Saturday 29 December 2012

Quotes and Pics 55, Last of the Year

Aan goede voornemens doe ik al jaren niet meer, maar mocht er dan 1 zijn, dan is het wel om nog meer mijn hart te volgen, mijzelf te blijven, en doen wat ik fijn vind en waar ik mij goed bij voel. Alles omvattend alles ineen. Een tijdje terug vroeg ik naar aanleiding van wat opmerkingen of mensen mijn quotes liever in het Nederlands hadden. Een paar van mijn lezers wilden dat. Maar het voelde niet fijn. Niet alleen dat, het is voor mij veel werk. Nu ik zoveel pijn aan mijn schouder heb al helemaal. Ik plaats ook mijn quotes en Pics op een aantal andere (buitenlandse) sites waar ze gretig aftrek vinden. Iets waar ik heel dankbaar voor ben! :-) Dus ik heb besloten ze alleen nog maar in het Engels te maken. Het voelt niet alleen beter voor mij maar ook qua werk (ik ben er vaak een halve dag mee bezig) en voor mijn schouder. Ik vind het gewoon heel erg leuk om te doen. En in het Engels klinkt het nu eenmaal nét even wat lekkerder.

Verder wens ik iedereen een fijne Jaarwisseling. Kijk uit met vuurwerk!

xxx











© KH

Monday 24 December 2012

Merry Christmas

Vandaag is mijn eerste echte vakantiedag. De eerste van de komende 2 weken. Het lijkt heerlijk lang maar ik weet nu al dat ze om zullen vliegen. Zeker met die Feestdagen ertussen. Ik kan me dan ook van alles voornemen om te gaan doen, maar weet nu al dat het er daar niet van gaat komen. Dus ik zie wel. Lezen, wandelen, beetje in huis doen, lummelen... Relax ik heb vakantie! En natuurlijk volgende week maandag mijn  oliebollen-bakdag. Dan sta ik de hele dag in de keuken én schuur te bereiden en te bakken.

Maar dat betekent ook dat ik hier onregelmatig zal zijn. Niet meer elke dag, deed ik al niet meer vanwege mijn schouderklachten maar misschien moet ik nog wat meer naar mijn eigen lichaam luisteren. Is wellicht wel een goed idee. Alleen wat zeggen op mijn blog als ik ook wat te zeggen heb, niet bloggen om het bloggen. Her en der lezende op het www gebeurd dat toch wel vaak. En op mijn eigen blog toch soms ook wel eens.

Het is deze dagen voor mij vooral een tijd van bezinning en dat ga ik dan ook maar eens doen. Me bezinnen hoe ik verder wil met dit blog, wat ik erop wil zetten, of misschien wil ik wel doorgaan zoals ik deed. In ieder geval moet ik sowieso mijn tijd op de pc zo goed mogelijk besteden en verdelen. En ik wil heel graag meer en vaker de blogs van iedereen lezen en erop reageren wat ik nu niet vaak kan.
Stof tot nadenken dus. Eerst maar rustig aan doen, arm/schouder laten uitrusten.

Ik wens iedereen hele Fijne dagen, bedankt voor het hele jaar reageren/lezen en betrokkenheid en we zien elkaar snel weer.


© KH

Sunday 23 December 2012

Muziek op Zondag, Kerstmuziek op zondag deel 2

Vorige week deel 1 nu deel 2.



Wij zitten al vanaf dinsdag naar Serious Request te kijken. Vaste prik elk jaar. En elk jaar weer een groot succes. Over bezinning gesproken. Waar een klein land groot in kan zijn. Zelfs in crisistijd weet heel Nederland het voor elkaar te krijgen om nog wat over te hebben voor een goed doel, in dit geval baby sterfte terug dringen in Afrika. Mensen stromen in grote getale naar Enschede, staan urenlang in de stromende regen om hun geld af te geven.
Op het moment dat ik dit schrijf is de tussenstand: € 4.292.293 Een geweldige stand met nog 2 dagen te gaan.



Mooie maar ook heftige en indrukwekkende reportages van Eric Corton vanuit Malawi.



Daar is waar iedereen het voor doet.

Ook ik heb een plaat via de site aangevraagd en zo geld gedoneerd, zoals ieder jaar. Er zijn mooie optredens in het huis, slaapgasten, en veel meer. Niet alleen veel muziek die ik eigenlijk normaal niet zo luisteren, maar ook af en toe een prachtig mooi luisterliedje, of kerstliedje.

Hieronder wat van de Glazen Huis (kerst)liedjes van dit jaar en vorig jaar:





En waar ik persoonlijk altijd weer van geniet: Playbackdom van Gerard Eckdom:







© KH

Friday 21 December 2012

Het begin van het einde



Door al het einde van de wereld gepraat zou ik vergeten zijn dat ik ook nog gewoon kerstinkopen moet doen vandaag. De wekker springt dan ook idioot vroeg aan met een alarmerend gepiep. Ik gaap en rek me uit. Rare droom vannacht, denk ik nog terwijl het warme water van de douche over me heen spoelt. Het is toch echt 21-12-12 vandaag. Och, je moet maar zo denken, in Australië is het al bijna de 22ste. Ik droog mijn haren met de föhn en kleed me aan. Langzaam loop ik naar beneden. Brr, zo aardedonker nog 's morgensvroeg. Maar nog even en de dagen gaan lengen. Het is niet voor niets de kortste dag vandaag. De hond springt blij tegen me op. Slaperig gooi ik wat brokken in zijn bak en ga eerst wat koffie zetten. Ik geniet zo van de stilte 's morgens. Ik laat de radio uit, denk ik, niet nog meer gepraat over het zogenaamde einde van de wereld. 
Ik knip alleen de lampjes van de Kerstboom aan, het gezellige licht gloeit en als ik even naar buiten kijk zie ik dat het potdicht zit van de mist.
Ik woon aan de polder dus de mist komt vaak daar vandaan. 

De hond is klaar met eten en drentelt rond mijn benen. Mijn laatste slok koffie giet ik naar binnen en aai afwezig de hond. Ik zucht. Eigenlijk zie ik vreselijk op tegen die kerstinkopen. Dat gedoe elk jaar weer. Nog maar even niet aan denken. Ik trek mijn jas aan, doe de riem van de hond om en open de voordeur. Je ziet bijna geen hand voor ogen. Ik ga denk ik even een lekkere flinke wandeling maken. Die boodschappen wachten maar even. Geen zin in veel mensen om me heen, het gepraat over de crisis, over het einde van de wereld, even gewoon alleen de natuur, de hond en ik. 

Normaal kom ik altijd wel mensen uit de buurt tegen als ik aan de wandel ben. Buurthonden ook. Maar nu, helemaal niemand. Het is uitgestorven. Het is ook zo stil! Ik hoor geen vogels. Langzaam wordt het licht. De mist hangt over de velden, in de verte zie ik de knotwilgen staan. Daar lopen we heen. Geen krassende kraaien, geen gekwaak van de eenden in de sloot. Helemaal niets. Even blijf ik stil staan en kijk om me heen. Alleen die dikke mist, die alleen maar dikker lijkt te worden. Ik laat de hond los lopen en ze rent vrolijk voor mij uit. Meestal gaat ze wel achter een konijn aan. 

Ze rent ook nu een meter of twee voor me uit en verdwijnt om de bocht van het pad. Ik hoor ineens een gejank en geschrokken ren ik naar het geluid toe. Daar zie ik mijn hond staan. Stokstijf staat ze stil en haar blik is recht vooruit gericht. Ik loop naar haar toe en zie dat haar nekharen rechtovereind staan. Ik kniel bij haar neer en fluister geruststellend in haar oor. Het helpt niet, ik voel haar trillen en hoor haar zacht grommen. Als ik haar blik volg, gaan mijn eigen nekharen ook overeind staan. 
Ik weet niet hoe ik het beschrijven moet, maar het lijkt op een rollende wolk van mist. Daar waar die mist geweest is is niets meer te zien. Geen huizen, geen bomen, helemaal niets. Ik ga weer rechtop staan en kijk om me heen. Terug naar huis is te ver, de mist is te dichtbij. Ik kijk weer naar die grote mist die aan komt rollen en ik weet niet wat ik zie. Het einde van de wereld, schiet door mijn hoofd. Van de zenuwen schiet ik in de lach. Doe niet zo gek. Dat is onmogelijk! Weer kijk ik om me heen. Het bruggetje! Ik lijn de hond weer aan en trek haar mee. We rennen door het kreupelhout en de polder naar de sloot en het bruggetje. We glibberen en glijden naar beneden en gaan onder het bruggetje zitten. Voor ik eronder duik, kijk ik nog even naar de rolmist zoals ik het maar in mijn hoofd noem. Tot mijn schrik zie ik dat hij wel heel dicht bij is! Of we hier veilig zitten, weet ik niet, maar ik sla mijn armen om de hond heen en knijp mijn ogen stijf dicht. Pas als ik een soort van 'woesh' geluid hoor en het ineens heel erg koud krijg en de hond zachtjes hoor janken weet ik dat de rolmist ons bereikt heeft. Ik wacht en zit en hou mijn adem in. 

Ik open mijn ogen als ik een natte neus tegen mijn wang voel. Ik zit samen met de hond onder het bruggetje en heb het zo vreselijk koud! Ik wil om me heen kijken maar er hangt nog steeds een mist. Het is stil, heel stil. Voorzichtig kruip ik onder het bruggetje vandaan en kijk om me heen. Weg zijn de knotwilgen, de boerderij in de verte. Mijn woonwijk? Is die er nog wel? Ik zie geen hand voor ogen. De rolmist is wel weg in ieder geval. En dan zie ik het: Alles in de wijde omgeving is weg. Gewoon weg. Hier en daar hangt er nog een tak, een afgeknakte boom, wat struiken, maar verder, alles weg. En daar sta ik dan, met de hond. 
In het niks. En denk: Dat was het dan, het einde van de wereld. 

© KH

Wednesday 19 December 2012

Zoekt en gij zult vinden

Not all those who wander are lost - J.R.R. Tolkien
 

Vanmorgen, tijdens mijn ontbijt, las ik in de laatste nieuwe Flow over kaartlezen en het huidige 'kaartlezen' namelijk de navigatie. Niemand die meer kaart leest eigenlijk. Daarom zijn er kennelijk heel wat mensen die de kaart als kunst gebruiken en er hun eigen draai aan geven. Leuk, dacht ik, want wat zonde eigenlijk dat het kaartlezen dreigt te verdwijnen.



Ikzelf gebruik altijd nog naast de navigatie een kaart. Niet voor korte routes maar als wij op vakantie gaan altijd. Ik heb zelf geen rijbewijs maar Lief die rijdt dan, en ik zit ernaast met de Michelingids op mijn schoot. En ik kan zeggen dat 9 van de 10 keer de navigatie ons een heel andere kant op wil sturen dan dat ik op wil of dat de kaart zegt dat we op moeten. Vooral in Schotland heb ik gemerkt dat die navigatie totaal niet werkt! Die kleine weggetjes daar staan vaak niet op een navigatie! Maar wél op de kaart! Mits je een goeie hebt dan. De mythe dat vrouwen geen kaart kunnen lezen gaat bij mij in ieder geval niet op. Ik kan het wél! Als ik ze niet uit het raam laat waaien dan, wat gebeurd is onderweg naar Italië, en wij in Zwitserland reden. Ik draaide de ANWB kaart om en whoesh, daar ging hij, zo uit het raam. Het was een stikhete zomerdag, we reden in een zwarte Opel Omega zonder airco, dus die ramen open moest wel. Navigatie bestond toen nog helemaal niet.



Niet altijd gaat dat goed overigens, én navigatie én kaartlezen. Lief kan soms eigenwijs zijn. "Ja maar Gerard (die van ons heet Gerard, de stem die wij gedownload hebben had die naam, die vrouwenstemmen zijn zo irritant!) ja maar Gerard zegt dat we hier af moeten". Nee we moeten daar helemaal niet af, de kaart geeft iets heel anders aan. En omdat het vakantie is, en we tijd genoeg hebben, doen we soms Gerard's zin. Gelukkig krijg ik altijd weer gelijk. Niet alleen ik, Michelin ook, of de ANWB, ligt eraan wie ik op dat moment op mijn schoot heb liggen. Niet alleen in Schotland maar 2 jaar geleden in Frankrijk ook. De navigatie is niet heilig. De kaart is vaak nog het beste. Jammer alleen dat iedereen zich zo blind staart op die navigatie alsof die alwetend is.



Borden lezen, kaart lezen, ik doe het allemaal, zélfs de weg vragen als het moet. Mannen niet. Zelfs Lief niet! Wat mij zeer verbaasd eigenlijk. Lief is geen -stoere-ik-doe-het-allemaal-zelf-wel-en-ik-heb-geen-hulp-nodig-man-. Nee, Lief is een hele zachtaardige, sla nog geen vlieg dood, man. Heel anders dan mijn ex, gelukkig maar! Wij houden van dezelfde dingen, van dezelfde landen en reizen en nu het er even niet inzit, dat reizen, reizen we gewoon virtueel. "Waar zou jij nou nog eens heen willen? Wat zou jij nou nog eens echt willen zien? Toch weer de UK? Schotland? Alle Counties van de UK zien?" Wij weten het wel.
Gelukkig is er voor Lief weer zicht op werk, nog heel even afwachten en hopelijk zien wij ons geliefde land dan ook weer snel, tot die tijd genieten wij nog online van mooie beelden. En dan, ooit weer, rijden wij door dat mooie land, hij met de navigatie, ik met de kaart op schoot.

Wil jij ook genieten van die mooie kaarten? Kijk dan ook op de site: http://www.theydrawandtravel.com

© KH

Monday 17 December 2012

Nat



De automobilist uit Brabant was het zat
Dacht: Snel naar huis, het is zo nat
Hij jakkerde voort
Reed, het is ongehoord
De drijfnatte fietser haast plat

© KH

Sunday 16 December 2012

Muziek op Zondag, Kerstmuziek op zondag deel 1

Nog 1 weekje werken en dan lekker 2 weken vrij! Heerlijk! Om vast in de Kerstsfeer te komen heb ik al regelmatig Skyradio aan staan met Kerstmuziek. Natuurlijk heb ik zo mijn favorieten, en we hebben nog ruim een week. Omdat het maar 1 keer in het jaar kan, 2 zondagen vol Kerstmuziek op zondag. 
Deel 1. 

Mijn absolute favoriete Kerstsong: 



Verder hou ik erg van dit soort nummers en muziek: 







© KH

Saturday 15 December 2012

Quotes and Pics 53


Vandaag een experiment met foto's van mijn kerstboomverlichting. Ik wilde ook zo graag bokeh foto's kunnen maken. Leuk om quotes op te kunnen zetten. De quotes die ik vond voor vandaag, zijn voor mij persoonlijk op dit moment in mijn leven een boost. (de vertaling is weer wat lastig, maar ja, de Engelstalige lijken  in mijn ogen mooier. Eh.. klinken in mijn oren mooier, whatever..) :) Voor degenen die deze willen zien,  links staat de link naar mijn Tumblr blog waar alle Engelstalige quotes and pics te vinden zijn.












© KH

Wednesday 12 December 2012

Rusteloos

Worry doesn't change anything, it taints your mind and steals your joy

Het wordt wel weer eens tijd dat ik mezelf tot de orde roep. Vele blogs heb ik eraan gewijd mezelf te trachten te verbeteren, persoonlijk ben ik zeker wel gegroeid maar zo nu en dan komt mijn oude ik weer om de hoek kijken, me plagen. Rusteloos ben ik op het moment. Wie zou dat niet zijn in deze economisch slechte tijden? Velen zijn dat met mij denk ik. Je hoeft de radio maar aan te zetten en diverse onheilstijdingen worden over je afgeroepen. Je zou je nog afsluiten op een hutje op de hei. Goedkoper zou dat ook nog zijn. Weg zouden de problemen waar je over aan het piekeren bent ook zijn.

Lief kreeg te horen dat hij per 1 januari weer zonder werk zit. Ik kreeg te horen dat ik een vaste aanstelling krijg. Maar omdat ik in de thuiszorg werk en parttime is dat ook allemaal nog onzeker. In Den Haag zijn ze daar ook nog mee bezig om de zorg verder uit te kleden. Lief is hoofdkostwinner.
Nu hebben we dit al eerder aan de hand gehad, heb ik me daar eerder ook druk over lopen maken en ja ook dat is weer goed gekomen. Alleen was het toen geen crisis. Nu wel. Nu kom je minder makkelijk aan een nieuwe baan. Hij is wel weer volop aan het solliciteren.



Heeft je druk maken zin? Piekeren, 's nachts wakker liggen, overdag een dweil zijn van slaapgebrek? Nee dus. Je zorgen maken heeft nog nooit wat opgelost, dus zal dat ook nu niet iets oplossen. Waarom ik dat dan blijf doen, is mij een raadsel. Aard van het beestje? Is te makkelijk denk ik. Ooit, toen ik nog getrouwd was,  duwde ik alles weg, ook niet goed weet ik nu. Ik doe het soms nog wel eens. Soort van struisvogelpolitiek bedrijven. Alles wat een ander maar o moest lossen en ik te akelig, eng of moeilijk vond, stopte ik weg, deed net of het er niet was. Man moest het maar regelen. Het werd dan ook wel geregeld. Maar nu, nu gaat dat niet meer. Lief heeft een ASS, lichte vorm van autisme, aan autisme verwant dus. En ja dan moet je dus toch veel zelf regelen. Ik ben dat niet gewend alles werd voor mij gedaan. Niet goed weet ik nu. Maar daarom dus vlieg ik nu in de paniek. Stress. Van de week echt regelrechte dikke vette paniek! Ik wist niet wat me overkwam. Ik moet het altijd regelen de laatste jaren, ik ben altijd sterk de laatste 6 jaar. En ik vloog zomaar 'even' in de paniek'stand'.

Ik wil mezelf weer op 'orde' hebben. Geen paniek meer. Loslaten. Mijn motto: everything happens for a reason, geldt nog steeds. Het zal een reden hebben. Lief zal sterker worden hierdoor. Wij worden er sterker door. En hij zal een baan krijgen die beter bij hem past en die hij deze keer hopelijk wel voor langere tijd kan houden! Het komt goed, vertrouwen hebben. Het Universum heeft hier een reden voor, zeg ik dan altijd.
Het is altijd al goed gekomen, dus nu ook, zolang ik maar vertrouwen heb en niet in paniek raak en mijn rusteloosheid kan laten varen. En is het niet zo, dat waar je je nu druk overmaakt vaak helemaal niet gaat gebeuren?

© KH

Monday 10 December 2012

Gemis


Ik mis je
Soms zomaar ineens
Plotseling
Overspoelt de gedachte
Aan jou mij

En ja, ik mis je
Nog altijd
Soms hartverscheurend
Pijnlijk veel
En ik kan het niet helpen

Na 9 jaar mis ik je
Soms nog meer
Dan ooit
Ik weet niet waarom
De tranen ineens
Zo stromen

Sterk zijn
Net als jij
Dat wil ik
Maar ik mis je zo
Ontzettend veel, papa


© KH

Sunday 9 December 2012

Muziek op zondag: Gustav Mahler

Gustav Mahler in 1909

Het wordt wel weer eens tijd voor wat klassiek. Laatst hoorde ik een stuk van Mahler dus dit keer een Muziek op Zondag over deze componist/dirigent. Wat zegt oa Wiki over hem :

Gustav Mahler (Kaliště, 7 juli 1860 – Wenen, 18 mei 1911) was een in de Bohemen geboren en opgegroeide Oostenrijkse componist en dirigent van Joodse afkomst.

Mahler gold als een van de belangrijkste dirigenten van zijn tijd, maar is tegenwoordig vooral gezien als componist die de late romantiek verbonden heeft met de moderne periode van de klassieke muziek die met name in de Tweede Weense School gestalte kreeg. Als dirigent was hij onder andere actief aan deoperahuizen van Boedapest en Hamburg en aan de hofopera te Wenen. In Wenen was hij tevens dirigent van de Wiener Philharmoniker.

Typerend voor Mahlers werk is de unieke wijze waarop hij zang kan verbinden met instrumentale muziek. Verder maakte hij het aspect klankkleur steeds belangrijker door het tot onderdeel van de muzikale structuur te maken. Het eerste deel van de 9e symfonie is hiervan een goed voorbeeld.

Mahler onderzocht de symfonische vorm en instrumentatie tot het uiterste; hij schrok er niet voor terug om zeer persoonlijke elementen in zijn muziek te verwerken. Een symfonie zou een 'hele wereld' moeten omvatten, zoals hij het zelf eens aangaf. Deze doelstellingen stuitten echter op veel weerstand en onbegrip, niet alleen bij het publiek maar ook bij vakgenoten.

Nu maar eens naar de muziek: Geniet! 

Heb je even? Deze duurt 55 minuten! :-) (Hoe dirigent Leonard Bernstein hier staat te dirigeren! Geweldig om naar te kijken!)





© KH



Wednesday 5 December 2012

Bezinning

Het wordt vanzelf
Weer lente
Na deze winter
Al lijkt die nu
Nog heel ver weg

Sta even stil
Denk goed na
Wat wil je eigenlijk
Met je leven
Hierna

Het is nu tijd
Voor bezinning
Wacht het even af
De lente komt
Niet meteen

Ruim al je
Muizenissen op
Maak ruimte
Voor wat komen gaat
De lente wacht

Maar eerst
Moet je door
De winter heen
Alles gebeurd voor een reden
En alles komt echt weer goed

© KH

Sunday 2 December 2012

Muziek op zondag: Verwarmend

Vanmorgen werd ik wakker (om 6 uur!!) van de hagel die tegen het raam aan sloeg. Wel een half uur lang heeft het zo hard gehageld en ik kon niet meer in slaap komen. Het ziet ernaar uit dat het de rest van de dag ook zo'n weer wordt. Winterse buien.
Heerlijk om dan verwarmd te worden met deze muziek, die ik vanmorgen op de radio hoorde, heel vroeg dus al.
Verwarmende muziek.















© KH

Saturday 1 December 2012

Quotes and Pics 51, nadenkers

Omdat ik zoveel en zo graag plaatjes maak, quotes op foto's en plaatjes, ben ik altijd op zoek naar nieuwe sites en nieuwe manieren. Zo stuitte ik laatst op een nieuwe site waarmee ik quotes kon maken. Heel simpel, heel snel en zo simpel dat het bijna niet leuk meer is. ;-) Maar wel leuk voor een keer:

Gek eigenlijk, als ik die quotes zo lees. Ik heb ze donderdag gemaakt en toen wist ik nog van niks, maar het soort quotes dat ik uitgekozen heb sluit zo aan bij waar we nu in zitten!
Gisteren hoorden we dat Lief vanaf 1 januari weer zonder werk zit. In zijn branche werken ze met projecten en het project loopt af. Omdat ze met uitzendbureau's werken tegenwoordig en niet meer met vaste contracten wordt het niet verlengd. Als ik mijn quotes zo lees denk ik: Had ik toch toen al een vermoeden? Ik wist van niets. Toch gek... of niet?






eentje zoals ik ze zelf altijd maak







© KH

Wednesday 28 November 2012

Struisvogel


“If you keep your emotions locked in a box, then when you want to open it one day you'll find that they're gone.”
― M.D. Arnold

Soms ben ik net een struisvogel. Soms... eigenlijk al zolang als ik me kan herinneren. Ik stop dingen weg, vooral als ik ze te lastig vind om mee om te gaan. Waarschijnlijk heeft het daarom zolang geduurd eer ik het aan durfde om te gaan scheiden. Om de knoop door te hakken. Jarenlang heb ik de uitzichtloze situatie gewoon weggestopt. Hij was er simpelweg niet. Hij was er natuurlijk wel, maar ik deed gewoon of hij er niet was. Soms dan. Om vaker die klap te krijgen natuurlijk. Want stom is het. Het helpt niet. Je schiet er niets mee op.

Zo ook met het overlijden van dierbaren. Mijn vader overleed en ik jankte de ogen uit mijn hoofd. Als ik alleen was. Niet bij mijn moeder of zus. Daar moest ik sterk zijn immers. Van te voren al, toen de arts ons het slechte nieuws vertelde. Dat de operatie mislukt was, omdat er zoveel uitzaaiingen waren dat ze hem meteen dicht moesten maken. Mijn moeder huilde, mijn zus (die toch verpleegkundige is) huilde en ik, ik hield het gek genoeg droog en begon alle vragen die opborrelden af te vuren op de arts. Ik dacht: nu spreken we hem, straks niet meer. De tranen moet ik maar bewaren voor later. Ik moet er zijn voor mijn moeder en zus. En dat is zo gebleven. Mijn moeder vond jarenlang dat men mij niets mocht vertellen. 'Niet tegen haar vertellen hoor', zei ze dan. Kennelijk vond ze dat ik dat niet aankon. Waarom? Geen idee. Na mijn vader's dood bleek dat ik veel meer aan kon dan zij al die jaren gedacht had. Zeker toen ik ook nog eens ging scheiden. Voor de buitenwereld laat ik geen traan. Maar ze moesten eens weten hoe ik hier thuis heb gehuild van te voren, voor ik besloten had dat ik wilde gaan scheiden. Of daarna.



Mijn oma overleed en iedereen was ontroostbaar. Ik was alleen maar boos op mezelf. Ik had maar 1 dag echt heel de dag gehuild. En dat terwijl ik zoveel van mijn oma houd. Wat ben ik voor een stom mens? Mopperde ik op mezelf. Ik mis haar nog steeds, ik mis mijn vader nog steeds en ja ik kan nog steeds verdrietig zijn en af en toe komt er een traan. Maar ik sta het mezelf niet toe. Ik stop het weg. Alles stop ik weg. Ergens in een luikje. Als er andere problemen zijn, ook achter dat luikje, hup weg ermee. Niet meer aan denken, het is weg.

Is dat slim? Of is dat goed? Ik denk het niet. Ik denk zelfs dat je door je emoties zo weg te stoppen er lichamelijk last van kunt krijgen. Dat gaat zich wreken op een of andere manier. Ik las hier dat als je je emoties blokkeert met je hoofd maar dat die emoties ergens anders in je lichaam opslaat. Logisch dus dat ik lichamelijke klachten krijg. Ik dacht zelf al; Ik neem soms veel op mijn schouders, ik heb het ook in mijn schouders. Een en een is twee. Door de week heen als je werkt, of achter je pc zit en persoonlijke stress factoren ervaart, misschien kan je hoofd niet altijd adequaat omgaan met die emoties van alle dag. Maar waar blijven die emoties dan?
Je kunt ook zeggen: Als je je geest verder laat gaan, door je emoties weg te stoppen, herinnert het lichaam het maar al te goed.

Dit idee van "emotionele bepantsering," of vasthouden van emoties in het lichaam, is gebaseerd op het werk van de psychotherapeut William Reich, hij kon de emotionele vrijlating op de gezichten van zijn patiënten zien. Toen mensen begonnen te ontspannen, zagen ze er anders uit.
Dit leidde ertoe om hem en anderen te kijken naar het lichaam, in combinatie met de geest, als een plek waar mensen emoties op slaan.

Dus wat kun je er aan doen? In mijn geval wat zou ik er aan moeten doen?
Eens wat vaker mediteren of een wandeling gaan maken. Me overgeven aan mijn gedachten en ja, die tranen wel eens laten vloeien als ik ze voel opkomen en niet meteen denken dat ik sterk moet zijn voor het een of ander. Het gaan vreten aan mijn lijf dus. En dat is ook niet goed zo blijkt. Beter een keer een potje janken dus.

© KH

Bron: http://www.divinecaroline.com

Tuesday 27 November 2012

Gewoon 'nee'.

“If you reflect within yourself and find nothing to be ashamed of, how could you have anxiety or fear.” Confucius

 Bridge, Water, Sun - Truth

'Nee is ook een antwoord', zei mijn zwager ooit tegen mij. En ik dacht: Je hebt gelijk, maar wat is dat lastig om dat tegen iemand te zeggen, gewoon nee. En dat terwijl ik zo vaak tegen mijn eigen, zeer drukke moeder, zeg: 'Mam, zeg nou eens gewoon nee tegen iemand!'.

We zijn vaak zo druk bezig met van alles en nog wat, en we moeten zo veel van onszelf dat we niet vaak stil staan bij wat we nu eigenlijk zelf willen. Of kunnen. We luisteren niet meer naar ons eigen lichaam.
En vooral dat laatste merk ik de laatste maanden. Het niet naar mijn eigen lichaam luisteren breekt me op.
Vandaag is een deel van mijn collega's en mijn baas naar Utrecht. Er is een manifestatie om te demonstreren tegen de bezuinigingen in de thuiszorg. Mijn baas had mij dit al verteld en zou een mail sturen. Die mail zal ik best ontvangen hebben, maar omdat ik mijn (supertrage) laptop onlangs opgeschoond had, kon ik niet meer op de werk mail. Gebruikersnaam kwijt. Baas gemaild, maar het duurde tot vandaag voor ik antwoord kreeg. Meteen liep ik me druk te maken. Ik heb diverse mailtjes gemist: Het mailtje van de manifestatie, de mail van de vakantie volgend jaar die ik al voor 15 november in moest leveren (ik blijf dat idioot vroeg vinden, maar goed)
Zoekend door die mails bedacht ik me ineens:  Waarom maak ik me daar nou druk over? Ze weten dat ik er niet in kon. 1 mail aan de baas en ik kan vast wel mijn vakantie wat later doorgeven. En die manifestatie, wil ik daar nou echt bij staan? Ja natuurlijk is het ontzettend belangrijk, maar kan mijn lijf dat op dit moment aan? Het antwoord was al heel snel: Gewoon nee.



Mijn collega's uit het hele land kunnen het vast wel zonder mij redden. Mijn cliënten echter vinden het niet fijn als ik er niet ben. En ik ben er gewoon altijd. Maar als ik niet genoeg aan mezelf denk, dan gaat het vandaag of morgen mis. Dan gaat het mis met mijn gewrichten die zeer doen.
Dus ik moet nu even meer aan mezelf denken en gewoon nee zeggen. Ik moet accepteren dat het er allemaal bij hoort, bij waar ik nu in zit. Maar dat wil niet zeggen dat ik er niet wat aan doen kan. Wat meer bewegen, of wat minder achter de pc, die tijd die ik achter de pc zit, beter in delen.
Ik kan niet alles, en dat hoeft ook niet. Ik moet wat realistischer zijn in wat ik wel en niet kan met mijn frozen shoulder. Ik kan wel doordraven bij mijn cliënten maar zij hebben er ook niks aan als het straks niet meer gaat. Doseren dus.

Ik hoop wel dat die manifestatie wat oplevert. Want zeg nou zelf: Ouderen die geen thuiszorg meer gaan krijgen, dat kán toch echt niet! Wie moet het dan doen?

© KH


Monday 26 November 2012

Moe en boos

“It is better to conquer yourself than to win a thousand battles. Then the victory is yours. It cannot be taken from you, not by angels or by demons, heaven or hell.” - Buddha

 

Het gaat wel weer over voor ik een jongetje word. Zeg ik stoer tegen mezelf.
Who am I kidding? Geïrriteerd ben ik. Boos ook, vooral boos. Tegen alles en iedereen. En moe, zo f***ing moe. Excusez le mot.

Het is ook elke nacht hetzelfde liedje. 'Vroeger', wat echt nog niet zo lang geleden is, hoefde ik maar mijn kussen te raken en ik was 'weg', vertrokken naar dromenland om pas de volgende ochtend fris en fruitig wakker te worden. Maar de laatste tijd... ik word gewoon gék van mezelf. Ik ga liggen, en dan begint het gedonder. Eigenlijk was dat gedonder al beneden voor de tv begonnen. Schudden met mijn benen. Opstaan, rekken en strekken met mijn rusteloze benen. En ja, daar neem ik pilletjes voor, homeopathische pilletjes.
Deken eraf, deken erop, deken eraf.. de ene opvlieger volgt de andere op. Dan hoor ik naast me een enorm geronk. Hij slaapt, hij wel. Ik beuk een keer op goed geluk rechts van me. Het is stil, maar dan ook helemaal stil, geen ademhaling niks. 'Adem eens', roep ik hard in zijn oor. Om vervolgens weer een gesnurk van jewelste aan te moeten horen. Ik zucht weer eens. Wil me op mijn favoriete kant draaien maar ja, die doet nu eenmaal vreselijk zeer: De 2e frozen shoulder heeft zich gemanifesteerd. In de eerste jaste de huisarts 4 spuiten van een of ander goedje achter elkaar in. Later las ik ergens dat die helemaal niet goed zijn! Dus dat wil ik niet meer. Dan maar zo. Veel bewegen (au!) en af en toe als het echt niet meer gaat een pijnstiller.



Mijn benen vervelen, mijn lijf is dan heet, om weer 2 minuten later ijskoud te worden. Midden in de nacht word ik wakker, ga er even uit, en kan dan vervolgens niet meer in slaap komen. Elke ochtend ben ik om 6 uur klaar wakker en kan dan niet meer slapen. Ik ben kapot! Ik die gewend was om 8 uur te slapen, kom daar nu niet meer aan. Als ik nu 4 of 5 uur per nacht heb mag ik blij zijn. Dat is tegenwoordig veel!
Met als gevolg dat ik dus moe ben, en alles vergeet en boos ben, heel erg boos. Ik mopper. Op alles en iedereen. En dat is niet leuk, helemaal niet zelfs. Ik ben mezelf kwijt. Degene die ik wilde zijn, die ik vooral mezelf had beloofd te gaan worden 6 jaar geleden. Die ik hard op weg was te gaan worden. Ik mopper op de kids, die laten we wel wezen wel wát daarvan verdienen maar niet op die manier, ik mopper op Lief, ik mopper vooral op mezelf. En ik mopper op die stomme, stomme overgang, die eigenlijk nog lang niet afgelopen is.

Het gaat wel weer over voor je een jongetje wordt, zei mijn oma altijd.
Tja, maar mannen hebben een 'penopauze' ipv een menopauze. Die hebben het even makkelijk zeg! Mannen mogen tijdens hun midlife crisis kijken naar jongere vrouwen en rijden op motoren! Wij worden dikker (nog dikker) en krijgen opvliegers!

Het enige wat ik wil is slapen, rust en slapen. En niet meer boos zijn. Ik ga meer rust nemen, meer focussen op rustig blijven en reageren als dat kan tenminste en mijn mannen hier vragen of ze even mee willen werken, zou allicht schelen. Ik bedoel maar, 2 pubers en hormonen en een hormonale moeder, tel uit je winst!
Maar het begint allemaal bij mezelf. Ik moet dit overwinnen!

© KH

Sunday 25 November 2012

Muziek op zondag, Freddie Mercury

Zoals ik gisteren in mijn blog al zei: het was gisteren 21 jaar geleden dat Freddie overleed. Deze muziek op zondag is geheel aan Freddie's muziek gewijd. Of het nu Queen is, of Freddie, of anderen die een ode brengen aan... Uiteraard maar een kleine selectie, anders zou dit blog te lang worden.

Freddie,
We still love you















© KH

Saturday 24 November 2012

Quotes and Pics 50, Freddie Mercury

Vandaag is het 21 jaar geleden dat Freddie Mercury overleed. Ik weet het nog als de dag van gisteren.
Ik weet nog dat ik, gek genoeg, niet kon stoppen met huilen. Waarom weet ik niet. Misschien omdat hij er altijd was, in mijn jeugd, in mijn puberteit, later ook. Niet dat ik mega fan was of zo, maar fan wel denk ik. Bewonderaar is een beter woord. Liefhebber van zijn muziek zeker! Dus dit weekend staat in het teken van Freddie. Omdat ik nog steeds kan huilen als ik de documentaire van zijn leven zie. Omdat hij een held is, in mijn ogen. Gewoon omdat Freddie, Freddie is.

<br/><a href="http://oi50.tinypic.com/k0lder.jpg" target="_blank">View Raw Image</a>
These are the days of our lives


Innuendo


A winter's tale


Now I'm here


Who wants to live forever


© KH