Friday 31 August 2012

Gelukmomentje



Soms heb je van die momentjes waarop je je helemaal intens gelukkig kunt voelen.
Dat komt zomaar opzetten en meestal op momenten dat je het niet had verwacht.

Zo keek ik vanmorgen naar buiten en zag dat het miezerde. Ik liep naar beneden, riep de hond en samen liepen we naar buiten, de regen in. En terwijl zij haar behoeften deed, kreeg ik ineens de koude rillingen. Koude rillingen. Kou. Ik werd gewoon blij van kou. Is dat raar? Misschien voor de meeste mensen maar voor mij niet. De laatste tijd heb ik de ene opvlieger na de andere. Op de meest gekke momenten. En met dat warme weer van de afgelopen maand was dat niet echt een pretje. En nu had ik het ineens koud! Wat lekker! Ik had het koud! Ik werd er gewoon blij van dat ik het weer koud had! Raar mens, dacht ik blij.

Ik kwam een uur later bij mijn oudjes aan en de meneer voelde zich niet zo lekker en vroeg of ik de hond uit wilde laten. Ik was toch al drijfnat geregend dus ik nam hun hond mee en liep weer door de regen. Deze mensen wonen helemaal tegen de polder aan en het is een genot om hun hond uit te laten. Je hebt een weids uitzicht, hoort de koeien loeien en het is er verder enorm stil. Toen de hond en ik terug liepen over het bruggetje wat over de sloot en de vijver loopt, zag ik ineens een fuut zwemmen. Dat niet alleen maar de fuut had ook nog een tweetal jongen op haar rug zitten en 1 jong zwom piepend naast haar. Af en toe half op haar want hij wilde er ook op alleen was er geen plaats meer. De hond en ik hebben samen in de stromende regen naar dit tafereel staan kijken. Deze hond is nogal blafferig maar zelfs hij was stil. En keek, samen met mij. 'Mooi he Lex', zei ik tegen hem. Hij keek me aan met zijn trouwe bruine honden ogen en kwispelde. Ik vond het wel jammer dat ik mijn gsm niet bij me had voor een foto, maar het regende inmiddels zo hard dat de kans groot geweest was dat door t vocht mijn gsm in het water gevallen zou zijn. Alles was doornat. Hond, ik en maar kijken. Op je netvlies gebrand, zoiets.



Later fietste ik naar huis, door de regen zonder regenbroek. Och wat geeft het, alles moet toch de was in. het waait, het regent, ik verlang enorm naar de herfst ineens. De wind door mijn haar, de blaadjes die nu al gevallen zijn en op de weg liggen. De donkere jagende wolken. Ik hou ervan.
Wat kan een mens met weinig al gelukkig zijn eigenlijk.

© KH

Thursday 30 August 2012

Kunst: Rafaël

Deze week kreeg ik mijn exemplaar van Quote Historie binnen en terwijl ik hem doorbladerde las ik ineens dat er een tentoonstelling komt eind volgende week van schilder Rafaël in het Teylers Museum in Haarlem.
Omdat ik gék ben van schilderkunst en al helemaal die van de Renaissance ben ik zeker van plan daar een kijkje te gaan nemen! Hier vast wat voorbeelden van schilderijen van Rafaël om in de stemming te komen:

 Rafael, Madonna, Gemaldegalerie
Madonna


Deze engeltjes zijn ook van zijn hand, al horen ze tot een groter geheel





Raphael, Madonna of the Goldfinch
Madonna of the Goldfinch

© KH

Wednesday 29 August 2012

Meningen

Every difference of opinion is not a difference of principle. - Thomas Jefferson



 Gisteren liet ik me weer even verleiden. Om in discussie te gaan over politiek. Je zou denken dat ik mijn lesje wel geleerd had. Ooit op een of meerdere fora kwam ik met (online) vrienden en anderen in soortgelijke discussies. Links tegen rechts. Het ging hard tegen hard. En omdat ik niet tegen onrecht kan, mengde ik me in deze discussies. Wat kan een mens zich druk maken achter een stom scherm! Nooit gedacht voor ik dat zou doen trouwens. Dat je je zo druk kunt maken over mensen die je niet kent, die een nick name gebruiken, net als ik, die je nooit zult ontmoeten of wilt ontmoeten maar die je alleen maar 'spreekt' via het www. Je doet niet alleen vriendschappen op via een forum maar je kunt ook ruzie maken via dit medium zo bleek. En al snel kwam ik erachter dat dit helemaal geen discussie voor mij was en ik mijn mening liever voor mezelf hield en het bij gezelliger onderwerpen ging houden.

Na het debat op RTL4 afgelopen zondagavond dat ik met Lief en Oudste heb zitten kijken las ik bij een van mijn online vriendinnen op Twitter stukjes daarover. Een hele tijd geleden zij wij er al achter gekomen dat wij dan wel dezelfde politieke voorkeur hebben maar het daar maar beter niet over kunnen hebben samen. Ik las de stukjes die zij geretweet had en zette ze vervolgens op mijn status op Facebook. Dat doe je niet als je het niet eens bent met de inhoud. Alleen kon ik niet weten op dat moment wat een reacties dat van diverse kanten op zou roepen anders had ik me wel twee keer bedacht!



Als iemand (in dit geval ik dus) een mening heeft over een bepaalde (in dit geval dus weer) politieke richting (die gewoon heel normaal is, en niet eens extreem want dan zou ik het nog begrijpen) vind ik het vreemd dat ze daar meteen op aangevallen worden. Je kunt discussiëren, voorbeelden aanhalen van de praktijk, of dingen weerleggen, maar om iemand aan te vallen simpel omdat ze jouw mening niet delen vind ik zacht gezegd vreemd. Ik heb gereageerd maar voelde me meteen niet prettig. Niet veel later heb ik alle twee de stukjes dan ook verwijderd. Dan maar geen mening. Wel zo rustig. Ik kan ook de personen verwijderen van mijn Facebook, die de onrust veroorzaken maar aangezien het familie is, voelt dat niet prettig. Waarom moet nu juist je familie, je bloedeigen familie moet ik erbij zeggen, je niet nemen zoals je bent en met vreemdsoortige uitspraken komen die ik eigenlijk nogal dom vind ook nog. Je overleden vader erbij halen voor wat je politieke voorkeur betreft is in mijn ogen 'vreemd'. Ik kaatste de bal terug (over overleden vaders gesproken) maar ook dat vond ik niet kunnen uit mijn 'mond'. Het was een uitgelokte reactie en die persoon wilde ik niet meer zijn, zo zei ik tegen mezelf. Maar weer: zij kennen mij nog van 'toen', niet van nu. Zij hebben een bepaald beeld van mij, van de persoon die ik niet meer ben. Jammer voor hen.

Ik blijf het vreemd vinden dat je in dit land niet voor je mening uit mag komen. Je kop eraf als je een mening hebt die afwijkt! En ja, ik heb een geheel andere mening dan mijn familie, mijn moeder, mijn zus. Een andere dan die ze me 'meegegeven' hebben. Maar dat komt ook omdat ik na ben gaan denken over hun mening. En niet gewoon maar doe wat zij al jaren doen. Nadenken over wat de diverse partijen nou eigenlijk willen en zeggen. En dat doen nog té weinig mensen in dit land. Die volgen gewoon wat pa en ma al jaren doen, of wat een schreeuwerd een keertje roept. Niet waar ze zelf nou echt over nagedacht hebben.
Gelukkig hebben ze nog een paar weken om echt na te denken.

© KH

Tuesday 28 August 2012

Dankbaar


Toen ik vanmorgen deze quote via Facebook las dacht ik terug aan de tijd dat ik het moeilijk had en er mensen waren die mij niet begrepen.
Soms heb je mensen in je leven, die je op dat moment als vrienden beschouwt maar die je, als het moeilijk wordt, snel laten vallen. Omdat ze het niet kennen uit hun eigen leven, of omdat ze niet weten wat ze met jouw moeilijkheden aan moeten. Ze kunnen of willen je niet helpen. Op zulke momenten leer je je echte vrienden kennen. Sterker nog: Je leert vrienden kennen van wie je nooit had vermoedt dat het vrienden waren! 

Mijn 'echte' Real Life vrienden lieten doorschemeren na de dood van mijn vader dat het na een maand of drie van verdriet wel weer tijd werd voor vrolijkheid. Voor de vrolijke Kati. Dat het niet ging was een heel ander verhaal. Voor vrienden die wel wat meer meegemaakt hadden, ook een ouder verloren hadden bijvoorbeeld, hoefde dat niet. Zij begrepen wat het was.
Maar toen ik tijdens en na mijn scheiding pas echt in een dip raakte, verdriet had, en niet wist waar ik het zoeken moest en mijn verhaal keer op keer kwijt wilde, zonder oplossingen, zonder wat dan ook, kreeg ik te horen dat ik wilde dat zij voor mij alles oplosten en dat ze dat niet konden. Amateur psychologie van de bovenste plank. Ik keek de desbetreffende 'vriendin' aan die men gestuurd had om het verhaal te doen en zweeg. Ik groette haar, fietste weg en heb deze vriendinnen nooit meer gesproken. 


Wat overbleef waren mensen die ik op 1 hand kan tellen. Mensen die weten hoe ik ben, die me van binnen en van buiten kennen. Die me maar aan hoeven kijken om te weten hoe ik me voel. Die van me houden zoals ik ben, no matter what! En ik van hen. Wat mij verbaasde echter was de grotere groep online vrienden die ik erbij kreeg. Je vertelt je verhaal op een forum onder een nick name, je hebt een keer een meeting, en je hebt vrienden voor het leven! Het verbaasd me nog tot op de dag van vandaag hoe mensen op elkaar reageren op een blog, op Facebook (uitzonderingen daargelaten), op (besloten) fora. Ik persoonlijk heb er meer vrienden bij gekregen, mensen die ik heb leren kennen in het 'echte' leven, maar ook online. Mensen die begrip tonen, liefde geven door een beeldscherm heen. Ik leerde zelfs Lief kennen online via een forum. 

Zes jaar ben ik nu verder en sterker dan ooit. Ik had nooit kunnen vermoeden hoe ver ik zou komen destijds. Maar ik had het zonder die handvol vrienden die bleven niet gered, en zeker niet zonder mijn online vrienden! Daar waar mijn 'real life vrienden' niet wilden luisteren, hadden zij alle geduld van de wereld met mij.(Lief reken ik daar gewoon bij) 

Ik ben jullie allemaal eeuwig dankbaar en jullie weten zelf wel wie jullie zijn. 



© KH

Monday 27 August 2012

Belofte van de herfst



Met de neus in de lucht
Snuivend
Ruikend
Loop ik in alle vroegte
Hond aan de lijn

Zie ik het goed?
Kijkend
Spiedend
Verkleuren er al blaadjes?
Ik sta stil en geniet

De geur is onmiskenbaar
Veranderd
Gewijzigd
In een aroma van verlangen
Naar de herfst

Een wind van belofte
Waaiend
Blazend
Mijn beide neusgaten in
Nog even wachten en dan

© KH

Sunday 26 August 2012

Muziek op Zondag, Favoriete Klassieken



Ooit kocht ik bij het Kruidvat een cd box met daarin de Top 100 Favourite Classical Melodies. Het is dat je een cd niet grijs kunt draaien, anders was dat met deze zeker gebeurd.
Was ik het niet, die zuchtend vroeger bij mijn ouders me ergerde aan hun voorkeur voor klassieke muziek?
En nu geniet ik regelmatig van bijvoorbeeld Classic FM of zet ik een cd op met klassieke muziek. En tot grote ergernis van mijn zonen die dan op hun beurt verzuchten: Het is niet eens zondag! Als of  wij alleen op zondag Classic FM aan mogen zetten.

Hieronder een paar van mijn favorieten van deze cd, die ik 'grijs' gedraaid heb dus:

Dit is wel mijn meest favoriete denk ik, ik krijg er kippenvel van:







Ik hou zo van Tchaikovsky!







© KH

Friday 24 August 2012

Acceptatie

In mijn leven ben ik nogal onzeker geweest. Over mezelf, over dingen die ik deed of niet deed, over hoe ik over zou komen en gewoon over mijn totale zelfbeeld eigenlijk. Pas de laatste tijd begint dat veel beter te worden. Ik merk dat ik mezelf beter begin te accepteren. Het begint met jezelf te accepteren.
Ergens ben ik een perfectionist. Je zou het niet echt zeggen als je de chaos ziet hier af en toe, of de chaos in mijn hoofd, maar och dat heb ik allang geaccepteerd, chaos. Het zit hem meer in mijn verwachtingen van mensen. Ik verwacht dat zij reageren of doen of zijn zoals ik wil dat ze zijn. En dat kan natuurlijk nooit! Het heeft dan ook lang geduurd tot ik dat kon en wilde accepteren. Ook dat is iets van de laatste jaren, zo niet het laatste jaar.


Het zal allemaal zijn oorsprong hebben, je jeugd, hoe je opgevoed bent, hoe je ouders waren, hoe ze tegen jou waren. Mijn vader was een vrij strenge man. Hij was zelf steng opgevoed en hij was een militair dus je kunt zeggen, behoorlijk streng. Maar als ik nu kijk naar hoe ik naar een man kijk, hoe hij in mijn ogen zijn moet, kijk ik toch naar mijn vader. Hoe hij was. Ook al lag ik als puber regelmatig met hem overhoop doordat wij verschillende ideeën hadden en hij streng was. Misschien doen alle vrouwen dat wel. Dat weet ik niet eigenlijk. Ik weet wel dat als hij nog geleefd had, wij in verschillende dingen lijnrecht tegenover elkaar hadden gestaan, maar naar mate ik ouder (en wijzer *ahum*) geworden ben, we waarschijnlijk wel beter met elkaar hadden kunnen opschieten. Nu ik zelf pubers heb, snap ik hem beter.

Nu er binnenkort verkiezingen zijn, laaien hier en daar discussies op tussen mensen over hun politieke voorkeur. Ik hield mij er altijd verre van, ik hou niet zo van dat gekissebis over politiek. Alleen kan ik er niet zo goed tegen als er oneerlijkheid om de hoek komt kijken. Gegraai, oneerlijke verdeling, enzovoort. Mijn ouders hadden hun eigen politieke voorkeur en toen ik 18 werd wist ik niet beter of ik stemde ook wat zij stemden. Ik had geen trek me erin te verdiepen. Mijn Oudste zoon is nu ook net 18 en mag ook gaan stemmen. Ik zeg hem duidelijk dat hij zelf moet kiezen waarop hij wil stemmen, niet zomaar als een kip zonder kop iets doen omdat het 'stoer' is, of omdat hij wat hoort op straat. Nee, echt nadenken. De Stemwijzer invullen bijvoorbeeld. Nadenken. Het gaat hem ook aan tenslotte.



Ik werk in de thuiszorg. Mijn oudjes praten regelmatig over het feit dat er binnenkort waarschijnlijk op hun pensioen gekort gaat worden. Nu heeft de VVD het onzalige plan opgepakt om de thuiszorg zelf te laten betalen. Ik weet nu al dat een hele hoop oudjes dit niet meer kunnen gaan betalen. De mensen die nu nog op zichzelf wonen, moeten opgenomen worden in bejaardentehuizen of verzorgingstehuizen als gevolg daarvan.
De zwakkeren in de samenleving worden zo weer gepakt. Op Facebook 'praat' ik met kennissen, vrienden, familie over hoe oneerlijk ik dat vind. Maar het enige wat ik hoor is: 'Zou je papa niet leuk gevonden hebben dat jij die politieke voorkeur zou hebben!' van een van mijn neven. Ik lees het en denk: 'Waarom moet mijn vader daar nu weer bij gehaald worden, simpelweg omdat jij nóg doet wat je vader wilt ook al is hij er niet meer?' Om meteen te denken: 'Nee, accepteer elkaar's standpunten, zonder elkaar te veroordelen.' Je bent familie maar dat wil niet zeggen dat je hetzelfde hoeft te denken! Ik denk zus hij denkt zo. Maar hij is wel familie! Wat niet wil zeggen dat ik denk dat hij gelijk heeft, maar dat is iets anders.

Als de mensen elkaar wat meer zouden accepteren hoe ze zouden zijn, dan zou de wereld er toch een stuk prettiger op worden? Zonder elkaar te beoordelen of veroordelen. Het valt niet mee, zeker niet en iedere dag opnieuw zul je jezelf tegen komen. Ik blijf het proberen. Vaak elke dag opnieuw. Ik hoef het niet overal mee eens te zijn, maar ik zal mensen moeten accepteren zoals ze zijn. En niet moeten proberen te veranderen. Die tijd heb ik gehad en dat beviel helemaal niet!

© KH

Thursday 23 August 2012

Enjoy life


Rups van de Meriansborstel

Tijdens mijn vakantie had ik me voorgenomen om als de vakantie voorbij zou zijn net zo te genieten van alles als tijdens mijn vakantie. Dat ik iedere dag zou leven alsof het vakantie was. Dingen doen die ik leuk vind om te doen. Nu is er bijna een week voorbij op 1 dag na, dat mijn vakantie voorbij is en ik moet zeggen dat ik dat voornemen goed waargemaakt heb. Ik geniet zelfs van mijn werk. Ik ben met open armen weer ontvangen, ze waren blij dat ik er weer was. Dat is ook iets om blij van te worden, het gevoel dat je gemist bent, dat ze blij zijn dat je er weer bent.
En als ik dan thuis kom van mijn werk en ik door het mooie weer in mijn tuin kan zitten lunchen met een goed boek geniet ik van mijn tuin, mijn hond die het heerlijk vind buiten, de zoemende bijen in de oregano, de rust en stilte om me heen. Ik lach om mijn hond die zo heerlijk ligt te knagen op een grote dennenappel en daarna op mij af komt rennen om me dat te 'vertellen'. Ik heb weer een boek uitgelezen, en gisteren op mijn vrije dag de ramen schoon gelapt waarbij ik me verwonderde over een paar prachtige motten die in de voortuin zaten en waar ik meteen foto's van moest maken natuurlijk.


Grasmot


Stippelmot

Niet iedereen heeft een bergtop met een tempel erop om zijn gedachten te ordenen en je geluk te vinden. Soms is je eigen achtertuin ook genoeg. Voeg daar een hond en wat bloemen met insecten aan toe en je kunt je geluk al niet meer op. Er is niet veel voor nodig om gelukkig te zijn. Je moet het alleen zelf zien en maken.

Het helpt al als je 's morgens opstaat met een glimlach. Of als je je favoriete muziek draait. Of even lekker danst. Ook al heb je een paar pubers die zeggen: 'mam doe normaal'. Want wat is nou normaal? Dat zei ik vroeger ook tegen mijn eigen moeder en ik ben nu maar wat blij dat ze zo gek kan doen! Ik doe het zelf ook, ik zal het van geen vreemde hebben.
Er is ook helemaal niks mis om af en toe eens lekker lui te zijn. De boel de boel te laten. Genieten in het zonnetje of te gaan zitten met een goed boek. Of lekker een lange wandeling te maken. Niets helpt beter om je hoofd te legen trouwens. De natuur doet wonderen.
Of bel eens die vriend/in die je lang niet gesproken hebt. Of mail ze. Ik had een aantal van mijn vriendinnen gemaild en meteen belde er 1 gisteren en hebben we weer gezellig afgesproken en een andere stuurde een sms dat ze snel weer wat zou afspreken. We hebben het allemaal druk maar af en toe even een teken van leven en het laat zien dat je nog steeds aan ze denkt.

Stress verminderen zou ik doen. Dus heb ik van de week meermalen gemediteerd. Omdat ik een en ander nog in mijn systeem had heb ik wel nog met mensen gepraat over wat er voor de vakantie en tijdens, gebeurd was maar ik merk dat zodra ik daarover praat het stress level in mijn lijf omhoog schiet. Niet meer doen dus. De persoon in kwestie is uit mijn leven en moet nu ook uit mijn gedachten. Het is het niet waard dat die gedachten nog langer mijn gezondheid beheersen. Weg ermee dus. Adem in-adem uit. En weg met die stress!


Ivoorvlieg

Nieuwe dingen leren, ik ben nog steeds bezig met me meer te verdiepen in boeddhisme en mindfulness misschien dat ik daarin nog verder ga.
Verder lees ik veel, heel veel, meer dan voor mijn vakantie. De pc is meer uit en het bevalt me prima! Ik voel me er beter bij. Mijn andere arm/schouder lijkt nu ook 'frozen' te gaan worden, en doet af en toe gemeen zeer, dus hoe minder ik achter de pc in een verkeerde houding zit hoe beter. Ik wandel meer, ik lees meer. Kortom, ik geniet veel meer van de kleine dingen in mijn leven. Ik zie elk insect in mijn tuin, en hoewel insecten niet echt mijn favorieten beesten zijn, vind ik ze fascinerend om ze te fotograferen. Ik fotografeer heel veel. Ik geniet ervan om als de foto's op mijn pc staan uit te zoeken wat voor beest het is. En zit bijna te juichen als het weer een apart soort is wat zich in mijn tuin ophoudt. Gek mens, zeg ik dan tegen mezelf maar ik vind dat nu eenmaal leuk. Beetje nerderig dat wel, maar och een mens moet toch een hobby hebben!

Genieten van het leven is zo belangrijk! En als ik zie waar ik vandaan kom, hoever ik gekomen ben. 6 jaar of nog langer geleden was mijn leven zo anders! En nu geniet ik met volle teugen!

Hoe het kan lopen! Daarom zeg ik: Geniet! Geniet van het leven! Hoe je dat dan ook doet!

© KH

Wednesday 22 August 2012

Boeddhisme voor beginners

Laatst zei Jongste het nog: 'Mam, kunnen we niet gewoon Boeddhist worden en ons uit laten schrijven bij de kerk?' Ja hoor dat kan, al schijnt dat uitschrijven nog niet zo makkelijk te zijn. Je moet je kennelijk bij 7 verschillende instanties uit laten schrijven. (7 is weer zo'n heilig getal zeker)
Maar Boeddhist worden, wat houdt dat eigenlijk in, is hij zich daar wel van bewust? Ben ik me daar wel van bewust? Ik las een en ander op diverse sites en in boeken en ik doe al wel een aantal dingen maar nog lang niet alles. Het houdt nogal wat in. Tijd voor Boeddhisme voor Beginners dus:



Wie was Boeddha?

Boeddha leefde van 563 B.C tot 486 B.C (ofwel van 624 B.C tot 544 B.C afhankelijk van welke traditie je volgt). In beide gevallen ongeveer 500 jaar voor Christus. Hij werd geboren in het huidige Nepal. Tijdens zijn leven reisde hij vermoedelijk rond in het gebied rond de Ganges in India.
Hij was een prins die zijn welvaart opgaf, na het zien van een zieke mens, een oude mens, een dode en uiteindelijk een monnik. Hij ging rondreizen, leren van spirituele meesters en uiteindelijk, toen bleek dat zij geen van allen hem konden leren wat de oplossing van het lijden was, ging hij jaren mediteren en zich uit hongeren. Uiteindelijk kwam hij tot de conclusie dat het lichaam ook zijn plek had en nam hij eten tot zich. Dit inzicht is bekend geworden als de weg van het midden. Niet te veel eten, afhankelijk zijn van de zintuigen. Maar wel genoeg tot je nemen om normaal te kunnen functioneren.
Het Boeddhisme heeft zich over heel Azië verspreid en bestaat uit twee hoofd stromingen:

- Hinayana Boeddhisme: gebaseerd op de Pali-geschriften. De meest conservatieve stroming. De enige nog bestaande stroming hierbinnen is de Therevada. Hinayana betekent ‘klein voertuig’ – dus Therevada boeddhisten hebben de voorkeur aan de term Therevada.
- Mahayana Boeddhisme: gebaseerd op de Pali geschriften en wat zieners na Boeddha gevonden hebben. Een eclectisch boeddhisme dus. Bevat o.a. Tibetaans boeddhisme en Zen boeddhisme.

De vier edele waarheden

1. dukkha: de onvolkomenheid, onbevredigheid van het bestaan en het lijden.
2. samudaya: het lijden heeft een oorzaak, te weten onwetendheid. Deze uit zich weer in gehechtheid, begeerte en haat.
3. niradha: de oorzaak van het lijden kan woren opgeheven. Verlichting is mogelijk.
4. magga: de weg. Het achtvoudige pad, dat daarmee een weg is om het lijden te overstijgen en om het nirvana te ervaren.


Het achtvouding pad

1. De juiste inzichten (overeenkomstig de vier waarheden)
2. De juiste bedoelingen (geen bezitsdrang, wreedheid of boosheid)
3. De juiste woorden (geen leugens, roddels, laster of ruwe taal)
4. De juiste handelswijze (geen geweld jegens mens of dier, niet stelen, niet genieten ten koste van anderen)
5. De juiste levenswijze (een eerlijk en heilzaam beroep)
6. De juiste inspanning (inzet om het heilzame te bevorderen)
7. De juiste aandacht (alert zijn voor het hier en nu)
8. De juiste concentratie (op het hier en nu of op een heilzaam object)

Drie juwelen

Een Boeddhist neemt toevlucht in de drie juwelen:
1. De Boeddha
2. De Dharma (de leer)
3. De Sangha (de gemeenschap van monnikken, de gemeenschap van boeddhisten, of algemener – het gezelschap van mensen die ook ‘op het pad zijn’.)

Vijf geloften

1. Niet te doden (geweldloosheid);
2. Niet te nemen wat niet gegeven wordt;
3. Geen valse taal te gebruiken;
4. Geen seksueel wangedrag;
5. Geen gebruik van bedwelmende middelen.

Drie kenmerken van bestaan

1. dukkha – lijden, het gebrek aan bevrediging dat het leven biedt.
2. anicca – vergankelijkheid. Alles in deze wereld is tijdelijk
3. anatta – de afwezigheid van een blijvend zelf, of ziel.

De vijf ophopingen (skanda's)

1. Vorm
2. Gevoel
3. Waarneming
4. Karmische formatie
5. Bewustzijn


De bodhisattva

Iemand die besloten heeft niet voor zichzelf, maar voor de wereld te leven. Anders gezegd: niet voor zichzelf, maar voor alle bewuste wezens wil hij/zij verlichting bereiken. 

De zeven factoren van Verlichting

1. gewaarzijn
2. onderzoek van de dharma
3. energie
4. vreugde
5. stilte
6. concentratie
7. gelijkmoedigheid

Tuesday 21 August 2012

Meegezogen worden


De eerste twee werkdagen, halve dagen, zitten er alweer op en als ik eerlijk ben, vind ik het wel weer lekker. Ik ben dol op vrij zijn, vrije dagen hebben en niks hoeven, maar de gewone dagelijkse 'sleur' (wat eigenlijk een heel negatief woord is voor iets wat ik stiekem erg lekker vind) is weer begonnen en ik vind het heerlijk. Mijn mevrouwen zijn blij dat ik er weer ben en veel heb ik nog niet hoeven doen. Volgens hen was het veel te warm om te werken. Ik heb veel bij gekletst en veel koffie geleut die eerste dagen.

Op mijn weg naar huis kwam ik vanmiddag een oud collega tegen. Zij was ooit mijn directe chef zeg maar en is vorige jaar ontslagen. Ik heb even met haar staan praten en meteen werd ik meegezogen in een negatieve spiraal. Ik mocht haar altijd graag maar door haar manier van praten ging ik ineens twijfelen aan mijn baan. Volgens haar hoefde ik niet te rekenen op een vast contract in januari. Iedereen die dat dacht ging er toch uit en was er al uit. Volgens haar werd het allemaal zo raar geregeld waar ik werk, niets klopte er en alles liep er fout. Ze was zo blij dat ze er weg was. En ik moest maar opletten, want zij had er een hard hoofd in, dat ik een vast contract zou krijgen. Na het gesprek fietste ik naar huis en ik hield er een naar gevoel aan over. Ik had en heb geen enkele reden te twijfelen aan mijn baas die zegt dat ik gewoon in januari een vast contract ga krijgen. En toch, zo'n gesprek blijft weer hangen en me onzeker maken.


Negatieve mensen zijn er altijd en overal. Je komt ze overal tegen. Het is aan jezelf of je je er door laat beïnvloeden. Wat je ermee doet. Ik heb er al vaker over geschreven. Alleen leer ik kennelijk nog steeds niet om een schild op te werpen op het moment zelf dat ik met een negatief iemand aan het praten ben. Het is lastig vooral voor mezelf. Ik probeer dan wel om een ander onderwerp aan te snijden zodat de negatieve persoon niet meer over dat ene onderwerp blijft praten maar kennelijk zijn sommigen zo negatief dat ze iedere keer weer terug komen op hetzelfde onderwerp. Het zit henzelf kennelijk erg dwars. Ze zien de positieve dingen niet meer.
De vrouw waar ik mee sprak ziet ook de leuke dingen van het werk wat ze toen deed niet meer, denk ik. Ze ziet alleen nog maar de negatieve dingen. Ze snapt ook niet dat ik er nog met veel plezier werk.

Ik heb het losgelaten en naast me neer gelegd. En denk: Wat er gebeurt gebeurt toch. Maar ik wil me niet langer laten beïnvloeden door negativiteit van een ander.

© KH

Monday 20 August 2012

Take A Breath


Vandaag is de eerste dag na de vakantie. En hoewel ik ergens blij ben dat het 'gewone' leven weer gaat beginnen, begint mijn eerste dag weer met kleine hyperventilatie-aanvalletjes. In het weekend begonnen ze al, tijdens mijn slaap, overdag, en vanmorgen had ik de eerste weer te pakken. Ik weet dat er een patroon in zit, dat het ergens vandaan komt en ik wil wel eens weten waarvandaan precies zodat ik het goed aan kan pakken. Ik wil het niet, ik wil er vanaf! Tijd om mezelf weer eens grondig onder de loep te nemen.

Ik weet dat zo'n hyperventilatie komt na een periode van stress. De vakantie was rustig, na een stressvol begin. Ik heb epilepsie en mijn 'angst' dat het door'schiet' in een grand mal niet echt onder controle zo lijkt het. Het kan niet doorschieten, weet ik, waarom dan toch in paniek raken bij hyperventilatie?
Mijn arm begint te tintelen, mijn ademhaling is vreemd, zit heel hoog, soms zit ik op de fiets als het komt en denk ik door te kunnen fietsen maar dan lig ik al op de grond als ik denk: Ok, nu moet ik afstappen. De controle over mijn linkerarm ben ik dan volledig kwijt. Controle kwijtraken, zou dat het keyword zijn?
Anders reageren op stress-situaties ook. Niet meer van het ergste uitgaan. Het bekende: loslaten en er vanuit gaan dat alles goed komt. Dat doe ik nog te weinig weet ik. Zelfkennis, ik heb het, maar gebruik het te weinig.



Ooit heb ik op de maandagmiddag dat ik werk bij mijn mevrouw een flinke hyperventilatie aanval gekregen. Deze mevrouw stond achter me ineens zonder erg en ik viel, verloor de controle. Ik viel op haar en toen ik weer besefte wat er gebeurd was had ik een dikke knie en zij een blauwe arm. Het had zo maar erger kunnen zijn! Ze is in de 80! Zij vond het niet erg en ik moest me er niet druk om maken, maar het besef zit diep achter in mijn hoofd en iedere keer dat ik hyperventileer, op een maandag, in een rustiger periode die komt na een wat stress voller periode. Typisch iedere keer op maandag. Helemaal op maandag na een vakantie. En eigenlijk ook weer niet. Ergens ook weer logisch, het is hoe mijn lichaam reageert. Het weet niet beter. Dus wordt het tijd dat die vicieuze cirkel ook weer doorbroken wordt.
Want feitelijk raak ik in paniek doordat ik hyperventileer, maar die hyperventilatie komt ook ergens vandaan. De paniek is nergens voor nodig, als ik ga beseffen echt beseffen, dat het ook anders kan!

- Als er een stressvolle periode is, anders reageren, of proberen anders te reageren.
- Loslaten! Weten dat alles komt zoals het komt.
- Mediteren, doen! Niet denken dat komt wel een keer, nee doen!
- Ademen, beter leren ademen, vooral als er toch een hyperventilatie aanval komt. Concentreren op de ademhaling.
- Komt er toch een hyperventilatie aanval, op tijd mijn plastic zakje pakken. Misschien doet het niks, behalve zekerheid bieden. Ook al heb ik het gevoel voor gek te staan met zo'n zakje, beter voor gek staan met zakje, dan voor gek liggen met fiets en al op straat omdat ik niet voor gek wilde staan met zakje en ik te laat was met afstappen! (en dat is niet 1x gebeurd maar meerdere keren!)
- Beseffen dat paniek onnodig is en dat hyperventilatie juist dat is, paniek die je verkeerd laat ademen! Hyperventilatie kan nooit omslaan in een grand mal! Zeker niet als je zoals ik al zoveel jaar aanvalsvrij bent!
- Oefenen, oefenen, oefenen! Ademhalingsoefeningen dus!
- Bewegen! Veel meer bewegen! Vanaf vandaag!

Dit zijn mijn eigen tips voor mezelf: voor meer tips:

http://www.hyperventilatietips.nl/



© KH

Sunday 19 August 2012

Muziek op zondag, zomer 2012

De laatste dag van het eind van mijn vakantie is aangebroken. Morgen beginnen Lief en ik weer 'vol goede moed'. Het zal wennen zijn. Voor ons doen sliepen we elke dag uit. 8 uur of half 9 is voor ons erg lang! We gingen wat later naar bed. Niks moest, alles mocht. Dit gevoel wil ik vast houden> Want, bedacht ik me gisteren: Waarom zouden we niet elke dag van de week, van ons leven kunnen leven alsof we vakantie hebben? Natuurlijk moeten we werken, maar zelfs dan! We doen wat we graag doen. Allebei. Lief zit in de verzekeringen en dat doet hij graag. Ik werk met mijn oudjes en dat doe ik graag, de tijd eromheen kunnen we toch ook indelen als we zelf willen, leven bij de dag. Het leven is een feest, leef het leven zoals het komt. Geen stress, gewoon alsof het hele leven 1 zomerse dag is vol genieten. Life is what you make of it! Nog steeds is dat een waarheid als een koe!

En om deze vakantie af te sluiten wil ik wat zomerse klanken delen. Ooit bracht ik van elke vakantie dé hit van het vakantieland mee terug. Als herinnering. Nu zitten die herinneringen alleen nog in mijn hoofd. En wie weet ook nog wel op YouTube. Een paar dagen geleden toen ik Spotify aanklikte kwam er een afspeellijst boven genaamd: Summer 2012. De muziek die daaruit kwam was zo lekker, zo zomers, zo chill om maar eens een hip woord te gebruiken. Dus hieronder nog even genieten van deze tropische dag met wat zomerse klanken. Een mix van die Zomerlijst van Spotify en nummers die ik me nog kan herinneren van vakanties.

Deze brachten we mee uit Frankrijk in 1987



In 2000 de enige (en hoogstwaarschijnlijk laatste) keer dat ik in Spanje geweest ben, draaiden ze overal waar je maar kwam dit nummer. We kochten een cd waar dit op stond maar die raakte zo beschadigd dat het niet meer te draaien viel. Maar er is dus altijd nog YouTube! :)











© KH


Friday 17 August 2012

Onredelijke stemmingen


Onredelijke boos worden. Nou ja, onredelijk. Of het onredelijk is weet ik niet. Er zit natuurlijk wel een reden achter. Maar ik kan af en toe flink uit de bocht vliegen. Ten tijde van mijn huwelijk deed ik dat veelvuldig, daar zat dan ook een reden achter. Een ongelukkig huwelijk, met iemand die precies wist welke buttons hij moest pushen om mij op te laten vliegen. In mijn familie praten ze allemaal met behoorlijk wat stemverheffing. De kant van mijn vader staat daarom bekend zeg maar. Als ik het daar met mijn zus of nicht over heb zeggen ze allebei: 'Ja hoor, wij doen dat ook'. Tegen onze partners, onze kinderen. Onze opa deed dat, onze vaders en wij doen dat ook weer. Iets wat wij af willen leren omdat wij het niet aan onze kinderen door willen geven. Het kringetje is dan weer rond. Wij willen dat doorbreken. Ik dacht dat het me aardig gelukt was na mijn scheiding. Ik werd rustiger, kalmer, reageerde niet meer zo 'ontplofferig'. En ineens, gisteren betrapte ik me er 2 keer op. 2 keer nog wel op 1 dag! Tijd om daar iets aan te gaan doen.

Heeft het te maken met mijn menopauze? Zijn het de hormonen? Of is dit gewoon een excuus?
In ieder geval de keren dat ik opvlieg hebben vaak te maken met ergernissen. Een puber die zuigt, een partner die anders dan anders reageert, of zoals gisteren... Nee, dat was echt heel erg, niet zoals ik van mezelf gewend ben!
Ik maak zoals elke dag een rondje door mijn tuin, inspecteer de planten, mijn berkenboompje, en ineens ontdekte ik dat die vol zat met kleine rupsjes. Die rupsjes hadden al een klein takje kaal gevreten. Verdikke! Natuurlijk moet ik daar eerst foto's van maken, zo ben ik dan ook wel weer. Daarna pluk ik voorzichtig het blaadje van mijn boom af waar ze zich op verzameld hadden en loop met blaadje en al naar buiten naar het plantsoen. Ik wil ze niet verdelgen zeg, het zouden zo maar een stuk of 6 mooie koolwitjes kunnen worden.Maar nee, het bleken bij nader (internet)onderzoek larven van de bladwesp te zijn!



Ik zet ze op een boom die zo te zien ook al flink aangevreten is en wil weer teruglopen naar huis. Ineens zie ik een stel onbekende jong-volwassenen op het parkeerhaventje. Ze horen niet in onze buurt thuis in ieder geval. 1 van de heren laat iemand uit zijn auto stappen en scheurt vervolgens in volle vaart met piepende banden weg. In een woonwijk waar maar 30 km p/u gereden mag worden, in een wijk waar maar liefst 3 scholen zijn! Ik word toch ineens zo onredelijk boos. En ik val uit: 'Is dit normaal?' moet ik gezegd hebben, of : 'Dit is een woonwijk hoor!' De knul die naast zijn auto stond mompelt iets en ik roep nog iets dat ik het heus wel hoor en niet bang voor hem ben en als hij iets te zeggen heeft hij het maar hier moet komen zeggen. HUH? Zei ik dat? Zei ik van de week niet nog tegen Oudste dat hij zich niet ergens in moest mengen omdat je tegenwoordig zo maar een mes tussen je ribben kon krijgen? En wat doe ik nu? Ik hoor nog: 'Ik doe toch niks, mevrouw!' Mevrouw ook nog! Ik loop nog steeds laaiend naar binnen en vertel het tegen Lief. Die kijkt nog even buiten maar de heren zijn weg. Van binnen raast het nog maar ik denk wel: Oen, sufferd, stommerd. hou je mond toch!

's Avonds krijgt Lief telefoon van zijn broertje. Die verteld dat hij schoonmoeder een week geleden (!) meegenomen heeft naar haar eigen huis. Lief is verontwaardigd dat zijn broer daar nu pas mee komt. Hij had dat willen weten en erbij willen zijn. Lief's moeder heeft in mei een hersenontsteking en beroerte gehad en heeft een vorm van dementie eraan overgehouden, het is geen dementie maar het lijkt erop. Haar korte en lange termijn geheugen zijn aangetast. Ze moet permanent naar een gesloten afdeling in een verzorgingstehuis. Broertje zegt verder dat hij een en ander via een notaris wilde regelen in plaats van curatorschap. Maar dat het niet kon omdat zijn moeder het besef niet meer heeft en daarvoor moet tekenen en dat niet meer kan. Ik ontplof! Ik kan er niets aan doen maar ik ontplof! Lief is als hij met zijn familie om moet gaan zichzelf niet meer, hij stamelt, hakkelt en stottert. Hij praat raar en wordt weer onzeker. Zijn broer heeft een universitaire opleiding genoten, ik snap nog wel dat het niet via een notaris geregeld kan worden omdat zijn moeder dat niet meer kan, zijn broer niet? Laaiend ben ik. Lief ergens ook maar altijd naderhand. Als wij zijn moeder nog niet eens van een kamer van een medebewoner kunnen krijgen, wat had er dan niet kunnen gebeuren als ze in haar eigen huis was! Onverantwoord vind ik het, had dan een verpleegkundige meegenomen!
Van begin af aan lijken Lief en ik de enige twee te zijn die zagen hoe zijn moeder deed. Of ze deed alleen tegen ons zo. Was sich liebt neckt sich zeggen ze wel eens. Lief is het langste thuis geweest, wie weet is het dat wel.


Waar het vandaan komt, ik weet het niet, ik weet wel dat ik dat niet meer wil. Ik heb daarom ook besloten dat ik me niet meer ga bemoeien met dingen die mij niet aangaan. Als iemand mijn advies wil, vragen ze er maar om. Die oude IK wil ik niet meer zien. Ze bevalt me niet. De 'kwaal' die in mijn familie zit: het stem verheffen, het snel uitvallen, ik wil het niet meer. Ik ben blij dat ik het ingezien heb, dat wat er gisteren gebeurd is, dat het mij weer terug zou laten vallen in oude gewoonten. Lief moet leren voor zijn eigen gevoelens en eigen ideeën op te komen, dat moet ik niet voor hem doen. Lief moet ook leren om met zijn eigen familie om te leren gaan, dat ze hem niet meer onzeker mogen maken. Er zijn er maar 2 of 3 die dat niet doen en dat zijn zijn 2 zussen en zwager. Schoonmoeder deed alles voor Lief, nu kijkt Lief naar mij voor die dingen die schoonmoeder deed. Lief moet leren dat zelf te doen.
En ik, ik moet leren mijn stemmingen onder controle te houden. Vooral voor mezelf, het brengt vooral innerlijke onrust met zich mee, en als er iets is waar ik zo naar op zoek ben, is het wel naar Innerlijke Rust!

© KH

Thursday 16 August 2012

Neus op de feiten



Zijn wij in ons leven niet allemaal zoekende, dacht ik laatst toen ik weer eens op het www inspirerende teksten tegen kwam. Hoe ouder we worden, hoe meer we onszelf leren kennen en erachter komen (als het goed is) hoe we in elkaar steken. Wat we willen in het leven, wat echt belangrijk is voor onszelf, en dat we er zelf achter moeten zien te komen hoe een en ander in elkaar steekt en hoe het werkt in het leven. Niemand anders kan dat voor je doen. Niemand kan je zeggen hoe jij je leven, leven moet. Het werkt voor iedereen weer anders.

Als iemand (zoals ik onlangs) met een probleem zit, of met iets worstelt in zijn of haar leven, kun je de ander proberen te helpen met voorbeelden uit je eigen leven, ze een spiegel voorhouden als het ware. Om mensen echt te helpen, moet je in staat zijn hen te ondersteunen antwoorden voor zichzelf te vinden. Wanneer je hen de antwoorden geeft, hoe nuttig dit ook lijkt, bewijs je ze eigenlijk geen goede dienst. Ze leren niet om zelf om te gaan met het probleem, om het zelf op te lossen, tot een oplossing te komen. Ik weet daar alles van. Ik heb geleerd dat het maar al te makkelijk is om anderen dingen voor je op te laten lossen. De makkelijkste weg. Alleen leer je daar zo weinig van. Denk bijvoorbeeld aan je ouders die dingen voor je oplossen, om iets simpels te noemen, de was voor je deden toen je nog thuis woonde. Geweldig toch? Niet als je uiteindelijk op jezelf gaat wonen en geen idee hebt hoe een wasmachine of droger werkt? Of in mijn geval: Mijn moeder die voor mij alle instanties belde, of dokter en tandarts afspraken maakte zodat ik dat zelf niet eens meer durfde doen. Als je altijd maar alles uit handen genomen wordt, zelfs oplossingen tot een probleem waar je mee worstelt, dan leer je daar niets van. Beter zou zijn, denk ik: Hoe zou jij dat doen? Hoe denk jij dat je dat op zou kunnen lossen?



Natuurlijk ben ik altijd blij geweest met een luisterend oor of lezend oog als het op het uiten van mijn frustraties over mijn leven aan kwam. Of een arm of virtuele knuffel.En nog! Het is altijd fijn te weten dat mensen met je meeleven als het even niet gaat zoals jij wilt dat het gaat. Maar ik heb geleerd dat je het uiteindelijk toch zelf moet doen. Jij bent de baas over je eigen leven. Bevalt je iets niet,doe er dan wat aan.
En nu zeg ik dat heel stoer, maar er is 1 ding wat mij enorm stoort aan mijzelf al heel lang. En ik krijg het maar niet voor elkaar om daar wat aan te doen. De knop wil maar niet om. Nu heb ik mezelf voorgenomen om na mijn vakantie volgende week daar wel weer wat aan te gaan doen. Door een gezondere levensstijl, meer bewegen en dan ook zo bewegen dat het zoden aan de dijk gaat zetten, en liever voor mijn lijf te zijn. Want laat ik nou eens heel eerlijk tegen mezelf zijn: Ik ben veel en veel te dik. Ongezond dik. Ik kan het weglachen, grapjes erover maken, maar mijn lijf waarschuwt mij al langer dan vandaag. De vage pijntjes worden ergere pijnen en allerlei alarmbellen gaan af in mijn hoofd. Dus het is nu klaar met negeren van wat zo duidelijk zichtbaar is maar ik zo graag niet zie. Het wordt tijd dat ik mezelf met de neus op de feiten ga drukken en af ga vallen. Hoe weet ik nog niet, een plan heb ik ook nog niet. Maar dat het heel hard nodig is, moge duidelijk zijn. Voor mezelf.

© KH

Wednesday 15 August 2012

The good old days

Gisteren las ik bij Daan iets waardoor ik in de lach schoot. Daan zei dat ze niet inzag waarom ze omdat ze nu eenmaal moeder was een soort van vermaakafdeling voor haar kinderen moest zijn. Precies dat wat ik ook altijd gevoeld heb.

Als kind zijnde wist ik mezelf altijd prima te vermaken. Ik verveelde me nooit. Wij hadden geen playstation, Xbox, Wii of hoe al die apparaten dan ook heten. Geen internet, dat was er nog niet, nee zelfs geen daytime tv! *shock* Geen tv overdag? Nee, hoor, en ook geen dvd, video of wat dies meer zij. De allereerste spelletjescomputer was zo'n pong. Mijn kinderen balen dat ik die onlangs weggedaan heb. Het was een streep in het midden, en een soort van balletje wat je van de ene naar de andere kant kon tikken. Tennis of tafeltennis maar dan anders.



Mijn vader kocht er een en ook een videorecorder ergens begin jaren 80. Niet dat we dat veel mochten doen, ben je gek! Wij lazen veel, of speelden buiten. Buiten ja! Wat is dat? Nou gewoon buiten, in de openlucht, met veel vriendjes en vriendinnetjes. En als het heel slecht weer was, zat ik binnen, te tekenen, of met mijn barbies te spelen. En later in de puberteit te schrijven of muziek te luisteren maar vooral veel lezen. Vervelen? Wat was dat? Ik verveelde me echt nooit. Moet je nu mee aankomen! 'Mam, ik verveel me! Ik heb dat spel al uit gespeeld, weet jij iets voor me om te doen?' 'Ga lezen'. 'He bah! Lezen!' Lezen? Wat is dat, lezen? Het is dat het moet voor school maar anders?

Gamen, gamen en nog eens gamen. Of tv kijken. Maar toen ze klein waren had ik er ook geen enkele moeite mee om de kids regelmatig voor de tv te planten. Als ik een half uur met ze op de grond gelegen had om iets te bouwen of iets dergelijks was het wel mooi geweest. Ze moesten zichzelf maar bezig houden. Ik heb ze dat geprobeerd bij te brengen, te leren. Net zoals lezen. Helaas is dat niet echt gelukt. Het lezen dan. Het jezelf bezig houden hoop ik dan wel, al is de grootste hobby van de kids van tegenwoordig gamen.

 

Ik denk nog graag terug aan de tijd dat mijn kids nog klein waren. Misschien zaten ze wel vaak voor de tv maar het was ook knus en gezellig. Ik weet nog dat mijn kids vaker naar de BBC keken dan naar de Nederlandse tv. Zo kenden ze al vroeg Engelse woorden. Dankzij de Teletubbies die nog niet in Nederland waren toen. En Jongste en ik keken wat af naar Toy Story. Op een gegeven moment kende ik de zinnen uit mijn hoofd. Hij met de poppen Woody en Buzz Lightyear in zijn armen gekneld op zijn stoeltje roepend: 'nog een keer mama, nog een keer.' Nu hebben de jongens een hekel aan Disney filmpjes zoals wij ze noemen omdat ze altijd 'zo nodig moeten zingen'. En is Jongste een lange slungelige puber van 15½ die over een paar dagen aan zijn examenjaar begint en graag naar muziek luistert en Tshirts draagt van the Who en Nirvana.

Soms mis ik die tijd als ik mijn 'jochies' zo zie. Lange slungels. En denk ik dat ik het toch echt zo slecht niet gedaan heb. Je hebt nu eenmaal moeders die de hele dag met hun kroost bezig zijn, en moeders die vinden dat ze best zichzelf kunnen vermaken. Er is voor allebei wat te zeggen. Ik ben nu eenmaal niet zo'n 'speelmoeder'. Wie weet haal ik dat ooit nog in als ik ooit oma mocht worden. Ooit he nu nog niet! *slik*

Van Toy Story 2: Jessie's song (bij dit deel kwamen bij mij de tranen altijd en nóg!)



© KH

Tuesday 14 August 2012

Jezelf aarden


Nu is het nog rustig en heb ik nog vakantie, maar als straks de hectiek van de dag/week weer begint wil ik weer rustpunten zoeken, houvast hebben. Ik las laatst iets over jezelf aarden. In onze Westerse wereld en samenleving is ons dat nooit geleerd. We worden in wandelwagens en in schoenen gestopt voor we leren op blote voeten de grond te raken en ons te aarden in feite. Aarden is niets meer dan dat: Contact maken met de aarde, goed contact maken, jezelf gronden, stevig op de grond staan, de energie van de Aarde voelen. 
Een goede aarding betekent fysiek geen onnodige spanning in je spieren en in je hoofd.


Oefening: 

Adem bewust in en laat de adem doorgaan naar je buik en blaas bewust uit.
Doe je schoenen en sokken of kousen uit en ga met de blote voeten iets uit elkaar op de grond staan. Lukt het staand niet, ga dan zitten op een stoel met en rechte rugleuning, waarbij je jouw lichaam zo recht mogelijk houdt. Het werkt niet zo krachtig als wanneer je gaat staan, maar indien je dit niet kunt, is dit het beste alternatief. Kies geen vloerbedekking maar een gladde ondergrond. Het beste kun je het op steen doen, of buiten. Sluit de ogen, maar als je denkt je evenwicht te verliezen, kun je ze beter open houden. Concentreer je nu op de voeten, met name op de chakra’s. Deze chakra’s zitten net als bij de handen in het midden onder je voet. Adem nu eerst diep in en stel je voor dat je heel veel energie tot je neemt. Adem nu diep uit en pers met je gedachten de lucht door je voeten de grond in. Doe gerust alsof dit veel kracht kost en laat je lichaam helpen met kracht de adem de grond in te duwen. Visualiseer eventueel dat er wortels uit je voeten de grond ingroeien, of dat er een enorme lange aardebuis de grond in schiet. Duw met het uitademen meteen alle spanning, pijnen en verdriet de grond in. Alles dat je kwijt wilt, duw je met je uitademing enigszins met kracht de grond in. Herhaal dit een aantal keer. Na een poosje zul je merken dat je lichaam en vooral ook je voeten, zwaarder aanvoelen. Alsof je een beetje aan de grond vast kleeft. Ervaar die gevoelens. Voel hoe ontspannen je nu bent en hoe licht doordat alle zorgen even weg zijn en hoe stevig je met je beiden voeten op de grond staat. Voel het contact met de aarde.
Wil je het liever met behulp van de natuur doen, gewoon omdat je bijvoorbeeld moeite hebt met het visualiseren of omdat je het gewoon prettiger vindt, zoek dan een boom op en ga met je rug tegen de boom aan staan en doe dan deze oefening, waarbij je de armen achterlangs om de boom heen slaat. Het zult aan gaan voelen alsof je één bent met de boom, waarbij ook jouw wortels ver de aarde in gaan.

Verder is het belangrijk dat je je eigen grenzen bepaald als straks na de vakantie het 'gewone' leven weer begint. Dat je je niet laat verleiden door anderen als ze bijvoorbeeld zeggen: 'Ja maar als jij het niet doet, doet niemand het.' of: 'wil jij dat doen voor me, je kunt dat zo goed'. Bepaal je eigen grenzen, hoor de alarmbellen als ze afgaan en luister naar je eigen lichaam en je intuïtie. Nee zeggen is niet erg. Of zoals mijn zwager mij wel eens vertelde: 'Nee is ook een antwoord'. Soms heb je gewoon meer tijd voor jezelf nodig en daar is helemaal niets mis mee. 



Voor meer oefeningen: 

© KH

Monday 13 August 2012

Op reis

Een tevreden mens kan reizen door zijn eigen thuis. - Anonymous
 

De laatste vakantieweek is begonnen. Voor de vakantie begon hadden we 'wilde' plannen. Ook al zat een vakantie in het buitenland er dit jaar niet in, we zouden met de trein dagjes uit gaan, of hele einden gaan fietsen, of wandelen. Uiteindelijk hebben we vooral veel gelezen, in de tuin gezeten, wel een of twee dagjes weggeweest en wat gewandeld maar niet wat we van te voren bedacht hadden. Erg vind ik dat niet. Ik verveel me nooit thuis. Ik ben graag thuis. Ik ga ook graag op vakantie natuurlijk maar als dat niet gaat om een of andere reden, dan ben ik graag in mijn eigen huis en doe ik graag gewoon niets eigenlijk. Een beetje van dit en een beetje van dat. Beetje schrijven, maar vooral lezen, heel veel lezen.



Eigenlijk ben ik dol op reizen, meestal is 3 weken genoeg overigens. Dan verlang ik weer naar mijn eigen huis. Hoewel ik nog altijd droom van Engeland en Schotland en we dit jaar niet gaan, ben ik er wel achtergekomen dat een mens zoekende is. Als je niet tevreden bent met wat je hebt hier, kun je het ook niet 'daar' zijn . Een mens reist de wereld af op zoek naar wat hij nodig heeft en vindt het bij thuiskomst. En hoe zeer ik ook verlang naar Schotland, ik weet nu dat ik ook nooit zonder mijn eigen plekje hier zou kunnen.
Het reizen, het op zoek gaan naar jezelf, is de belangrijkste reis. Het reizen en ontdekken van mooie plaatsen op de wereld is leuk, heel leuk. Maar de belangrijkste reis, of ontdekkingsreis is die naar jezelf.

En hoewel ik al reizende door Schotland erachter ben gekomen dat daar ooit in een vorig leven mijn roots lagen, door bepaalde ervaringen die niet te verklaren zijn, vandaar mijn sterke gevoel als ik daar ben, weet ik dat ik niet hoef te reizen om gelukkig en tevreden te zijn. Dat Schotland niet wegloopt en er nog wel is als ik weer kan en me dan met open armen zal ontvangen. Hoewel ik niet kan wachten op die dag, ben ik tot die tijd gewoon tevreden met mijn eigen tuintje, huisje en omgeving.
En eigen (ontdekkings)reis die nog lang niet ten einde is.

.© KH

Sunday 12 August 2012

Muziek op Zondag, Lifehouse




Rockbands, ik hou ervan, van die modernere, Indierock gewone rock hoe je het noemen wilt, zoals Nickelback, Kings of Leon, SnowPatrol, Coldplay, Editors en van deze uit Los Angeles afkomstige rockband  Lifehouse, ik ben er gek op. Kleine meisjes rock misschien, maar toch, ik vind het leuk. Vooral toen het nummer 'Broken' uit kwam was ik verkocht. Gewoon luisteren, en je krijgt geheid kippenvel. Ze twitteren ook regelmatig met hun fans, ook erg grappig om te lezen. Ik ben dan geen 'mega-ik twitter gezellig terug-fan', maar ik lees het allemaal wel en vind het leuk zoals ze met de fans omgaan. Coldplay en SnowPatrol doen dat trouwens ook via Facebook. Lang leve de social media! ;-)













© KH