in ieder geval niet wachten op aankomende herfst! Mijn wandelschoenen en camera staan al klaar!

© KH

Monday 3 September 2012

Nieuw Tumblr

Ik heb er al vaker over nagedacht maar nu ben ik het dan echt aan het doen. Een plek waar al mijn quotes en pics bij elkaar staan. Op Tumblr. Daar waar ik zelf vaak zo geïnspireerd raak, ben ik nu bezig alles bij elkaar te zetten. Een heel werk want alles moet 1 voor 1 geupload worden van mijn externe harde schijf. Maar och, als het eenmaal klaar is zal het best mooi worden. Misschien moet ik ook niet alles in 1x willen, ze zijn ook niet allemaal in 1x gemaakt tenslotte. Overkill krijg je dan. Maar goed, ik ken mezelf. Ik wil er dan meteen wat op hebben staan. In ieder geval genoeg om wat te kijken te hebben. De titel van het blog is dezelfde als van mijn fotoblog, raak ik zelf tenminste niet in de war! :-)

Voor de liefhebbers: http://kati67.tumblr.com/

Maar het is nog werk in uitvoering dus.
Nu staan mijn quotes ook al op Pinterest en WeHeartIt, maar daar komen ook veel Amerikanen op af, en ik moet zeggen dat ze daar als warme broodjes ge 'liked' worden. Erg leuk! :-) Dus wie weet. Nu zelf niet in de war raken met al die blogs. Maar als ik er zelf maar lol in blijf houden is het goed. Toch?

© KH

Sunday 2 September 2012

Muziek op Zondag, Singletjes en LP's

Iedereen weet het vast nog wel van zichzelf. Zijn eerste singeltje. Laatst hadden Lief en ik het er nog over: Wat was ons eerste singletje wat we kochten? 'Singletje?', vroegen de kids, 'Wat is dat, een singletje?' Leg dat maar eens uit aan de downloadende jeugd van tegenwoordig. Er is zeker nog wel muziek op vinyl, steeds meer zelfs. Ik heb ook al mijn singeltjes en LP's nog. Ik ben bijna jarig en wil zelfs graag zo'n digitale platenspeler want dan kan ik alles weer afspelen en opnemen en op cd overzetten. En die kraak of tik, och dat is toch juist het mooie van vinyl!

Maar goed mijn eerste single die ik kocht, en ja het is echt waar, is hoewel vrolijke muziek nu niet echt hoogstaande kwaliteitsmuziek. Maar hé, ik was dan ook een jaar of 9. Dat is later echt wel goed gekomen. Later kocht ik mijn eerste LP en dat was al heel wat beter. Natuurlijk kocht ik als ik gespaard had, alle LP's van the Police maar die zal ik hier niet plaatsen, die heb ik al in een ander blog gehad.
Onder invloed van Frits Spits en zijn Avondspits heb ik heel wat trips naar de platenzaak gemaakt! Als hij weer luidkeels schreeuwend de nieuwste van die of die aankondigde en ik met kippenvel zat te luisteren op mijn kamertje. Hieronder niet alleen mijn eerste singletje en LP maar ook een aantal singles die ik later gekocht heb. Wat was jouw eerste single? Weet je dat nog?


De man kon op 2 stoelen staan en een split maken. Indrukwekkend vond ik dat! :-D



Deze LP kocht ik met het geld van mijn vormsel. Het kleine stadje waar ik toen woonde had 1 klein platenzaakje en de keuze was niet zo reuze. Maar achteraf ben ik nog blij met deze plaat! Al werd ik op den duur wel een beetje gek van die gillende Japanse meisjes! ;-)



Frits Spits bleef maar gillen toen hij dit nummer voor het eerst draaide. Ik bleef het grijs draaien, tot mijn tante verongelukte een week later en ik het nummer niet meer kon horen. Het kreeg voor mij ineens een heel andere betekenis toen ik mijn oma verwilderd aan haar kist zag zitten huilen. Op mijn 15e verjaardag heb ik dit alles gezien, oma die bij een opgebaarde tante zat, tante die er zo anders uit zag. Mijn vader zo verdrietig.
Ik heb het nummer heel lang niet kunnen horen, gelukkig slijt alles met de tijd, dit nummer is té mooi om niet te beluisteren.



Hier luchtdrum ik nog altijd op mee op dat ene bepaalde stukje... :-D



Dit heb ik grijs gedraaid, en hard! Zo erg dat mijn moeder in de supermarkt dit nummer liep te zingen (en nog) als het voorbij komt! ;-)



Ook zo mooi:



Nog 1 van een LP: The head on the door van The Cure;



Of deze: Some great reward van Depeche Mode:



© KH